Gehandicapte moeder, hoe gaat kind naar school?
Hallo,
Sinds een maand of wat breng ik dagelijks een jongetje met de auto naar school omdat zijn moeder dit vanwege een handicap zelf niet kan. Tot nu toe kan hij meerijden omdat ik mijn zoon naar dezelfde (sb)school breng maar mijn zoon wil binnenkort zelfstandig naar school fietsen.
Het jochie heeft geen recht op leeringenvervoer omdat hij te dicht bij school woont, het betreft een 1 oudergezin dus pa is geen optie. Heeft 1 van jullie hier ervaring mee? Is dit misschien met een PGB (eventueel in combinatie met de gemeente) te regelen?
Bedankt alvast
Izzy
Misschien kan je vragen aan het forumbeheer of dit berichtje naar een andere rubriek kan verhuizen: naar "ouders en school" of "zorgenkinderen". Daar krijg je vast meer respons. Succes!
Afstand, leeftijd?
hallo,
Ik mis in je verhaaltje de leeftijd van het jongetje, de afstand naar school en de handicap van de moeder. Zit de moeder in een rolstoel of ligt ze op bed?
Is de route naar school gevaarlijk (oversteken van drukke wegen/kruispunten), woont er helemaal niemand anders in de buurt waar het jongetje mee zou kunnen lopen/fietsen?
Ik weet trouwens dat gemeenten maar tot 8 jaar leerlingenvervoer vergoeden naar speciaal basisonderwijs. Daarna worden ze geacht zelfstandig naar school te gaan (op de fiets), terwijl ouders van kinderen die naar het gewone basisonderwijs gaan de kinderen daar vaak nog veel te jong en onzelfstandig voor vinden. Dat "wringt" natuurlijk.
Of je voor de begeleiding of vervoer PGB kunt aanvragen? Geen flauw idee.
Waarom regel jij dit trouwens?
groetjes
Ciz, wmo
Laat haar informeren bij het CIZ of de WMO. Ik ben zelf gehandicapt, ben afgelopen jaar zowel mijn been als man kwijtgeraakt. Ik kon dus wel wat hulp gebruiken. Ik heb geen PGB omdat ik geen zin heb in de rompslomp, maar zorg in natura. Ik krijg huishoudelijke hulp en hulp met de kinderen. Inmiddels ben ik bijna weer geheel zelfstandig maar mijn kinderen worden nog 3x per week naar school gebracht door de hulp.
Ik heb ook een scootmobiel gekregen van de WMO (gemeente) en een taxivergoeding. Er is veel mogelijk. Ze kan ook stichting MEE inschakelen. Zij kunnen samen met haar uitzoeken waar ze recht op heeft. Zij zijn erg deskundig en daadkrachtig is mijn ervaring.
Groeten, een mamma
Zelf
heb ik toen ik een knieoperatie had gehad (en dus zeker 6 weken niet mocht lopen zonder krukken en niet verder mocht buigen dan 90 graden) een scootmobiel gehuurd en daarmee mijn kinderen (toen 5 en 8) naar school gebracht (en naar het zwembad) Jongste was gelukkig wel gewend al om te fietsen dus die fietste naast mij en oudste voor ons. Van een andere ouder weet ik dat hij na een operatie ook zo'n ding had gehuurd en zijn kind op schoot had. Maar ga inderdaad eens vraagen bij CIZ en WMO naar de mogelijkheden.
Zou jochie trouwens niet mee kunnen fietsen met jou of bij jou achterop ??
Marie
Hallo Marie,
Het jochie is 4,5 jaar. De afstand naar school is 2 kilometer. De moeder heeft een visuele handicap.
Het jochie is echt nog te kinderlijk om te fietsen dus hij zou achterop moeten. Niet bij mij want ik woon bijna 4 kilometer buiten het dorp en moet nadat ik de kinderen op de scholen heb afgezet door naar mijn werk, 15 kilometer verderop.
Het is misschien best mogelijk dat iemand anders het over kan nemen maar ik denk dat het beter is dat dit los van 'goodwill' geregeld wordt.
Het is overigens niet waar dat gemeenten leerlingvervoer maar tot 8 jaar regelen. Het is per gemeente verschillend maar bij mijn weten telt alleen de afstand (4 km in ons geval).
Tja, waarom ik het regel? Ik zal er binnenkort mee stoppen en dan wil ik haar graag een beetje helpen met een oplossing.
Groeten
Een mamma
Hallo,
Bedankt voor je reactie, dit is een antwoord waar ik op hoopte! Het is dus wel mogelijk om het geregeld te krijgen. Ik zal je adviezen doorgeven, dan kan ik er met een gerust hart een punt achter zetten.
Fraz
Hallo Fraz,
Bedankt voor je reactie.
In dit geval is een scootmobiel geen oplossing aangezien er motorisch niets aan de hand is. Maar jouw en 'een mamma's' verwijzing naar het CIZ en WMO zijn wel erg nuttig.
Ik heb al aan Marie uitgelegd waarom hij niet bij mij achterop kan (beetje lastig zonder fiets
Ik kan hier zeker mee verder,
Bedankt allemaal.
Zelf brengen
Ook met visuele handicap kun je best je kind zelf naar school brengen, ook 2 km. Je gaat te voet en een kleuter kan nog best zelf op zijn fietsje op de stoep. Ik vind het wel erg makkelijk van die moeder om het iemand anders te laten opknappen.
2km lopen is best ver!
Ik ga nog wel eens lopend met mijn kinderen naar het winkelcentrum, dat is ook ca. 2km. Per 'enkele reis' kost je dat toch al gauw 25 minuten! Dat lijkt me geen pretje om elke dag te moeten doen en ik hoop voor die moeder dat het toch op een gemakkelijkere manier te regelen is...
Vera
Nou nou Vera, jij bent wel erg stellig. Je schildert de bewuste moeder direct negatief af. Hoe weet jij zo zeker dat zij haar kind prima naar school kan brengen? En waaruit maak je op dat zij het wel lekker makkelijk vindt om een ander haar kind mee te laten nemen? Het feit dat ze iemand heeft gevraagd of haar kind mee mag rijden (en die persoon doet dat blijkbaar met plezier en zonder problemen), betekent toch niet dat zij he probleem lekker makkelijk bij een ander legt? Wie weet hoe de moeder zich hier zelf onder voelt.
Heel simpel
ik ben zelf visueel gehandicapt en ik wil zélf mijn kind(eren) naar school brengen. En ja, nu gaan ze zelf, maar dat is/was ook ruim een kwartier heen en dan ook weer terug. Vooruit dat is iets korter dan 2 km maar toch.
Daarnaast lees ik niet dat de moeder al eens haar kind van school heeft gehaald en dat dat jongetje van 4.5 jaar al enkele maanden met de auto meerijdt, dat lijkt me dus min of meer vanaf de zomervakantie.
En ja, dan ben je iemand die zich afhankelijk opstelt. Als degene die haar kind wegbrengt ideeen 'moet' aandragen omdat het anders zo vervelend voor haar is.
Laat haar zelf der mond open doen!
mijn kinderen bleven niet over.
Anna
Wat jij zegt, daar zit ook wel wat in. Ik ken echter meerdere blinde en slechtziende ouders en daar zit toch een groot verschil in assertiviteit en onafhankeljkheid in.
En om bij jouw opmerking te blijven, daar zijn ook volwassenen bij die op latere leeftijd plots blind werden en ook daar is het persoonsafhankelijk.
Maar kinderen zijn flexibel en die weten heel goed wat bij de ene ouder wel kan en de ander niet. Mijn zoon mocht toen hij klein was ver voor mij uit fietsen om te wachten bij de volgende stoeprand. Ook al vlak bij mij was hij al snel uit het zicht en ook op zo een klein fietsje gaat het al sneller als lopend.
En een kind dat niet gewend is aan lopen, ja dan moet het maar veel oefenen of zoals ik al eerder zei op een fietsje. En zelf ergens achter aan gaan blijft het belangrijkste, het gaat tenslotte om je kind!!
Maar
Eens met vera
Een visuele handicap is volgens mij geen reden om je kind niet zelf naar school te brengen. Als je zo redeneert kom je helemaal nergens meer. Dat jongetje moet toch ook naar zwemles, vriendjes of een sportclub kunnen?
Ik ben ook visueel gehandicapt en geloof me, zelfs als je niets ziet kun je best zelfstandig lopen. Het kost alleen wat meer moeite maar alles kost meer moeite als je slechtziend bent. Huishouden, werken, winkelen, So what! En natuurlijk is hulp fijn en vaak zeer welkom maar het is zo belangrijk dat je zelfstandig bent en blijft.
Moeilijk
Nu denk ik dat het wel afhangt per gemeente, maar over het algemeen zal de moeder zelf met een oplossing moeten komen. Een aantal jaar geleden zat ik met een vervoers probleem, zoon zat op SBO aan de andere kant van de stad en ik had nog een kind op de school om de hoek. We woonde 0.1km!! te dichtbij om in aanmerking te komen voor leerling vervoer. 's winters per scootmobiel was het een krim om kind naar school te brengen, zo verrekte koud! Gemeente zei dat het mijn probleem was, ondanks inmenging van de casemanager van BJZ. Ik moest maar een buur vragen om kind te brengen.
Maar wat ik me afvraag, als deze vrouw haar kind niet naar school kan brengen, hoe doet zij dat verder? Hoe doet ze dan haar boodschappen, winkelen, zwemles kind, dokters bezoeken enz. Dat ligt ook niet allemaal op minder dan 2km afstand. Nog een optie zou collectief vervoer zijn, niet super handig maar wel mogelijk. Werd mij ook aangeboden. Verdere optie zou zijn om te kijken in hoe verre de thuiszorg een rol kan spelen. Niemand anders op school die in de buurt woont? Bij zoon op school wordt ook gecarpoolt.
Anna
mijn zoon was toen ruim 2.5 jaar.
Ziva
Precies, wij weten waar we over praten.
Reactie op reacties
Ik ben erg blij met jullie reacties en in het bijzonder met de reacties van de moeders die zelf ook een visuele handicap hebben. Ik geloof dat het Manon is die schrijft dat ik het met plezier en zonder problemen doe, dat is niet helemaal zoals het zit.
......tja, ik had hieronder helemaal uit de doeken gedaan hoe het nou wel precies zit maar ik zal dat toch eerst met haar moeten bespreken vind ik. Het komt er op neer dat ik niet zo blij ben met de gang van zaken maar te laf ben om dat met haar te bespreken.
De vraag waar ik mee begonnen ben is beantwoord, in praktisch opzicht maar ook in de vorm van meningen en ervaringen. Verder zal ik het zelf op moeten lossen vrees ik.
Heel erg bedankt!
P.s.
Voor de duidelijkheid en misschien wel van belang voor het recht op een indicatie is dat ze af en toe haar kind wel op de fiets naar school brengt en ook door het dorp fietst als het niet al te donker is. Ze doet zelfstandig boodschappen e.d. ze wordt eigenlijk alleen geholpen met vervoer. Ik heb verder helemaal geen band met haar dus ga haar niet vertellen dat ze haar zelfredzaamheid op peil moet houden e.d. dat is mijn pakkie an niet.
Anna
Het gaat duidelijk niet om iemand die pas sinds heel kort stekeblind is geworden. In de beginpost heeft Izzy het er over dat ze dit al maanden doet. En zelfs al is ze stekeblind en kan ze niet internetten dan wil dat nog niet zeggen dat ze niet zelfstandig de straat op kan.
Vind jij een visuele handicap (of stekeblind zijn) een reden om als een soort gevangene in je eigen huis te blijven wachten tot iemand je komt redden? En zoals ik al zei natuurlijk zal het haar veel meer moeite kosten om haar kind naar school te brengen dan dat het een ander kost maar is dat dan een reden om het maar niet te doen?
Het is belangrijk dat je kijkt naar wat je wel kan en niet naar wat je niet kan. Vooral voor het kind maar ook voor haarzelf. Echt, geloof me, alles kost meer tijd en moeite met een visuele handicap maar dat is nu eenmaal niet anders. Ik weet natuurlijk niet of er nog andere dingen spelen (pleinvrees, depressie of nog een lichamelijke beperking) maar ik durf wel te beweren dat een visuele handicap op zich geen reden is om je kind niet naar school te brengen.
Ik heb zelf vier kinderen waarvan er twee naar school gaan. Ik kan niet fietsen maar wel lopen. Mijn jongste zit in de kinderwagen en mijn derde (ze is net drie) rijdt op haar loopfietsje. De oudste twee lopen. Ze zijn van jongsafaan gewend om te stoppen bij de stoeprand en niet de weg op te rennen. Gaat prima!
Izzy
Wat niet wegneemt dat het erg aardig van je is dat je dit iedere dag voor haar en haar zoontje doet. Wat hulp is natuurlijk wel erg fijn. Verder hoef je haar natuurlijk niet op haar zelfredzaamheid te wijzen maar zou je wel kunnen zeggen joh ik kan hem straks niet meer brengen maar gelukkig is de kortste dag straks voorbij dus is het in ieder geval licht genoeg voor je om zelf te rijden (of lopen)
Het is echt niet jouw verantwoordelijkheid om een nieuwe oplossing voor haar te vinden. Hoe ben je er eigenlijk mee begonnen? Heeft zij je gevraagd?
Tsjonge jonge
Wat een vooroordelen hier weer zeg!
Ik vraag me af wat mensen in mijn omgeving van mij vinden als ik dit hier zo lees. Ik vind Vera en Ziva nogal stellig in wat deze mevrouw wel of niet prima kan doen. Kennen jullie haar hele situatie?
Als ik even naar mijn eigen situatie kijk lijkt het misschien voor de buitenwereld dat het prima met mij gaat. Ik hoor ook vaak dat ze gewoon helemaal vergeten dat ik een handicap heb, nou voor mij is het iedere seconde aanwezig. Mensen denken al gauw, o kijk eens, ze doet al weer dit of dat, dan kan ze dat ook wel. Ik ben ook nog het type, niet klagen, vrolijk kijken en positief blijven. Ik wil niet als een zeur overkomen, ook zal ik niet snel laten merken dat iets me erg veel moeite kost of dat ik pijn heb. Ik wil alles het liefste zelf doen, en zal niet zelf om hulp gaan vragen tenzij het echt niet anders kan.
Hierdoor lijkt het allemaal heel wat, maar ik ploeter me door de dagen heen, ben doodmoe helemaal opgebrand, bang voor de toekomst, lig vaak wakker te piekeren, ik sta er alleen voor en heb geen netwerk, mijn kinderen kunnen nooit ergens logeren, ik heb geen geld voor oppas zodat ik ook nooit kan bijtanken. Ik weet niet hoe het met Vera en Izzy zit, maar het scheeld echt wel als je een partner hebt die je kan ondersteunen en je eens ontlast van je taken.
Ik zou zeggen, laat de instanties maar uitzoeken of deze moeder recht heeft op hulp ipv een stelletje kortzichtigen op een forum.
En het is inderdaad niet Izzy haar verantwoordelijkheid om een oplossing te regelen voor deze moeder maar wat was ik blij met de ongevraagde hulp van een lief mens die mij destijds van de bodem van de put heeft opgeraapt en samen met mij alle hulp heeft geregeld, want soms is het wel eens teveel voor 1 mens om te dragen. Gelukkig zijn er nog mensen die er niet voor weglopen en de andere kant opkijken wanneer iemand hulp nodig heeft.
Groet, mamma
Mamma
Misschien heb ik mij niet duidelijk genoeg uitgedrukt maar wat ik bedoel is dat als het alleen om een visuele handicap gaat (dus niet in combinatie met andere problemen) het heel goed mogelijk is om je kinderen zelf naar school te brengen. Waarom zou dat niet kunnen??
Ik heb daar volgens mij ook nog bij gezegd dat hulp echt wel heel fijn en welkom is maar als je een handicap hebt is het erg belangrijk je grenzen te bewaken en zelfstandig te blijven. Geej mij eens aan wat jou stoort in deze redenatie en waarom je het kortzichtig vindt?
Je gaat teveel van jezelf uit
Ziva, jij weet niks van de omstandigheden of de persoon. Het stoort mij dat je dan denkt te weten wat iemand aankan. Bij de een is "alleen een visuele" handicap geen onoverkomelijk probleem. Bij de ander kan het vreselijk moeilijk zijn om ermee te leven. We hebben niet allemaal dezelfde draagkracht. Oordeel niet over een ander.
"als het alleen om een visuele handicap gaat (dus niet in combinatie met andere problemen) het heel goed mogelijk is om je kinderen zelf naar school te brengen. Waarom zou dat niet kunnen??" Dat bepaal jij niet, jij staat niet in haar schoenen. Je kunt mensen ook niet vergelijken.
"als je een handicap hebt is het erg belangrijk je grenzen te bewaken en zelfstandig te blijven." Ik vind het arrogant om voor een ander te bepalen welke grenzen iemand zou moeten bewaken. Ieder bepaald dat voor zichzelf. Ik heb verschillende fases doorlopen tijdens mijn ziekte en herstelperiode. Wanneer je sterker wordt krijg je vanzelf meer behoefte en kracht om weer voorzichtig op eigen benen (been in mijn geval) te gaan staan. De een is hier eerder aan toe dan de ander.
Ik ken iemand met dezelfde handicap als mij, maar met een lieve man, zij heeft veel meer hulp dan ik en heeft haar hele huis aan laten passen. Ik heb geen enkele aanpassing. Ik oordeel niet over haar, zeg niet dat zij net zoveel als mij zou moeten kunnen. Er kunnen zoveel redenen zijn waarom de een er zus mee omgaat en de ander zo. Misschien is er wel een depressie aanwezig waat niemand van weet, veel problemen zijn onzichtbaar, je loopt er niet mee te koop.
En leuk is het niet om afhankelijk te zijn van hulp hoor, je geeft het meestal niet voor de lol uit handen. En dan denkt iedereen ook nog een mening over je te mogen hebben.
Groet, mamma
Ziva
Om jouw vraag nog even te beantwoorden, ik kwam met haar in contact doordat zij wist dat ik een kind op dezelfde school heb als waar haar jongste naartoe zou gaan. Ze wilde weten wat ik als moeder van die school vond en van het een kwam het ander. Op dat moment ging mijn zoon zelfstandig naar de SBS maar doordat we eigenlijk nogal onverwacht gingen verhuizen en ik hem met de auto moest gaan brengen, ontstond de mogelijkheid haar zoontje mee te nemen. Ik heb het toen zelf aangeboden. In eerste instantie was het prima geregeld en deed ik niet meer dan haar kind naar school brengen. Al snel kwam daar ophalen bij, bij haar op de stoep parkeren i.p.v. op mijn 'vaste' plekje en haar zoontje in de auto bonjouren als meneer geen zin heeft en moeders niet doorpakt. Het heeft allemaal wel z'n oorzaken maar feit blijft dat ik me zolangzamerhand een beetje gebruikt ga voelen.
Grappig dat mijn vraag hier ook uitdraait op een discussie over al dan niet je zelf kunnen redden en eventuele gemakzucht. Dat is n.l. wat bij ook steeds door mijn hoofd spookt. Ik heb wel bewezen dat ik niet te beroerd ben een ander te helpen ook als ik zo langzamerhand twijfel aan de noodzaak. Ik blijf haar helpen tot het voorjaar omdat ik niet 100% zeker ben dat ze misbruik van de situatie maakt en ja, ook omdat ik te laf ben er iets van te zeggen.
