Telefoonetiquette - even onbereikbaar willen zijn
Ik zou graag jullie mening willen weten over het "bereikbaar moeten zijn" per telefoon, internet en dergelijke. Ik heb namelijk steeds meer het idee dat het voor een aantal mensen een vanzelfsprekendheid is om 24/7 bereikbaar te zijn, en dan ook acuut alles uit je handen te laten vallen als er gebeld wordt of als je een sms krijgt.
Ik heb een druk leven (wie niet... 
) en ik ben uitstekend in staat om te zeggen dat een gesprekje me niet uitkomt. Negen van de tien keer wordt dat ook gerespecteerd (de tiende keer slaagt iemand er toch telkens weer in om een stukje kostbare tijd weg te snoepen).
Vorige week werd het me even te bar. Ik was met enkele rotklussen bezig in huis, daarna wilde ik wat werk doen. En dat ding blééf gaan! Nee, geen callcentra, ik ben er gelukkig in geslaagd om uit hun bestanden te blijven. Maar wel telefoontjes van moeder ("ik heb al drie dagen niks van je gehoord"), vriendinnen ("moet je nou toch eens horen"/"heb je zin om volgende week uit te gaan"), school ("niks dringends, maar in de nieuwsbrief van vorige week waren we vergeten te vertellen dat..."), een bedrijf ("u had ons gebeld voor een offerte", ja dat klopt), etcetera. Ik kon langere gesprekken gelukkig in de kiem smoren, maar moest toch telkens weer dat ding opnemen voor de volgende beller.
Het gebeurt steeds vaker dat ik onderbroken word in mijn werkzaamheden, maar opeens was ik het vorige week zo zat dat ik zowel mijn vaste lijn als mijn mobiel radicaal uit heb gezet tot ik klaar was met mijn werk.
Later op de dag heb ik ze weer keurig aangezet, nadat ik een aantal uur verrukkelijk ongestoord heb kunnen doorbuffelen... Wát een zaligheid!
Toen kreeg ik een stroom van gemiste oproepen binnen, maar ook sms's. Een vriendin, die ik graag mag maar wel eens wat claimerig kan zijn, had me eerst meerdere malen gebeld en daarna in 1/2 uur tijd allerlei sms-jes gestuurd: "Waar ben je, ik krijg geen gehoor, joehoe, is je telefoon stuk, je vaste nummer doet het ook al niet, ik moet je dringend iets vragen." Zoiets. Niet voor het eerst, ze doet het ook als ik in de auto zit bijvoorbeeld en niet op kan nemen. Ik heb direct gebeld en was meteen een uur veroordeeld tot de telefoon, want kort en bondig komt in haar woordenboek niet voor. Het bleek uiteindelijk een futiliteit te zijn.
Ik heb (niet voor het eerst, maar wel duidelijker dan ooit) gezegd dat ik niet altijd tijd of zin heb om aan die telefoon te hangen, dat ik de hele ochtend al zo'n beetje gespamd werd door telefoontjes die best een dagje konden wachten en dat ik werk wilde afmaken. In geval van nood ben ik altijd per mail te bereiken, die check ik elk uur.
Ze begreep het en bood haar excuses aan, maar vanavond kreeg ik wéér zo'n sms-bombardement (ik was even bezig met mijn kind en hoorde het toestel niet).
Hierdoor begin ik steeds meer het idee te krijgen dat je in deze moderne tijd continu bereikbaar moet zijn en alles uit je fikken moet laten vallen als er een telefoon overgaat. Dat ergert me.
Gelukkig zijn er ook mensen en bedrijven die niet moeilijk doen als ik de telefoon laat overgaan en me een kort, bondig sms-je sturen (de voicemail heb ik er uit gedaan omdat je daarvoor moet betalen en het me eigenlijk meer last dan lust gaf: ik kreeg informatie die best ook per sms of later doorgegeven had kunnen worden of gewoon nutteloos was). Die begrijpen het gelukkig. Maar er zijn ook te vaak personen/instanties die op commando een gesprek lijken te eisen. Ook van bijvoorbeeld school, die regelmatig belt om informatie te verstrekken, maar ook van andere instanties en bedrijven heb ik al eens het verwijt gekregen dat ik niet direct opnam (ik zat toen in de auto en dan bel ik niet).
Vanavond wéér een telefoonbombardement. Niet alleen maar geleuter, ook nuttige en gezellige praat, met meerdere mensen achter elkaar, maar ik heb vrijwel zonder onderbreking van half 9 tot half 11 aan dat ding gehangen Dág, avond... Dág, dingen die ik nog graag even wilde gaan doen voor het slapen gaan...
Zo, dat was een lang verhaal Het zit me ook best hoog. Maar de kern is: kan ik anno 2011 beslissen af en toe volkomen onbereikbaar te zijn (eventueel met een prepaidtelefoontje voor nood met een nummer dat bekend is bij héél weinig mensen die niet moeilijk doen als je niet direct opneemt, maar dan een korte, bondige sms sturen), en de opgetrokken wenkbrauwen die ik toch steeds vaker zie met een gerust hart negeren? Of ben ik een bejaarde ouwe kluizenaar die niet meer mee kan hobbelen met de moderne tijd...?
Eigenlijk lopen er twee ergernissen door elkaar heen: mensen die denken dat hun telefoontijd met jou hun exclusieve claimtijd is en reageren alsof je al drie weken wordt vermist op Groenland als je niet à la minute opneemt, en het feit dat een mens tegenwoordig gewoon heel erg vaak de telefoon moet oppakken. Ook voor korte, zakelijke gesprekjes, maar ondertussen houdt dat wel weer op...
Graag vooral jullie mening over het niet continu "aanwezig moeten zijn" en gewoon eens lekker dóór willen werken (betaald, of in huis) zonder continu dat ding paraat!
Oh ja, en bedankt voor het aanhoren van mijn gefoeter, want ik ben er echt een beetje boos om, merk ik; mijn vrije tijd is schaars en ik heb er geen zin in om die aan telefoneren te spenderen en al helemáál niet in geclaim!
Belle
Waarom werkt het display niet van jou?
Nou tirza (ot)
Ja, als men dichtbij woont wel, maar bij spoedgevallen krijg je toch ook weleens een belletje uit het ZH, is mijn ervaring. Als er morgen iets mis gaat met mijn pa, een uur rijden hiervandaan, zal zijn vriendin toch bellen, niet op de stoep staan.
Kaaskopje
"Waarom werkt het display niet van jou?"
Geen idee. Ik krijg nummerherkenning gewoon niet aan de praat.
Paniek
Ik moet eerlijk zeggen dat ik in paniek raak als ik sommige mensen maar niet te pakken krijg. Er zijn mensen die altijd hun telefoon bij zich hebben en altijd binnen 5 minuten reageren. Mijn zwager was er zo eentje, toen hij een paar jaar geleden urenlang niet bereikbaar was bleek hij dood in zijn huis te liggen. Ik denk dat ik daar wel een tik van heb gekregen, als ik een tijd lang iemand probeer te bereiken en dat lukt maar niet, dan word ik misselijk en knijpt mijn luchtpijp en keel dicht. Misschien is dat nou wat ze een trauma noemen. Ik kan het dus ook niet helpen dat als ik die persoon eindelijk te pakken heb, dat ik op licht verwijtende toon vraag: "waar was je nou". Goede vrienden en bekenden weten dat natuurlijk en bellen of sms'en mij gelijk als ze een gemiste oproep van mij zien. Sommige mensen vergeten regelmatig hun telefoon of horen hem vaak niet of checken niet regelmatig of de batterij nog vol genoeg is, dat weet je dan ook wel van die mensen en dan heb ik dat paniekgevoel niet.
Uitknop
Ik hou erg van mijn privacy, en daarom heb ik dan ook een telefoon die ik op "stil" kan zetten of zelfs uit. Dat doe ik dan ook geregeld met zowel de vaste als mobiele telefoon. Antwoordapparaat luister ik misschien 1 keer per 2 weken af, dus alle mensen die ik ken weten dat het geen zin heeft berichtjes achter te laten.
Gewoon gewenning. Stug doorzetten, en je omgeving went er vanzelf aan dat je af en toe 3 dagen of zelfs 3 weken op groenland vertoeft
Voor iedereen anders
Ik zorg wel dat ik altijd bereikbaar ben, al is het al alleen om het feit dat mijn zoon epilepsie heeft en mijn moeder alleen woont. Dus ook als ik drie weken op Groenland zit..
Bereikbaar
Ik ben wel altijd bereikbaar maar ik neem niet altijd op Ik luister wel mijn voicemail heel regelmatig af. Echter als ik les geef of heel geconcentreerd aan het werk ben dan even niet. Ik ben niet dagen spoorloos maar soms wel een uurtje.
Belle epoque
Ik weet niet welke provider jij voor de telefoon hebt, maar bij sommige vaste providers moet je daar een betaald abbo voor afsluiten. Wij hebben UPC en daar geldt dat ook. Misschien zit het daarin?
Puck
Ja, inderdaad, ik heb UPC. Ik dacht dat ik iets niet goed had ingesteld en was te lui om me daar verder in te verdiepen. Nou ben ik nogal vrekkerig aangelegd en ik ben niet van plan daar extra geld voor te betalen. Idem dito voor 15 cent per voicemail op de mobiel, dat loopt alles bij elkaar al gauw lekker op, nee, daarvoor ga ik liever drie weken op vakantie! (met telefoon, dat dan weer wel ).
Yura
Dat lijkt me inderdaad een trauma, ja. Ik kan me voorstellen dan je dan heel paniekerig wordt als iemand niet direct antwoordt! En dat geldt ook voor wat Puck eerder schreef: iemand die ziek is of niet goed in zijn vel steekt, waar je je zorgen om maakt, en die maar niet opneemt...
Ik heb, jaren geleden, toen we nog maar net een mobiel hadden, meegemaakt dat we een weekendje weg gingen. We reden de straat uit en toen ging de telefoon: een close familielid was volkomen onverwacht overleden. We hadden die telefoon nog maar net, en ik heb toen wel een tijd in een soort paniek-met-opluchting geleefd: stél dat we die mobiel niet hadden en we waren zondagavond nietsvermoedend thuisgekomen... Niemand wist waar we waren: ach, twee etmalen, dan ga je niet meteen met adressen rondzwaaien, zoals met vakantie.
Ik realiseer me nu wel dat ik uit die tijd een gevoel van "ik moet NU opnemen" heb gehad en dat dat toch nog een beetje sluimert.
Ook heb ik zo'n moderne smartphone (nodig voor mijn werk), en dan wek je denk ik ook al snel de verwachting dat je lééft voor de telefoon, terwijl ik er vooral op mail en internet. Ik zie dat meer als mijn minicomputertje dan als een telefoon.
Ook ik heb een kind dat plotseling ziek kan worden, maar school spreekt in zo'n geval én mijn vaste antwoordapparaat in én belt mijn mobiel (dat is dan ook het enige nummer dat ik nooit zal laten bellen).
Het voelt wel goed om mezelf nu bewust los te weken van het "verplicht aanspreekbaar zijn", vooral nu ik lees dat er best veel mensen zijn die zo af en toe de stekker eruit trekken als ze daar behoefte aan hebben.
Vriendin had vanmorgen overigens weer ge-sms-bombardeerd, over haar winkelochtendje (het schaap kan het verder niet spuien, heeft niet veel aanspraak en geen familie meer). Ik heb haar in een sms aangemoedigd (met de nodige smilies) voorál van haar af te sms-en (of te mailen, is goedkoper 
), maar dat ik nu geen tijd heb en pas tussen de middag, tijdens de lunch, uitgebreid op haar berichtjes in zal gaan. Dat ga ik straks dan ook doen. In een mail Ik geloof dat de boodschap is aangekomen
Altijd mee
ik heb 'm altijd mee mijn mobiel. Ik geef juist mijn vaste nr aan heel weinig mensen. Vooral aan mensen die ik niet zo belangrijk vind. Bibliotheek, boekhandeld etc.
Ik ben namelijk weinig thuis. Dat heb je als je lat.
Maar opnemen is niet altijd noodzakelijk. Daar is de voicemail voor uitgevonden (afluisteren is gratis)
Soms als ik in een gesprek zit, en ik verwacht een belangrijk telefoontje dan zeg ik dat van te voren, en anders wacht de telefoon maar mooi tot ik klaar ben. Daar is de stille stand voor uitgevonden.
Yura
Hoe sneu en begrijpelijk het ook is: dat is toch eigenlijk alleen jóuw probleem. Ik denk dat je daar wat aan zou moeten doen, ipv anderen op te zadelen met jouw angst. Een mobieltje geeft een schijnzekerheid; een vriendin van mij wil altijd van al haar huisgenoten een smsje ontvangen als ze van hun werk/school vertrekken. Dan stelt ze zich in op de aankomsttijd. Ik heb haar al zo vaak gevraagd: en wat als ze dan niet thuiskomen? Nou, dan kan ik ze opbellen. En wat als ze dan niet opnemen? Nou, dan is er *waarschijnlijk* wat mis (weet je nooit echt zeker natuurlijk). Ja, en dan? Wát ga je dan doen? Ze blijven bellen? Zoeken? Politie bellen? En wat heeft dat dan voor zin?
Tirza
Och
Die bereikbaarheid heeft alleen maar iets te doen met je eigen gevoel van veiligheid, maar draagt niet perse bij aan de oplossing van een probleem.
Mijn ervaring met een recent ongeluk is, dat mijn man eerder gebeld werd dat er iets met mij is, dan dat ik normaal thuisgekomen zou zijn. Hij zou dus, in navolging van de oorzaak-gevolg redenatie zoals bijvoorbeeld van Yura, bij elk telefoontje dat bij hem binnen komt op een moment voordat ik thuis verwacht word, in de stress kunnen schieten omdat er weleens iets met mij gebeurd kan zijn.....lijkt me niet handig. Voor ons werkt dat dus niet zo.
Overigens, het in geval van nood nummer had geen nut: niemand die in mijn tasje zocht naar mijn telefoon, wel naar mijn rijbewijs.
Angie
Belle
Ik doe nu even een gok in het wilde weg, maar als je nu via de kabel belt dan heb je een ander systeem in je telefoon nodig dan wanneer je een toestel van kpn hebt. Als je dus via de kabel belt heb je een toestel nodig die fsk geschikt is. Als dat niet zo is heb je geen nummerherkenning o.a..
Ik ben
heel vaak onbereikbaar. Als ik boodschappen doe, als ik lekker in de stad loop, als ik met de hond loop. Dat zijn momenten voor mezelf. Ik heb ook geen mobieltje, er ligt wel ergens in huis een koelkast die ik mee kan nemen als het echt moet.
Ik zou gek worden als mensen de hele dag iets van me willen!!!
Dendy
Kaaskopje
Ik heb een Siemens AL17H...
Belle
Ik weet niet zomaar uit mijn hoofd waar een toestel op werkt
Heb je hem via KPN aangeschaft?
Kaaskopje
Nee, de Mediamarkt, geloof ik...
Dan zou
ik even naar de mediamarkt gaan om uitleg te vragen. Als je via de kabel belt heb je fsk nodig. Via de kpn-aansluiting een ander systeem, waar ik nu even de afkorting niet van weet. In een aantal toestellen is beide mogelijk geloof ik, dus dat moet je in de gebruiksaanwijzing kunnen vinden of in de winkel laten uitleggen.
Kaaskopje
Ik heb even op de site van UPC gekeken en: "Als u nummerweergave wilt aanvragen, neem dan contact op met de klantenservice. Zodra één van onze medewerkers de dienst voor u heeft geactiveerd, kunt u binnen 24 uur gebruik maken van nummerweergave."
Als ik nu even uit mijn comfortabele luie bui kan breken, is het een kwestie van bellen en een etmaal geduld Ik weet niet of zij in 24 werkdaguren denken, maar ik ga het zodadelijk eens uitproberen...!
Belle
... en wat kost dat.... Even uitkijken of je er niet voor moet betalen.
Puck
Ik heb info ingewonnen. Kost wel iets van anderhalve euro per maand, maar als ik een iets duurder abo heb, met gratis bellen, is het gratis. Ik heb er even wat rekensommen op losgelaten en uiteindelijk ben ik een paar euro goedkoper uit met dat abo. Dat hebben we dus maar gedaan.