TV-serie:Het geheime dagboek van Hendrik Groen
Ik ben fan, zou verplichte kost voor iedereen in de zorg moeten zijn. Als je het nog niet kent, misschien nakijken via uitzending gemist.
ook
Ook fan. Ik neem het elke avond op omdat het zo laat komt. Heb het boek ook gelezen, maar niet deel 2. Mijn ouders kijken het ook.
Silone
is dat een grapje of serieus verplichte kost?? Zo ja, waarom?
Zorg
De zorg is nou iets dat totaal niet aan bod komt in de serie. Er lopen maar twee mensen rond die personeel lijken en een directeur en secretaresse. De ouderen zijn erg zelfstandig, wonen in mooie grote kamers. Lijkt me geen afspiegeling van de werkelijkheid, maar dat hoeft ok niet want het is een tv-serie.
nouhou
Alles is behoorlijk uitvergroot in de serie (en dat is natuurlijk juist de sjeu), maar dat gebetuttel van die activiteitenbegeleidster komt me toch vaag bekend voor. En die directrice die zich verschuilt achter allerlei al dan niet bestaande regeltjes ipv gewoon zorg levert en bewoners serieus nemen, mwoh. Maar nee heel serieus over verplichte kost ben ik niet, het is vooral een heel vermakelijke serie.
idd
Leuke serie, verfrissend, en ook eens goed te volgen qua geluid (wij kunnen echt geen Nederlandse serie meer kijken zonder ondertiteling) maar verplichte kost voor als je in de zorg werkt slaat nergens op. Het is gewoon een verhaaltje wat speelt in een verzorgingshuis (die zijn er toch bijna niet meer?)
Dochter
Mijn dochter kijkt ook, we kregen zelfs een herinnering: kijken jullie?! 
En ja, we kijken ook. Het is grappig. Dat vindt mijn dochter ook. Ze vindt het alleen jammer dat het leven in een verzorgingshuis zo negatief wordt neergezet. Zo is het helemaal niet, aldus mijn dochter. Ze snapt dat dit beter werkt voor de humor in de serie, maar omdat er al zo'n negatief beeld over bestaat, helpt het niet, aldus dochter.
Triva
Ik zie bij ons in de stad dat de meeste tehuizen verpleeg en zorg combineren. Mijn eigen dochter woont ook in een verzorgingstehuis.
ja....
De beide boeken kende ik al. Ik vind het een originele gedachte van de auteur om deze boeken te schrijven - het is weer eens heel iets anders en ook een hele kunst, het beschrijven van het trage en taaie bestaan van mensen op hoge leeftijd die nauwelijks meer zelf kunnen kiezen met wie ze samen wonen en leven.
De situatie waarbinnen het dagboekverhaal speelt maak ik geregeld mee, al ben ik niet werkzaam in de zorg. Eerst via mijn hoogbejaarde moeder die 9.5 jaar in een verzorgingshuis woonde en een familie'tante' die vijf jaar in een kleinschalige verpleeghuisvoorziening verbleef. Daarnaast ben ik tien jaar op oproepbasis receptioniste in weer een andere zorginstelling, waar ik naar het betaalde werk ook wat vrijwilligerswerk doe.
Ik vond al lezend wel dat je kon aanvoelen dat de auteur niet écht een tachtigplusser wis, maar toch weet hij de toon goed te treffen en een snaar te raken - bij velen, want er zijn al heel wat vertalingen verschenen.
Inderdaad, de afwezigheid van verplegend en verzorgend personeel viel me ook op, net als de vrij ruime kamer van Hendrik. Het is dan ook geen documentaire maar een fictie.
Ik zie bijvoorbeeld nooit die lijkenzakken in beeld, waarmee de TV-serie toont hoe dichtbij de dood is. Bij ons worden overleden bewoners vrijwel altijd in hun kist vervoerd, en meestal door de voordeur - en verschil met tien jaar geleden toen men in het huis waar ik werk -net als in de serie- toen nog de achterdeur koos.
Ik vind het mooi
En ik vind de acteurs heel geloofwaardig vertolken wat er speelt als de jaren beginnen te wegen.
Wij kijken ook
Ik kijk met mijn jonge puberdochter. Ze vindt Hendrik lief en leuk-eigenwijs.