'verstoorde illusies'
Welke illusies heb je ooit gekoesterd, en hoe vielen ze al dan niet met een klap aan gruizels?
En wat deed je met de scherven?
tonny
Sophie
het runs meestal in de family.
Mijn ex en zijn broertje en hun vader winnen de laatste jaren elk jaar iets bij bij het cryptogram van de NRC.
Als ex meedoet met een lulige prijsvraag om de opstelling van het nl elftal te voorspellen zelfde gevolg.
Gebruikten we alleen zijn creditcard vaak genoeg in een vakantie, konden we weer naar New York.
Dus nee, sommigen wordt nooit die illusie ontnomen.
groet,
Angela
Amk
"het runs meestal in de family"
-------------
Tjeetje, en dat is nu je ex? ....
Maar als dat zo werkt, met dat het in de family runs, dan... zal ik zoonlief eens sturen voor een Staatslot! Hahaha!
Het zal je maar gebeuren zeg! Ik ga het zeker eens uitproberen en als het werkt dan zal ik je melden! Goh, ik ben nu al zenuwachtig, hahaha!
Scherven
De kleine illusies van het opgeruimde huis, het lege aanrecht en vooral (!) de lege trap zijn ook hier aan diggelen gegaan. De grotere illusies die met een hardere klap aan scherven gingen, hadden vooral te maken met relaties, hoe ver je met goede wil, vertrouwen in mensen en liefde kunt komen. Op een dag moet je toegeven dat er een grens aan is.
En wat ik met de scherven doe? Scherven die redelijkerwijs nog lijmbaar zijn, lijm ik weer tot een fraai geheel, zij het wellicht niet altijd in de oorspronkelijke vorm (creatief blijven, nietwaar). Scherven die ik niet meer kan of wil lijmen probeer ik zo goed mogelijk op te vegen en weg te gooien, opdat ik me er niet meer aan bezeer. Valt niet altijd mee.
Happy family
Gewoon, een gezellig gezinnetje, tot in de eeuwigheid. Kinderen een onbezorgde jeugd. Dat wilde ik.
Maar nee, ik heb niks te willen.
Vroeger
zat ik op dansles, was daar een niet op vallend meisje, ging mee met mijn grote zus. Stelde niet veel voor. Er zat dat een meisje waar ik altijd tegen op keek, Mooie kleren, mooi haar, leuke vriendinnen, mooi vriendje, ze kon goed dansen. kortom ze leek alles mee te hebben.
Afgelopen weekend kwam ik haar weer tegen, na 20 jaar. Ik herkende haar gelijk!!!! hoe? nou omdat ze nog steeds het zelfde kapsel had en dezelfde soort kleding droeg als 20 jaar geleden!!!!!!! Ongelooflijk!! Die was blijven hangen in de tijd zeg. WOW dat was gewoon eng. Het leek of de tijd was stil blijven staan.
wie heeft er nu als 15 jarige hetzelfde kapsel als als 35 jarig??? en wat voor kapsel!! Lang haar maar dan met een soort kuifje, dus haar ponny had ze omhoog gehouden, stijf gespoten met haar lak en dan weer terug gevouwen.
dus de illusie dat mooie populaire meisjs dat voor het leven zijn, is ook weg.. hihihi maar das wel fijn.
Ik vond mezelf nu mooier ! en leuker!!
en ja ja ook vast aroganter!
Oh ja grote illusie
ik dacht vroeger tot pak m beet mijn 25e dat het ideale plaatje vanzelf zou komen als ik rond de 30 zou zijn, in elk geval zou mijn leven rond mijn 30e in kannen en kruiken zitten, 'alles onder controle'.
En dan ergens vanaf mijn 30e merkte ik dat je voor werkelijk alles, (relatie(s), financien, gelukkige momenten) constant moet blijven werken en vechten. Er is geen eindbestemming waar je 'alles onder controle' krijgt. Het is een steeds doorgaand proces van obstakels op de weg.
En dan sluit ik maar voor mezelf de avond af door te zeggen "het is niet de bestemming maar de reis ernaar toe".
Die rozentuin...
De illusie dat mijn leven zo'n rijkbloeiende, zonovergoten rozentuin zou worden, heb ik ondertussen opgegeven...
Nu ben ik al blij als er tussen het ongelooflijk woekerend onkruid dat mijn pad kruist af en toe al eens een paardebloemetje het kopje opsteekt. Gelukkig kan ik daar dan wel intens van genieten als ware het de duurste en zeldzaamste stokroos ter wereld...
En scherven? daar laveer ik voorzichtig tussendoor om ze zo weinig mogelijk te moeten voelen.
Herinneringen
"je herinneringen pakt niemand je af" zeiden m'n ouders altijd. Reden om ze te koesteren. "Daar kun je op teren." Het is echt altijd zo benadrukt. Zoveel mooie en leuke momenten in je leven om aan terug te denken. Wat een rijkdom...
Totdat m'n vader op jonge leeftijd(55 jaar) de ziekte van Alzheimer kreeg en langzaam alles wat leuk en mooi geweest was in z'n leven vergat.
En ik voel me belazerd. Herinneringen om op te teren voor later. Wat heb je eraan?
Ik kan het niet goed onder woorden brengen maar er is iets fundamenteels geknakt. Het doet pijn en maakt mij intens eenzaam.
Herinneringen zijn een illusie.
Liedewij
Dat mijn man het huishouden gaat doen...
typisch geval van lang lang geleden was er eens...
maar hij is wel heel erg lief 
Klussen
dat mijn man op een dag klussen leuk zou gaan vinden. (nee dus!)
dat hij volop huishoudelijke initiatieven zou ontplooien (nee, hij doet wel dingen die ik vraag, maar zelf iets verzinnen...)
dat mijn man met zijn dochters zou gaan winkelen of met zijn zoons voetballen (daar is hij het type niet voor)
Maar: hij is heel loyaal en lief en flexibel, zeurt zelden ergens over, zelfs niet over mij (en ik kan knap chagrijnig zijn!)
tonny
Dat kinderwensen altijd vervuld worden
uiteindelijk op de een of andere manier. Helemaal geen rationele illusie, want ik ken de statistieken en bovendien ken ik gewoon mensen bij wie het niet gebeurd is. Toch merk ik dat ik nu nog steeds verwacht dat het in mijn omgeving (of zelfs maar hier op OO) uiteindelijk 'goed komt'.
Zal dus wel pas als ikzelf en leeftijdsgenoten de 40 ruim gepasseerd zijn, hiervan de realiteit echt onder ogen gaan zien. En dan ben ik zelf nog helemaal niet degene die met de scherven zit.
Asa
Inderdaad, toen ik veertig was heb ik me er pas echt bij neergelegd dat het bij 2 kinderen zou blijven. Ik had tussen kind 2 en mijn veertigste weer een miskraam gehad en had de moed daar al wat door verloren, maar kon me er met 40 jaar pas echt bij neerleggen. Ik zag opeens ook oprecht de lol niet meer van het hele 'gedoe' van een nieuwe baby. Ik had het geluk al 2 kinderen te hebben, maar zelfs daarmee vond ik het accepteren een pijnlijk proces.
Ja precies kaaskopje
hier (ikzelf en vriendinnen zijn midden 30) is er ook echt gewoon nog hoop, gelukkig, voor degenen om wie het gaat. Maar ja, statistisch gezien kun je op je vingers natellen, dat het ook wel eens bij iemand (en dus ook iemand die ik ken) niet gaat lukken en dat is iets wat ik me nog nauwelijks kan voorstellen. Het zal wel een beetje bij de algemene 'mij en mijn vrienden overkomt dat niet' zelfbescherming horen.
En dat accepteren, ja nou, een vriendin van me die een stuk ouder is, is wel definitief kinderloos en dat blijft toch een rauw verdriet eigenlijk.