Hoe pakt jouw kind leerwerk aan? ( spin off)

Niet zoveel

Ik verwacht niet zoveel van school als het om onverschilligheid gaat. Ik merk dat ze (net als ik) investeren in een goede relatie. Dwang is er niet en dat verwacht ik ook niet meer in de vijfde. Ik ben erg tevreden over de school van mijn oudste.

Beide kinderen hebben ook wel wat moeite gehad met organisatie van hun schoolwerk in de eerste twee jaar. Dan verwacht ik wel meer van school. De ene school deed dat wel, de andere niet, waardoor ik voor mijn jongste in dat gat spring. Maar bij oudste is het nu puur onverschilligheid en het heeft geen zin als ik daar aan ga zitten sjorren. Hij weet precies wat hij moet doen en hij kan het met weinig moeite, dus als je dat er dan nog niet voor over hebt, dan maar een jaar over.

Wat ik van school verwacht

Is dat alle (!) docenten magister gebruiken voor het huiswerk. Dat afspraken over nakijken van toetsen worden nagekomen (dus niet na 5 weken pas). Dat elke toets wordt nabesproken zodat de leerlingen zien wat ze goed en fout deden. Dat de mentor beschikbaar is op de aangegeven tijd en reageert op mails. Dat docenten de tijd nemen om de eisen aan essays, werkstukken en boekverslagen door te nemen (en dus niet alleen een papiertje met hoofdstukindeling uitdelen). Dat docenten kunnen helpen met extra stof als een leerling ergens moeite mee heeft. En dat leerlingen en ouders op tijd bericht krijgen als er iets bijzonders is (zoals een CKV-dag).

Controle

Ik ben zelf erg blij met de huiswerkcontrole op school. Helaas is de consequentie "niet gemaakt = nablijven" er niet.
Een cijfer voor de werkboeken/schriften: heel goed.
Let wel, ik heb het over een MAVO, dus tm het 4e leerjaar. Of je dit nu in klas 5/6 nog zou moeten willen, nee.
De mentor heeft al heel wat gesproken met mijn puber over zijn werkhouding. Eigenlijk weet hij het ook niet meer....

Mijn gedachte

IngridT, ik heb het vorige draadje niet gevolgd, maar ik wil wel reageren op jouw vraag. Ik ben geen 'loslaat-ouder', maar wel een ouder die pleit voor gescheiden verantwoordelijkheden tussen ouders en school.
In mjjn visie ben ik als ouder verantwoordelijk voor het kind in zijn eigen ontwikkeling, binnen de gezinsrelaties etc., met het oog op het persoonlijke welzijn van het kind. School is verantwoordelijk voor het kind binnen een sociale context van leeftijdsgroepen, met het oog op het maatschappelijk functioneren. Vanuit die achtergrond kijk ik naar je vragen:

'Vind je het ok als je kind daar (=op school) wel de duimschroeven krijgt aangedraaid?' Ja, dat vind ik oké. En het is aan mij als ouder om mijn kind te leren daarmee om te gaan. Dat kan twee richtingen uit gaan: accepteren dat de school grenzen heeft; of als je het onrechtvaardig vindt dat dan bespreekbaar maken (voor kleine kinderen en heel grote problemen wil ik wel in de bres springen).

'Of verwacht je dat zelfs? (duimschroeven aandraaien) Als school bepaalde eisen stelt, dan verwacht ik inderdaad van school dat ze ook een visie heeft op wat als die eisen niet worden nagekomen, inclusief een visie op de gevolgen van eventuele straffen. Ik ben niet betrokken bij het opstellen van die eisen van school en ik ben ook niet de uitvoerder van het beleid van school rond het niet nakomen van afspraken. Evenmin verwacht ik van school dat zij sancties instellen als mijn kind 's nachts te laat thuis komt van een avondje stappen.

'Is het erg als de verhouding docent-leerling wel op scherp gezet wordt door allerlei sancties of preken bij nalatigheid mbt schoolzaken?' Nee, dat is neit erg. Wat ik erg vond en vind is dat school er alles aan is gaan doen om het leuk-leuk-leuk te houden, terwijl de lasten (huiswerk maken etc.) bij de ouders kwamen te liggen. Volgens mij moet het andersom zijn: ouders moeten weer de leuke dingen mogen doen en kinderen moeten de school als 'verplicht' ervaren. Ik vergelijk het dan voor het gemak maar even met werk: je kunt ook niet hebben dat je op je werk allemaal vrijblijvendheid en leuke en gezellige dingen aangeboden krijgt, terwijl je partner thuis er dan voor moet zorgen dat je je werk afmaakt. Als docent sta je in ene bepaalde verhouding tot de leerlingen en die verhouding moet niet zijn dat jij de gezellige, leuke, aardige vriend of vriendin bent. je hebt een relevante, maar ook een beperkte taak ten opzichte van de ontwikkeling van de leerlingen en ik denk dat je die serieus moet nemen. Ook al hoort daarbij dat je dus niet BFFL kunt zijn. Je moet vooral ook niet bang zijn om die rol op je te nemen en de relatie met leerlingen soms op scherp te zetten. Dan vinden ze je maar niet aardig. Belangrijk is wel, dat je in een organisatie werkt, waarin iedereen dat begrijpt: collega's, ouders, schoolorganisatie, inspectie, publieke media. Ik vermoed dat leerlingen de eersten zullen zijn die dat begrijpen - en zich daarom ook tegen je zullen verzetten.
Let wel: thuis worden de verhoudingen ook wel eens op scherp gezet, als het goed is, bijvoorbeeld bij het niet-nakomen van afspraken rond het schoonhouden van je kamer, niet met vuile schoenen naar binnen, op tijd thuis komen etc.

'Of mag school dezelfde losse benadering kiezen als de ouders?' Ik heb het hele draadje niet gelezen, dus ik weet niet precies wat je bedoelt met 'loslaat-ouder'.
Wat ik ermee bedoel ten aanzien van school heb ik al aangegeven. In mijn vorige stukje heb ik ook al aangegeven, dat ik denk dat ouders thuis ook hun grenzen (moeten) stellen. Maar ik laat wel mijn kinderen veel dingen zelf uitzoeken, in die zin, dat ik ze zelf ervaringen op laat doen en ze vooral help om die ervaringen zelf op te doen en om daarvan te leren. Ik heb mijn oudste op 10-jarige leeftijd wekelijks naar de andere kant van het land laten reizen, alleen met de trein, om daar in een gastgezin t verblijven. Dan leer je dat kinderen vele meer aankunnen dan jij als ouder denkt, maar dat neemt niet weg dat je op ene iets grotere afstand ook veel meer gespitst bent op wat er gebeurt, gaat het goed of niet. Loslaten is dan vooral: ruimte geven aan een kind om eigen ervaringen op te doen, ook negatieve ervaringen terwijl je heel alert bent op de vraag of je wel of niet moet ingrijpen. Zoals een gynaecoloog ooit omschreef als zijn taak bij een moeizame bevalling: alert zijn, met de handen op de rug. dus: klaar staan om in te grijpen, maar steeds weer jezelf afvragen of het ingrijpen wel in het belang van het kind is of dat het je eigen angsten en bezorgdheid zijn die het kind in de weg staan.
School moet zich niet vergelijken met ouders, maar zich ervan bewust zijn dat zij een eigen (beperkte, maar wel relevante) taak hebben bij de ontwikkeling van kinderen. Mocht het zo zijn dat school van mening is dat een losse benadering daarvoor de beste methode is (sommige onderwijsvisies gaan daarvan uit), dan is dat haar keuze en ouders kunnen dan voor die onderwijsvisie kiezen. En jij als docent kunt er dan voor kiezen om daar wel of niet te willen werken.

'Genoeg slechte cijfers / doubleren / afstromen zullen uiteindelijk wel leiden tot een leerproces bij het kind....?' Het is altijd de vraag wat slechte cijfers zeggen. De zachte heelmeesters (niet met rood, maar met groen schrijven, de tips en de tops, rapporten op maat, waardoor je altijd een voldoende hebt, alleen bij de index moet opzoeken op welk niveau dat dan is, ik heb daar geen goede ervaringen mee, omdat het kind geen goed beeld krijgt van wat het kind zelf kan; terwijl het kind later in de maatschappij wel tegen eigen mogelijkheden en beperktheden aan loopt. Het moet duidelijk zijn welke waarde cijfers hebben.
Daar staat tegenover dat slechte cijfers soms komen door andere, meer psychische problemen, en dat sommige ouders het kind inclusief een stapel aan psychologische rapporten op school afleveren, met de 'eis' dat het onderwijs aan hun kind aangepast wordt aan de gegevens uit de rapporten. die eis is gewaarborgd in de claim 'passend onderwijs' voor elk kind. En dan wordt het moeilijk te bepalen: waar ligt de grens, liggen er wel grenzen, kan niet elk kind gymnasium doen, als het onderwijs maar voldoende aangepast is aan het kind? Ik denk dat het onderwijs zelf een goede herbezinning op dit punt moet doen: wat zeggen cijfers; in hoeverre laat je psychologische rapporten een rol spelen bij het beoordelen daarvan; of wensen van ouders. Mijn oproep zou zijn om dat gesprek vooral aan te gaan vanuit de eigen onderwijsvisie en niet te ontlopen door dan maar geen cijfers te geven (wat zeggen ze eigenlijk) of toetsen achterwege te laten (waarom nog een extra cito) .
Dat gesprek kun je volgens mij voeren, in de wetenschap, dat onderwijs weliswaar aan het begin van de loopbaan van een kind staat, maar dat onderwijs nauwelijks nog van invloed is als het gaat om de verdere loopbaan, zeker niet als je bedenkt hoe de maatschappij over 50 jaar zal zijn. Zonder dat het daarmee waardeloos is. Bijvoorbeeld: het ontwikkelen van een mooi aaneengesloten schrift met regelmatige lussen heeft belangrijke voordelen voor de ontwikkeling van hersenen, taalgevoel en fijne motoriek. Doen dus. En beoordelen of dat goed gaat of niet. Ook al zal straks iedereen met spraakgestuurde computers het leven kunnen inrichten.
De vraag wordt dan: wat wil je vanuit het onderwijs kinderen meegeven aan het begin van hun maatschappelijke loopbaan. En dat liefst maximaal beantwoorden, daarna pas gaan strepen.

Tsjor

IngridT

'En vraag me zelf ( heel eerlijk) af en toe ook wel eens af wat nou de beste benadering is. Zie zelfs binnen de school waar ik werk dat daar heel verschillend over gedacht wordt.'

Ik zou het geweldig vinden als school daarover zou nadenken: wat verwacht je van ouders, waar liggen de verantwoordelijkheden. Trek je eigen verantwoordelijkheid naar je toe en laat bij de ouders liggen wat bij hen ligt.

Tsjor

Lastig

Daar ga je geen duidelijk antwoord op krijgen omdat het uitgangspunt verschillend is. De ene ouder laat los omdat het kind op het goede niveau zit, verantwoordelijk is, zelf aangeeft of er iets mis is etc. De andere ouder laat los omdat het anders een grote chaos wordt in huis met veel ruzie en toestanden. Beide ouders zullen dus hele andere dingen verwachten van school.

Mee eens

Ik ben het helemaal eens met Tsjor in #5!

Ik vind wel dat je een gedeelde verantwoordelijk hebt als school en ouders, namelijk kinderen begeleiden bij hun ontwikkeling, maar de rollen daarin verschillen.

De duidelijke consequenties vanuit school bij het niet maken van huiswerk zijn juist heel belangrijk, want als ouder heb je totaal geen zicht op of huiswerk gemaakt wordt ja of nee. Hier kun je als ouder dus niet op begeleiden.

Ik vind niet dat school dat los kan laten met het idee dat leerlingen daar vanzelf mettertijd van leren (verantwoordelijk te zijn bijvoorbeeld) want de reden waarom een leerling geen huiswerk maakt zal verschillen en daar kom je pas achter als je de leerling hier op aam spreekt: heeft de leerling moeite te plannen? De instructie niet kunnen volgen? Spelen er zaken thuis? Etcetera...

Een leerling hier mee laten zwemmen tot het afstroomt, blijft zitten, vind ik onverantwoordelijk...

Wat ik heel kwalijk vind, is dat de school van 1 van onze kinderen wel zegt dat er consequenties zijn van huiswerk niet maken, te laat komen, etcetera, maar dat deze niet worden nageleefd.

Tsjor

Dan is het niet zozeer magister waar je tegen bent, maar de openstelling ervan voor ouders.
Hier wordt door de decaan overigens geroepen dat ouders de vorderingen van hun kinderen wel goed moeten volgen in magister, zodat ze op tijd kunnen ingrijpen. Daar krijg ik nou de kriebels van.

Overigens

Is dat dezelfde decaan die in 4vwo riep dat leerlingen die nog niet naar open dagen waren geweest, wel moesten opschieten anders 'was het te laat'. Waarop sommige leerlingen ook echt in paniek raakten. Dat is dus een manier van aansporen die ik niet prettig vindt van een school 😈

Bovenop zitten

Hier een zoon bij wie ik er wel aardig bovenop moet zitten. VMBO-basis met LWOO.
Maakwerk heb ik redelijk losgelaten. Ik zeg per dag 1 keer dat hij moet kijken of hij huiswerk heeft (anders doet hij dat ook niet). Ik hoor nooit iets terug over huiswerkcontrole. Geen idee of dat er niet is of dat zoon toch altijd alles netjes maakt. Vaak krijgen ze in de les ook wel tijd om huiswerk te maken. En de werkboeken zijn over het algemeen wel ingevuld.
Leren doen we grotendeels samen. Sommige vakken laat ik meer los, met wisselend succes. Met Nederlands scoorde hij hierdoor laatst een 4. Voor wiskunde is het laatste cijfer nog niet bekend.
Van school verwacht ik, zeker bij LWOO, dat er ook eens contact met ouders opgenomen wordt als de cijfers dalen. Nu moet ik iedere keer zelf achter extra begeleiding aan. Met biologie en M&M werpt dat inmiddels wel zijn vruchten af, bij Engels nog niet. En nu dus maar bij de docent Nederlands aan de bel getrokken.
Binnenkort weer mentorgesprek en dan ga ik toch echt even vragen of dit nou inderdaad de bedoeling is. Ik zou het namelijk liever zelf wat meer loslaten.

Persoonlijke relatie

Volgens mij hebben kinderen de beste kansen als ze een persoonlijke relatie hebben met de leerkracht, die ziet wie zij zijn en waar ze net dat zetje of die opmerking of attentie nodig hebben om het verder zelf te kunnen.
Dat wil niet zeggen dat kinderen in alle gevallen probleemloos door school stromen. Het zijn ook echte mensen die zelf kiezen en niet alleen naar school gaan maar ook andere levenservaringen hebben.
Als school en ouders probeer je de kinderen bij hun werk te bepalen.
Natuurlijk valt er nog wat te wensen. Maar dat heeft vooral te maken met de organisatie van het curriculum, dat ik veel te dwingend vind, en met de ruimte voor docenten om niet te verzuipen in klassen met teveel leerlingen in te krappe gebouwen.
Ik zou ook willen dat de gebouwen groter zijn, met meer nette toiletten, en meer ruimte om apart te werken, zonder dat je in een bezemhok zit of in een lawaaierige receptie.
Verder heb ik hele goede ervaringen in het speciaal onderwijs waar betrokken docenten werken en er meer aanpassing mogelijk bleek, alternatieve route, thuiswerken, soms zelfs goede begeleiding op school bij werkstukken of boekverslagen, zodat mijn taak echt verlicht werd.
Er hangt tegenwoordig meer vanaf denk ik, vroeger was het makkelijker om te falen, dan haalde je maar niet het diploma en ging je wat anders doen, nu willen we dat liefst alle kinderen die startkwalificatie behalen en dat legt gewoon meer druk waar van school, ouders en leerlingen, extra inzet gevraagd wordt om ook dat laatste stukje voor elkaar te krijgen. En het definitieve antwoord daarop, hoe dat wel gaat lukken, is er niet.
Behalve dan in de relatie en samen puzzelen, denk ik.

Yanea

'Dan is het niet zozeer magister waar je tegen bent, maar de openstelling ervan voor ouders.' Je hebt helemaal gelijk. En van een school die de cijfers in Magister plempt en dan vindt dat daarmee de communicatieplicht naar de ouders toe wel voldaan is krijg ik ook de kriebels: je wil niet alle details weten, elk cijfer voor elke overhoring met de bijgevoegde waarde, je wil de grote lijnen weten.

Tsjor

AnneJ

Over welke 'de leerkracht' heb je het dan? Want kinderen hebben elk jaar wel 10 of 12 leerkrachten, en dan nog de afdelingsleider. En met de meeste leerkrachten willen mijn dochters niet eens een persoonlijke relatie.

De relatie

Je kunt het noemen zoals je wil maar ik heb toch zelf ook nog goede herinneringen aan mijn leerkrachten die mij aanmoedigden of betrokken. Ik had geen robotjes uit de muur of zo. En ik was een 'makkelijke' leerling. Ik had vaak weinig met de leerkrachten Nederlands, maar die wisselden nog weleens, vooral als er ziekte op het VWO was, liep de HAVO leeg. En dat gaf juist lastige dingen. Ik heug me nog een Nederlandse leerkracht nitwit die een vervelende opmerking zo maakte dat ik nog jaren dacht dat het met mij te maken had, terwijl die gast gewoon in het wilde weg negatief tegen iedereen deed. Ik nam de relaties met leerkrachten wel persoonlijk ja. Ze waren voor mij belangrijk, wie ze waren, wat ze te bieden had, en gelukkig lieten de meesten bij mij een positieve indruk achter.
Later hoorde ik dat mijn leerkracht Nederlands in de brugklas nog voor mij gepleit had bij mijn ouders om mij toch naar het VWO te laten gaan. Als dat niet persoonlijk is?

Persoonlijk

Een persoonlijke band kan zeker waardevol zijn, maar je hoeft natuurlijk niet met alle docenten zo’n band te hebben. En ook niet de hele tijd.
Een docent die een leerling die daar behoefte aan heeft, echt ‘ziet’ is waardevol.

Docenten kunnen ook verschillende rollen vervullen, met de één is het wat persoonlijker, de ander kan heel goed les geven waardoor je geinspireerd raakt. Ik heb een paar docenten die mij zijn bijgebleven. Docenten kunnen zeker impact hebben, in goede en slechte zin.

Wat Tsjor ook zegt, niet alle kinderen willen prsoonlijk contact. Mijn kinderen hebben allebei andere behoeften. Jongste hoeft niet zonodig iets met docenten. Hij wil graag een goede inhoudelijke les, met interessante dingen en wat ruimte voor grapjes in de klas. Oudste heeft wel behoefte aan wat persoonlijker contact met sommige, niet alle, docenten. Zij krijgt dat ook, varierend van grapjes tot gesprekjes over school, muziek ed. Is ook zeker inherent aan het montessorisysteem van de school waar ze op zit.

Snap het ook wel

Ik begrijp ook wel wat Annej bedoelt. Je merkt dat kinderen beter presteren als ze een meester/juf hebben waar ze iets van een klik mee hebben. Bij mijn kinderen was dat in ieder geval wel het geval.
Bij zoon op vmbo-basis merk ik dit ook nog. Bij leerkrachten die hij maar saai en oninteressant vindt presteert hij matig. Bij leerkrachten die interesse tonen en begrip hebben veel beter. Zo heeft zoon een geweldig leuke wiskundeleraar die ook nog heel goed begrijpt wat een kind op vmbo-basis nodig heeft. Dat scheelt enorm in de cijfers.

Beetje

Ik verwacht in de onderbouw van de middelbare en basisonderwijs wel straffen en sacties. Hierbij moeten kinderen nog gestuurd worden. Maar bij de bovenbouw is het vooral eigen verantwoordelijkheid, dus onvoldoende omdat je je huiswerk niet maakt is compleet eigen schuld. Ik hoop wel dat leraren de kinderen proberen te motiveren. Want leraren die leuke lessen geven en een goede band hebben met de leerlingen, motiveren leerlingen meer voor het vak dan van die saaie boze voorleesmutsen