Iets kleins voor de mentoren
Kind had niet het beste jaar op school, maar wel de beste mentoren die we ons konden wensen. Dankzij deze kanjers is hij toch over. Iemand van jullie een ideetje wat we nog snel kunnen halen of bestellen. Het zijn 2 mannen, 40-60 jaar.
Kaart en gelukspoppetje
Wij hebben alle docenten / coaches en verder een kadobon van de etos gegeven en een gelukspoppetje voor hun uitgezocht (je ziet ze o.a. bij de So Low en ook sommige winkels van de Tuinen / Aplin & Barret) hebben ze wel. Deze bedoel ik
https://www.miries.nl/shop/voodoo-poppetje-ginja-ninja/ er zijn heel veel verschillenden van dus er past er altijd wel 1.
Tot nog toe alleen maar heel leuke reacties op gekregen.
Hier
Tijdschrift dat waarschijnlijk aansluit bij interesse (hier 360 magazine) en grote reep Tony Chocolonely.
plus
idd kaartje met persoonlijke tekst van kind.
iets persoonlijks
Inderdaad iets persoonlijks zoals een kaartje met tekst en wellicht iets wat opgemaakt kan worden (iets te eten of te drinken) zo'n poppetje van Kaori (€ 5,95 !!) zou ik echt niet hoeven en zou ik het liefst meteen in de prullenbak mikken (en uiteraard zou ik dat niet aan de gever zeggen en zeggen dat het leuk is, want dat is ook zo lullig)
(en in de prullenbak mik ik het dan pas een jaar later, nadat ik het eerst maanden ergens laat slingeren omdat het niet aardig is om het meteen weg te doen)
Ik heb een vriendin die juf is en, hoe lief ze het ook vindt, ze weet ook nooit wat ze met al die zooi moet doen.
Iets wat op gaat
Een reep chocolade idd of een pakje van die kanjers stroopwafels, met dank aan de kanjers?
Lilian!
Die vind ik super gevonden! Morgen ga ik kanjers kopen, met een maatje erbij.
Autocorrectie
Maatje moet kaartje zijn.
Graag gedaan.
En jij fijn genieten dat zoon over is.
Grappig Jasmijn
Bij ons willen ze juist geen etenswaren.
Daarom was het eerste wat ik aangaf ook een bon, want ook met shampoo of douche spullen gaat het niet altijd goed.
De coaches aan wie wij het poppetje hebben gegeven hebben ze nu al 2 jaar aan de sleutelbos hangen. Zo zie je maar hoe mensen verschillen.
Ik ben meer van de ferme handdruk en dank je wel moet voldoende zijn maar dat is al een tijdje niet meer de norm.
Hema
Ik heb afgelopen jaar voor de leerkrachten van mijn kinderen een flesje gevuld met dropkrijtjes gekocht, was volgens mij speciaal voor einde schooljaar bedoeld. Op het etiket stond ‘thanks’.
Zelf kreeg ik onder andere een beker met ‘thanks’ erop gevuld met mijn lievelingsliedjes, een grote fles gevild met spekjes en op het etiket ‘het was een SPEKtaculair jaar’ , idd ook pakjes kanjerstroopwafels repen chocola, een boekenbon (van een paar leerlingen die samen hadden gedaan) en een zelf versierd notitieblok. O ja, en een pen van eyewish (brillenwinkel) met een kaartje erbij dat de leerling in kwestie het fijn vond dat ik haar zag zoals de was. Ik was met alles blij, omdat het gebaar leuk is.
die beker was natuurlijk niet gevuld met lievelingsliedjes maar met lievelingskoekjes!
terugblik
...een van de leukste dingen die ik dit jaar voorbij zag komen is het 'terugblik'
Een leeg (verf)blik , gevuld met papiertjes waarop de kinderen hadden geschreven hoe ze afgelopen jaar hebben ervaren.
Leuker voor een groep misschien maar ik vond hem wel briljant gevonden.
Opmerking van een van mijn collega's ; "Ik heb liever iets dat persoonlijk gemaakt is dan met (veel liefde overigens) gekocht."
Daar kan ik me ook wel iets bij voorstellen.
pinterest heeft bergen leuke ideeën (halen veel leerkrachten ook hun inspiratie vandaan).
Norm?
Ik zit eigenlijk met verbazing te lezen. Volgens mij doe ik iets helemaal niet goed. Ik heb werkelijk nog nooit iets gekocht voor een mentor en al helemaal niet voor een willekeurige docent. Dochter heeft dit jaar het vmbo-t afgerond en we hebben de mentor na de diploma-uitreiking een hand gegeven en een praatje met hem gehad, dat was het. Hij had wel enkele kado's gekregen, maar volgens mij lang niet van al zijn mentor-leerlingen.
Zoon is over naar de tweede en dat is best wel spannend geweest. Ik geloof niet dat hij het zozeer aan de mentor te danken heeft en volgend jaar heeft hij w.s. dezelfde mentor, dus had ik geen behoefte iets voor deze man te kopen. Ik heb wel in de loop van het schooljaar een docent een compliment (per mail) gegeven omdat hij zo betrokken was bij de leerlingen en heel goed begrijpt wat leerlingen met lwoo nodig hebben. Maar een kadootje, nee dat niet. Ik zie die mensen toch ook helemaal niet. Of is het de bedoeling dat zoon het geeft? Maar die houdt daar helemaal niet van. Op de basisschool moest ik dit altijd samen met hem doen, dus ik was blij dat ik daar eigenlijk vanaf was...
Tango
Hier kwam het vanuit de leerlingen zelf. Er is een enorm goede dynamiek tussen klasgenoten onderling en tussen de klas en de mentor. Dus er werd een cadeautjesmand gemaakt.
Als zoon er niet mee was gekomen, was het idd niet aan de orde geweest.
het gaat niet om een 'plichtmatig bedankje'
maar om de inzet van twee mensen die volgens TS meer dan het gewone hebben gedaan om haar zoon verder te helpen. Een kaart met waarderende woorden en eventueel iets lekkers lijkt me mooi.
Alle bedankjes-in-spullenvorm die tegenwoordig cadeau worden gedaan na een schooljaar zijn vooral fijn voor de middenstand. Geen gek idee om daar eens mee op te houden, maar ja, dan lijkt het net of je ondankbaar bent 
Ja, dat begrijp ik.
Dat het in het geval van TS om 2 mentoren gaat die heel erg hun best hebben gedaan. In dat geval zou ik ook iets willen geven.
Maar uit de reacties eronder maak ik op dat iedereen iets geeft aan de mentor en sommigen zelfs aan alle docenten. Daar verbaasde ik me over.
En als het initiatief vanuit de klas komt vind ik het ook helemaal prima. Dan wil ik best iets doneren.
Maar verder doe ik er dus niet aan mee. Op de basisschool overigens wel, maar heb daar weleens een jaar overgeslagen omdat zoon bij 2 juffen had gezeten die werkelijk niets voor hem gedaan hadden. Die kregen dus alleen een hand.
Niet voor een middelbare scholier
Obligate bedankjes voor mensen die gewoon hun werk doen vind ik niet nodig. Docenten die zich echt betrokken toonden wen wat meer inspanning verrichtten, heb ik wel eens van een materiele blijk van waardering voorzien.
Maar veel van de hier gedane suggesties vind ik hooguit aardig voor de basisschool. Een kleuter of een vierdegroeper die wat staat te schutteren met een met klef snoepgoed in een trommeltje met een door het Kruidvat bedachte kwinkslag erop vind ik nog wel aandoenlijk. Maar daarna niet meer zo. Op het vo zijn de eindejaaskleinigheden niet standaard. Bij een populaire mentor wordt nog wel eens wat door de klas zelf gedaan. Frutsels vind ik vanuit milieuoverwegingen een no go: er is al genoeg nodeloze zooi in de wereld.
Als volwassenen onder elkaar houd je het bij wat welgekozen woorden van waardering en een stevige handdruk. En als dat niet mogelijk is dan ga je er even voor zitten en schrijft een mail of je gaat er even voor zitten en schrijft een bedankkaart of mail. Een mentor die zoon drie jaar heeft gehad, en die zich uitzonderlijk betrokken en kordaat toonde, en met wie had voor ons ook soepel communiceren was, heb ik bij de diploma-uitreiking een goede fles wijn gegeven.
Mailtje.
Hm. Lees dit draadje net. Vanochtend (mentor) de rapporten uitgedeeld en iedereen een fijne zomer gewenst. Geen van de leerlingen heeft mij expliciet bedankt, maar dat vind ik eigenlijk niet zo raar. Het blijven pubers natuurlijk, en het is ook ‘gewoon’ mijn. Baan om hun mentor te zijn. Ik heb ze wel allemaal een hand gegeven & ze hebben mij ook een fijne zomer gewenst. Prima.
Van een paar ouders van leerlingen waar wat extra werk mee aan de winkel was heb ik danwel telefonisch, danwel over de mail heel aardige bedankjes en complimenten gehad. ( eigenlijk zie je ouders niet vaak meer face-to-face zo echt aan het einde vh schooljaar) Dat waardeer ik zeer. Maar ik zou het echt best ongemakkelijk hebben gevonden om kadootjes van welke soort dan ook te ontvangen. Ja, ik heb ergens halverwege het jaar een keer een bos bloemen gehad van de ouders vsn een volstrekt vastgelopen leerling die we met veel kunst en vliegwerk uiteindelijk tot ieders tevredenheid naar een ander soort opleiding hebben helpen overstappen. Dat was heel aardig. Maar ‘gewoon’ aan t eind van een schooljaar.,,.wat mij betreft snel de kop indrukken, dit soort nieuwe trends....
Ingrid
Gelukkig
Gelukkig is het niet standaard en vinden sommige mentoren het zelfs ongemakkelijk om cadeautjes te ontvangen. Mijn dochter heeft ontzettend veel te danken aan haar mentor op school en dat heb ik haar eigenlijk gewoon verteld, niet eens in een mooie speech of mail of zo maar gewoon, toen ik haar toch zag. Dat ze zo veel heeft betekend voor dochter en dat we heel goed hebben gezien hoe veel extra werk ze hieraan heeft gehad, buiten haar gewone mentoruren om. Wij noemen haar onze reddende engel en dat heb ik letterlijk zo gezegd. Toen ik zag dat ze wat ongemakkelijk ging kijken ben ik maar opgehouden met complimenten, ik had nog wel een kwartier door kunnen gaan 
maar de boodschap is overgekomen, daar gaat het toch om.
Kanjers
Ik heb 2 pakken kanjers gekocht, 2 kaartjes erbij waar we wat inzetten. We zien ze niet weer, mail vind ik dan wat onpersoonlijk. En ik weet zeker dat ze het woordgrapje snappen!
Dit is trouwens de eerste keer dat we dat doen, was eerder niet nodig. Maar deze 2 hebben dit moeilijke jaar goed geholpen.
uhm
Ik dacht eerst, mentoren op de basisschool? Is dat nieuw? Maar ik begrijp nu dat het om middelbaar onderwijs gaat? Dan vind ik het toch wel een beetje apart om een knutsel-frutsel te geven namens je kind, of je kind dat te geven namens jou. Een mailtje of persoonlijk bedankje lijkt me een prima alternatief. Initiatief van kind zal meestal minimaal zijn vermoed ik.
De klas
Bij mijn zoon hebben ze in de klas geld verzameld, 50 cent per persoon en daar hebben een paar kinderen iets van gekocht voor de mentor. Bij mijn andere zoon hebben ze volgens mij niks gegeven dit jaar, andere jaren werd het ook door een paar kinderen uit de klas geregeld. Op de basisschool geven we een kleinigheidje en/of een mooie zelfgemaakte kaart of tekening.
Ik ben mentor
In een 3 havo, en er zijn soms leerlingen waar heel vee tijd in gaat zitten, veel meer dan de standaard 35 (taak)uren die er voor begroot zijn. Ik hoef geen cadeau, maar een persoonlijk bedankt van de ouders en eventueel het kind is wel fijn. Maar ik heb ook van een leerlinge een grote pot zelfgemaakte koekjes gekregen omdat ik haar in contact had gebracht met mijn dochter (die heeft het opleiding gedaan waarvan het meisje droomt) en ik vond het heel lief en aardig bedoeld.
Dus nee het hoeft echt niet, maar in tegenstelling tot Ingrid vind ik het fijn.sini
Mentor met een gouden randje
Hier een geweldige mentor. Echt een super lieve vrouw die alles voor haar klas overhad. Niks was haar teveel. Zoon is heel erg van de structuur, kan niet tegen veranderingen en reageert dan soms heel apart op bepaalde situaties. Het klikte gelukkig vanaf dag één tussen mentor en zoon. Zij nam hem gewoon zoals hij was. Zij schreef op zijn rapport: Ga zo door en blijf zoals je bent! Ik stond in dubio wel of niet iets geven, ik wist trouwens ook niet of het wel gebruikelijk is op het VO. We hebben besloten niets te geven omdat zoon zich daar ongemakkelijk bij voelde. Wel heb ik haar een mailtje gestuurd om te bedanken en gezegd dat zij een docent is met een gouden randje.
Toen ik dit draadje zag was ik erg benieuwd hoe jullie hier over dachten. In de reaktie van Ingrid kon ik me wel vinden. Geen cadeautje maar een telefoontje of mailtje om te bedanken en een compliment te geven. De mooiste zin uit het stukje vond ik het blijven pubers natuurlijk!
Ook een met een gouden randje
De docenten die hier op eigen initiatief door de leerlingen bedacht worden zijn vaak jonge, vlotte types die zelf net van de schoolbanken zijn, echt lol hebben in het omgaan met die gasten en dan aan het eind van het jaar een etentje of een barbecue bij hen thuis organiseren. Dan willen ze de kinderen nog wel eens spontaan lappen. Hun collega's van middelbare leeftijd komen er meestal maar bekaaid vanaf. Jongste zoon draait lekker, die mentor ken ik niet eens. Ja, ik weet dat ze mijn leeftijd heeft, en dat haar lessen saaaahaaaai zijn.
Toen middelste zoon in de tweede zat kreeg ik ineens een telefoontje dat er maar liefst zeven ! onvoldoendes op het kerstrapport zaten aan te komen . Ik schrok me te pletter, het was nog voor magister, en zoon was de brugklas met zevens en achten doorgerold. We konden direct de volgende dag komen. We hadden een lang gesprek, en ik vond het knap dat ze zo precies de juiste toon vond. Niet vermanend maar belangstellend, en met relativering en humor toch de koe bij de horens vatte. Gedurende de rest van het jaar hield ze de vinger aan de pols, en ook toen ze ernstig ziek werd. Zoon maakte nog een inhaalslag in de laatste proefwerkweek en ging toch nog over. Zoals ze hem mailde: met de hakken over de sloot, maar met twee voeten op het droge. Voor zo iemand ga ik dus wel even zitten om een waarderende en bemoedigende mail te schrijven. Die schud ik niet uit mijn mouw.
Uiteindelijk heeft ze het niet gehaald, twee jaar later is ze overleden. Zoon is toen op eigen initiatief naar haar uitvaart geweest, waar tot zijn verwondering maar drie andere mensen van school waren.
