Vrienden
Hoi allemaal,
Ik ben nieuw hier op het forum en wilde toch even mijn verhaal kwijt 
De titel zegt het eigenlijk al..
Ik zou niet heel mijn verhaal vertellen want dan ben ik morgenochtend nog bezig en word het vast een beetje saai 
Het komt er eigenlijk op neer dat ik in deze 2.5 jaar tijd alle 2 mijn vrienden kwijt ben geraakt. Mijn twee beste vriendinnen hebben me laten vallen als een baksteen toen ik bevallen was van mijn zoontje. Hun woorden waren dat ik saai was geworden (ik zat toen vollop in de borstvoeding en slapeloze nachten) Ik heb nog meerdere pogingen gedaan om in hun levenstijl mee te gaan lees: stappen tot in de late uurtjes etc meerdere malen in de week. Sorry maar dat hou ik gewoon niet meer vol + dat wil ik ook niet meer. Hun gespreksstof ging alleen nog maar over vreemdgaan terwijl ze allebei getrouwd zijn ik heb daar nooit behoefte aan gehad ik ben gelukkig met mijn man.
Ze zijn samen 1x langs geweest toen mijn zoontje 5 weken oud was. Mijn zoontje zat rustig aan de borst te drinken toen 1 van hun uit het niets ging schreeuwen.. je raad het al kind overstuur. Ik ben 2 uur bezig geweest om hem in slaap te krijgen en hun hebben toen heel de avond in mijn tuin gezeten om te roken en om mijn koelkast leeg te zuipen. Zonder ook maar 1x te vragen of ze konden helpen. Ik ben daar op de dag van vandaag nog boos over dus inmiddels ook niet rouwig dat deze vriendschap over is.
Maar ik ben heel eerlijk ik mis gewoon een leuke vriendin... ik probeer wel contacten te leggen maar daar komt gewoon niks uit. Ik vind het ook moeilijk en ik ben erg verlegen dat helpt nu ook niet bepaald.
Ik hoop via deze weg wat leuke meiden te leren kennen om mee te appen/mailen en misschien ooit om wat af te spreken? Het lijkt me erg leuk
Ik woon in de omgeving Dordrecht/Rotterdam.
Groetjes mamavantwee
Peuterzwem
TS, je lijkt mij een heel sportieve meid. Vooral die gezonde kijk op wat belangrijk is..
Vroeger ging ik met mijn peuter naar peuterzwem . Leuk met die sportieve moeders, helemaal niet saai of huismusserig.
Ik weet niet of je dat al eens geprobeerd hebt, maar geef het een poging.
Nieuwe
Balen hoor hoe het gegaan is. Gelukkig ben je er zelf achter dat die vriendinnen niet (meer) geschikt zijn als vriendin. Blijft verdrietig als het daarvoor wel leuk was, maar dat was toen. Nu past het niet meer.
En hoe kom je aan nieuwe vriendinnen? Tja, je kind is 2,5 jaar. Misschien kan je naar die speeltgoeduitleenlokaties (ik weet even de naam niet meer). Daar tref je vast andere ouders van kinderen in dezelfde leeftijd. Met een beetje geluk tref je daar vrouwen met wie het leuk is en wie weet wel echte vriendinnen kunnen worden.
Of via de peuterspeelzaal?
Of een hobby gaan doen en daar gelijkgezinden treffen?
Als je kind 4 wordt, zul je waarschijnlijk vaker op school zijn en daar ook weer andere moeders leren kennen. Het blijft natuurlijk altijd een geluk of het met andere moeders echt klik zodat je vriendinnen wordt. Bij mij was het met sommige moeders (uit de klas van oudste) niet zo (wel kennissen, niet echte vriendinnen), maar in de klas van jongste wel zo.
Succes ermee.
School
Je leert vast leuke mensen kennen als je kind naar school gaat. Peuterschool of basisschool. Die mensen begrijpen je ook beter, want zitten in dezelfde levensfase.
skik
Bedankt voor jullie reacties.
Ik zit met mijn zoontje op baby zwemmen inmiddels al een jaar maar geen nieuwe contacten gemaakt.. eigenlijk is iedereen daar erg stil geen leuke groep. Mijn zoontje is nu twee en gaat over een paar maandjes naar de PSZ ik hoop inderdaad dat ik daar wat leuke meiden tegen komt
Wat een rare vriendinnen had jij!
Het is niet leuk dat ze je zo lieten vallen, maar mijn hemel... die wil je niet bij je kind lijkt mij. Dus liever kwijt dan rijk.
Je zegt dat je verlegen bent. Je zegt ook dat men bij het babyzwemmen erg stil is. Maar jij ook denk ik. Eentje moet de eerste zijn bij het aangaan van een gesprek. Probeer ondanks dat het moeilijk lijkt belangstelling te tonen voor hoe de andere ouders met hun kindje omgaan. Mensen willen vaak best praten over iets waar ze trots op zijn. Een baby is iets om je trots over te voelen. Vraag ook eens advies ergens over. Mensen vinden het vaak fijn om ervaringen te delen als een ander er iets van kan leren bijvoorbeeld. Complimentjes vindt ook niemand vervelend.
Ik ben bevriend geraakt met iemand die ik regelmatig tegenkwam bij de supermarkt. Door de kinderen. Die waren van dezelfde leeftijd. Op een gegeven moment raakten we aan de praat en stelde ik na een paar keer voor om eens samen koffie te drinken, zodat de kinderen dan met elkaar konden spelen. Die vriendschap is later verwaterd, maar we hebben jaren een leuk contact gehad. Zo ben ik ook bevriend geweest met iemand die ik op de peuterzaal heb leren kennen. We zijn zelfs samen op vakantie geweest. Via de basisschool heb ik ook mensen leren kennen. Ik geef toe dat het bijna allemaal van voorbijgaande aard is gebleken, maar dat is geen ramp. Als je het maar leuk met die mensen hebt in het heden. Met de meeste mensen die ik heb leren kennen praat ik nog wel eens als ik ze tegen kom en dat vind ik voor nu voldoende.
Probeer iets meer uit je schulp te kruipen.
Via de kinderen
Peuterspeelzaal, clubjes ( muziek op schoot, peuterdans, andere zwemgroep,?)
In de buurt?
Het wordt ook wel makkelijker als je kinderen groter worden en naar school gaan.
Wat overigens niet helpt is verlegen zijn. Daar zijn trainingen voor...
of club van verlegen mensen?
Het is wel vervelend zeg, om geen leuke vriendin te hebben! En stom zeg, van die 'vriendinnen' van je.... het lijkt aan de andere kant ook wel of zij het ook niet naar hun zin hebben. Vreemdgaan binnen je huwelijk doe je ook niet voor de lol, denk ik dan maar.
Je kent ook niemand meer van school of studie, die je nog eens zou kunnen bellen? Via de kinderen contact met anderen zoeken is op zich een goede 'strategie', zo heb ik ook een paar vriendinnen gekregen. Maar wat Ginnie suggereert lijkt me ook verstandig, probeer wat aan je verlegenheid te doen.
Ik ben zelf helemaal niet verlegen maar ben toch nog regelmatig onzeker over het hebben/krijgen van vriendschappen. Meestal (bijna altijd?) ben ik degene die het initiatief neemt om iemand uit te nodigen, samen wat leuks te doen en dergelijke.... en zo nu en dan bekruipt mij het gevoel: waarom vraagt niemand mij eens een keer?
Helaas woon ik niet bij jou in de buurt, anders had ik best eens een kopje thee met je willen doen. Stug volhouden met proberen vriendinnen te vinden, er is vast wel iemand die ook op zoek is!
