Vijf jaar later
Gisteren zag ik 'Vijf jaar later' met Jeroen Pauw en Jack Spijkerman.
Tjonge, wat verandert er veel in vijf jaar en wat kun je dat ongelooflijk slecht (...eh... niet!) inschatten.
Hoe is dat bij jullie, als je vijf jaar terugkijkt?
5 jaar
Vijf jaar geleden dacht ik dat ik een perfect huwelijk en de ideale man had. Niet dus.
Vijf jaar geleden was ik TBM, jongste was 2 jaar en ik had het drukker dan ooit. En 's avonds regelmatig doodmoe terwijl ik me afvroeg wat ik nu in hemelsnaam had gedaan.
Gek genoeg vind ik het nu, gescheiden en fulltime baan, rustiger dan toen. Ik ben duidelijk veel efficienter met tijd geworden.
Vijf jaar geleden was Theo van Gogh net vermoord door een idioot die beweerde uit naam van mijn geloof te handelen. We overwogen serieus uit Nederland weg te gaan, de haatreacties niet alleen naar ons volwassenen, maar ook richting mijn kinderen, waren zeer beangstigend.
5 jaar geleden had ik nooit gedacht dat ik het in mijn eentje met de kinderen zou redden.
5 jaar geleden ging oudste net naar groep 4, nu al bijna naar de middelbare school.
Wauw!
5 jaar geleden
had ik een relatie met een gokverslaafde partner. We hadden geen enkel toekomstperspectief; trouwen is nooit aan de orde geweest omdat ik bang was aansprakelijk te worden gesteld voor zijn torenhoge schulden. Ik had nog de hoop dat ik hem kon veranderen en/of zou kunnen leven met zijn verslaving, maar zolang hijzelf zijn probleem bleef ontkennen, was er geen hoop op een betere toekomst.
5 jaar geleden was er nog een bezoekregeling met betrekking tot mijn kinderen. Ik had om de week een weekend voor mezelf en kon op vakantie naar Amerika, in de wetenschap dat mijn kinderen goed verzorgd werden door hun vader.
5 jaar geleden werkte ik nog niet fulltime, zoals nu. Samen met mijn partner deelde ik alle kosten; nu de relatie over is draai ik alleen voor de kosten op en ben ik verplicht fulltime te werken.
Bij ons
Eind december 2004 was ons gezinnetje heel gelukkig met onze eerste zoon die toen bijna 17 maanden was, en die in die dagen leerde lopen in Polen (waar we vrienden opzochten). En ik was zwanger van onze tweede.
Nu zijn we nog steeds heel gelukkig maar er is wel erg veel gebeurd.
De geboorte in 2005 van onze tweede zoon, en de eerste 8 heerlijke, zorgeloze maanden met hem, voordat hij ziek werd en in 2006 is overleden. Dat hele proces heeft er natuurlijk enorm ingehakt. De zwangerschap en geboorte van onze derde zoon in augustus 2007. Het opgroeien van onze kinderen, waar we intens van genieten. Het grote gemis van onze middelste en van mijn moeder (in 1998 overleden, maar ik had haar vooral zoooo gemist in die moeilijke periode in ons leven).
Verder er zooooveel vrienden bij gekregen.
Dat zijn de grootste veranderingen in de laatste 5 jaar bij ons.
5 jaar geleden...
...eind december 2004, waren we het gelukkige gezin wat we ons voorgesteld hadden met twee meisjes van 5 en 3 en ons zoontje van 9 maanden. Wat waren we blij met ons drietal! Een vierde zat niet echt in de planning, maar wie weet?! Nu 5 jaar verder: dit jaar hebben we toch een vierde gekregen, maar de derde, ons vrolijke mannetje, zijn we dit jaar kwijtgeraakt, nadat hij bijna tweeënhalf jaar ziek is geweest. Hij heeft het babietje waar hij zo naar uitzag nooit leren kennen, of toch wel? We zijn nog steeds gelukkig, maar wel met een grote maar: het gemis van ons zoontje. Was dit me 5 jaar geleden verteld dan had ik me er niets bij kunnen voorstellen en al helemaal niet dat we al deze jaren toch zo gelukkig konden zijn.
Gelukkig kunnen we niet in de toekomst kijken. We nemen de dagen zoals ze komen en genieten intens van alle geluk dat ons gegeven wordt.
Kien
Pfff kien
je bericht ontroert me. Wat hebben jullie veel meegemaakt, wat een uitersten dit afgelopen jaar! En dat je dan toch gelukkig kan zijn..... en wat heb je een mooi motto, genieten van alle geluk dat je gegeven wordt!
liefs
Ja maar geerke,
volgens mij kan jij dat ook heel goed, genieten en gelukkig zijn ondanks alles. Blijkbaar is dat de les die je leert door dit soort dingen mee te maken. Ik zou die les overigens toch liever niet leren hoor...
Kien