Rugzak middelbare school, ja of nee?
In groep 5 liep zoon met diagnose pdd nos zo vast op school dat we toegestemd hebben in het aanvragen van een rugzak, op aandringen van verschillende partijen, hoewel wij onze twijfels erover hadden. Zelf hebben we steeds het gevoel gehad dat de problemen op school (mn terugtrekgedrag, ongelukkig en onzeker op school) meer te maken hadden met feit dat zoon hb scoort en daar geen aandacht voor was op school. (in combinatie met minder sterk functioneren in groepsverband)
Inmiddels heeft hij bijna 2 jaar een rugzak en onze reserves zijn niet verdwenen. Ik weet nog steeds niet goed wat ik ervan moet denken. Het gaat iets beter met zoon op school maar het valt natuurlijk niet te controleren hoe het zonder rugzak was geweest. Bovendien is er meer aandacht voor zijn denk niveau, hoewel achteraf meer lapmiddelen zijn ingezet dan daadwerkelijke hulp ondanks een hoop beloftes. De rugzak hier op school bestaat uit wekelijkse momenten met een vaste begeleider. Zoon vindt de gesprekjes en spelletjes prima maar we vermoeden een hoop communicatieproblemen over en weer aangezien zoon op school weinig van zichzelf laat zien en braaf mee zal doen in de lijn van de begeleidster, al zou het totaal niet aansluiten bij zoon, iets waar ik bang voor ben. Ik heb het sterke vermoeden dat ondanks dat we er flink bovenop zitten, zoon wordt benaderd als een standaard autistisch kind, hetgeen hij zeker niet is. (jaja, ik weet, het standaard autistisch kind bestaat niet..)
Zoon is versneld en gaat nu naar middelbare school. En we weten niet wat we met de rugzak aanmoeten. Enerzijds maak ik me best zorgen, het is een kwetsbaar kind dat ook nu niet met veel plezier naar school gaat. Anderzijds kan ik me moeilijk voorstellen hoe een rugzak hem kan ondersteunen. Het is een ingewikkeld kind, dat behalve onzeker en wat angstig ook erg koppig en wilskrachtig is. Een verkeerde benadering leidt bij hem tot verzet, maar behalve thuis zie je dat niet aan hem want het slaat naar binnen, hij trekt zich gewoon wat meer terug. Hij heeft veel behoefte aan contact en het gevoel erbij te horen, maar kan ook dat moeilijk tonen en neemt steeds minder initiatieven in contact.
Zelf neig ik ernaar om de rugzak, als ik die al mee laat gaan, iig niet zichtbaar in te zetten voor hem. Ik denk dat het goed uit kan pakken als hij zich niet de uitzondering voelt die extra hulp nodig heeft, terwijl ik niet eens weet of die hulp wel effectief is. Van de andere kant ben ik er wel een beetje huiverig voor dat vo moeilijk gaat doen hem aan te nemen als die mooie zak met geld niet meegaat. We willen hem absoluut op vwo+, iets dat misschien al moeilijk wordt als de cito niet goed genoeg is gemaakt. (van school wel vwo advies)
Op school kan ik dit moeiijk bespreken want uiteraard heeft zoon een hoop hulp nodig, ze geven immers al die hulp niet voor niets. Ik weet niet of het mogelijk is een rugzak achter de hand te houden oid, en pas in te zetten op moment dat het nodig is. Ik sluit niet uit dat zoon gaat opbloeien bij meer uitdaging. (en een cultuur waarin het oke is te presteren) Het kan ook helemaal verkeerd gaan, maar nogmaals, ook dan twijfel ik eraan of een rugzak uitkomst biedt.
Iemand nog overwegingen, tips?
Rugzak verdwijnt
Het klinkt een beetje alsof je denkt dat jij als ouders mag beslissen of en hoe die rugzak wordt ingezet. Dat is niet zo en dat was niet zo.
Rugzakgeld is er niet voor de leerling, maar voor de school. Niet om de leerling iets te geven, maar om de school/leerkracht iets te geven waarmee beter onderwijs aan rugzakleerlingen gegeven kan worden.
De vraag die je stelt is bovendien achterhaald: De rugzak verdwijnt per 1/8/2013
http://www.rijksoverheid.nl/onderwerpen/passend-onderwijs/leerlinggebonden-financiering-lgf-of-rugzak-verdwijnt
Je bent afhankelijk van de school wat die doet, in het standaardpakket heeft, om hulp te bieden. Je kunt daarbij wel je eigen mening formuleren.
Wie weet is de school het wel helemaal met je eens: achter de schermen een oplettende houding, maar voor kind niet meer op de voorgrond.
Dat moet je overleggen.
Groet,
Miriam Lavell
Hier
Hier zit onze zoon midden in een succesvol eerste vo jaar, met rugzak.
Bij hem gaat het als volgt. Aan het begin van het schooljaar hebben wij een gesprek gehad met mentor, zorgcoördinator en zijn coach. (op deze school krijgen alle rugzakleerlingen een coach) Tijdens dat gesprek werd heel erg duidelijk wat onze zoon precies nodig had. Een hoop begrip, ruimte en begeleiding die niet te opvallend is, want hij wil niet opvallen. (wij hebben hier van tevoren heel goed over na gedacht en hebben zijn behoefte in een aantal punten kunnen samenvatten.)
En dat is er gekomen. De coach heeft voor de lessen begonnen, aan alle docenten een a4 tje gestuurd met kort de dingen die onze zoon van hun nodig heeft. Wij mochten dat eerst inzien en zo nodig aanpassen, maar dat was niet nodig. Onze zoon vindt het een heel veilige gedachte, dat hij door dit a4 tje 'beschermd' wordt. (zo noemt hij dat zelf)
Concreet betekent dit, dat ze zoon met rust laten, als het hem allemaal te veel wordt. Hij gaat dan boos voor zich uit zitten staren. Doordat ze hem dan met rust laten en niet tegen hem aan gaan preken, lukt het hem, om zich te beheersen.
Het lijkt zo eenvoudig, maar het is in acht jaar lagere school, niet gelukt om dit voor elkaar te krijgen. Op het vo lukt het wel.
Daarnaast heeft zoon een keer per week, in een pauze een gesprekje met de coach. Daarin worden zaken besproken waar hij niet uit komt. Laatst lukte het bijvoorbeeld niet om een groepje te vinden voor een opdracht. Zij zoekt dan samen met hem een oplossing voor het probleem. Geweldig goed gaat dat.
En verder kunnen wij de coach mailen, als wij thuis merken dat er een probleem is. Dan kan zij daar later met hem op terug komen. Dat doen wij altijd in overleg met onze zoon, zodat hij ook weet dat we allemaal open en eerlijk met elkaar communiceren.
Dus ik zou zeggen: doen die rugzak. Wees open en zoek samen met school naar de beste oplossingen voor je kind. Vaak is het zo, dat kleine, schijnbaar onbenullige dingetjes bij het kind, kunnen ontsporen in enorme problemen. Als je die kleine dingen kunt beïnvloeden, ontstaat het probleem niet eens en dan hoef je het probleem ook niet op te lossen.
Karmijn
Bedankt voor je posting. Die ik goed kan volgen, maar ik geloof dat onze zoon zo ver niet is. Hij kan (maar het is tevens een stuk sterk willen, hetgeen het ingewikkeld maakt) niet aangeven waar problemen liggen voor hem. Hulp op school vragen zal hij al helemaal niet doen. Waardoor een béétje hulpverlener zich al snel geroepen voelt vraagstellingen voor zoon zelf te gaan formuleren en zoon braaf het spelletje meespeelt, want dan is hij er vanaf etc etc. Bijna iedereen trapt in deze valkuil. (ik ook nog geregeld) Ik durf er niet op te hopen dat we net toevallig op vo die ene uitzonderlijke treffen die zoon doorziet en er adequaat op in kan spelen.
Het is julie gelukt om tot conctrete punten te komen, dat is mij nooit gelukt. Wat zoon mi nodig heeft zijn algemene abstracte zaken, zoals een opbouwend positief klimaat, 'gezien' worden, vriendschappen. Het lukt ons lastig erachter te komen wat zoon precies nodig heeft om tot deze zaken te komen. Uiteraard zijn we hier thuis wel mee bezig en ook met hulp, maar dat terzijde. Zoon wil overal en altijd zelf het wiel uitvinden.
Miriam
Ik weet maar al te goed dat ik als ouder weinig te zeggen heb over de rugzak. Dat is juist mijn pijn
Wel is het natuurlijk zo dat wij als ouders gaan over de voortzetting vd rugzak, als wij daar niet voor tekenen komt die er niet.
Rugzak verdwijnt ja, maar is voor ons nog een jaar realiteit. En juist dat eerste jaar is voor onze zoon essentieel denk ik.
Punten
Beste Lies,
Het is hier gelukt om tot die punten van wat zoon nodig heeft, te komen, doordat wij de methode van Ross Greene, van 'Het explosieve kind' gebruiken. (dat boek gaat ook over implosieve kinderen, de titel is een beetje onhandig). In deze link, kun je de ALSUP downloaden, zo'n lijst helpt ons wel, om te inventariseren waar nu precies de problemen van onze zoon liggen. Bij hem komt dat vooral neer op het vlak van het scheiden van feit en emotie, het omgaan met onduidelijkheden en het organiseren van zijn spullen. Bij elke probleem passen weer eigen oplossingen. De organisatie bijvoorbeeld, daar help ik heel veel mee, thuis. Bij het organiseren van zijn huiswerk, denken aan opdrachten, inpakken van zijn tas, in de gaten houden of er roosterwijzigingen zijn en dergelijke. Bij het scheiden van feit en emotie is het zo belangrijk, dat ze hem op school met rust laten, als hij overprikkeld raakt. Vandaar dat A4-tje http://www.livesinthebalance.org/paperwork
Onze zoon vraagt overigens zelf ook geen hulp, nooit. Maar hij is inmiddels wel zover in zijn zelfkennis, dat hij inziet dat hij 'anders' is en daarbij wel hulp nodig heeft. Vandaar dat die communicatie tussen ons en zijn coach zo belangrijk is.
Dank
Zal er naar op zoek gaan! Misschien helpt het concrete zaken te vinden, want ik zie ze heel moeilijk. Zoon hier heeft geen/nauwelijks moeite met plannen, organiseren, dat soort dingen. Natuurlijk niet altijd 'zin' om aan de slag te gaan en daar help ik dan wel bij. Het is meer dat zoon erg perfectionistisch kan zijn, en bang is dingen niet goed te doen. Maar dat verbloemt hij ontzettend, en hij is er niet klaar voor zijn onzekerheden bloot te leggen. Misschien wel nooit. Hij weet heel goed dat hij anders is maar vindt dat doorgaans prima, hij vindt dat iedereen is zoals hij is en dat dat prima is. (ik ben nu eenmaal zo) Een prima excuus uiteraard ook om zelf niet aan de slag te hoeven.
En tsja die communcatie, ben het ontzetend met je eens. Maar heb op bs nog bijna niemand getroffen waarbij ik het gevoel heb goed over zoon te kunnen communiceren, daarom dus ook mijn vrees. Eigenlijk alleen mensen die meer met zijn hb kant bezig waren (plusklas, verrijkingsklas) daarbij had ik wel het gevoel het over hetzelfde kind te hebben iig. Maar dat verloopt allemaal versplintert en het lukt me niet alle neuzen dezelfde richting op te krijgen. Ben bang dat dat op vo ook gaat gebeuren. Ondanks dat ze me verzekerd hebben dat beleid geintegreerd verloopt, uiteraard.
Communicatie
Lies, ook wij hebben verschrikkelijk slechte ervaringen wat betreft de communicatie op de basisschool. Vandaar dat we op de vo school ook vanaf het begin duidelijk hebben aangegeven dat dit van doorslaggevend belang is.
In oktober van het jaar dat hij nog in groep 8 zat, hebben we al een kennismakingsgesprek gehad met de zorgcoördinator. En toen hebben we heel concreet gevraagd, of die communicatie goed geregeld kon worden, dat wij er anders niet aan zouden beginnen. En toen vertelde zij, dat ze daar vertrouwen in had. Maar aan de andere kant verwachtte ze van ons ook openheid en medewerking. En ik moet zeggen dat wij tot nu toe niet teleurgesteld zijn.
Gebruiksaanwijzing
Als ik jouw berichten goed lees, zijn jullie zelf ook nog op zoek naar de juiste gebruiksaanwijzing voor jullie zoon. Wat ons - naast het genoemde boek van Karmijn - heeft geholpen is het boek 'Slim maar...'. Dit boek gaat over executieve vaardigheden. Door dat boek hebben wij veel scherper op het netvlies gekregen waar bij zoon nu werkelijk de problemen liggen. En dat helpt weer bij het zoeken naar de juiste aanpak en begeleiding, waar het boek trouwens ook veel tips voor geeft. Daarmee zijn de problemen trouwens niet direct opgelost. Het blijft een ingewikkeld jongetje (ik herken wel het nodige in wat jij schrijft)...
Met jouw vraag over wel/geen rugzakje heeft dit verder weinig te maken, realiseer ik mij. Sorry, daar heb ik geen tips voor.
Karmijn
Hoe kwam jij erachter waar de problemen van jouw zoon op school lagen? Toch van de leerkrachten, bij 10 minuten gesprekken of zo?
Dan heb ik het dus niet over de uitwerking daarvan tot het achterliggende probleem en hoe dat aan te pakken is, maar puur over de vraag in wat voor opzichten hij niet goed functioneert (volgens school dan). Onze zoon doet het thuis namelijk prima, behalve wat kleine punten die op school geen rol spelen. Ik kan me daarom moeilijk een beeld vormen van de zaken waarbij hij ondersteuning nodig zal hebben op de middelbare school.
Evanlyn
De laatste jaren van de basisschool hoorden wij tijdens de tien minutengesprekken alleen maar negatieve dingen over onze zoon. Dit was niet goed en dat was fout. 'dit is onacceptabel''hoe moet dat zo meteen op de middelbare school' 'hij deed ....' Brrrrr
Het was een groter brij van negatieve opmerkingen. Maar mijn man is goed in gespreksvoering (werkt in een commerciële functie) en die bleef maar doorvragen: 'Wanneer? Waarom? Hoe? Wat ging eraan vooraf? Wat heb je toen gedaan? Wie waren er nog meer?' We zagen de leerkrachten en de school, als 'iemand' met een beperking, net zoals onze zoon een beperking heeft, heeft deze basisschool dat ook. Dat 'gehandicaptenperspectief' hielp ons om niet wanhopig te worden. De school wilde wel, maar ze waren gewoon incompetent. Het is heerlijk dat we nu wel een competente school hebben.
En verder hebben wij ook veel met onze zoon gepraat. De meest geuite zin is: 'de meester zei..... Wat is er aan de hand?' En dan bleek vaak dat de lezing van zoon heel erg anders was, dan die van zijn leerkracht. En dat de intentie van zoon vaak/bijna altijd helemaal ok was. Alleen het gedrag was niet ok. (wij zijn de eerste om dat toe te geven).
En toen zijn wij dus op basis van die intenties van zoon, hem gaan coachen door de basisschool heen. Wij deden eigenlijk iets vergelijkbaars wat de coach op de vo-school doet. Iedere keer gesprekjes. Hoe? Wat? Wanneer? Waar? Wie?
En zo zijn wij uiteindelijk tot die executieve vaardigheden gekomen die hij mist. (organiseren, omgaan met onduidelijkheden en het scheiden van feit en emotie) En daar kun je dan aan gaan werken. Maar dat is wel werk in uitvoering. Ik denk dat hij de komende tien jaar zeker nog wel hiermee bezig zal zijn.
Evelyn
"Ik kan me daarom moeilijk een beeld vormen van de zaken waarbij hij ondersteuning nodig zal hebben op de middelbare school."
Dat zal per kind natuurlijk ook sterk verschillen. Als je kind nagenoeg probleemloos door de basisschool loopt, ben ik geneigd te zeggen dat je je over het VO niet teveel zorgen moet maken.
Hoewel onze jongste zoon pas in groep 6 zit, vrees ik nu al voor de problemen die gaan komen. Zijn zwakke executieve vaardigheden zijn emotieregulatie en impulsbeheersing. Hoe ouder hij wordt, hoe meer dat opvalt en voor (ook sociale) problemen zorgt. Ik vind dit overigens niet iets voor een 10 minuten gesprek; wij treken voor de gesprekken altijd minimaal een half uur uit.
Wij hebben gelukkig wel heel positieve ervaringen met de communicatie met de school. De houding van de juffen is altijd positief en constructief geweest, ook al zitten ze wel eens met hun handen in het haar. Het kan dus wel
Dankjewel, karmijn!
En dat is niet voor het eerst, ik lees je bijdragen alijd met grote belangstelling!
Datzelfde geldt trouwens voor AnneJ, als die hier meeleest.
Dank je, alcedo!
Bij ons is het omgekeerd, de school communiceert precies zoals Karmijn beschrijft bij haar school. Ondanks de school gaat het nu eigenlijk prima met hem. Toch maak ik me wel zorgen, want dat "goed gaan" is bij hem wel sterk aan tijd en plaats gebonden.
Evanlyn
Onze psycholoog legde het zo uit.
Als het thuis goed gaat, zit hij daar goed. Dat betekent dat je (in overleg met hem!) kunt gaan proberen om dat uit te breiden. Dat kan op twee manieren.
Je kunt het moeilijker thuis maken, dat wil zeggen, de verwachtingen met hele kleine stapjes opschroeven en de aanpassingen met kleine stapjes verminderen. Dat is een subtiel proces. Ik heb het echt over hele kleine dingen. Een voorbeeld bij ons: we zien dat zoon zich ergert aan zijn zus. Als het niet goed met hem gaat thuis, springen we gelijk in: 'Wat is er aan de hand?' Als het wel goed met hem gaat, laten we hem lekker boos kijken, tot hij zelf iets gaat zeggen. In eerste instantie is dat dan iets heel boos en onfatsoenlijks. Dat geeft dan niet. Het is al mooi dat hij iets zegt. Dan zeggen wij iets als: 'De manier waarop, is misschien niet zo goed, maar ik vind het wel heel erg knap dat je verwoordt dat je je ergert en dat je het er niet bij blijft zitten en er actie op onderneemt.' Een volgende keer, gaat hij het dan net iets netter zeggen en zo gaan we stapje voor stapje vooruit. Als wij altijd bij elke frons reageren, dan leert hij dus nooit om ergernissen te verwoorden. Als wij af en toe een klein stapje terug doen, gaat hij dat wel doen.
De andere manier is, dat je 'het goede' van thuis, voorzichtig in de buitenwereld introduceert. Dat zie ik zo: Thuis kan je kind bijvoorbeeld al aardig koken. Dan gaat hij een keertje bij opa en oma koken. En daarna bij de buren waar je zo goed mee op kunt schieten. En de volgende stap is dan, dat hij wel mee kan doen bij het voorbereiden van de High tea die de klas gaat geven.
Snap je wat ik bedoel. Het is belangrijk om niet alleen het geen wat niet goed gaat, te analyseren, maar ook om juist hetgeen wat wél goed gaat, voorzichtig uit te breiden. Dat is een proces van een stap vooruit, twee stappen terug. Maar kinderen hebben gelukkig de neiging om te groeien. Om het goede te doen als ze dat kunnen. Om te willen. Daar kun je dus gebruik van maken. Het is net als bij een baby, die wil wel kruipen, maar het gaat soms niet van zelf. Dan gaat de ouder een klein beetje meehelpen. Je lokt met een rammelaar, je ondersteunt de beweging door de voetjes vast te houden. En opeens kan het kindje het wel.
Het is daarom zinvol om van je kind duidelijk te hebben, wat er nu precies aan de hand is. Wat nu precies de dingen zijn waar hij of zij over struikelt. Juist bij een kind dat zich niet vanzelf ontwikkelt is dat zo belangrijk. Vaak zijn het een paar zaken, waar het honderd keer opnieuw over struikelt. En die dingen, daar kun je voorzichtig en planmatig samen aan werken.
Veel schoolse vaardigheden hebben een link naar dingen uit het dagelijks leven. En als het dan op school niet goed gaat, kun je die vaardigheid in het dagelijks leven oefenen.
