Toets geleerd en toch onvoldoende
Dochterlief zit nu eindelijk in de molen ivm dyslexie. Ze zit nu in groep 8, en eindelijk komt er actie om haar te helpen (en binnenkort zal ze officieel ook worden getest door de orthopedagoog). Dochter is onzeker als het gaat om toetsen, en is snel bang dat ze voor dom doorgaat omdat ze niet goed uit de verf komt.
Overigens blijkt uit een intelligentietest dat haar IQ rond de 110 ligt.
Dat even als onderlegger, omdat ik denk dat het volgende probleem daarmee te maken heeft:
Wanneer er een toets geleerd moet worden, of dat nu Engelse woorden zijn of allerlei NL-steden, we oefenen goed thuis en we overhoren haar ook. Voordat ze naar school gaat kent ze de toets feilloos.
Helaas is het resultaat teleurstellend. Was het eerder een 3, of een 5, vandaag was het een 1 (!). Dochter helemaal in de piepzak en overstuur. De leerkracht had het ook nog even fijntjes aangestipt dus ze voelde zich nogal voor schut gezet ook. Ze krijgt het gevoel alsof de leerkracht denkt dat het haar niet interesseerd of niet boeit en maar wat doet. Dat is zeker niet zo.
Ik vraag me af, wanneer een kind dyslexie heeft, of dit soort dingen een gevolg ervan kunnen zijn. Mijn man ziet ook een stukje faalangst. Want ze geeft aan dat ze dichtklapt wanneer ze de toets moet maken, alsof de geleerde toets dan ineens uit haar hoofd is verdwenen.
Dat frustreert natuurlijk enorm. Voor haar, maar voor ons ook want wij willen haar graag helpen.
Herkent een van jullie dit als een ding dat met dyslexie te maken zou kunnen hebben?
Ik hoor graag jullie visie!
Leerkracht
Ik weet niet of dyslexie invloed heeft op toetsen zoals b.v. topografie. Misschien kunnen anderen dat beter beantwoorden.
Wat ik wel erg vind is de reactie van de leerkracht. Ze weet dat je kind allerlei hulp krijgt, dat ze haar best doet en om dan een kind in de klas zo af te kraken met haar 1 vind ik niet kunnen. Wat heeft het nou voor zin om je dochter voor schut te zetten?
Heb je nog geen faalangst dan zal zo`n leerkracht het je wel bezorgen. Heb je hier al eens met de leerkracht over gepraat?
De leerkracht zou haar ook kunnen helpen, heeft vast ervaring met een kind die een black-out krijgt bij een toets. En een 1? Dus ze had niets goed?
Heb jij de toets al gezien? Welk vak was het?
Als de leerkracht werkelijk denkt dat het je dochter niets boeit is het tijd voor een goed gesprek. Als dit doorgaat word je dochter`s faalangst steeds groter, dankzij Juf.
Klopt
Van de actie van de leerkracht was ik nou niet echt gecharmeerd. Dat is overigens niet de eerste keer.
De vorige keer dat ze een onvoldoende had vond mijn dochter ook dat de leerkracht het nogal in de klas had benoemd waardoor ze zich voor schut gezet voelde.
Daarover heb ik met de leerkracht gesproken en die zei toen dit niet zo gezegd was. Maar ik heb toen wel duidelijk het effect ervan bij mijn dochter kenbaar gemaakt.
Ik vind ook dat de leerkracht beter achter hetgeen aan kan gaan wat blijkbaar mis gaat.
Ik heb de toets gezien, het was een NL-topo toets met allerlei NL-plaatsen. De leerkracht zou tegen mijn dochter gezegd hebben dat ze niet via de nrs had moeten leren want dan leerde ze er niets van.
De opzet van de toets is een kaart van NL links, met daarin nrs, en die nrs corresponderen weer met de plaatsnamen die rechts staan. Echter, als ik met haar ga leren dan stampen we dat er in. Dus ik heb het overzicht met de nrs en zij geeft aan welke plaats het moet zijn die ik aanwijs. Dus die theorie van de leerkracht slaat nergens op.
Overigens heb ik al een gesprek met hem gehad, waardoor dyslexie eindelijk is gaan rollen omdat ik aangedrongen heb op actie met de IB-er. Mijn dochter is sinds het voorjaar op deze school omdat de vorige school er helemaal een potje van maakte. Daar lieten ze haar in haar sop gaarkoken. Maar da's een ander verhaal 
Dus onlangs heb ik de leerkracht gesproken en de visie over mijn dochter gevraagd. Die gaf aan dat mijn dochter niet echt wilde werken, niet geconcentreerd was en het er op leek alsof ze er geen zin in had. Daar ben ik flink op ingegaan, want dat is helemaal mijn dochter niet en ik hoor juist van mijn dochter frustratie met leren.
In dat gesprek heb ik ook duidelijk gesproken over het effect van het gedrag van de leerkracht op mijn dochter. Behoorlijk streng (niets mis mee) maar dochter voelt zich regelmatig pispaal en weet vaak niet of ze het nou goed doet of niet. Ze had ook een drempel om naar de leerkracht toe te gaan uit angst te worden afgewimpeld.
Dat ging na dat gesprek dus een stuk beter, maar na die toets van vandaag is het weer helemaal mis.
Ik baal daar zo van, ze heeft hulp nodig en geen sneer.
Het maakt mijn dochter onrustig en ontzettend onzeker. Ik denk dan: onderzoek waarom mijn dochter een 1 haalt. Overigens had ze van de 20 vragen er 7 goed. Dus een 1 is ietwat te laag maar we kunnen er ook weer geen 5 van maken 
Een 1 is nogal wat vind ik, daar zou ik als leerkracht van schrikken en eens een goed gesprek onder vier ogen met mijn dochter over beginnen. Maar ja, zo denk ik, ik ben er nog niet achter hoe deze leerkracht denkt.
Binnenkort zijn de rapportgesprekken en dan gaan we het hier zeker over hebben. Want mijn kind is juist zo blij dat haar dyslexie nu eindelijk erkend wordt, maar dit soort dingen doen er geen goed aan.
Vandaar ook mijn posting, is dit te herleiden naar dyslexie, omdat kinderen met dyslexie moeite hebben met het automatiseren van dingen? Of heeft dat er niets mee te maken?
En ik ben het helemaal met je eens: de handelswijze van de leerkracht verdient geen schoonheidsprijs. Daarover is het laatste woord nog niet gezegd.
Heb je eindelijk een kind dat lekker in haar vel zit op school en eindelijk haar dyslexie wordt erkend, krijg je dit. Daarover maak ik me zorgen, want het effect is voelbaar: onrust, onzekerheid, 'ze denken vast dat ik dom ben' en zo kan ik nog wel even doorgaan.
Ik wil toch wel voorkomen dat we op deze leuke school wederom in een negatieve spiraal komen.
Nummers
Dat is een bekende valkuil. Kinderen moeten niet leren waar de a, b en c liggen, maar welke plaatsen daar liggen. Verbaal aangelegde leerlingen leren anders het rijtje nummers met plaatsnamen uit hun hoofd en weten dan nog niet hoe de kaart in elkaar zit.
Cijfertjes/steden
Nee hoor, dat is zeker niet het geval.
De leerkracht heeft tegen mijn dochter gezegd dat ze dat juist fout deed. Dat ze niet de nummers in de toets moet leren maar de plaatsen. Dochter was echter zo aangeslagen en niet assertief genoeg om direct hierop te reageren.
Wij leren thuis nl. niet volgens de cijfertjes die de plaatsen aangever. Zeker niet. Ik wijs in willekeurige volgorde de plaatsen aan en dochter noemt de plaatsen op. Maar ook andersom; ik noem plaatsen op en dochter wijst ze op de kaart aan.
Leerkracht denkt dus nu wrs door die onvoldoende dat ze het verkeerd geleerd heeft, maar dat is niet het geval.
Overigens is dit, zoals ik schreef, niet de eerste keer. Afgelopen 3 maanden hebben we nu al 3 onvoldoendes voor toetsen die er simpelweg moeten worden ingestampt, topo of Engelse woorden. Thuis kent ze het nl. prima, van links naar rechts en weer terug.
Daarom zijn die onvoldoendes zo naar, want het lijkt net alsof ze er met de pet naar gooit.
En ook al geef ik de leerkracht aan dat dit niet het geval is, die houdt vast aan de botte manier van doen. Daar ga ik in ieder geval nog even over praten tijdens het 10 minutengesprek binnenkort.
Maar ik ben benieuwd of ouders met kids met dyslexie dit wellicht herkennen, of het ermee te maken zou kunnen hebben wat hier gebeurd.
moeite met stampwerk kan ook door dyslexie komen.
zie :
deze laat dat ook duidelijk zien:
Fijn fraz!
Erg leerzaam! En ik heb ook gelijk een paar andere links gevonden.
Dochter wordt in januari getest bij de orthopedagoog, dus een officiele test. Dat zal veel helderheid geven verwachten wij, zeker ook gezien dit soort problemen.
Laat ik duidelijk zijn, ik zoek geen excuus voor die 1, maar ik zie een kind dat worstelt en de toets thuis goed kent. Dus ik zoek herkenning, een verklaring.
Dank voor het meedenken! Tips blijven welkom.
Groet, Moppeke
Ja herkenbaar
Ja, veel kinderen met dyslexie hebben ook een werkgeheugenprobleem. Sommige experts noemen dat dyslexie-plus. Bij mijn zoon bleek dat hij een rijtje woorden na een minuut nog wel kon herhalen (hij scoorde gemiddeld) maar dat het na een half uur helemaal weg is (ver benedengemiddeld). Zijn lange termijn geheugen was weer heel erg goed. Lastige materie. Maar het komt redelijk vaak voor dat kinderen met dyslexie ook moeite hebben met topografie.
Dyslexie en luiheid
Kinderen met dyslexie worden vaak als lui gezien. Op een aantal vakken scoren ze namelijk goed en op andere vallen ze uit en dat uitvallen heeft vaak te maken met een klein werkgeheugen en automatiseren. Dat automatiseren is heel moeilijk voor dyslectici, maar veel mensen denken vaak dat het gewoon een kwestie is van goed oefenen en hard werken. En daar is de conclusie al getrokken: Kind is lui! Want voor zaken waarvoor het kind niet hoeft te leren en er met inzicht en intelligentie komt scoort het immers goed.
Topo leren is een vorm van automatiseren en naarmate de namen exotischer worden, wordt het nog moeilijker. Het is belangrijk om de leerkracht goed uit te leggen wat dyslexie is, zodat ze stopt met haar negatieve (en onprofessionele!!) reacties. Dat laatste is namelijk vaak het grootste probleem voor dyslecten, voor dom en lui uitgemaakt worden, terwijl ze meestal vele malen harder werken dan andere kinderen..
De vergeetcurve..
Hoe vaak herhaal je de topo? Een aantal keren herhalen zorgt dat het er beter in blijft zitten, dat wordt goed geïllustreerd door de vergeetcurve. http://www.theinnersystem.com/leerpsychologie.html
Een en ander wordt heel begrijpelijk uitgelegd in 1 van de 'hoe overleef ik' boeken. (ik neem aan, maar dat kan ik hier niet controleren in : hoe overleef ik de brugklas).
Zo werkt het dus niet
Cqcq het mag dan heel begrijpelijk worden uitgelegd, voor dyslectische kinderen (of in iedergeval de mijne 
werkt dit dus niet. En aangezien veel mensen net als jij denken dat leren domweg een kwestie is van vaak genoeg herhalen, worden ze dus net als het kind van Moppeke voor lui uitgemaakt.
Er zijn toetsen waarvan we de stof net zo vaak herhaald hebben tot het kind bij overhoren 100% wist, maar de volgende dag toch een 2 of 3 haalt. Daarom is dyslexie een leerprobleem zonder eenvoudige snelle oplossingen (anders was het dus geen probleem)
Wat een goeie reacties!
wat fijn, jullie reacties, en ontzettend leerzaam.
Ik vond de reactie van Chippie ook zeer treffend. En goede input voor het gesprek met de leerkracht.
Binnenkort wordt onze dochter ook getest bij de orthopedagoog, zodat we dan een officieel papier in handen hebben. Tijdens het voortraject, het gesprek met ons voorafgaande aan de daadwerkelijke test, zullen we al deze zaken ook benoemen om een zo breed mogelijk scala aan te geven van de problemen waar onze dochter tegenaan loopt.
We hebben het hier over een leerkracht die erg regelmatig een botte bijl in gooit. En dat is jammer, want het maakt mijn dochter extra onzeker en ze is bij voorbaat bang voor een uitkomst als ze iets moet doen, omdat ze onzeker twijfelt of ze het nu wel goed doet. Mijn man noemt dat faalangst. En daar baal ik van. Want dat is eigenlijk een extra ding dat mede tot ontwikkeling komt door de handelswijze van de leerkracht. Mijn dochter hoeft helemaal niet als een uitzondering of een prinsesje worden behandeld, alleen zoals het nu gaat vinden we negatief. En dat helpt al helemaal niet.
We zouden liever zien dat de leerkracht positief aan de slag gaat. En niet die 1 uitdelen maar even met dochter rustig om de tafel zitten en met haar praten. Zodat ze zelf ook rustig haar woord kan doen zonder dat ze dichtslaat uit angst en schrik omdat ze het (weer) niet goed gedaan heeft en het idee heeft dat ze achterlijk is. Die handelswijze schept nl. vertrouwen bij mijn dochter, en dat is ook weer goed voor haar zelfvertrouwen.
Goh, zo ondertussen schrijf ik eigenlijk op wat ik de leerkracht binnenkort ga zeggen, realiseer ik me
Faalangst
Faalangst en dyslexie gaan vaak ook hand in hand. Is natuurlijk niet zo gek; dyslectische kinderen worden vaak geconfronteerd met dingen die voor andere kinderen een makkie zijn en voor hen niet.
Zorg dat bij die test ook een goede intelligentietest inbegrepen is. Dat heeft hier zo'n geweldige oppepper gegeven. Zoon geeft nu ook aan dat hij zo blij is dat hij weet dat hij dyslexie heeft, nu snapt hij waarom hij zo langzaam vooruit gaan met lezen ondanks het vele oefenen en waarom spelling zo'n drama is. Hier heeft de test echt een boost voor het zelfvertrouwen gegeven.
Onze zoon is nog maar 8, HB en dyslectisch. Hij heeft een geweldig rekeninzicht maar rekent nog steeds met de vingers. Tafels zijn een groot probleem. Topografie gaat ook een probleem worden maar weet meer dan ik over planeten. Zoon kan nauwelijks klokkijken maar weet wel hoe een satelliettelefoon werkt. Zoon kun je nu zeggen dat hij dit en dat moet doen om drie tellen later geen idee te hebben wat hij moet gaan doen. Jaartallen worden een groot probleem maar hij kan je prima uitleggen hoe de tweede oorlog is ontstaan etc.
Spelling is een drama en zijn handschrift ook. Hij hakkelt met AVI-3 woordjes maar als hij zelf een boek mag pakken komen woorden als 'chocoladefabrikanten' er in één keer uit. Qua begrip scoort hij heel erg hoog, begrijpend lezen (door moeite met technisch lezen) is krap aan een C-tje. Een jongentje dat aan zichzelf twijfelt omdat iedereen sneller gaat qua lezen maar ook een jochie dat met iedereen kan opschieten.
Kortom; kijk je alleen naar de mindere dingen dan zie je een zeer matige leerling die er met de pet naar gooit. Als je van de andere kant kijkt zie je een heel slim jochie met dyslexie die alles maar dan ook alles op de basisschool beinvloedt.
Ik heb een A4-tje uitgedraaid met allerlei kenmerken van dyslectische kinderen en meegegeven aan de juf. Een hele welwillende (beginnende) juf die aangeeft dat ze op de PABO heel weinig hebben gehad over dyslexie. En dan te bedenken dat dyslexie in heel veel verschijningsvormen voorkomt.
Moppeke
Ik herken niet dat het moeilijker is om te automatiseren als je dyslectisch bent. Althans mijn dochter heeft daar geen last van terwijl ze wel dyslexie heeft. Dat betekent natuurlijk helemaal niet dat het verband niet bestaat want zij is ook maar één iemand. Zij herkent het zelf ook niet. Zij heeft geen moeite me dingen uit haar hoofd leren. Alleen dat wil natuurlijk helemaal niks over jouw dochter zeggen.
Wel lastig inderdaad want dingen uit je hoofd leren blijft toch wel belangrijk gedurende de gehele schoolperiode.
Hoewel het probleem van jouw dochter misschien meer faalangst is? Het lijkt me namelijk dat als ze het thuis wel 100% weet en vervolgens op school niet dat het leren niet persé het probleem is. Een van mijn zoons heeft daar ook last van. Heel vervelend. Hij kende altijd alles perfect maar op school kwam het er dan niet uit. Heel lastig. Het heeft hem altijd in de weg gezeten en hij is er nooit echt overheen gekomen.
Maylise
Chippie
Een intelligentietest hebben we al laten doen vorig jaar.
Toen ze nog op haar oude school zat wilde en deed de leerkracht niets met haar, alles was maar lastig. Gevolg, een gefrustreerd kind in een zeer drukke en onrustige klas. En omdat ze van de juf geen hulp kreeg werd ze heel gesloten en kreeg de juf al helemaal niets meer uit haar wat er scheelde want mijn dochter dacht: als het het vertel leidt het tot niets want je helpt me toch niet.
Wij hebben al vanaf groep 4 geroepen dat er aan de spelling iets schort, omdat ze steevast (en nog steeds) fonetisch spelde. Nee zei de juf toen, het kwartje gaat vanzelf vallen. Daar waren wij het niet mee eens en er werd niets aan gedaan. Kortom, we hebben nogal tegen muren aangelopen.
Ondertussen kwamen we bij een orthopedagoog terecht, op ons eigen initiatief. Want we zagen een aantal problemen waar onze dochter mee worstelde op sociaal gebied. Problemen die overigens naderhand zeer goed verklaarbaar waren, als je als kind nergens begrip krijgt voor je problemen behalve thuis, dan is het leven wel snoeihard, dat is dan stomweg overleven. Zo hebben wij dat gezien.
Ze heeft toen begeleiding gehad en dat heeft haar erg goed gedaan. Omdat wij bleven twijfelen aan haar cijfers op haar rapporten hebben wij via de orthopedagoog een intelligentietest laten doen. Daaruit kwam een IQ van 110. Dan heb je het echt niet over een matige leerling en was voor ons HET bewijs dat er iets totaal niet klopte. Het bevestigde ook ons eigen gevoel, omdat we haar best intelligent vinden in haar doen en laten en het zo gek is dat ze dan zo matig presteert op school.
Nou ja, de uitslag van die test hebben we op haar oude school niet eens meer besproken omdat dochter duidelijk aangaf naar een andere school te willen. Die overstap heeft ze in het voorjaar gedaan en wij denken dat ze toen een paar maanden tot aan de zomervakantie op een euforie geleefd heeft en ook gezegend was met een begrijpende juf.
Echter, gelijk in groep 8 met deze leerkracht zagen wij onmiddellijk oude problemen terugkeren en waren daardoor direct weer gealarmeerd. Onze zorgen hadden wij met de juf van haar nieuwe school besproken maar de leerkracht van groep 8 begon met een schone lei, zonder enig aandacht te hebben voor haar verleden en onze zorgen.
Die zorgen heb ik snel kenbaar gemaakt en ook een kopie van de uitslag van de intelligentietest onder zijn neus gedrukt. Gelukkig stond de naam van mijn dochter er duidelijk boven anders had de leerkracht het echt niet geloofd. Verbazing alom. Maar ondertussen gebeurde er vrij weinig en heb ik geeist dat de IB-er erbij betrokken werd. Die heeft nu eea opgepakt en schrok ook. Die zag alle kenmerken van dyslexie en dingen gingen op zijn plaats vallen. Alleen, het hoe de leerkracht met mijn dochter omgaat werkt niet en vergroot haar faalangst en onzekerheid. Het afzeikgevoel.
We hebben vertrouwen in het werk van de IB-er, maar de sociale omgang van de leerkracht met mijn dochter is een ander ding. Dat werkt misschien prima voor doorsnee kids, maar dat is die van mij nu eenmaal niet.
Ondertussen, toen het woord dyslexie viel, hebben wij direct weer contact met de orthopedagoog gezocht en verzocht om mijn dochter asap te testen op dyslexie. Dus niet alleen de IB-er gaat met dochter aan de slag, we volgen ook een koers ernaast. Ik ben een beetje klaar met expertise binnen school en ik rust niet totdat mijn dochter erkenning en hulp krijgt bij haar leerproblemen.
Jouw verhaal is zeer herkenbaar. Onze dochter is slim op allerlei fronten, maar och wat een worsteling is het op school als ze zich moet handhaven op het niveau van de doorsnee leerling. Wij hebben altijd gezegd dat er een groot verschil is tussen haar rapport en haar wat ze echt kan. Dat is inmiddels door de uitslag van de intelligentietest wel bewezen.
Wat me zo treurig maakt is dat school er voor moet zorgen om het beste uit een leerling te halen. Ik mis dat. Ik ben al op zoveel weerstand en onbegrip gestuit.
Het positieve is nu dat ze op een school zit met leuke kids in de klas, ze is blij en zit lekker in haar vel. Alleen zien we dat snel achteruit gaan omdat dezelfde worsteling gewoon doorgaat en ze een leerkracht heeft die een eigen manier van handelen heeft die averechts op haar werkt. Dus dat positieve kan omslaan, dat is een dun lijntje weten we uit ervaring. En dat willen we voorkomen, zeker nu we zo dicht bij de erkenning, oplossing en diagnose zitten.
Maylise
Dat kan, het kunnen ook twee op zich staande dingen zijn. Daar houden we zeker rekening mee.
Eea kan wel door dyslexie gevoed zijn, onzeker zijn bijvoorbeeld. Als leren een worsteling is en dat leren wordt getoest, dan kan dat behoorlijk angstig zijn. Ik bedenk het maar hoor
Vandaar ook mijn posting, en de reacties zijn ontzettend nuttig. Het helpt behoorlijk om een wat breder beeld te krijgen en te lezen hoe andere ouders met dyslexie-kids dingen ondervinden.
Het is OF terug te leiden naar dyslexie, dat er nog meer aan de hand is, of het stopt bij faalangst. Tenmiste, zo zie ik het.
Ik hoop dat er snel duidelijkheid is, en de leerkracht krijgt in ieder geval nog bezoek van een ouder die een hartig woordje wil spreken. Want zo werkt het in ieder geval niet. Ik kan het niet anders zien dan een waardeloze actie van de leerkracht.
Maylise
Ik vind het jammer dat je mijn posting niet goed leest. Een werkgeheugenprobleem komt vaak voor bij kinderen met dyslexie. Daarmee zeg ik dus ook dat een deel van de dyslectische kinderen het niet heeft. De ene orthopedagoog noemt het dyslexie-plus de ander noemt het dyslexie met een werkgeheugenprobleem.
Ik vind het jammer dat je zegt dat het dus waarschijnlijk faalangst omdat ze het thuis wel weet en op school niet. Ik heb met het voorbeeld nu net aangegeven dat dat juist de kern is van een werkgeheugenprobleem. Je denkt dat het in het geheugen zit gebakken maar later is het helemaal weg.
Waarom maak ik me hier nu druk om? Moppeke worstelt al met de leerkrachten. En heel veel leerkrachten zien niet in hoe immens de impact van dyslexie is op andere zaken dan lezen en spelling. Het kind is lui, minder slim, faalangstig, speels, niet geconcentreerd, ADHD, etc. Nee, het kind doet z'n verschrikkelijke best voor magere resultaten!
Moeite met topografie is een typisch kenmerk van kinderen met dyslexie-plus.
Kan
Als ik jouw verhaal lees denk ik aan faalangst, die mogelijk weer ontstaan kan zijn door dyslectie. De reactie van zo'n leerkracht is dan zo fout! Zelf heb ik ook meermalen met leerkrachten in de clinch gelegen over hun reactie naar mijn faalangstige kind. Ooit geloofde een leerkracht niet dat hij zijn Engels leerde 'ik kan zien dat je het niet leert', na de volgende onvoldoende belde ik haar op , ze had weer dezelfde reactie. Toen dreunde ik de complete woordenlijstr op, die ik feilloos kende door het overhoren. Ze zag toen in dat ze zich vergiste en zei na de volgende toets dat het 'nog niet voldoende was, maar dat ze kon zien dat hij het geleerd had', de keren daarop had hij voldoende.... Ook met topo iets dergelijks, bij een meester altijd onvoldoende, bij de juf ( duo) goed cijfer, zij legde een spiekblaadje voor hem neer met de beginletters van de steden 'als je het vergeten bent, kun je even kijken", hij deed dat nooit volgens beider zeggen, maar het idee hielp al. Lang verhaal om aan te geven hoe belangrijk de reactie van een leerkracht kan zijn ( stokpaardje van me ) Ga nogmaals praten, als goed gesprek niet helpt informeer dan eens of er faalangsttrainingen zijn. Suces!!
Faalangst is een gevolg
Mijn oudste zoon is met een VMBO-T advies van de basisschool gekomen en pas in de brugklas getest. Daar bleek hij HB en dyslectisch. Dit heeft een enorme impact gehad op zijn zelfbeeld, omdat hij ineens kon plaatsen waarom hij bepaalde dingen wel kon en andere niet.
Ook bij mijn tweede zoon heeft zijn taalprobleem een enorme impact gehad op zijn zelfbeeld. Stel je eens voor de hele klas is ergens mee bezig en jij hebt echt geen idee wat ze doen en hoe zij het doen. Wie zou niet aan zichzelf gaan twijfelen! Zet daar nog een leerkracht bij die schampere opmerkingen maakt en je zelfbeeld ligt volkomen aan stukken. Faalangst en slecht zelfbeeld zijn een gevolg van onbegrepen dyslexie. Ik zou het dan ook niet als iets op zichzelf staand gaan behandelen, want dat bevestigd het kind weer in de faalangst. Maar misschien is hier een verschil tussen jongens en meisjes.
Kortom begin met de dyslexietest en als dit eruit komt leg je je kind heel goed uit wat dit betekent. Voor mijn kinderen was dit een enorme boost voor hun zelfvertrouwen.
Chippie, overigens nooit geweten dat een klein werkgeheugen en slecht automatiseren iets is dat bij dyslexie komt. Ik zag het altijd als de kern van het probleem, waarvan slechte klank-teken koppeling een uitvloeisel was.
Jessica ea
Dank je, ik heb de site van hco bekeken. Onze orthopedagoog heeft ook een dergelijke site waar dit uitgebreid beschreven staat.
Ik denk dat met alle folders van de wereld deze leerkracht een botte inslag blijft houden. Dat zit in het karakter verweven. In principe niet erg, maar als je kind een (onzichtbare) handicap heeft wel. Dan zijn sommige dingen bijzonder kwetsend en naar.
Ik denk dat deze leerkracht prima weet wat dyslexie inhoudt, mijn dochter is niet de enige in de klas met dyslexie. Wat het wel lastiger maakt is dat de dyslexie van mijn dochter wat meer verborgen lijkt en dat er meer bij komt kijken zoals die faalangst. Het type kind waarschijnlijk ook. Mijn dochter zal eea heel lang gecompenseerd kunnen hebben omdat ze best slim is (de intelligentietest benadrukt dat). Het zou best kunnen dat de leerkracht daardoor soms het idee heeft in het ootje te worden genomen. Zoiets, ik bedenk het maar.
Maar zo werkt het natuurlijk niet. Ik heb een paar weken eerder al aangegeven wat het effect is van een dergelijke reactie maar blijkbaar doet de leerkracht er niets mee.
Onze indruk, door dit soort akkefietjes, is dat de leerkracht wellicht de dyslexie wel erkent, maar dat mijn dochter met de andere dyslexiekids in de klas wordt vergeleken (waarbij dyslexie al in een veeeeeel eerder stadium is erkend) en daarbij niet die dingen ziet die bij mijn dochter wel te zien zijn.
Daardoor worden de problemen met stampwerk uitgelegd als zijnde niet geleerd. Ik denk dat daar wellicht een belangrijke aanwijzing zit.
Reina, jouw reactie herken ik maar al te goed. Maar blijkbaar is er nog een goed gesprek met de leerkracht nodig. Dit gesprek zullen wij op korte termijn aangaan.
En over het verzekeren gesproken: het is toch eigenlijk van de zotte dat door geblunder van de vorige school dit niet eerder naar boven is gekomen. Daardoor komen we voor kosten te staan. Dat is zuur. Maar voor ons geen enkele reden om niet tot testen over te gaan!
Josephine
"Chippie, overigens nooit geweten dat een klein werkgeheugen en slecht automatiseren iets is dat bij dyslexie komt. Ik zag het altijd als de kern van het probleem, waarvan slechte klank-teken koppeling een uitvloeisel was."
Zoals ik zei, lastige materie. Ik heb dat ook wel eens gelezen dyslexie = slecht automatiseren. Maar het zit dus iets anders. Helemaal begrijpen doe ik het ook nog niet. Maar dyslexie komt voor in allerlei verschijningsvormen. Daarom is onderzoek ook zo nuttig. Hier een zoon die qua klank-teken-koppelingen redelijk scoort maar qua oproepsnelheid en werkgeheugentoestand slecht scoort. Orthopedagoog gaf ook aan dat het niet uit maakt waardoor het precies komt maar dat het nu eenmaal zo is en daar moet je mee dealen.
Chippe
Ik reageerde niet op jouw stukje maar vertelde alleen dat mijn dochter het niet herkend. Ik heb er ook gelijk bijgeschreven dat het feit dat mijn dochter geen moeite heeft met automatiseren dat helemaal niet in zal houden dat dit voor alle kinderen met dyslexie geldt.
Daarnaast zal in het de praktijk helemaal niet zo veel uitmaken waar het probleem precies uit voort komt. Zaak is om te kijken of het lukt een strategie te vinden waardoor het automatiseren wel gaat lukken omdat het gewoon heel moeilijk is om zonder dat te kunnen de middelbare school te doorlopen.
Faalangst zou ik best een rol kunnen spelen. Vroeger snapte ik dat niet zo. Nog steeds trouwens niet van uit mijzelf maar ik heb het bij mijn zoon keer op keer weer gezien. Thuis kende hij alles maar op school was het ineens weer weg. Zelfs als hij zich helemaal niet gespannen voelde of iets dergelijks. Op het moment van presteren wist hij het gewoon niet meer. Ik snap nog steeds niet werkelijk hoe dat werkt of waar dat uit voor komt. Het is alleen ontzettend lastig. Hij heeft verschillende faalangst trainingen gevolgd en dat heeft wel wat geholpen maar het zit nog altijd deels in hem. Ontzettend moeilijk.
In Moppeke's geval zou ik voorlopig helemaal niks uitsluiten wat oorzaken betreft.
Maylise
Speurtocht
Ik ben even helemaal in de dyslexie gedoken, lang leve internet
Er zit beslist wat scheef, ivm het stampwerk voor toetsen.
Maar wellicht speelt een ander ding ook nog mee. De toets zelf was een slecht gekopieerd blaadje met daarin wat rommelig getallen geschreven. Toen ik keek naar de toets moest ik de getallen zoeken om zodoende een plaatsnaam daaraan te kunnen geven. Hij is onduidelijk. Dat kan dus ook een rol gespeeld hebben. Dyslectici hebben baat bij grotere, duidelijke letters.
Ik denk echter dat het een combi van factoren is, waarbij de belangrijkste is dat ze de stof niet meer weet op het moment supreme. En we laten het graag aan de orthopedagoog over wat de oorzaak hiervan is.
Ik ben benieuwd hoe ze morgen naar school gaat, want ze is vrijdag nog niet echt kwijt.
Grappig moppeke
(In alle ellende dan). Ik ken dysleten die gallisch worden van het grote duidelijke schrift. Ik ben dysléctisch, ik ben niet blind........
Dyslectie is meer dan 10 minuten extra per toets, beetje moeite met lezen en lekker duidelijke letters. Helaas.
Tirza
Tirza:
Tja, we zullen dan ook erg blij zijn wanneer we de gebruiksaanwijzing van onze dochter weten.
Dan zal er ook een hoop duidelijk worden. Je hebt gelijk, wat voor de een werkt is voor de ander waardeloos. Dat is ook het lastige eraan. In eerste instantie volg je alle tips die er zijn voor dyslectici maar dat wil niet zeggen dat deze ook bij iedereen persoonlijk passen.
Ik zou dan ook graag eens op de manier willen lezen en kijken hoe mijn dochter eea ziet. Lezen als een dyslext dus.
Veel nog onduidelijk over dyslectie
zowel ik als mijn broertje zijn dyslectisch, mijn moeder heeft hemel en aarder bewogen om mij getest te krijgen maar dat is niet gelukt.Ik werdt bestempeld als lui en ongeintresseerd
stampen van woordjes was een ramp en resulaat meestal een 1
topo ook een ramp.
lezen ging goed zolang ik genoeg tijd had...Ik weet wel dat ik graag getest had willen worden.
Mijn broertje is wel getest maar dat heeft niks geholpen voor zijn faalangst..
hij vond het verschrikkelijk om anders dan danren te zijn Hij heeft het ook in zijn tijdsbesef zitten
en is vorig jaar bijna van de hbo afgestuurt omdat ie had besloten niet te vertellen dat ie dylectisch is....vond het tijd worden om zich daar niet meer achter te verschuilen..
Ook reactie zoals die van zijn stage begeleider waken het er niet beter op....die noemde hem geestelijk gehandicapt en agterlijk omdat ie dyslectisch is...
Dat maakt duidlijk dat er nog veel onduidelijk is en vooral onbegrip is bij dyslectie...
Ik ben op dit forum daarom een fanatieke lezer en een minder fanatieke schrijver omdat ik me niet altijd goed in schrift kan uitdrukken ....verbaal heb ik daar minder last van..
Memmie
Er is niets mis met je schrijven hoor, prima te lezen!
Wat een schrijnend verhaal van je broertje, van een volwassene verwacht je zo'n stupide reactie niet. Geeft ook even aan hoe bekrompen zijn hersencellen moeten zijn. Bah!
Wij hebben ook een lange weg afgelegd hoor, om zover te komen dat mijn dochter haar problemen eindelijk serieus worden genomen.
Haar vorige school heeft haar echt in de kou laten staan. De expertise op het gebied van dyslexie was daar slecht en het heeft er toe bijgedragen dat we ons kind hebben laten spartelen. En dat doet zeer. Wij denken dat ze lange tijd eea heeft kunnen compenseren omdat ze redelijk intelligent is. Maar ze loopt sinds groep 7 echt vast.
Gelukkig, op aandringen van ons, heeft de IB-er de dyslexie herkent. Die erkenning is voor ons heel waardevol, voor mijn dochter natuurlijk van onschatbare waarde.
Jarenlang zijn we niet serieus genomen. Ik heb altijd gezegd, sinds groep 4, dat er iets niet klopte maar kon er niet precies een vinger op leggen. En ik ben nooit gestopt het het aandacht vragen bij school om uit te zoeken wat er loos is, waarom het rapport altijd mager is.
Dat was dan ook de reden, eigenlijk gebaseerd op intuitie en onderbuikgevoel, om onze dochter op intelligentie te laten testen bij een orthopedagoog. Sinds we die uitslag weten, weten we zeker dat er iets niet klopt.
Ik vind het erg schrijnend dat kids voor lui en ongeinteresseerd worden versleten. Dat lees ik toch wel vaak als ik draadjes over dyslexie lees. Kwetsend ook, omdat deze kids snoeihard moeten werken en veel hobbels op hun weg ondervinden.
Dat het stampen van toetsen gelinkt kan worden aan dyslexie, daarvan ben ik zo ondertussen wel overtuigd. De bewuste toets heb ik dan ook bewaard, zowel de te leren toets als het toetsblaadje dat ze heeft moeten maken in de klas en die beoordeeld is door de meester. Dat leggen we graag voor, voor onderzoek. Alleen dan zullen we zeker weten of het de combi stamptoetsen en dyslexie ook voor onze dochter geldt.
Enne.... hoeveel onduidelijkheid en onbegrip soms ook: ik zal nooit ophouden met het opkomen voor de belangen van mijn dochter zolang zij nog niet oud genoeg is om dat te doen. Want ik weet door andere akkefietjes dat wanneer je net een belangrijke hobbel hebt overwonnen, er dan wel weer uit een andere hoek een dwarsligger tevoorschijn komt.....
Kwestie van lange adem en positief blijven
Moppeke
Ik heb bij mijn broerje het idee dat aceptatie hem al een heel eind zou helpen. Het idee dat dat ie zich achter zijn dystectie verschuild geeft mij reden te denken dat ie het niet acepteerd.
Ik heb het zelf geacepteerd en schrijf hoe ik schrijf lees het na en haal de meeste foutjes er weer uit zo wissel ik de D en B vaak en de W en de M zolang het niet om iets belangrijks gaat dat lukt het wel om een begrijpend stukje te schrijven. Ook zoek ik voor moeilijke woorden andere manieren om het te verwoorden zodat ik niet dat moeilijke woord hoef te schrijven waarvan ik bijna zeker weet dat ik het verkeert schrijf...en zo bedenk je steeds nieuwe foefjes....
Als ik iets officieels moet schrijven dan schakel ik de hulp van mijn pa of zusje in.
Ik blijf het alleen jammer vinden dat ik niet getest ben want dan had ik vast een hogere opleiding gehad dan nu mijn mavo en mbo want ik ben verder best slim al zeg ik het zelf...
Mijn man is ietjes ouder dan ik (17 jaar) en toen werdt erecht nog niet over dyslectie gesproken maar ook die heeft het (denk ik bijna zeker te weten)
Mijn man houd niet van lezen (lees kan het niet heel goed) schrijft alleen iets wat voor hem zelf bedoeld is (boodschappenlijstje ofzo) en als ie iets schrijft dan is het niet te ontsijferen.
Ik hou zelf erg van lezen en dat is denk een groot plus punt.
Dus heb op mijn dochter haar inschrijfing van de basisschool, ze gaat net een paar weken naar de basis, met hele grote letters geschreven dat het een familie probleem is van beide kanten, want ik wil wel dat zei goeie begeleiding krijgt.
Memmie
Een gewaarschuwd mens telt voor 2, dus blijf ontzettend alert bij je dochter. Als zich problemen voordoen als ze leert schrijven zorg dan dat je dochter zsm wordt getest.
Wij herkennen het thuis niet, zowel mijn man als ik herkennen ons niet als zijnde een dyslect. En dat is gek, omdat erfelijkheid bewezen is. Maar goed, ze heeft ook andere aandoening die erfelijk blijkt te zijn die ze van geen van ons twee heeft. En het is toch echt ons kind )
Mijn dochter schrijft al vanaf groep 4 fonetisch en dat is nooit gecorrigeerd of aandacht aan geschonken. Aan dyslexie hebben wij toen helemaal niet gedacht. We hebben er wel aandacht voor gevraagd bij de juf, diverse keren maar die wuifde onze zorgen weg. Het kwartje zou vanzelf gaan vallen, zei ze. Wij vonden echter: verkeerd geleerd is moeilijk afgeleerd.
Daarna leek het ietsje beter te gaan maar bepaalde problemen bleven bestaan: moeite met tafels, het automatiseren van dingen, taal, ze deed wat langer over de AVI. Iets sluimerde en we konden er onze vinger niet op leggen. De begeleiding en aandacht vanuit school was ronduit waardeloos. Achteraf gezien hadden we in groep 5 al moeten besluiten een andere school te zoeken. Maar ja, dat is toch best een besluit.
Daarnaast bleek onze dochter een medische aandoening te hebben die 2 jaar een zeer intensieve druk op haar heeft gelegd. Daardoor werden bepaalde dingen ook troebel. Al heeft mijn intuitie, dat er iets sluimerde dat niet klopte qua leren, mij altijd gezegd dat er iets niet klopte. Maar ja, wat?
Dat de IB-er nu direct hard aan de bel trok en met het oordeel dyslexie kwam, kwam voor ons eigenlijk als een zegen. Het maakt veel dingen ineens duidelijk en puzzelstukjes vallen op zijn plaats. En mijn dochter krijgt nu ook eindelijk erkenning voor haar worstelen. Al hebben we allemaal thuis dezelfde gedachte; de test van de orthopedagoog binnenkort moet het duidelijk maken en dan heb je ook hard bewijs dat het inderdaad zo is. En dan heb je gelijk ook een handvat wat ze nodig heeft en kan begeleiding daarop worden aangepast.
En zullen we dus, het begin van dit draadje, ook weten of er ook iets schort aan het werkgeheugen. Waarom ze moeite heeft met stamptoetsen, of dat ermee te maken heeft.
Stampen
Ook zonder dyslexie is stampen niet aan eenieder weggelegd. Ik kan het ook niet.
Mijn dochter is vermoedelijk dyslectisch, en bij haar gaat stampen net zo slecht als vroeger bij mij.
Haar korte termijngeheugen is heel slecht, ze raakt in gesprekken ook vaak de draad kwijt, vooral als ze onderbroken wordt. Dat heb ik zelf ook.
Maar ik ben niet dyslectisch, wel hoogbegaafd. Ik heb ook iets geks met mijn korte termijngeheugen. Op de middelbare school haalde ik bij de stampvakken (Duits, Latijn, wiskunde, al die sinusregels) diepterecords qua cijfers. Een jaar later herinnerde ik me de dingen die ik voor de toetsen er echt niet in kreeg dan opeens wel. Ben zelfs een keer op een leraar Duits afgestapt toen ik in de 5e zat en het vak had laten vallen, met de vraag of ik een repetitie nog een keer mocht doen, omdat ik het dacht wel te kunnen. Kreeg alleen maar een opengevallen mond als reactie. En toen ik voor de lol het schriftelijk eindexamen na afloop even deed en er maar één fout in bleek te hebben was ik weer 'lui geweest eerder'.
Het hoeft dus niet persé gekoppeld te zijn aan dyslexie, dat niet kunnen stampen, maar de het komt wel vaak voor.
