Misbruik in de kerk
De afgelopen tijd is er veel in t nieuws te doen over sexueel misbruik in de kerk en bij priester opleidingen in t verleden. Nu heeft mijn vader enkele jaren op t seminarie gezeten (priesteropleiding) en is voortijdig gestopt. Niet omdat hij mijn moeder ontmoette, maar om een onduidelijke reden.
Mijn vader heeft altijd een karakter gehad waarbij opvliegendheid afwisselde met depressieve klachten. En nu ik bijna dagelijks op tv, radio en in de krant geconfronteerd wordt met de misstanden in de kerk en de priesteropleidingen, begint het me opeens te dagen dat ook hij best wel eens slachtoffer geweest zou kunnen zijn. Ik heb het nooit gevraagd en als ik eerlijk ben durf ik het ook niet te vragen. Bang om een heleboel akelige herinneringen op te rakelen. Wat zouden jullie doen?
Mijk
Tijden waren inderdaad anders hoewel er ook nu nog genoeg ellendige dingen gebeuren. Dat er niet meer mensen in de vernieling zijn kan je ook een positieve les uittrekken. Mensen zijn uiteindelijk toch ook sterk en kunnen enorm veel aan zonder daardoor kapot te gaan. Je kan rottige herinneringen verwerken en je kan moeilijke periodes overleven en alsnog tevreden zijn met je leven. Ik vind dat altijd weer een hoopvolle boodschap.
Andere tijden inderdaad..
Tirza, wat een verschrikkelijk verhaal. Zo zielig, ik zie het helemaal voor me.
Mijn moeder beviel van mij in een RK ziekenhuis met nonnen. De eerste 3 weken kreeg ze me niet te zien. Vonden ze niet nodig. Mijn vader mocht een of twee keer komen kijken bij de kraamkamer, hielden ze me even achter glas voor hem omhoog. Borstvoeding was slecht (maar was ook nooit op gang gekomen als mijn moeder me niet mocht zien natuurlijk). Toen mijn moeder me voor het eerst zag dacht ze dat het een grapje was, want ik had donkere krullen en donkere ogen en mijn ouders zijn allebei blond met grijs/groene ogen. Ik lijk ook niets op ze, ik zou zomaar verwisseld kunnen zijn, niemand had het gemerkt...
