Kloof inteligentie-werkhouding

Dat deed je wel

Geerke:"Ik ging met dat ene voorbeeld alleen in tegen het idee dat werkhoudingsproblemen altijd op te lossen zijn met uitdagender werk."
Precies. Waarmee je doet alsof dat ene voorbeeld voor zichzelf zou moeten spreken. Je veralgemeniseert het dus.
Geerke:"Ik vind niet dat je daarmee altijd alle werkhoudingsproblemen op kunt lossen, enz o werd het eerder wel gesteld."
Het zou fijn zijn als je je eigen mening eens toetst aan die van mensen die het kunnen weten. Het zou bovendien fijn zijn als je je doelstellingen wat realistischer maakt: Er is geen enkele leerling zonder aanmerkingen. Er is daarom geen enkele reden om van leerlingen met klachten over de werkhouding te willen dat een oplossing alle problemen wegnemeent en dus oplossingen die de grootste problemen wegnemen als niet werkzaam te verwerpen.
Het zou zo fijn zijn als je het alleen al zou proberen, met een positieve insteek natuurlijk.
Oh, en het zou heerlijk zijn als je collega's had die jou de standjes zouden geven die ik je geef. Daar ontbreekt het kennelijk aan. Ik kan dat veralgemeniseren: daar ontbreekt het aan in het onderwijsveld. Helaas, jouw opvatting en je koppige weigering om het eens anders te bekijken is niet uniek.
Groet,
Miriam Lavell

Miriam

Zou je eens willen ophouden zo ongelooflijk neerbuigend tegen Geerke te doen? Ik kan het werkelijk niet aanzien. Met volwassenen verschil je van mening. Dat kan. Maar je geeft ze geen standjes.
Geerke veralgemeniseert helemaal niet. Jij schuift dat in haar schoenen.
Los van of dat nodig is of niet: als je wilt bereiken dat Geerke van mening verandert, begin dan met respect. Er zijn bijzonder weinig mensen die van mening veranderen nadat ze een berg kritiek over zich heen hebben gekregen. Dat maakt het namelijk erg lastig om op de inhoud in te gaan.

Vertel

Imre:"Wen er maar aan, per 2010 heb je geen keus meer maar moet je."
Hoe dat zo?
Groet,
Miriam Lavell

Iets te positief

Imre, ik vrees dat je passend onderwijs plannen iets te positief uitlegt. In werkelijkheid betekent het dat de overheidsregels voor toelating tot het speciaal onderwijs verdwijnen en dat scholen voortaan zelf mogen bedenken wat passend onderwijs is. Ze mogen inderdaad ook hoogebegaafdenklassen maken bijvoorbeeld, maar dat hoeft niet.
Passend onderwijs houdt in dat de school verplicht is een onderwijsplaats voor je te zoeken, maar dat hoeft niet op de eigen school te zijn. Men wordt niet ineens wettelijk verplicht om kinderen die voor zijn en daardoor motivatie verliezen en te weinig studievaardigheden op doen, wel uit te dagen.
Dat neemt niet weg natuurlijk dat ook onderwijs een vak is dat drijft op kennis en inzichten. Wie daarvan te weinig heeft als school of leerkracht, die voldoet niet. Helaas is er nog geen wettelijke grond om dat soort scholen te sluiten of leerkrachten hun onderwijsbevoegdheid af te nemen.
Groet,
Miriam Lavell

Niet claimen maar denken over oplossingen

Imre, in de huidige wet en zelfs in het Kinderrechteverdrag, staan al teksten die te lezen zijn alsof alle kinderen recht hebben op onderwijs op hun eigen niveau. In het archief vind je een eindeloze hoeveelheid claims op dat gebied die een beetje driftig doen alsof dat recht ook opeisbaar is.
Die weg is een heilloze weg voor kinderen die voor zijn en levert niet het best haalbare op.
Imre:"maar toch kun je verwijzen naar deze regeling. je kunt een hoop stampij maken als je dat wilt zonder daar als zondebok uit te komen want jij hebt dat fijne plan niet bedacht."
In die regeling, feitelijk slechts de aanpassing van de financieringsbepalingen in de wetgeving over onderwijs, zal niets staan dat kinderen die voor (of achter) zijn het opeisbare recht geeft op de aanpassing van de stof of het aanbod aan hun niveau, zeker niet zo precies dat dat stofaanbod ook werkelijk tot een hoger advies leidt.
In feite is de claim die Geerke eerder maakte over de ADHD-er, daag 'm vooral niet uit hij is al druk genoeg, ook een aanpassing. De wet schrijft niet voor wat een school of leerkracht moet doen, wel dat er wat moet.
Wat precies mag de school zelf weten.
Ook voor de jongen uit de start van dit draadje wordt 'het niveau' aangepast (lager advies wegens werkhouding) en doet men dus 'iets' waarmee de wettelijke plicht vervuld is. Passend onderwijs geeft geen recht op meer dan dat.
Kern van de zaak is dat het denken over oplossingen onder gewone leerkrachten (en scholen) en ouders verandert zodat ze de meest geijkte weg, advies naar beneden bijstellen uit angst voor problemen, verlaten en doen wat wel werkt: uitdagen en/of op een andere manier aan motivatie werken. Dat die weg beter werkt, is al voldoende aangetoond.
Die weg maakt trouwens ook dat de oplossing niet alleen van school kan komen (uitdaging bieden), maar ook van de leerling (meewerken) en van de ouders (de leerling helpen om mee te werken). Dat maakt meteen ook dat de school niet 'alles' hoeft te leveren wat gewenst wordt (dus geen antwoord op een claimerig 'zorg dat mijn kind gelukkig wordt), maar dat wat kan. Dat levert een verbetering van de situatie op die een stimulans voor de leerling en de ouders moet zijn om de rest zelf op te pakken en genoegen te nemen met dat wat niet helemaal naar wens is.
Het blijft een school en onderwijs blijft een massaproduct. Het wordt geen maatproduct, welke wervende teksten beleidsprogramma's ook hanteren.
Groet,
Miriam Lavell

Minder obvious en lef

Aansluitend op deze discussie ben ik benieuwd naar jullie advies. Met mijn oudste zoon zitten we in een vergelijkbare situatie. Zij het minder 'obvious'. De school geeft aan dat er gedragsproblemen zijn (beweeglijk, druk, weinig geconcentreerd, slecht samenwerken) "hij moet daar toch verdrietig van worden". Ondertussen zijn zijn schoolprestaties goed maar niet obvious goed. Dus geen klassenoverslaan en dergelijke maar wel veelal 'g' en cito A-scores. Al eerder heb ik op school de suggestie gedaan hem extra uit te dagen (en dan geen vrijwillige projectjes maar een echte taak waaraan hij moet voldoen)maar daarop is de reactie dat het cognitief wel goed zit, de aandacht moet naar zijn gedrag.
Ik vind het om meerdere redenen de moeite waard een een aantal maanden meer uitdaging te proberen en te zien of dat zijn 'gedragsproblemen' beinvloed, maar ik heb eerlijk gezegd niet het lef om het op school door te drukken. Misschien ben ik niet zeker genoeg van de oplossing? Hebben jullie wellicht plekken om hierover meer informatie te vinden dan het ouderforum?

Vader

Vader

Ja, kijk eens hieronder naar de reactie van Bikkel in het draadje over concentratie....

Sociaal

Guinevere,

Dank je wel. Ik ben (toch) van plan de eerste week na de kerstvakantie een gesprek te hebben op school. Ik zal zeker vragen wat zij hieraan al geprobeerd hebben c.q. suggesties doen daarmee te 'experimenteren'.
Zoals ik al zei noemt de school 'gedragsproblemen', daarmee bedoelen zij voornamelijk een moeizame omgang van mijn zoon met leeftijdgenoten. Hij vindt in zijn klas moeizaam aansluiting. Wat met name speelt is dat hij graag net zo leuk/aardig/bijzonder wordt gevonden als de andere kinderen, terwijl hij ondertussen niet hetzelfde is als de andere kinderen hetgeen voor sommige volwassenen lastig is (hij is verbaal sterk en scherp maar verder toch gewoon 9 jaar).

Vader

Vader

Dochter is verbaal sterk, lag en ligt voor op haar klasgenoten en heeft mede daardoor ook niet echt aansluiting bij haar klasgenoten. En ook zij wil aardig gevonden worden door haar klasgenoten. Toen ze 9 was speelde dat veel sterker dan nu (11), ze heeft geaccepteerd dat ze dingen liever alleen doet en dat ze anders over dingen denkt en veel meer weet. Ze kan zich niet inhouden als ze iets beter weet, geeft ook niet echt een goede indruk op anderen.
Wat je zou kunnen doen, is vragen of ze je zoon kunnen doortoetsen, dwz de volgende citotoets laten maken en kijken hoe hij scoort. Scoort hij a, dan de citotoets daarop laten maken enz. Dan weet je waar je zoon staat en of het zinvol is extra werk te laten doen.
Zo is het bij dochter gegaan, ze bleek aardig voor te liggen, maar wij vonden een klas overslaan geen optie om allerlei redenen. Ze krijgt de stof compact aangeboden en heeft haar eigen programma. Ik kan merken dat ze deze week niet genoeg te doen heeft (ze draaien al aardig op een laag pitje ivm de as vakantie), ze is klierig en heeft problemen met haar klasgenoten.
Je kunt eens kijken bij www.hiq.nl, misschien vind je daar ook nog tips.

Schiet me net te binnen. Er is een boek waarin voor kinderen uitgelegd wordt hoe het is om slimmer (en dus anders) te zijn dan de rest en hoe je je dan kunt voelen. Het boek heet Hoogbegaafd, nou en?, zie oa http://www.bol.com/nl/p/boeken/hoogbegaafd-nou-en/1001004002380754/index.html
Dochter vond het een leuk boek en herkende wel een aantal dingen, zoals perfectionisme en buikpijn. Ik ken nog een slimmerik die het boek gelezen heeft en die was ook erg enthousiast.
Misschien kun je dat eens van de bieb lenen. Laat je niet afleiden door het woord hoogbegaafd in de titel.

Dank en eigenlijke vraag

Dank voor je reactie Bikkel.
Nog ter aanvullende info: mijn zoon is buiten school getest. Verbaal IQ: 128, performaal IQ: 94. Conclusie: kloof. Het boek dat je noemde hebben we inderdaad met hem gelezen. Vond hij heel herkenbaar, zijn conclusie: ik ben hoogintelligent (??) maar niet zo handig.

Mijn eigenlijke vraag is (voorzover dat niet duidelijk genoeg was geformuleerd): ga ik me actief op school roeren om de leerkrachten ervan te overtuigen dat je ook 'gewoon' anders kunt zijn en benaderd kunt worden zonder etiket me bijhorend protocol. En, meer nog: ga ik dan voor de optie extra/meer uitdaging in plaats van minder als iets niet lukt?
Dat laatste is namelijk recent gebeurd: van compact rekenen naar het gewone programma wegens onvoldoende voor toets (hij had hetgeen hij wel moest doen overgeslagen of afgeraffeld zei de leerkracht) en van weekplan (dalton-achtig) terug naar dagplan omdat hij of niet of heel hard werkt en zijn weektaken niet netjes verdeeld/plant (dat is nou net die vp-kloof volgens mij, en dan maar terug naar vorig niveau is m.i. niet de oplossing).
Zie jij dat ook zo of zie ik iets over het hoofd?

Vader

Van twee kanten

Vader:"ga ik me actief op school roeren om de leerkrachten ervan te overtuigen dat je ook \'gewoon\' anders kunt zijn en benaderd kunt worden zonder etiket me bijhorend protocol"
Dat is een kwestie van voelen en aftasten, het juiste moment kiezen. Met de ene leerkracht zal dat beter lukken dan met de andere. Dit:"van compact rekenen naar het gewone programma wegens onvoldoende voor toets (hij had hetgeen hij wel moest doen overgeslagen of afgeraffeld zei de leerkracht)" is eigenlijk de meest gangbare weg. Hoe het allemaal ook omkleed wordt, de meeste leerkrachten willen gewoon arbeid en inspanning zien. Wie dat niet laat zien, wordt 'gestraft' of moet eerst maar eens gewoon doen voordat er iets bijzonders uit de kast wordt getrokken.
En dit:"terug naar dagplan omdat hij of niet of heel hard werkt en zijn weektaken niet netjes verdeeld/plant" is een eis die je eigenlijk maar met moeite aan een 19 jarige kunt stellen, laat staan dat je een 9 jarige daarmee op moet zadelen.
Wat de meeste leerkrachten over de streep trekt om tot iets meer bereid te zijn, is als zij van hun leerling extra bereidheid zien. Overdreven gesteld een dankbare 'ik doe mijn best' houding (resultaat is niet eens zo belangrijk). Je kunt je kind helpen zo'n houding aan te nemen door hem duidelijk te maken waar de leerkracht precies op let. Dat zijn eenvoudige dingen: netjes werken, optijd beginnen, opruimen na gebruik, een actieve zit/werkhouding.
Uiterlijke schijn die relatief eenvoudig op te brengen is, als je maar weet dat het zo werkt. Dat staat ver af van de weg waarnaar jij op zoek bent: een toch wat diepgaander oordeel en wat meer maatwerk in het onderwijs aan jouw zoon. De oppervlakkigheid is er niet uit gemenigheid, maar puur uit praktische overwegingen. Die leerkracht heeft er 30 en gaat bij de beoordeling op ontwikkelde intuïtie af die door uiterlijkheiden gevoed wordt.
Dat doe je zelf ook tijdens het autorijden tussen al die andere auto's. Gek is het dus niet.
Praat met je zoon over dit fenomeen. Leg hem uit hoe hij bekeken wordt en wat hij kan doen. Duizend verhalen, duizend vergelijkingen. Verwacht niet onmiddelijk resultaat, maar blijf praten.
Zet tegelijkertijd zelf en thuis of buiten school een traject uit voor het stimuleren van zijn ontwikkeling. Dat kan van alles zijn. Een instrument bespelen, bij een technoclub gaan, of schaken. Zoek samen uit wat hij leuk vindt. Via die weg kan hij zichzelf ook de 'juiste' werkhouding aanleren, omdat hij leuk vindt wat hij doet en gestimuleerd wordt.
Hou contact met de leerkracht/school en probeer het moment aan te voelen. Wees daarbij positief over de ontwikkelingen van je zoon 'wij merken dat hij de laatste tijd zo vooruit gaat, merk jij dat ook'. Dat soort enkele zinnen kunnen de leerkracht aanzetten om op een positieve manier iets dieper naar hem te kijken.
En als het moment dan daar is, dan kun je het wellicht ook eens hebben over een andere manier van werken. Maar hou in je achterhoofd dat alles wat een leerkracht/school extra of buiten het gewone doet in feite een gunst is.
Men hoeft niet per se.
Groet,
Miriam Lavell

Vader

Even kort, want ik moet zo naar school, onze dochter heeft ook een V/p kloof, kleiner dan die van kouw kind, maar toch een redelijke. Zij is ijverig en gaat vervelend gedrag tonen als ze niet voldoende te doen heeft (zoals deze week, ze maakt liever sommen dan kerstdingen knutselen ) Dan is ze lastig voor zichzel en haar omgeving en daar houden docenten niet van. Dat is haar ¨geluk¨
Mijn ervaring is dat je een goede werkhouding moet laten zien en dat je afhankelijk bent van de docent (bv dochter mocht niet in pluasklas van docent omdat ze de tafeltjes niet onder de knie kreeg, eerst tafeltjes, dan pas plusklas, de docent heeft het geweten ) Dochter heeft het dit jaar erg getroffen met docent, deze daagt haar uit, dochter hapt en docent vindt haar een heerlijk kind om mee te werken (voor het eerst!!).
Dochter zoekt haar heil buiten school, ze heeft 2 clubs waar ze haar ziel en zaligheid in kwijt kan.
Jij: ¨ga ik me actief op school roeren om de leerkrachten ervan te overtuigen dat je ook \'gewoon\' anders kunt zijn en benaderd kunt worden zonder etiket me bijhorend protocol. En, meer nog: ga ik dan voor de optie extra/meer uitdaging in plaats van minder als iets niet lukt? ¨
Ik zou zeggen, heb je er zin in en tijd om een langdurige strijd aan te gaan, heeft strijd zin bij deze school, staat school er open voor, denk je dat het effect heeft of zoek je liever uitdaging buiten school?
Dochter heeft overigens inmiddels door dat werk afraffelen geen rendement geeft, maar ze is erg perfectionistisch, het is haar eer te na, zeg maar, om fouten in haar werk te hebben, maar das weer een andere discussie.

Fijn!

Dank jullie (Miriam en Bikkel) voor jullie heldere antwoorden. Ik herken hetgeen je zegt, Miriam uit eerdere postings van jou, misschien wel van meer dan 3 jaar gelden, ook toen sprak het mij al aan. Het is inderdaad een idee mijn zoon te helpen zijn strategie te bepalen en uit te voeren. Daarmee help ik hem waarschijnlijk meer dan het 'her-opvoeden' van zijn leerkrachten (alleen al omdat mijn ervaring is dat je dan elk jaar opnieuw kan beginnen...).
Interessant Bikkel dat bij jouw dochter ook sprake is van een V/p kloof. Ik snap het wel maar ik vind het concreet maken van oplossingen nog wel erg lastig (he? misschien een klein erfelijkheidje). In de situatie van mijn zoon vind ik het juist een verkeerde oplossing om hem van week- naar dagplan terug te zetten. Hij moet leren met een weekplan om te gaan en niet 'even wachten dan kan hij het ineens'. Hoe belangrijk is het denk je dat ik daarover bijvoorbeeld met de leerkracht spreek?
Yolanda

School opvoeden

Vader,

Het klinkt of school weinig verstand van zaken heeft of in ieder geval de juffen. Praat een met de IB'er en kijk eens of die meer verstand heeft. Een school opvoeden kost een hoop tijd, en een hoop frustraie. Een andere school die wel kennis van zaken heeft zou misschien een oplossing zijn. Is hij doorgetoetst toen hij slechter ging presenteren? Afraffelen zou namelijk ook kunnen betekenen dat het werk te makkelijk is. Geef de juffen anders eens een exemplaar van Hoogbegaafd nou en om te lezen. Wie weet helpt dat.

Vader

Ik had een kind na overleg met ouders en kind ook weer met een dagplan laten werken ipv met een weekplan. Omdat zij grote moeite had met haar werk te plannen (en dat snap ik, want plannen voor een hele week is ook best moeilijk, hoewel het grootste deel van de kinderen dat vrij goed af gaat). Zij had hulp nodig bij het plannen van haar werk. Dus nam ik een kleine stap, ging eerst met haar een dagplanning maken. Dag voor dag. Toen had ze ook geen huiswerk meer aan het eind van de week.
Later konden we naar een planning voor twee dagen gaan. Zo bouwden we het op. Uiteindelijk leerde ze dan inderdaad met een weekplan om te gaan.
Dat kind is jouw kind niet, besef ik. Zij zat overigens in groep 7. Maar het werkte zo goed bij haar. Of heb ik je verkeerd begrepen?

Vader

Wat betreft teruggaan van weekplan naar dagplan, kan ik van een afstand weinig zeggen. Dat zul je met de leerkracht moeten bespreken. Ik kan me voorstellen dat de leerkracht denkt dat jouw kind beter een stapje terug kan doen omdat het plannen niet lukt, om van daaruit langzaam op te bouwen, zodat het wat overzichtelijker is voor kind. Is bij mijn zoon overigens ook gebeurd in groep 5, hij heeft een redelijke intelligentie, maar wat problemen met concentratie en motivatie. Dochter heeft ook moeite gehad met plannen (zeker toen ze de leeftijd had van jouw zoon), maar dat heeft zich ook stapje voor stapje opgebouwd. Nu (groep 8) is ze zelfs een betere planner dan ik, behalve ś ochtends als ze naar school moet )
Dus het is niet per definitie fout of hopeloos als soms een stapje teruggedaan wordt, mogelijk komt het overzicht terug voor zzon en benauwt hem de hoeveelheid stof die hij die week af moet hebben niet zo (dat was bij zoon het geval).
Kortom, het is, denk ik, sowieso zinvol om met leerkracht te praten over waarom terug in planning, hoe leerkracht het verdere verloop voor ogen ziet, waarom zoon vlgs leerkracht teruggaat in prestaties etc.

Aanvulling

¨Dus het is niet per definitie fout of hopeloos als soms een stapje teruggedaan wordt, mogelijk komt het overzicht terug voor JOUW zoon en benauwt hem de hoeveelheid stof die hij die week af moet hebben niet zo (dat was bij ONZE zoon het geval).¨

Plannen

Natuurlijk zal ik eerst ook aan de leerkracht moeten vragen wat precies de gedachte is achter het 'teruggaan' van week- naar dagplan. Mijn vraag richt zich met name op het gewenste effect. Op basis van de ideeen die heersen over V/p-kloof zit 'm de crux in het met hem maken van het weekplan. Ofwel (volgens mij) je hebt een lijst met taken voor een week en hoe bepaal je en houd je bij wat je elke dag moet doen en doet om het aan het einde van de week af te hebben waarbij de werklast dan netjes is verdeeld c.q. is aangepast naar eventueel andere activiteiten. Je maakt dus op basis van je weekplan 5x een dagplan. Hij moet m.i. geholpen worden met 'hoe doe je dat' in plaats van het voor hem te doen. En daar ligt m.i. ook een relatie met het belasten. Als hij ergens nonchalant mee omgaat of slordig is wordt het toch wel voor 'm opgelost. Geen centje pijn dat hij er een zooitje van maakt!
Ik maak morgen nog een afspraak voor de eerste week na de vakantie, inclusief IB-er (die zijn dossier ook al lang kent...).

Vader