Begaafde dochter van 8 en onbegrip op school

Verwachtingen

Ik heb niet alles gelezen maar ik onderschrijf ook wel de mening dat je beter vanuit je kind kan werken, dan vanuit school allerhande acties proberen te eisen. Aan ‘school heeft beloofd’, als ze duidelijk niet meer op dat pad zit, daar heb je niets meer aan. Goed dus dat je naar een andere school gaat kijken.

Mijn kind is vorig jaar versneld, nadat het er voor zak en as bijzat in de les. De juf waar kind terecht kwam na de versnelling had er ook geen zin in en liet dat duidelijk merken, met als gevolg, een ongelukkig kind. Ze heeft gelukkig niet lang bij die juf moeten zitten, maar -nu- ben ik die juf wel ergens ‘dankbaar’: ze heeft kind duidelijk laten zien dat kind beter voor zichzelf zaken kan regelen dan iets van de juf te verwachten. En kijk: dit jaar gaat alles redelijk prima: kind zit vnl. nog niet veel te doen in de klas, maar ‘compenseert’ dat door bv. zelf toneeltjes te organiseren. Ze bespreekt een toonmoment met de juf, en voila, ze heeft weer iets in die week om zich bezig te houden. En uiteraard: een uitgebreid gamma van verschillende naschoolse activiteiten helpt ook, bijna elke dag wat anders.

Maar, ik denk toch ook dat deze houding samenhangt met het karakter van het kind en het ‘inzicht’ dat je kind heeft in mensen, verwachtingen, en de mogelijkheden om daar erg flexibel mee om te gaan.

Een kind zo tegenhouden als op jouw school wordt gedaan, is beneden alle peil. Bespreek met de IB-er dat als je kind sneller klaar is het zelf iets ter hand mag nemen (al is het eigen materiaal), zolang kind niet stoort moet dat toch kunnen? Als de IB-er dat goed vindt, heeft de juf zich daar maar bij neer te leggen. En als juf dat niet wil, dan zorgt ze zelf maar voor materiaal.

Sluit me aan bij voorgangers

"Als een school pretendeert dat nog steeds te zijn, maar in praktijk is hier totaal geen sprake meer van, dan is de verwachting die de school nog steeds wil scheppen misleidend. En niet onze verwachting te hoogdravend."

DM, het gaat 'm gewoon niet worden. Helaas door schade en schande wijs geworden weet ik dat het in 3-en delen van de groep niets oplevert voor de kinderen aan de top, want die delen kwa leerbehoefte te weinig met de rest van de kinderen in hun groep. Ze zijn gewoon met te weinig. Dat is een kwestie van getallen (Gaussche curve).

Ze kunnen het niet.

Ik heb altijd gezegd dat ik wil dat mijn kinderen hetzelfde leren als andere kinderen op het gebied van werkstrategie, zelfkennis etc. Ook al behoorlijk hoogdravend, want het betekent dat ze af en toe moeten compacten of verrijken/verbreden/verdiepen.

Soms. Niet altijd. Maar soms vind ik dat slimme kinderen iets te doen moeten krijgen.

Daarnaast vind ik wel dat je mag verwachten dat de ll een beetje prettig bejegend wordt. Er zijn leraren die heel vervelend doen tegen slimme kinderen, en dat blijft wat mij betreft een reden voor actie van de ouders.. als de actie van het kind niet afdoende blijkt.

De werkelijkheid over school

Maylise:"Daarom vind ik Miriam's punt ook heel sterk. Leer het kind omgaan met school en de leraren ipv de leraren omgaan met het kind. "
Ja, zo is het, maar zo geschreven klinkt het gekker dan het is.
Het punt is dat kinderen óók vol zijn van verwachting over school. Zeker jonge kinderen zijn dan ook nog in de veronderstelling dat de leerkracht alles weet en kan. Dat is onderdeel van hun vertrouwen in volwassenen. Zoals papa en mama ook de wereld voor ze aankunnen.
Dat leren omgaan met leerkrachten is dus veel meer het leren omgaan met de realiteit. En die realiteit is een stuk minder belovend dat alle beloftes die kinderen door uitspraken van hun omgeving, of gezegdes, of verhaaltjes in boekjes of zelfs maar Semsamstraat, ingeprent krijgen.
In werkelijkheid is naar school gaan voor veel slimme kinderen een achteruitgang ten opzichte van het kdv. In de klas is er minder interactie met oudere kinderen, minder casual contact met een volwassene die een slim grapje weet te waarderen en er ook nog eentje kent, minder toegang tot spel- en leesmateriaal dat eigenlijk voor oudere kinderen bedoeld is.
In de klas is ineens iedereen gelijk en wordt de slimmerd met gelijken opgezadeld die het kind eerder in de kinderbeleving niet als gelijken opzocht. Waar geen klik of vanzelfsprekende interessante uitwisseling mee was.
De enige soulmate zou de juf kunnen zijn, maar die wijst dat contact snel af omdat ze er 30 heeft en ook nog omdat zij het zielig vindt voor al die andere kinderen om die ene ongelijk, zoveel verder te laten zijn.
Het is van belang om de verwachtingen van je kind bij te stellen naar een werkelijkheid die een stuk minder hoogdravend is. Die jouw kind geen 'grote school' oplevert of 'knappe dingen' om te leren.
Maar wel tijdverdrijf. En tussendoor (pauzes) ook wel kans om oudere kinderen te ontmoeten. En dezelfde gezelligheid met andere kinderen zoals dat ook met jongere brusjes kan.
Waar waardering oogsten niet meer lukt met mooie zinnen formuleren, maar met netjes zitten, lief zijn tegen de andere kinderen, de werkjes en liedjes (hoe kinderachtig ook) gewoon maar doen.
Buiten school kan het leven zoals kind dat gewend was gewoon doorgaan. Dat moet je wel (blijven) organiseren. Zoals je kdv georganiseerd hebt (dat kan nso zijn, of een clubje of activiteit). Zoals je je kinderen meeneemt naar kennissen of familie. Misschien moet je dat ter compensatie van het schoolse gebeuren wel vaker doen: de omstandigheid creëren dat er contact is met oudere kinderen en volwassenen die de humor wel begrijpen of die belangstelling op onderdelen wel delen.
Ik ben hier ook door schade en schande wijs geworden. Ik dacht ook dat naar school gaan dezelfde kweekvijver zou bieden als kdv en ander contact. Dat ik klaar was met organiseren. Ik dacht ook dat school de belangrijkste dagbesteding van kind zou worden.
Het bleek niet zo te zijn. Het bleek de meest onbelangrijke dagbesteding. In tijd (reken het maar na), maar vooral ook in intensiteit.
Dat is niet erg, als je je kind er maar op voorbereidt en zelf voortdurend de vinger aan de pols blijft houden en andere intensiteit blijft organiseren.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Ik wilde dat ik jouw post veertien jaar geleden had gelezen...
Heel treffend, heel herkenbaar. Dank je.

Maar.....

ik heb Miriams standpunt al vaker gelezen en sluit me voor een groot deel aan. Hoewel ik blijf vinden dat de onderwijstijd echt wel efficienter gebruikt kan worden dan dat nu gebeurt op de school van mijn kinderen.
Maar mijn twee hb-kinderen zijn wel heel moe van dat moeten meedraaien in die school en daar op hun stoel zitten tussen zo'n grote groep kinderen en dat suffe liedje zingen. En als ik dan op woensdagmiddag nog eens een leuk museum wil bezoeken of iets doen wat zij leuk vinden kijken ze me wanhopig aan. Hetzelfde geldt voor het weekend of een vrije dag. Ze zijn stuk. Vrijdag is al een rampdag, die ze alleen op hun tandvlees halen. En nee, de weken en weekenden zijn hier echt niet propvol. Zijn mijn kinderen daar de enige in of zijn er meer? Ik baal er dus eigenlijk enorm van dat die school, waar ze gefrustreerd vandaan komen, wel al hun energie opvreet. Kan ik ze dat ook leren?

Snipperdagen (voor meyke)

Je kan altijd nog de mogelijkheid achter de hand houden die mijn moeder gebruikte bij mijn broer. Die zat niet echt lekker op de Mavo, en mijn moeder stond hem toe af en toe een snipperdag op te nemen. Dan meldde ze m ziek. Waarmee ze a) erkenning gaf voor het probleem en b) de druk wat van de ketel haalde en voorkwam dat hij echt serieus afknapte of ging spijbelen.

Moeten je kinderen daarna op school natuurlijk wel liegen dat ze ziek waren. Maar de opmerking 'nee, ik had geen koorts maar voelde me helemaal niet lekker' is natuurlijk niet werkelijk onwaar, in zo'n geval

Groeten,

Temet

Klopt meyke

de museumjaarkaarten zitten hier nog vast op het papiertje. Ik ga niet forceren. Vooral mijn oudste is niet geschikt voor een eendenbestaan en de schooldagen vreten aan hem. Hier ook kinderen die stuk zitten aan het eind van de week.
Het enige dat hielp was de Leonardo-school, maar dat is niet een concept waarvan ik verwacht dat het blijvend is. Gewoon even een gelukje voor zolang als het duurt.

Vermoeiend

Ja, dodelijk vermoeiend zo'n schooldag. Niet voor niets greep ik als eerste naar de oplossing om dan maar een dag in de week niet naar school te gaan.
De woensdag ook nog, want dat breekt zo lekker de week. Ik denk dat dat meer zoden aan de dijk zet dan een of ander protocol. Maar de tijdgeest is er niet echt naar om daarin mee te gaan.
Dagje niet fit dan maar af en toe.
En nee, ik ging ook niet steeds naar het museum speciaal voor de kinderen. Ik ben ook niet van hot naar her en meer van dat gedoe. Er was vioolles en verder was er onze eigen boekenkast die ik regelmatig met nieuws aanvulde (niet speciaal voor kinderen) en natuurlijk het gewone sociale contact waar de kinderen gewoon bij bleven.
Uit eten, ook als het extra deftig moest. Een borreltje thuis met vrienden/kennissen, ook als die een andere taal spraken. Mee naar een klant of fotografie of rtv-pnames. Mee naar een expositie of modeltekenles.
Ze gingen zonder ons op vakantie naar zeilkamp, met mijn ouders mee of met een vriendje.
Zo kwamen de levensverrassingen eigenlijk vanzelf op hun pad. En zo was het voordat groep 1 begon ook.
Voor school bedachten we spelletjes om mee te nemen. Zodat kind zich daar in zijn eentje een beetje bezig kon houden in de pauzes.
Ja, wel vermoeiend zo'n schoolweek.
Groet,
Miriam Lavell

Alles onder schooltijd

MIjn zoon heeft ook een tijdje heel slecht in zijn vel gezeten op school. Normaal probeer je alles zoveel mogelijk buiten schooltijd te plannen, zoals tandarts, fysiotherapeut, doktersbezoek en dergelijke. Wij deden zoveel mogelijk onder schooltijd en dan niet om half 9, maar om 10 uur ofzo.

Ja yura!

Wie kent 'm niet

idd alles onder schooltijd... alleen is onze zoon na het maken van de afspraken gewisseld naar een veel leukere school... pijnlijk...

Gouden Regel, mijn moeder had 'm al.

Fijn

om te horen dat we niet de enige zijn. Ik knabbel er inderdaad al regelmatig woensdagen of vrijdagmiddagen af. De juffen begrijpen het geloof ik wel, van andere ouders krijg ik nogal eens verbaasde blikken. In groep 1, 2 en 3 had ik daar afspraken over met de juffen, anders haalde oudste de vakantie niet eens. Je ziet wel dat hij er in groeit en het steeds beter kan behappen, maar het blijft een probleem. Jongste is een betere eend. Die geniet van de sociale contacten en haalt daar haar schoolplezier uit. Zoveel mogelijk onder schooltijd doe ik ook al. Misschien moet ik toch maar weer makkelijker worden in het thuis houden.

Hier ook

hier ook een HB meisje dat zo moe is aan het einde van de week. Ik wist niet dat andere HB kinderen dat ook hadden. Ergens kan ik het me ook wel voorstellen, ze passen zich continu aan, spelen "theater' de hele dag.
Dochter heeft hier ook wel eens een snipperdag, lekker thuis pyjama hangen. Voel me wel eens schuldig als ik haar thuis hou maar je ziet haar helemaal opfleuren als ze niet naar school hoeft