Mensen die te dichtbij komen
Ik heb daar zo'n hekel aan, mensen die onnodig dicht bij je gaan staan/zitten. Nu heb ik wel eens op een tentoonstelling (was het in Naturalis of Nemo??) gezien dat iedereen een aantal zone's/grenzen heeft waarin je je nog prettig voelt als mensen daar buiten blijven. Dat vond ik echt een eye-opener. Bijvoorbeeld een vriend mag binnen een meter komen, maar een onbekende dat voelt vervelend.
Nu heb ik daar erg veel moeite mee denk ik (meer dan anderen?). Zo ga ik echt niet graag naar de kapper, en een dokter die aan me komt, daar breekt het zweet mij ook van uit. Hoewel ik dat als het nodig is wel wegdruk.
Ook mensen zoals collega's die over je schouder meekijken of een oom op een feestje kan ik echt van balen als ze te dichtbij komen.
Gek genoeg heb ik er weer geen last van in een drukke trein of bus.
Hebben jullie een idee waarom en of dit mechanisme bij sommige mensen "kapot" is, en die dus altijd net iets te dichtbij gaan zitten/ staan. Ik deed laatst een cursus en daar was iemand die dat had. Ik zag andere cursisten ook steeds een stapje terugdoen, en toen dacht ik "he zij merken het ook!"
Ach...
Monique D*: "Ook begrijp ik mensen niet die naar zo'n kuuroord of schoonheidssalon gaan waar ze hun gezicht, huid, etc. laten bijwerken of zich laten masseren."
Hoeft ook niet
Ik vind het heerlijk om naar een schoonheidsspecialiste of kapper te gaan. Dan geef IK als het ware toestemming dat ze aan mij mogen zitten
Onbekenden mogen ook bij mij niet in mijn ruimte zitten....ik heb dan soms de neiging om te gaan hangen als Mickael Jackson (Moonwalk) of om een stap opzij te doen.
Aanvoelen
Ik denk inderdaad dat - naast het cultureel bepaalde - sommige mensen gewoon niet aanvoelen wat te dichtbij is, of wanneer een aanraking ongewenst is.
In een bepaald onderdeel van mijn werk moet ik mensen ofwel op hun gemak stellen als ze nerveus zijn, ofwel proberen te ontwapenen zodat ze zich niet defensief of zelfs agressief opstellen. Daar kun je door oefening wel wat handigheid in krijgen, maar je hebt het ook deels in je. Ik heb ook wel collega's gehad die het dus niet zo in zich hadden, en die per ongeluk mensen nog onrustiger maakten dan ze al waren - ik observeer dat soort dingen wel vaker; kennelijk heb ik daar een bepaalde gevoeligheid voor. Ook weleens lastig, want dat betekent ook dat ik de wereld heel lastig kan buitensluiten - ik neem weleens de nervositeit van iemand die naast me zit in de tram onbewust over bijvoorbeeld. Daarom heb ik in het openbaar vervoer tegenwoordig bijna altijd mijn oortjes in - met of zonder muziek.
Dat aanvoelen van hoeveel personal space iemand nodig heeft heb ik dus ook - en ik vind het ook heel onprettig als bepaalde mensen te dichtbij komen. Dat heeft dan voor mijn gevoel met hun karakter of hun energie te maken. Mensen die heel erg hun best doen om leuk gevonden te worden (incl van die joviale salestypes) vind ik vaak brrrrr. Dan gaan mijn nekharen echt overeind staan als ik ze een hand geef en ze leggen hun linkerhand op mijn arm. Jakkiebah! Zo heb ik ooit een collega gehad waar ik me na verloop van tijd steeds meer aan ging ergeren - alles wat hij deed, werd een bron van irritatie. Ik kan het gevoel nog het beste omschrijven in het Engels: he made my skin crawl. Waar het nou aan lag? Ik kan alleen maar bedenken dat hij een rol speelde, nooit zichzelf was, maar altijd een pak met een tandpastaglimlach. Hij kwam ook altijd veel te dicht bij je staan, en had het echt niet door als je een stapje opzij deed.
Maar er zijn uitzonderingen: sommige mensen zijn echt zo gezellig en joviaal, en die voelen zo "echt" aan dat ik het weer kan hebben als ze me aanraken.
Moeilijk uit te leggen eigenlijk. (Herkent iemand dit?)
Met de meeste vrienden ben ik best aanrakerig (niet gelijk evenredig aan de band trouwens!) Wat ik ook weleens lastig vind, is dat er bij mijn Duitse schoonfamilie geknuffeld wordt ter begroeting. Ik heb nou niet altijd zo'n zin in een innige omarming van mijn schoonvader... Van kappers en fysiotherapeuten heb ik totaal geen last - zolang ik m'n ondergoed mag aanhouden voel ik me best op mijn gemak (scheelt dat mijn fysio een zeer professionele knappe jonge vent is). De gyn is een ander verhaal - daar verschilt het heel erg wat voor type ik tref. Die van mijn bevalling gaf me na de geboorte een bemoedigend klopje op mijn blote voet, en dat vond ik eigenlijk heel vaderlijk en ontroerend bijna. Maar zo'n inwendig onderzoek blijft naar, want ik kan me er niet voor afsluiten.
Ben ik de enige die zo gek in elkaar steekt?
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Lorwyn, oorzaak?
In je openingspost vraag je je af of je hier meer last van hebt dan anderen. En ik denk dat het antwoord 'ja' is. Natuurlijk, ik sta ook niet te juichen bij een inwendig onderzoek, maar zodra ik van de onderzoekstafel afstap ben ik het bij wijze van spreken al weer vergeten. Blijkbaar voel jij je zo bedreigd/geschonden(?) dat je ervan moet huilen.
Zonder je nou iets te willen aanpraten, heb je je ooit afgevraagd of er een onderliggende oorzaak is waardoor je zo heftig reageert op de nabijheid van vreemden?
Chris
Dansje
Heel apart inderdaad, mensen die niet aanvoelen dat ze te dichtbij komen.
Een tijd terug, toen ik nog regelmatig op het schoolplein stond, had ik het daar ook met een medemoeder. Zij kwam erg dichtbij, ik deed een stapje terug, zij kwam weer dichterbij etc. Ik had dan meestal de kinderwagen bij me en gebruikte die als 'buffer', en zo stonden we dan samen een soort dansje om die wagen heen te doen. Moet een raar gezicht geweest zijn 
. Ik heb wel eens uitgeprobeerd hoe lang het zou duren voordat ze het doorkreeg. Nou... héél lang. Lees: niet! Er zijn momenten geweest dat ik al 3x rond mijn kinderwagen was gegaan.
Als ik de kans kreeg ging ik wel bij een ander groepje staan, maar onze kinderen speelden in die tijd nogal eens bij elkaar dus dan moest er worden afgesproken en kwam ze er weer aan...
Zelf hou ik denk ik eerder te veel dan te weinig afstand.
Met drukte in het openbaar vervoer heb ik niet zoveel moeite, maar als in een verder stille bus iemand naast je komt zitten, vind ik dat ook vervelend. Gelukkig gebeurt dat niet vaak. Je kunt meestal aardig voorspellen op welke stoel iemand zal gaan zitten, ook in wachtkamers bij artsen bijvoorbeeld