Hoe werkt dat met koeien van spelfouten
Soms zie ik op OOL een spelfout staan waarvan ik me afvraag hoe iemand het iemand het uit zijn toetsenbord krijgt
Ik weet dat voor veel mensen werkwoordspelling een zwak punt is. Snap ook wel dat mensen de vormen van het voltooid deelwoord en derde persoon ev door elkaar halen. Dat niet direct de taalkundige alarmbellen gaan rinkelen als je ik vindt intikt of hij betaald of het is gebeurt.
Maar wat ik niet snap is hoe mensen iets kunnen schrijven dat je never nooit niet in gedrukte vorm ziet staan en ook geen typefout kan zijn. Iets als hij komd of hij gaad of hij haald. Is iemand die zo'n spelfout maakt altijd dyslectisch of gebeurt dat ook als je na je schooltijd nooit meer een boek openslaat?
Hmm
Ik weet niet of dt-fouten wel zo worden geaccepteerd, hoor. Misschien door iemand die er zelf ook geen kaas van heeft gegeten? Als ik een sollicitatiebrief zou moeten beoordelen voor een functie waarin taal belangrijk is en waarin dt-fouten staan, komt -ie toch echt onderop de stapel.
Menselijke communicatie verloopt nu eenmaal voor een groot deel via taal, in al zijn uitingsvormen, en niet via getallen. Je wordt dus ook eerder beoordeeld/in een hokje geplaatst op basis van je beheersing van de taal. En soms is dat geheel onterecht, want niet iedereens talenten liggen nu eenmaal op dat vlak. Ik geloof inderdaad wel dat - in het algemeen - niet goed kunnen rekenen minder erg wordt gevonden dan een slechte taalbeheersing.
Ik ben zelf een echte alfa. Als puber heb ik enige tijd gewerkt als zaterdaghulp bij Blokker. Ik heb geloof ik één keer achter de kassa gestaan, daarna waren ze genezen. En ik ben toen door de chef daar aangenomen vanwege het feit dat ik vwo deed, haha.
Chris
Tihama
Ik heb zelf het natte-vinger-idee, dat het te maken zou kunnen hebben met de enorme publiciteit rond dyslexie. Wat geweldig is, hou me ten goede, maar dyslexie is inmiddels volkomen geaccepteerd. Iemand die moeite heeft met lezen en schrijven is niet per definitie dom, zo ver zijn we inmiddels gelukkig.
Over dyscalculie hoor ik veel minder. Tegenwoordig brul ik het onmiddellijk als ik merk welke kant het op gaat als ik weer eens sta te schutteren: "Ik heb dyscalculie." Dat weet ik eerlijk gezegd niet eens, ik heb me nooit laten testen en als ik symptomen lees die bij dyscalculie horen, dan is dat vele malen erger dan wat ik heb. Aan de andere kant: datzelfde geldt voor dyslexie. Daarin bestaan ook talloze gradaties en varianten. Hoe dan ook: laat ik het d-woord vallen, dan valt ineens wel het kwartje en ligt het niet meer per definitie aan het genoten onderwijs of mijn verstand.
Wat mij in zijn algemeenheid echter wel opvalt, is dat er op het verbeteren van knollen van fouten doorgaans erg laconiek gereageerd wordt. Alsof het er niet zoveel toe doet. Ik merk dat bijvoorbeeld wanneer ik als een soort Pavlovhondje 'dan ik' brabbel wanneer iemand 'als mij' zegt. Of aangeef dat beseffen echt geen wederkerend werkwoord is. Dat is een beetje gezeur, wanneer je dat aangeeft, merk ik. Terwijl volgens mij niemand zijn mond houdt wanneer ik stralend roep dat 73 + 54 = 126, of het zeikerig vindt om dat te verbeteren.
En ik denk dus dat dat te mmaken heeft met de exactheid van de materie
En wat betreft je laatste opmerking: zo kan ik mij om die reden ook ergeren aan gebrekkige interpunctie en het ontbreken van hoofdletters.
