schoolweigerende puber met pittig karakter
Lang verhaal, ik probeer het kort.
Al vanaf kleins af aan heeft mijn jongste meid slaapproblemen, moeite met emotiereguleren, sterke eigen wil (en daar gaat ze vast ver mee komen) en dyslexie. Dit jaar gestart op voortgezet, maar weigert vaak naar school te gaan. Als ze al gaat heeft ze haar werk niet af, let ze niet op in de les en ze is brutaal. Wordt eruit gestuurd, heeft allemaal geen effect. Al bij leerplicht geweest en zelfs dat lijkt niet te helpen. Vader en ik zijn gescheiden, ze woont bij mij. Ik vind het zwaar....
Verwacht niet dat iemand de gouden tip heeft, maar is het voor iemand herkenbaar?
kan het zijn dat adhd een onderliggende rol speelt. Wellicht ik combinatie met ass?
Omdat je schrijft dat ze vaak niet oplet? Dat klinkt als concentratie probleem en ook de emotieregulatie problemen horen bij adhd, want haar hersenen kunnen dat niet regelen op de juiste manier.
En ik lees ook nog slaapproblemen. Dat is zeker passend bij adhd, omdat je brein blijft aanstaan en niet de juiste stofjes krijgt om moe te worden.
Heel eerlijk; ga naar de huisarts want op basis van je verhaal lijkt het adhd te zijn. Daar is medicatie voor, die wel goed afgesteld moet worden, maar ervoor zorgt dat je dochter zich weer kan concentreren. Slaapproblemen komt bijna altijd voor bij adhd en ook daar is een oplossing voor.
Een sterke eigen wil...? Kan dat ook een 'schakel probleem' zijn. Dat zij iets in haar hoofd heeft, maar jij iets anders van haar vraagt en dat dat 'kortsluiting' geeft? In de zin van dat ze daar niet mee om kan gaan?
Er spelen geen andere problemen? Op school of ergens anders? Niet in de zin van leerwerk, maar dat ze gepest wordt? is ze sociaal sterk genoeg om zich staande te houden in de klas?
Ik zou ook een nieuw, breed onderzoek adviseren. Kan ADHD zijn, kan ASS zijn, kan een combinatie zijn, kan overvraging zijn. Wat zegt het Zorgteam van de school?
Ja, herkenbaar. Niet van mijn eigen kinderen maar ik werk als leerlingbegeleider in het VO.
Hebben jullie externe hulp? Zo nee, de eerste stap is naar het wijkteam gaan en hulp vragen.
De tweede is vragen op school of ze daar extra ondersteuning kan krijgen.
Heeft ze vrienden in de klas?
En de basisschool is goed doorlopen?
Geen vraagtekens bij haar gedrag ?
Nooit getest ?
wat zegt en vindt ze er zelf van ?
Waarom wil/gaat ze niet naar school? Voelt ze zich op haar plek op school/in de klas? Kan ze het niveau een beetje bijbenen?
Natuurlijk kan er onderliggend van alles spelen maar ook met een diagnose moet je gewoon naar school, je werk doen en je netjes gedragen. Als er problemen zijn en je bespreekt dat, dan willen scholen vaak wel meedenken. Maar als je alleen maar brutaal bent, niks doet en de helft van de tijd niet komt opdagen, dan verspeel je ook de goodwill van andere mensen om jou te helpen.
ja dat is herkenbaar,alleen is mijn dochter niet brutaal. We hebben ondertussen onderzoeken bij Yulius op verdenking van autisme of ADD. Of misschien komt er nog iets anders uit. Onze dochter voelt zich niet op haar plek omdat ze de kinderen van haar leeftijd kinderachtig vind. En ze kan zich niet concentreren etc. Ze heeft ook een ontzettende sterke eigen wil,ik dacht dat het haar ver zou brengen maar inmiddels denk ik dat niet meer. Ik denk dat als ze zich zo blijft opstellen dat ze nergens een baan zal vinden. Ik hoop dat de hulp gaat helpen want wij zitten met onze handen in ons haar ondertussen
Krijgen jullie hulp? Wat is precies de reden waarom ze zich niet fijn voelt op school?
MamaE schreef op 18-12-2023 om 10:53:
Natuurlijk kan er onderliggend van alles spelen maar ook met een diagnose moet je gewoon naar school, je werk doen en je netjes gedragen. Als er problemen zijn en je bespreekt dat, dan willen scholen vaak wel meedenken. Maar als je alleen maar brutaal bent, niks doet en de helft van de tijd niet komt opdagen, dan verspeel je ook de goodwill van andere mensen om jou te helpen.
Wat er aan de buitenkant aan gedrag te zien is, is altijd een reflectie van iets wat er binnen afspeelt. Dit klinkt als: je kunt alleen hulp verwachten als je je gedraagt zoals wij willen. Precies dat is nu juist het probleem. Als een kind dat zou kunnen, dan zou het dat wel doen. Het is dus belangrijk om te achterhalen wat er onder zit, en ook aan leerkrachten en andere betrokkenen duidelijk te maken dat er sprake is van onmacht, geen onwil (ook al kan het er zo uitzien).
TO, probeer je nog niet zorgen te maken over banen en of dat wel of niet gaat lukken. Een stap tegelijk. Eerst eens uitzoeken wat er precies speelt, dus superfijn dat dat al in gang gezet is. Probeer ongeacht wat daar uitkomt in te zetten op ouderbegeleiding, want dat heb je bij pittige kinderen met een sterke wil waar mogelijk meer speelt echt nodig. En ik zou je willen aanraden om jezelf goed in te lezen. Boeken zoals 'pittige pubers', 'co-actief opvoeden' van Ross Greene en 'Nieuwe autoriteit voor ouders' van H. Omer kan ik echt aanraden.
MamaE schreef op 18-12-2023 om 10:53:
Waarom wil/gaat ze niet naar school? Voelt ze zich op haar plek op school/in de klas? Kan ze het niveau een beetje bijbenen?
Natuurlijk kan er onderliggend van alles spelen maar ook met een diagnose moet je gewoon naar school, je werk doen en je netjes gedragen. Als er problemen zijn en je bespreekt dat, dan willen scholen vaak wel meedenken. Maar als je alleen maar brutaal bent, niks doet en de helft van de tijd niet komt opdagen, dan verspeel je ook de goodwill van andere mensen om jou te helpen.
Ik moet de eerste puber nog tegenkomen die bij problemen netjes gaat vragen om hulp. Waarschijnlijk heeft een (jonge) puber zelf niet door dat er iets speelt, maar hij/zij zal denken ik ben gek, of een laag zelfbeeld ontwikkelen omdat de (ogenschijnlijk) meest simpele dingen niet lukken. Echt, juist als er iets is zullen ze vaker óf heel erg in hun schulp kruipen óf probleemgedrag gaan vertonen. Uit onmacht. Niet omdat het 'nou eenmaal een rotkind met een naar karakter' is. Dit soort reacties helpt TO niet. Zij had vast ook liever gehad dat haar kind gewoon had verteld wat er aan de hand is, maar dikke kans dat kind dat zelf niet eens kan verwoorden. Juist daarom is het ontzettend belangrijk verder te kijken dan het gedrag en juist de verbinding te zoeken/houden als er zulk gedrag vertoond wordt.
TO, ik snap dat het heel zwaar voor je is. Maar blijf naast haar staan, niet tegenover haar. Laat haar voelen dat je van haar houdt, en straal het vertrouwen uit dat het goed zal komen met haar. Dat is in verreweg de meeste gevallen namelijk ook echt zo. Mijn zoon van nu bijna 24 is uitgevallen op het regulier onderwijs, blijven zitten en afgestroomd (van 4 vwo naar 4 havo op het speciaal onderwijs). Na zijn diploma gaan samenwonen, vastgelopen op het hbo in coronatijd. Nu is hij weer bij ons thuis en is hij weer aan het studeren aan het hbo, met succes. Met zijn 24 is hij eindelijk echt een beetje 'uitgerijpt'. En zo zijn er velen. Dus houd moed, en blijf positief. Lukt het nu niet, dan zoeken we naar een oplossing zodat het straks wel lukt.
Houd goed contact met school. Ik hoop dat daar de zorgcoördinator al betrokken is? Want de 'harde hand' (leerplicht) werkt niet. Dus dan moet je op zoek naar een andere ingang. Begrip wil dan wel eens helpen. Een aangepast rooster, afstromen, andere groep? Het belangrijkst is achterhalen waar het mis gaat. Is ze depressief? Hoe is de relatie met haar vader, is die (nog) in beeld? Soms wil het wel eens helpen als een kind bij de andere ouder gaat wonen. Ik snap dat dat voor jou heel heftig zou zijn, maar als het je kind helpt...? Nou ja, er zijn nog zoveel zaken die uitgezocht en uitgeprobeerd kunnen worden. Succes!
Het is nooit mijn bedoeling geweest TS of haar dochter verder de grond in te boren, niet serieus te nemen of wat dan ook.
Als ik merk dat mijn dochter (nog geen puber) moeilijk gedrag vertoont, dan werkt het vaak om te benoemen dat we merken dat ze iets moeilijk vindt of dat het niet zo lekker gaat. En de vraag wat wij op dat moment kunnen doen voor haar. Laten weten dat we er voor haar zijn en dat ze ons kan vertrouwen en dat we haar willen helpen om een oplossing te zoeken en te vinden. Vaak kan ze best goed benoemen waar ze behoefte aan heeft. Soms moet ze daarvoor eerst even ontploffen en ons allerlei verwijten naar ons hoofd slingeren. Als we die erkennen, komt ze er later vaak zelf op terug.
Als je hierover in gesprek wil gaan, zou ik dat niet in het heetst van de strijd van een aanvaring doen. Vredesonderhandelingen worden immers ook niet aan het front gevoerd.
MamaE schreef op 18-12-2023 om 16:30:
Het is nooit mijn bedoeling geweest TS of haar dochter verder de grond in te boren, niet serieus te nemen of wat dan ook.
Als ik merk dat mijn dochter (nog geen puber) moeilijk gedrag vertoont, dan werkt het vaak om te benoemen dat we merken dat ze iets moeilijk vindt of dat het niet zo lekker gaat. En de vraag wat wij op dat moment kunnen doen voor haar. Laten weten dat we er voor haar zijn en dat ze ons kan vertrouwen en dat we haar willen helpen om een oplossing te zoeken en te vinden. Vaak kan ze best goed benoemen waar ze behoefte aan heeft. Soms moet ze daarvoor eerst even ontploffen en ons allerlei verwijten naar ons hoofd slingeren. Als we die erkennen, komt ze er later vaak zelf op terug.
Als je hierover in gesprek wil gaan, zou ik dat niet in het heetst van de strijd van een aanvaring doen. Vredesonderhandelingen worden immers ook niet aan het front gevoerd.
Maar bij pubers werkt dat ( vaak) niet zo.
Hoe gaat het Pienekim ?
Gingergirl schreef op 24-12-2023 om 09:10:
[..]
Maar bij pubers werkt dat ( vaak) niet zo.
Ik zou het per kind bekijken, aan veralgemeniseren heb je weinig en het is zo niet helpend als mensen maar blijven roepen dat je met pubers niet kan praten, ze niet kan helpen, ze toch niet luisteren etc. Inderdaad is het uitdagend, en bij tijden niet leuk, maar dat vond ik peuter en kleuters ook niet altijd. En je kunt heus praten met een puber, maar dan vooral vragen en luisterren. Volgens de regels die hier al vaker genoemd zijn, en met ik- boodschappen. Het bij voorbaat opgeven is wel triest, dat kan altijd nog.
AnnaPollewop schreef op 24-12-2023 om 10:09:
[..]
Ik zou het per kind bekijken, aan veralgemeniseren heb je weinig en het is zo niet helpend als mensen maar blijven roepen dat je met pubers niet kan praten, ze niet kan helpen, ze toch niet luisteren etc. Inderdaad is het uitdagend, en bij tijden niet leuk, maar dat vond ik peuter en kleuters ook niet altijd. En je kunt heus praten met een puber, maar dan vooral vragen en luisterren. Volgens de regels die hier al vaker genoemd zijn, en met ik- boodschappen. Het bij voorbaat opgeven is wel triest, dat kan altijd nog.
MamaE beschrijft wat bij haar dochter werkt, dat is natuurlijk prima maar bij pubers werkt het vaak anders. Natuurlijk kun je met pubers praten / luisteren/ vragen etc. Maar ervanuit gaan dat wat bij basisschool kinderen werkt, ook werkt bij pubers is vaak in de praktijk niet zo. Met de dochter van TO zijn ook gesprekken gevoerd maar heeft tot nu toe weinig geholpen. Pubers vragen geen hulp en zitten veelal niet op gesprekken te wachten, werkt vaak averechts. En gediagnostiseerde pubers " moeten" zich inderdaad ook netjes gedragen zoals MamaE stelt, maar datgene waarvoor ze gediagnostiseerd zijn maakt nou vaak net dat, dat niet lukt. Verwachtingen maar ook aanpak zul je moeten aanpassen. Als ik TO was zou ik zeker het diagnosetraject ingaan zodat dochter gerichter hulp kan krijgen evt in combi met medicatie.
