Snik, snik
Zojuist heb ik mijn oudste kind uitgezwaaid, hij gaat op kamp en blijft voor het eerst een nachtje slapen. Heel erg leuk allemaal natuurlijk, maar toch voelt het wel een beetje raar. Hij bleef ook maar zwaaien tot hij me niet meer kon zien.
Vorig jaar mocht zijn groep nog niet blijven slapen, en moest ik hem s avonds dus weer ophalen. Kwaad dat hij toen was, want volgens hem was hij groot genoeg om te blijven slapen. Nou ja, dit jaar mocht het dus wel, ik dacht dat hij daar wel heel erg blij mee zou zijn, niet dus, hij gaf vorige week, de hele week aan daar geen behoefte aan te hebben. Hij zei de hele tijd, je komt me maar mooi weer ophalen mama. Vanmorgen heeft hij het daar niet over gehad, dus gaat vast allemaal goed. Het zal wel een groot feest worden met weinig slaap
Herkennen jullie mijn gevoel, het voelt gewoon een beetje vreemd. Kleine kinderen worden groot, haha.
Groet,
Olijvje
Ondertussen....
Zit jij met dat weemoedige gevoel, en je kind vermaakt zich prima 
Ik herken het hoor, toen mijn dochter jaren geleden voor het eerst op kamp ging met scouting (een hele week!) vond ik dat nogal wat. Je bent je kind kwijt, je ritme in huis is anders. En je vraagt je constant af hoe het met je kind zal gaan.
Toen we haar ophaalden zagen we een uiterst vermoeid maar zeer voldaan kind dat helemaal happy was.
Dat jouw zoon zegt dat hij weer opgehaald wil worden heeft misschien wat te maken met drempelvrees? Meestal hebben ze helemaal geen tijd om na te denken over liever naar huis willen
De echte heimwee die-hards daargelaten natuurlijk. Als je een kind hebt met echte stevige heimwee, dan kun je praten als brugman, maar dat red je niet. Zo'n kind wil gewoon het liefste thuis zijn.
Sterkte vandaag!
