Medicatie voor concentratie op school?
Dillemma.. gaan we wel of niet (opnieuw) pillen met onze zoons voor hun aandachtsproblematiek?
Beiden dyslectisch, met aandachtsproblemen en een behoorlijke mogelijkheid om te compenseren qua intelligentie.
Eindelijk zijn de toetsen nu voorgelezen, maar niet live, maar via Kurzweil en het lijkt wel alsof dat niet echt het gewenste effect heeft. Want met de prettige stem van Laura op de achtergrond, die je begrijpend lezen toets voorleest, is het wellicht ook heerlijk wegdromen....
We hebben eind vorig jaar een alternatieve route bewandeld, in de hoop dat die (snel) resultaat zou laten zien, maar dat ik helaas niet zo. 1 van de twee had al medicatie en die moest toen even stoppen. Hij beschrijft het effect van wat hij daar geleerd heeft wel als zijnde hetzelfde dat hij bemerkt met medicatie. Probleem is, denken wij, dat de technieken van de alternatieve route wellicht 30x per dag door hem zelf aangezet/aangestuurd moeten worden en hij zich daar misschien maar 3x per dag van bewust is.. Dan mist hij dus 27 opletmomenten zeg maar. Medicatie maakt dat al die momenten ondervangen worden.
De leerkracht van de andere zei nog: het voorlezen (wel live) helpt wel, maar misschien niet eens zozeer voor de dyslexie als wel voor 'het erbij blijven'.
Ik vind het een moeilijke afweging. Op het ene moment denk ik: ik draag toch ook mijn bril, mijn partner spuit insuline, waarom de kinderen dan niet medicatie geven hiervoor. Op het andere moment denk ik: het is 'maar' de concentratie die ze parten speelt, dan maar wat lagere scores.. (de leerkracht van de ander en de IB-er zeiden wel: 'ja, maar sociaal heeft hij er ook baat bij, want de groep is best tolerant'... maar, vulden wij in, ze zitten op de grens van wat ze nog van hem pikken)
Poeh, wat is dit moeilijk. We willen graag wat het beste is voor onze kinderen, zouden dat pillen zijn?
En dan zie je ook nog eens het filmpje van Sir Ken Robinson dat hier laatst stond en dan weet je het helemaal niet meer..........
Dat weet je toch niet van te voren
Van te voren kun je toch niet zeggen waar je goed aan doet. Wat je wel kunt doen, is een proefperiode. Je kunt best een zeer lage dosis medicatie geven, alleen onder schooltijd, en kijken of dat de problemen inderdaad vermindert.
Je zegt dat 1 zoon het al heeft geprobeerd met medicatie, daar is hij nog steeds mee gestopt dus?
En over dat filmpje: ik heb daar toen niet gereageerd, maar ik vond tamelijk onzinnig. Hij blaat maar wat en legt verbanden die er helemaal niet zijn. Goede tekenaar, dat wel, hij brengt het ook met overtuiging, maar dat wil niet zeggen dat het dan allemaal zo is.
Ik ben trouwens benieuwd naar die "alternatieve route" van je!
Quin
Beide kinderen hebben een proefperiode gehad. Bij de ene merkten ze op school echt toename van concentratie, dat is dus prettig. Met hem zijn we even gestopt voor de alternatieve route (die overigens Davis counseling heet). Het idee daarbij is (o.a.) dat je zelf leert je aandacht te 'richten'. Vanavond gaf hij aan dat hij dat best wel eens doet op een dag, maar wat ik weet van de counselor, is dat het veel vaker op een dag voorkomt, dan de paar keer die hij bemerkt. Nu kan ik het wel de tijd geven en wachten tot hij zelf alle momenten herkent en kan corrigeren, maar hoe lang gaat dat duren? En hoeveel tijd wordt dan niet 'optimaal' benut, terwijl je met medicatie wel weet dat het in elk geval optimaler is dan zonder medicatie.. Dus voor hem is de drempel ook niet zo groot om het weer op te starten. Vraag is alleen welk middeltje dan, kortwerkend, langwerkend, welke dosis.. we hadden nu 5 mg methylfenidaat, ingenomen voor school, dus op woensdag maar 1x, de andere schooldagen 2x per dag.
De ander is een heel ander geval. Zijn proefperiode liet eigenlijk geen verandering zien. Hij ervoer/ervaarde zelf ook niets anders. Dan zou je kunnen zeggen: te lage dosering, maar zijn leerkrachten vonden hem zonder medicatie prima meedoen, geen concentratieprobleem e.d., bij observaties leek hij zeer taakgericht, dus leek toen de hele noodzaak voor medicatie afwezig.
Dit schooljaar lijkt het dus wat anders te liggen, maar helemaal helder is het niet. Zijn leerkrachten vinden het 'ook nogal wat' om hem medicatie te geven.
De kinderen ervaren zelf ook niet echt problemen, het is meer dat we doordat er een batterij aan onderzoeken geweest is, weten dat er hele andere scores in zitten (en niet dat die nou zaligmakend zijn).
Soms zegt mijn gevoel: help ze nou maar met medicatie, dan komt er misschien meer uit wat erin zit, op het andere moment zegt datzelfde gevoel: waarom mogen ze niet zijn zoals ze zijn en moet er d.m.v. medicatie 'iets uit ze gehaald worden'?
Zoals gezegd: het blijft dubbel..
Ik zou het een kans geven
Ik zou het een kans geven. Niet een weekje, maar een paar maanden. Dosering langzaam opbouwen, tot je merkt dat het echt goed is. En komt dat moment niet, dan stop je weer.
"waarom mogen ze niet zijn zoals ze zijn en moet er d.m.v. medicatie \'iets uit ze gehaald worden\'?"
Er moet helemaal niets. Voor ons kwam op enig moment het besef dat we zoon tekort deden door medicatie niet op z'n minst te gaan proberen. En ik ben bij dat we het een kans hebben gegeven. Het maakt het leven voor hem een stukje makkelijker. Neem je kind centraal, en niet de omgeving die iets (of niets) verwacht.
Hebben jullie trouwens alleen 5 mg geprobeerd? Bij mijn zoon doet 5 mg helemaal niets, hij heeft 10-15 mg per keer nodig.
Alcedo atthis
Bij zoon 1 werkt de 5 mg, tot nu toe prima, dus waarom meer geven? De ander is wat zwaarder en groter dus daar zijn we, uiteraard, al hoger begonnen. Maar omdat zijn leerkrachten toen geen verschil merkten in met/zonder medicatie en hem gewoon prima 'bij de les' vonden, zijn we ook niet verder op gaan bouwen.
Wanneer is het dan 'goed'? Wie moet dat beoordelen?
Ergens voelt het wel als 'moeten', gezien de reacties van de leerkracht en IB-er.
Ik snap je redenering wel hoor, doe ik/doen we ze niet tekort door het nog niet te proberen? Van de andere kant (ja, daar is ie weer): het voelt (soms) ook als een zwaktebod.. zoals je nu doet is niet goed, om dat te verhelpen, krijg je medicijnen.
Zoals gezegd lijken ze niet gebukt te gaan onder lijden vanwege lagere scores dan hun IQ zou doen vermoeden, en het sociale stuk vind ik lastig in te schatten, dat geef ik meteen toe, maar ik verwacht met medicatie, even gechargeerd, niet ineens een hele andere groepsdynamiek en bergen vriendjes over de vloer. Misschien moet ik dan zelf ook maar aan de tabletjes, hahahaha.
Petuut
Die medicijnen zouden dus puur zijn ter verhoging van de concentratie? Niet omdat ze ADHD hebben?
Ik weet het niet hoor... Ik zou daar niet vlug voor kiezen. Ik heb zelf een zoon met ADHD en dyslexie en wij hebben gekozen om geen medicatie te gebruiken. Zoon heeft toen hij wat ouder was zelf een proef periode medicatie gedaan maar hij voelde zichzelf er niet goed bij.
Dit terzijde vind ik medicatie iets wat je alleen gebruikt als je merkt dat je kind zichzelf echt enorm in de weg zit.
Mijn zoon heeft zelf heel veel leren compenseren. Hij zit op een school die goed meedenkt in allerlei opzichten.
Met medicijnen zou hij zich ongetwijfeld beter kunnen concentreren en langer stil kunnen blijven zitten. Maar hij is wie hij is. Dit hoort ook bij hem en als hij daar zelf mee kan leren omgaan is het ook waardevol.
Ik ben niet tegen medicijn gebruik in alle gevallen en wij hebben het bij zoon ook een kans gegeven maar ik ben wel redelijk terughoudend.
Ik weet ook niet hoe oud je zoons zijn, dus in hoeverre ze zelf mee kunnen praten. Ik vind het heel fijn dat mijn zoon inmiddels de leeftijd heeft dat hij zelf kan aangeven wat hij wil. Ik zou er geen enkel probleem mee hebben als hij nu zelf medicijnen zou willen gebruiken.
Maar het blijft inderdaad een moeilijke beslissing.
Hoe diep ligt het probleem?
Ik zou me, voor ik met medicatie begon, af gaan vragen, hoe diep het probleem ligt. In welke aspecten van hun leven hebben ze last van de concentratieproblemen.
Je beschrijft al, dat ze moeite hebben met schoolwerk doen, en dat een leerkracht aangeeft dat het sociaal ook niet helemaal soepel loopt.
Maar hoe gaat het met sport? In hoeverre lukt het om de algemene dagelijkse dingen (eten, aankleden, enz.) te doen, en met welke stemming doen ze dat? Lukt het de omgeving nog om kalm en positief te blijven? Hoe denken ze over zichzelf, hebben ze een positief zelfbeeld? Dat soort vragen.
In deze lange link, staat een stuk van een boek. Hierin wordt uitgelegd dat hetgeen wij zien van adhd, maar het topje van de ijsberg si, dat het werkelijke probleem veel dieper ligt. Misschien is het wel interessant voor je?
http://books.google.nl/books?id=09uQNfJkNlQC&pg=PA15&lpg=PA15&dq=ijsberg+adhd&source=bl&ots=BMLQjMyfbO&sig=nNI5awsTapPSsMTE-ebjQe0w020&hl=nl&sa=X&ei=LdkwT5K6MMv_-gbH0LzVBQ&ved=0CCMQ6AEwAA#v=onepage&q=ijsberg%20adhd&f=false
Oh,
Als ik je posts nog eens lees, hebben je zoons geen adhd diagnose? Of begrijp ik dat verkeerd? Ik wil geen labeltjes plakken via een forum hoor.
Maar ik denk toch dat het stukje over die ijsberg, uit het boek zinvol kan zijn. Dan kun je bedenken of het inderdaad alleen maar over 'concentratie' gaat, of dat het dieper ligt.
Meen mij te herinneren
dat de jongens van Petuut wel een AD(H)D diagnose hadden?
Tja, en verder, met 2 zoons met in elk geval ADHD is medicatie voor mij ook niet zaligmakend, maar heeft het zeker bij oudste wel een flinke stap voorwaarts gegeven, maar dat zat vooral op het gedragsmatige.
Bij zoon 2 zie ik wel dat er gewoon heel veel onrust is en hij daardoor vaak een negatieve benadering krijgt. Ik wil met hem zeker ook wel kijken wat medicatie doet, of het hemzelf gewoon wat meer rust geeft. Voor mij staat voorop het voordeel voor mijn kinderen, niet voor de juffen!!
Geen zelfinzicht
Mijn zoon heeft totaal geen zelfinzicht. Volgens hem werken die pillen helemaal niet, maar volgens de juf wel en volgens de CITO toetsen ook (echt een heel groot verschil). Dus staar je niet blind op wat zoon erover zegt. Ook als hij het zelf niet merkt kan er een effect zijn.
Dat is ook nog zo
mijn oudste zegt ook altijd dat hij best zonder kan. Heeft ook geen zelfinzicht. Maar het is echt zo'n verschil, de ochtenden als de medicatie nog niet werkt, en een uurtje later....
Reactie
Klopt Anna, een van de twee heeft de diagnose ADD, de ander vertoont kenmerken van ADD/PDD-NOS, maar niet voldoende voor een diagnose. Het leuke is wel dat degene zonder diagnose in elk geval wel goed gaat op medicatie en degene zonder diagnose volgens school de medicatie (in elk geval in de vorige groep) niet nodig had voor zijn concentratie.
Het zijn over het algemeen geen kinderen 'waar je moeite mee hebt', al heb je soms niet genoeg rollen behang om ze achter te plakken. Onze niet-gediagnosticeerde zoon is nog het bewerkelijkst van de twee, ook met medicatie, maar goed, ik zag hem natuurlijk overwegend als de medicatie weer (bijna) uitgewerkt was, dus dat vertekent wel.
Ik vaar uiteraard niet alleen op wat onze zoon ervan zegt, maar degene die het wel gebruikt heeft, geeft aan dat hij het echt merkt. De ander merkte niks.. ok.. kan.. maar dat heb ik uiteraard wel met de leerkrachten kortgesloten, maar ook zij merkten geen verschil in aandacht of andere typisiche dingen die je zou verwachten bij ADD.
Ik deel het gevoel van Jilian wel: ze zijn ook wie ze zijn, en daar horen deze dingen ook bij. Ze zijn overigens 9 en zitten momenteel in groep 6.
Medicatie
Tja, mijn zoon zou nooit zo ver op een gewone school zijn gekomen zonder medicatie. Hij zou zonder medicatie doodongelukkig zijn omdat zijn ADHD hem gek zou maken. Medicatie zorgt er juist voor dat hij zichzelf kan zijn en zijn kwaliteiten en goede eigenschappen tot zijn recht komen die anders door de ADHD belemmerd worden.
Hij is dolblij dat er iets als medicatie bestaat. Nu heeft hij wel dat zelfinzicht; hij is zelfs een keer van school naar huis gekomen toen hij vergeten was zijn pil in te nemen (ik zie daar meestal op toe maar deze keer ging dat mis) omdat hij gek werd van de drukte in zijn kop en om hem heen.
Ik zou het toch nog een kans geven en niet te snel opgeven. Het kan een tijdje duren voordat je weet welke medicijn in welke dosering het beste aanslaat.
Concentratie
Zoon met ADD en concentratieproblemen gebruikt langwerkende ritalin, sinds een half jaar. Hij is 14 en wilde het zelf graag proberen. Woordjes leren gaat nu veel beter omdat hij zich kan concentreren, tot zijn grote opluchting (en die van mij) , want hiervoor was het vaak erg frustrerend.
Update
Vandaag bij een kinderarts geweest, op verwijzing van de onderzoekers die de dyslexie hebben vastgesteld.
Zij voorzag dat het voor onze ene zoon (die er al baat bij gehad had) wel weer zou kunnen gaan werken. Dus voor hem een recept meegekregen voor langwerkend methylefenidaat. Maar voor onze andere zoon vond ze het helemaal niet voor de handliggend dat het zou werken, gezien hoe hij daar was en reageerde, wat er over hem in het verslag stond, wat wij over hem vertelden. Dus voor hem geen medicatie. Wat de arts betreft moet het bij hem meer gezocht worden in 'gewoon in de gaten houden (thuis en op school) wat hij nodig heeft'.
Ik ga de rapportages er nog maar eens goed op naspeuren en kijken of ze de tips die erin staan ook echt allemaal (of grotendeels) toepassen op school.
Het zou zomaar kunnen dat daarmee al een stuk verbetering behaald kan worden.
