Partner weduwe/weduwnaar
Mijn vriend en ik zijn een relatie begonnen kort na het overlijden van zijn echtgenote. Zijn rouwproces was en is dus nog volop aan de gang. We zijn nu ruim 3 jaar samen. Hij heeft soms het gevoel dat de buitenwereld, inclusief ik, vindt dat zijn rouwperiode nu maar voorbij moet zijn. Voor mij is dat absoluut niet zo, ik zie haar absoluut niet als concurrente, vind het soms zelfs jammer dat ik haar alleen maar uit verhalen ken. Maar op zulke momenten duwt hij me weg, en dat kwetst toch wel. Ik wil hem niet belasten met mijn gevoel, hij zegt dat alleen mensen die hun partner verloren hebben, weten hoe dat voelt. Dat klopt tot op bepaalde hoogte. Maar waarschijnlijk snappen ook enkel partners van weduwes/naars hoe het voor ons soms voelt. Het zou dan ook fijn zijn in contact te komen met andere mensen in zo'n relatie.
Jouw partner heeft de keus gemaakt om een relatie aan te gaan met jou. Dat betekent voor jou dat je je niet kan verschuilen achter "hem niet belasten met jouw gevoelens"; want dat zijn gewoon dingen die je met elkaar moet kunnen bespreken. Een relatie heeft geen enkele zin als je niet open naar elkaar kan zijn.
Iemand die beweert dat 'niemand hem begrijpt' en alleen mensen die dat zelf hebben meegemaakt hem kunnen begrijpen, die stelt zich op als slachtoffer.
Als slachtoffer hoef je niets met je verdriet, niemand kan jou helpen en je houdt iedereen bij je weg. Eigenlijk WIL je niet geholpen worden. Het is een onvolwassen opstelling die je niet ver brengt en je remt je eigen ontwikkeling. Je bent dan passief en je neemt geen verantwoordelijkheid meer. Hij heeft behoefte aan erkenning van zijn verdriet maar dat kan ook zonder in de slachtofferrol te blijven hangen.
Als jij diezelfde houding aanneemt ten aanzien van het feit dat jij het nu moeilijk hebt met het feit dat hij zich zo opstelt doe je eigenlijk precies hetzelfde en is jullie relatie gedoemd te mislukken. Want jij blijft op die manier in je eigen slachtofferbubbel zitten en jullie bereiken elkaar niet meer. Dus kom op: spaar hem niet en vertel hem wat zijn uitspraken met je doen.
De waarheid is namelijk dat iedereen die zich voor een ander open stelt jouw vriend of jou kan helpen. Zo lang de persoon maar geholpen WIL worden en zich ook open stelt voor anderen. Als hij en jij je niet open willen stellen naar elkaar en naar anderen waarmee je contact hebt, dan ga je het niet redden samen.
Ja ik vind dat je vriend dubbel is: hij wil wel een relatie maar mag zich terugtrekken omdat hij nog in de rouw zit. Toen ik weduwe werd, ben ik eerst eens zeven jaar alleen geweest omdat ik een ander niet wilde belasten met mijn rouwproces. Eigenlijk kun je een rouwproces na het sterven van je partner alleen zonder partner doen imho. Anders gaat alles door elkaar lopen.
Het moeilijke is dat jullie al zo lang een relatie hebben en dat het nu eenmaal een feit is dat hij snel na het overlijden van zijn vrouw een nieuwe relatie is aangegaan. Daardoor is het rouwproces waarschijnlijk inderdaad on hold gekomen. Dus wat nu? Ja wat Pippeltje zegt: heel eerlijk zijn over je gevoelens. Hij heeft een relatie met jou en daar hoort de verantwoordelijkheid bij in verbinding te blijven voor zover dat mogelijk is. Dat dat niet mogelijk is, zal hij zelf bijvoorbeeld met een therapeut, uit moeten zoeken en moeten helen.
Rouw en een nieuwe relatie kunnen best samen gaan. Met wederzijds begrip kom je heel ver. Je kunt het als uiting van rouw zien dat je vriend zich terugtrekt op bepaalde momenten/periodes. Hij voelt zich dan mogelijk schuldig over zijn nieuwe geluk richting zijn overleden vrouw. Dat moet hij dan even uitvechten met zichzelf. Ik denk eerder dat hij zijn eigen gevoelens/oordeel projecteert op anderen. Dat anderen dingen over hem/jullie zouden denken, terwijl hij zelf met die gevoelens zit te worstelen. Wachten tot de rouw over is heeft geen zin, het kan een heel leven duren en ook al lijkt het ergste voorbij, dan nog kan het weer opspelen op momenten dat je het niet verwacht of doorhebt.
Natuurlijk heeft jullie relatie wel toekomst, in tegenstelling tot wat ik hierboven lees aan meningen. Je kunt elkaar ook even 'laten' en dan daarna weer samen verbinden. En dat hoeft niet met breken, maar gewoon dat je/hij aangeeft dat je/hij even tijd alleen nodig heeft. Om wonden te likken en/of weer nieuwe moed te vinden om door te gaan en/of te huilen en/of te beseffen dat je blij bent met elkaar.
Hij denkt dat jij iets verwacht (‘nu moet het maar eens afgelopen zijn met die rouw’) wat jij niet verwacht. En hij weert dat af door te zeggen dat je hem niet begrijpt. Oftewel: hij verzint een excuus om niet aan de vermeende verwachting te hoeven voldoen.
Jij hebt uiteraard verwachtingen van je partner en dat is ook gezond. Je zit er samen in. Maar hij interpreteert jouw wensen en verwachtingen als onhaalbaar en probeert ze van zich af te schudden met een cliché/smoes. Misschien is het zinvol om eens te kijken of en hoe die verwachting zo verwoord kan worden dat hij er wel aan kan voldoen. Nu blokkeert hij zichzelf door het frame waarin hij jouw gevoelens plaatst. Hij zou daar zelf ook over mee kunnen denken: wat kan hij je wel en niet bieden? Kan hij je gevoelens aanhoren zonder zich schuldig te voelen en direct een oplossing te hebben? Kan hij je op een andere manier en op een ander moment nabij zijn? Kan hij je erkenning geven dat het ook voor jou soms moeilijk is? En voor jou is het denk ik belangrijk om hem wel ook zijn ‘eenzaamheid’ te gunnen. Je kunt niet altijd samenzijn met mensen als je het lastig hebt. Soms moet je ook iets alleen verhapstukken, hoeveel je ook van een ander houdt. Het heeft dus niks met jou te maken dat hij hier niet altijd verbinding over maakt. Alleen is het belangrijk om over dat terugtrekken een ‘warme’ verbinding te maken in plaats van dat hij jou afweert omdat jij tekort zou schieten omdat je geen lotgenoot bent.
Een mogelijke vraag voor jullie beiden kan zijn: welke plek geven jullie de overleden partner in jullie relatie? Dat kan om heel praktische dingen gaan: naam, foto,speciale dagen etc. Misschien helpt het om dat samen te bespreken en daar een modus in te vinden.
Tsjor
Ook ik heb een relatie met een weduwnaar. Ik herken jouw situatie niet persé, maar kan mij het gevoel wel heel goed voorstellen. Mijn vriend en ik praten er veel over en dan wordt hij op die momenten ook wel eens verdrietig. Ik merk dat het fijn is om dit met elkaar te delen en ik hoor ook van hem dat hij dit fijn vindt omdat hij het juist niet wil verbergen. Daarnaast zijn deze momenten schaars en merk ik vooral dat zijn blik weer op de toekomst is gericht. Ik merk het verdriet vooral op tijdens de bijzondere dagen, zoals sterfdag etc. In de dagen daarvoor trekt hij zich wat meer terug. Ik probeer hem daarin ruimte te geven, maar moet zeggen dat ik dit ook niet altijd even makkelijk vindt.
Mocht je meer ervaringen uit willen wisselen (ik ben namelijk ook wel eens op zoek naar 'lotgenoten') dan laat dit maar weten. 
hey
Zandstra je mag altijd eens contact opnemen met mij en andere ook natuurlijk
Ik heb nu 8 maanden een relatie met een jong weduwe moeilijk aan de situatie is nog eens dat haar man mijn beste vriend was/is
Mvg youri
Ik zou heel graag met iemand van jullie in contact komen, nl. de "nieuwe partner van een weduwe/weduwnaar".
Ook wij zitten vaak met vele vragen... Ik merk de nood om hierover te praten. Stuur me gerust een berichtje.
Groeten.