Uitgescholden op straat
Ik ben ruim 20 kilo te zwaar. M'n leven lang al een strijd. Jojo veel maar ben nu wel op m'n dieptepunt(= zwaartepunt).En voel mij daar niet prettig bij. Veel verdriet om andere zaken dus ik laat het nu maar even zo, lijnen komt wel weer. Wordt weer gerelativeerd door andere nare dingen.
Van de week stond ik ergens fout geparkeerd. Echt niet handig en de tweede keer het afgelopen half jaar. Hierdoor moest een auto wachten. Stom, stom , stom. Komt een vrouw vanuit paar huizen verderop mij tegemoet en begint me de huid vol te schelden. Ik kwam er niet tussen.Zij had er niets mee te maken maar heeft zich vast al eerder aan mij of mijn auto gestoord. Maar mij nooit aangesproken.Ik heb haastig mijn excuses aangeboden aan de wachtende automobilist, dat was niet zo'n kwaaie.Ook nog geprobeerd iets tegen die vrouw te zeggen maar kreeg geen kans.Terwijl ik normaal niet op m'n bekje gevallen ben. Uiteindelijk schreeuwt ze me toe dat ik daar niet staan mag en dat ik verderop parkeren moet(terecht) en dat een stukje lopen wel goed voor me is ; dikzak! (schreeuwend met haar maatje 34). Ik heb nog iets gemompeld dat ik liever mooi van binnen ben dan van buiten en ben weg gereden.
Het zit mij ongelooflijk dwars. Ten eerste ben ik echt geschokt dat ik uitgescholden word. Is toch echt wel 30 jaar geleden. Voel me er zo ontzettend rot over(eigenlijk heel verdrietig) en juist m'n zwakke plek. Normaal gesproken (en daar denk ik nu over) zou ik terug komen op dit gesprek en m'n excuses aanbieden voor het fout parkeren. Had ik niet moeten doen. Ze heeft er persoonlijk nooit last van gehad maar ik wil daarin best zeggen dat ik erop zal letten en dat het niet weer zal gebeuren. Maar ik zie er ook tegenop omdat de minachting en spot zo overduidelijk waren. Als ze weer zo tekeer gaat word ik denk ik boos, schiet niemand wat mee op, en doodongelukkig omdat het erin hakt. Ik zal haar nog heel regelmatig tegen komen. Ken haar niet maar ze oogt uit een ander milieu dan ik. Ik kan het niet zo goed hebben dat ik er zo van van de kaart ben. Tewrwijhl ik anders echt helemaal niet zo ben. (vandaar m'n andere nick). Wat zouden jullie doen in mijn geval? iK ben nu gewoon bang haar tegen te komen. Ze kwam dreigend en intimiderend op mij af. Maar wat ze zei/de toon waarop vond ik akeliger. Het was zelfs zo dat er een andere buurman(kende ik ook niet) erop af kwam en bleef staan om zonodig mij bij te springen. Wat maakt dat ik me nog meer schaam als hij hoort wat ze tegen mij zei. Nou, ik weet niet of ik over kan brengen waar het hier over gaat. Hoe zouden jullie nu handelen?
Bedankt voor je uitleg!
Ik had nog niet aan medicijnen gedacht, maar dat kan inderdaad ook een verklaring zijn. Mijn vader moet prednison slikken, puur omdat ie anders niets kan eten en teveel afvalt.
En genetisch dun, een verklaring voor mijn sprieten van kinderen die graag snoepen en regelmatig naar de snackbar gaan.
Nog nooit heb ik een denigrerende opmerking gemaakt hoor, maar dus wel wat gestaard dus. Weer een vooroordeel minder, dank je!
Sacha
Ik denk dat bijna iedereen wel kijkt naar iemand met een "ander" uiterlijk. Of dat nu iemand is die dik is, knalgroen haar heeft, brandwonden heeft of in een rolstoel zit. Je kijkt er gewoon naar en dat is volgens mij ook niet erg als je niet echt vreselijk gaat blijven staren. En sommige mensen blijven in dat uiterlijk hangen en zien dan niet de persoon die er voor ze staat. Gelukkig heb ik daar geen last van en kijk snel door een uiterlijk heen en weet je, dan zie je niet meer of iemand dik is of flaporen heeft. Fladder vindt dat ze dik is, ik zie dat niet. Ik heb jaren in de klas gezeten bij een jongen met forse brandwonden, dat valt mij niet op omdat het een leuk persoon was.
Uiterlijk
Puck zegt: "Fladder vindt dat ze dik is, ik zie dat niet." Bij mij is het anders, ik blijf het wel zien, maar het doet me niets. Ik ga in de loop der tijd van elk uiterlijk houden als er een leuk persoon achter schuilgaat. Maar misschien is dat ook wat Puck bedoelt - uiterlijk is echt betrekkelijk, de belangstelling ervoor wordt overtrokken. Voor de eerste indruk geldt hetzelfde. Ik weet niet hoe vaak ik mijn mening over iemand al heb bijgesteld in de loop der tijd. Soms zelfs na jaren!
Groetjes
Massi
Massi,
Nee, ik zie dat werkelijk niet meer, maar misschien is het ook een combi van je er totaal niet aan storen, maar dan nog een gradatie erger. Ik ben in ieder geval erg blij dat ik de eigenschap heb om snel door een uiterlijk heen te prikken en mensen op hun innerlijk te beoordelen. Mijn kinderen hebben dat nog veel minder, die probeer ik dat ook bij te brengen, maar ik merk dat het me stoort als ze wel iemand op hun uiterlijk beoordelen. Eergisteren zaten we t.v. te kijken en daar kwam een dikke mevrouw in beeld met ontblootte buik, Puckjongste zat vol afgrijzen "iieeewww" te roepen. Dat vind ik dan erg.
Visueel
Sommige mensen zijn ook gewoon wat minder visueel ingesteld dan anderen. Mijn oudste ziet echt niets qua uiterlijk en beoordeelt mensen daar dus ook nooit op. Ik kan me herinneren dat ze ooit in de brugklas veel optrok met een nieuwe vriendin, die ik nog nooit gezien had. Op een gegeven moment vroeg ik haar of hoe het meisje eruit zag, zodat ik een beetje een beeld had bij haar verhalen. Na lang denken kwam eruit: "Ja, eh, krullen geloof ik, verder weet ik het niet, niks bijzonders denk ik". Een week later kwam de jongedame in kwestie logeren. Ze was ruim 1.85 lang, een stem als een klok, diepzwarte huid, enórme bos zwart haar. Echt een hele opvallende verschijning.
Overigens valt het mensen wel op dat ze zo is, het wordt als bijzonder sympathieke eigenschap gezien. Maar haar 100x visuelere zus doet eigenlijk veel harder haar best om door buitenkanten heen te kijken, die moet daar hard voor werken want ze ziet elk detail. Ook niet eerlijk eigenlijk 
Vriendin
Vindt zichzelf dik. Ik zie het niet. Ik zie vriendin.
Dus vriendinnetje, je bent niet dik. Je bent gewoon goed!
Precies nikus
... dat is precies zoals ik het ook ervaar.
Puck
Je ziet dat je niet alleen bent, Izar en Yta schrijven ook over het werkelijk niet zien van uiterlijk. Ik zie het zelf bijna nooit wanneer iemand een nieuw kapsel of een andere bril heeft, maar ik heb wel een soort algemeen idee van iemands uiterlijk: vorm van het lichaam, oog- en haarkleur, voorkeur voor een bepaald soort kleding (niet zozeer merken of stofjes, meer een blauwdruk-achtig iets). Wat een getuige moet doen, gaat veel verder en ik denk niet dat ik dan heel ver kom.
Dochter heeft scherpe ogen en merkt veel meer details op dan ik. Zij vindt uiterlijk interessant (nu nog op een peuter-wetenschappelijke manier). Van mij mag ze, zolang ze er *ook* maar doorheen kijkt.
Groetjes
Massi
Massi
Gelukkig b en ik er niet alleen in, ik vind het namelijk een mooie eigenschap die veel meer mensen zouden moeten hebben. Maar grappige is dat ik in andere dingen juist wel heel visueel ben ingesteld, ik ga toch redelijk richting een beelddenker.
Ik zie ook nooit wat.
Kom ik weer eens iemand tegen die ik lang niet gezien heb, en die 20 kilo is afgevallen of zo. En ik zie niks!! Ik voel me dan altijd zo lullig, maar ik snap nu dat ik dat ook als een positief punt kan zien!! He, fijn, dat ga ik onthouden!
Ingrid
Fladder
Dat bedoel ik dus. Zo'n opmerking over een bril dat zou me niet overkomen maar een kapsel daar twijfel ik oprecht aan. Mijn eerste ingeving: hé ze heeft een foto van d'r zus geplaatst.
Grappig
O, gelukkig, ik ben niet de enige! Ik heb het ook gehad hoor, collega echt waanzinnig afgevallen (ruim 15 kg ofzo), en ik had niks gezien. Ja, ze zag er goed uit, maar dat zag ze ook toen die 15 kg er nog aanzaten.
Inderdaad, de keerzijde is dat ik het ook niet zie als die 15 kg er weer bijgekomen zijn.
En inderdaad, andere dingen zie ik ook niet. Ik vind het altijd reuze onoplettend/ ongeïnteresseerd en daarmee een tikje moreel verwerpelijk van mezelf, maar ik begrijp nu dat dat niet hoeft. Heerlijk, weer een schuldgevoel minder!
Groeten,
Temet
Uitgescholden
Pfff ik ben gisteren uitgescholden door een heel asociale vent (audi-rijder, hoe cliché). Ik moet eerlijk zeggen dat ik misschien een heel klein beetje onhandig inparkeerde. Er waren twee plekjes achter elkaar. Ik gaf richting om vooruit in te parkeren en op dat moment stopte hij en parkeerde (zonder richting aangeven) op een typische audi-manier achteruit in. Hij stond eerder dan ik, dus eigenlijk had ik er meer last van dan hij. Nou ja, ik erger me niet zo snel dus parkeerde rustig verder. Hij bleef ondertussen wachten tot ik uitstapte en riep toen over straat 'stomme k**' (heel lelijk woord, niet koe). Toen kon ik natuurlijk geen excuses meer aanbieden over mijn onhandige actie, dus heb zijn vriendin, die erbij stond, maar verteld wat een leuke vent ze had.
Goed vic!
Ach zielig, die vrouw moet verder met zo'n halve gare jilles de la touretter jij gelukkig niet. Ach misschien heeft ze het wel direct daarna uit gemaakt met hem, je weet het niet.
(dank zij rodebeuk ben ik helemaal in deze mood aan het overgaan, zo rustgevend
En, zwart/wit?
Voel je je wat beter nu je niet de enige bent die wordt geschoffeerd? Het is altijd vervelend, maar zegt meer over de persoon die het doet dan over jou!
Hier ben ik!
Ik ben er nog hoor. Moest het even laten bezinken. Ben echt dagen van slag geweest. En dat vind ik nou werkelijk bespottelijk van mezelf.Het heeft denk ik te maken met het feit dat ik al slecht in m'n vel zit. 9 kilo geleden(vorige zomer) had ik een ruime maat 44/krap 46 en voelde me super. Niks niet dik, zag er gewoon goed uit. Had dat mens dan ook gewoon uitgelachen en m'n schouders opgehaald.Helaas liep het weer uit de hand en zit het er weer aan. Dat maakt dat ik niet meer relativeren kan. Dat haar opmerking en minachting me zo raakte. Kan ik echt niet uitstaan. Maar toch ook de gedachte dat ik dus toch weer aan de slag moet met afvallen; als het m'n geest zo beinvloed moet ik er wat aan gaan doen. Bah, heb ik m'n hoofd niet naar staan maar goed.
Wat dat parkeren betrefd; het was echt bijzonder stom. Asociaal zo je wilt. Gelukkig niet in mijn eigen buurt- dus het zijn geen buren. Het was in de straat waar ik vaak kom om wat beroepsmatig af te geven. Afgelopen week hoefde ik er gelukkig niet te zijn. Maar ik zal erop letten dat het niet meer gebeurt. Ik weet niet wie maar er was iemand die zich afvroeg hoe ik nou 2 keer in een half jaar fout geparkeerd kon staan. Daar moest ik om gliumlachen. Is dat echt zo bijzonder? Gelukkig dan maar dat ik een van de weinige ben. maar vanaf nu niet meer; ik zet de auto verderop en ga lopen. Is goed voor me
Hartelijk dank voor jullie reakties,
Zwart/wit
Dat van die vraag hoe je nu in een half jaar 2 keer fout kunt parkeren was van mij. Fijn dat ik je ondanks je "van slag zijn" nog een glimlach kon bezorgen. Maar ik vroeg het me oprecht af. In de omgeving waar ik meestal vertoef is in het algemeen wel voldoende ruimte en anders loop je maar wat verder. Ik kan denk ik oprecht zeggen dat ik nooit bewust ergens fout geparkeerd heb. Dat zal je dan ongetwijfeld weer een glimlach geven 
Opsteker
Ik las je berichtje en moest ineens aan een opmerking van mijn zoon , inmiddels 23 maar toen pas 5 , denken.
Een buurjongetje waar hij absoluut niet mee overweg kon zei eens heel boos :
Je vader is een brillenjood en je moeder ( toen nog maat 56) is een vet varken.
Ik hoorde dit allemaal aan vanuit de keuken en dacht eigenlijk wel dat hij boos/verdrietig naar binnen zou komen totdat ik opeens de volgende wijze woorden hoorde:
Mijn papa ziet alles veel beter dan die van jou en ik heb lekkerrrr veeellll meer mama dan jij. Je begrijpt het al: Sprakeloos
Vanaf dat moment doet het me niets meer als iemand iets over mijn lijf zegt. Ik moet wel eerlijk zeggen dat het me bijna nooit gebeurt. Maar ondanks mijn kilo's is er dus heel duidelijk iemand op deze wereld wel blij en trots op mij.
Groentje
'Lekker veel meer mama dan jij'- Groentje, hij is absoluut briljant.
De meer gezette forumdeelnemers weten nu wat ze hun kinderen zonodig kunnen influisteren
Groeten,
Temet