Vragen van de juf over blauwe plekken

Geen idee, maar....

Ik heb geen idee,hoor,maar hoe ziet iemand eruit die kinderen mishandeld? komt in de beste gezinnen voor,vergis je niet...
groetjes,bastet

Scholing

Oh, wat vervelend mijn oudste zoon zat ook altijd onder, die liep overal tegen aan of viel er van af. Ik weet dat er nu op de scholing een scholing vroegsignalering kindermishandeling is, dit is nu hot item! Succes en zo lang je eerlijk bent is er toch niets aan de hand. Beter 1 keer te veel gevraagd dan 1 over het hoofd gezien! Maar ik snap je wel hoor!

Anders zien?

Hier ervaring, een erg wit kind (qua huid) en brokkenpiloot. Die presteerde het zelfs de hele rug met blauwe strepen te krijgen door met d'r step over de kop te gaan en het stuur ongelukkig in d'r rug te krijgen. Nou had de hele buurt dat gezien, dus dat scheelde(kon ik zo zeggen vraag maar even aan de buurtkinderen/buren van school/klas). Maar ik herken je gevoel, mij/ons is het ook wel eens gevraagd.En ook wel eens 2 maal (eerst mij en de dag erna man, w.s. ter controle...of het verhaal wel hetzelfde was). Tsja ik vat het altijd maar op als 'ze letten in ieder geval goed op' en ik denk ook dat een ouder die mishandeld gewoonweg niet te herkennen is. Het scheelt als ze ouder worden...dan vertellen ze zelf het verhaal en checken alleen even of jij hetzelfde vertelt. Tís niet anders moet je maar denken. Gelukkig hebben wij jongste die veel donkerder qua huidskleur is en amper brokken maakt (is ook erg lenig,sportief w.s. hangt dat samen) en volgens mij nog nooit met verontrustende blauwe plekken op school is geweest. Dus dat trekt de zaak weer in evenwicht. En eigenlijk denk ik dat als 1 kind thuis wordt mishandeld dat de andere dat ook wel wordt (of is dat niet zo? ik dénk het alleen maar..).
groeten albana

Zucht ja

jongste werd hier vlak voordat hij naar het cb moest gebeten door oudste, daar werden toch wel wat vragen over gesteld. ze hebben zelfs later nog gebeld om te vragen hoe het ging.
En oudste had een periode dat haar benen altijd onder de blauwe plekken zaten, daar is ook al een keer vragen over gesteld bij de ha. Daar voel je je echt rot over

Blauwe plekken op de rug

Chantelle, ik mag hopen dat jouw vriendin wel weet dat veel (deels) Aziatische kinderen een blauwe plek op de rug hebben, ook wel mongolenvlek genoemd in de volksmond. Een familielid van mij werd namelijk zeer verdacht gevonden door de consultatiebureau-arts omdat haar dochter zo'n vlek had. Deze arts had nog nooit van een mongolenvlek gehoord.
Als kind had ik een bloedziekte. Zat vol met blauwe plekken. Oh wat werd mijn moeder overal naar behandeld, zelfs in het ziekenhuis.

Nou liever niet

Als ze na drie keer rare blauwe plekken het AMK gaan inschakelen krijg ik die wel heel vaak over de vloer. Het gekke is dat dochter helemaal geen stoethaspel is, ze is juist motorisch erg handig maar ze probeert ook heel graag dingen uit. We kunnen geen fietsenrek of hekje voorbij lopen zonder dat ze daar even op wil klimmen. Het is zo'n kind dat met 9 mnd al onder de butsen en builen zat (proberen uit de box te klimmen). En als je zoveel doet en probeert, gaat er ook wel eens iets mis. Dat zou haar juf toch ook moeten weten?
Nou ja, ik vind het echt wel goed dat school alert is, het valt alleen wat tegen dat ze mij niet gewoon vertrouwen. Maar er zullen vast ook nette aardige mensen zijn die hun kinderen mishandelen, dus daar mogen ze geen onderscheid in maken.

Ook wel eens vragen gehad

Maar dan over de blauwe plek die ik zelf had, rond mijn oog. Ik was letterlijk tegen een deur aangelopen: trok terwijl ik met mijn rug half naar de deur stond de deur open maar niet ver genoeg, draai me om en knal zo met mijn hoofd tegen de rand van de deur aan. Stom ja, maar wel typisch iets voor mij
Juf kende me toen nog niet (nu wel, dat scheelt en vroeg na 2 dagen naar die blauwe plek staren toch voorzichtig of het thuis wel goed ging. Lief hoor, daar niet van...

Anders

Dan zal het (toch al overbelaste) schoolpersoneel wel heel goed geschoold moeten worden in wat wel en niet verdachte blauwe plekken zijn. Zie het verhaal van Ayla: vragen (op het cb) n.a.v. een bijtplek. Oudste heeft jongste gebeten, dan moet toch (tenzij oudste al een puber was, dat neem ik niet aan) duidelijk geweest zijn dat het een bijtplek van een kindergebitje was. Maar toch denken aan kindermishandeling, kennelijk...

Dus al het personeel op een zeer uitgebreide en doortimmerde cursus om de wel-verdachte van de niet-verdachte plekken te onderscheiden, en dan natuurlijk protocollen over wanneer wel melden en wanneer niet en hoe en waarom en aan wie, en verontwaardiging en sancties als niet gemeld hoewel achteraf volgens het protocol wel verdacht, etc. enz.... en denk toch aan Savanna en beter honderd keer teveel gemeld dan éen keer ten onrechte niet etc enz.
Zucht.

Het personeel op scholen kreeg teveel op het bordje, weten we nog?

Als een onderwijzer het serieuze vermoeden heeft dat een kind thuis regelmatig bont en blauw gemept wordt weet hij/zij de weg naar de jeugdbeschermers wel te vinden (of het probleem daarmee wordt opgelost is vers 2, natuurlijk). Het opleggen van verplichtingen tot melden zal daar weinig nuttigs aan toevoegen.

Groeten,

Temet

Anders

'je hoeft geen cursus te volgen, je kan het AMK om een consult vragen als je twijfelt''

Je kan nu toch ook al het AMK benaderen?

Jij wilt dus een verplichting, begrijp ik, met als enige doel het achteraf aan de schandpaal nagelen als er ten onrechte niet blijkt te zijn gemeld.

De gevolgen kun je raden: bij zelfs maar de geringste twijfel (immers geen cursus gehad...) wordt alles gemeld, want dan kan tenminste niet achteraf het verwijt komen dat ten onrechte niet is gemeld.

Waarop het toch al overbelaste systeem krakend en piepend ineenzijgt.

Groeten,

Temet

Nee hoor

1) daar komen die op weinig of niets gebaseerde 50 dode kinderen per jaar weer langs (iedereen schrijft dat van elkaar over maar een deugdelijke onderbouwing van dat cijfer ontbreekt vziw)

2) Het is onwaarschijnlijk dat de verplichting tot het melden van blauwe plekken bij twijfelgevallen die 50 doden per jaar - als die er al zijn (zie hierboven) voorkomt. Als er reden is voor serieuze verdenking wordt nu ook al gemeld. Soms overlijdt een kind waarvan al hoog en breed bekend was dat er problemen waren (Savanna, Maasmeisje). En soms weet niemand ergens van en had die meldplicht ook geen enkel effect gehad.

Weer een mooi voorbeeld van de "maar we moeten toch iets doen" reflex die meer kapot maakt dan je lief is. Maar daarover zijn al meerdere discussies in evenzovele draadjes geweest, waarbij ruwweg aan de ene kant de aanhangers staan van de 'maar we moeten toch iets doen en beter honderd keer ten onrechte gemeld dan een keer te weinig'- theorie en aan de andere kant mensen die opmerken dat de narigheid niet zozeer zit in het signaleren van problemen als wel in het bieden van werkelijke oplossingen van al bekende problemen, en dat de drang om 'iets'te doen, ook al is twijfelachtig of dat effectief is, een slechte raadgever is.

Groeten,

Temet

Cb over de vloer.....

Het gekste wat ik meemaakte na de geboorte van mijn dochtertje was dat er een dame van het cb langskwam en vraagjes stelde waaronder ook een vragenlijstje van de gemeente/overheid wat een indruk moest geven over ons als gezin en hoe wij tegen bepaalde dingen aankeken (o.a. of wij het slaan van kinderen ok vonden). ze gaf daarbij aan dat ze niet vond dat wij extra hulp nodig hadden....want....en nu komt het....
..wij woonden in een erg mooi en net huis??? Dat vond ik nou zo'n rare constatering. Dus wanneer je in een mooi huis woont en een dikke portemonnaie hebt dan is de kans klein dat je je kind mishandelt of verwaarloost....Ik heb wel anders gezien om mij heen.

Ik heb aangegeven dat ze toch een inschattingsfoutje maakt door bij gezinnen alleen te kijken naar de buitenkant.. Niet dat er dingen mis waren bij ons, maar ik vond het nogal raar.

Ik vind het wel goed dat men op CB's en Basisscholen er goed op letten.
Ik snap ook heel goed dat je je als ouder wel lullig voelt als je even om uitleg wordt gevraagd. Alsof je op het matje geroepen wordt zegmaar. Ik snap je gevoel hoor.

Anders

In welke cijfers zijn geen bij jeugdzorg bekende kinderen meegenomen? Jij bedoelt dat uit cijfers blijkt dat er vijftig kinderen per jaar overlijden aan de gevolgen van mishandeling terwijl die kinderen niet bekend waren bij de jeugdzorg? Mag ik een bron, zodat ik dat zelf kan nalezen? Dank.

Verder zeg jij dat dit niet een geval is van 'we moeten toch iets doen'.Ik citeer uit jouw eerdere posting:
"je stelt het heel zwart-wit maar goed ik ben het met je eens dat dat risico bestaat. Alternatief is de situatie laten bestaan zoals die nu is en ons teverden stellen met gemiddeld 50 kinderen dood aan mishandeling per jaar."

Ik lees dit als: er moet voor onderwijzend personeel de plicht komen om verdachte blauwe plekken te melden want anders laten we de situatie van nu - 50 doden per jaar - bestaan.

Nu zeg je dat uit onderzoek is gebleken dat het netwerk om kinderen heen te weinig let op signalen van kindermishandeling.

Welk onderzoek?

En kan je onderbouwen dat het verplicht melden van verdachte blauwe plekken door leerkrachten daadwerkelijk leidt tot ontdekken en verhelpen van kindermishandeling; kindermishandeling bovendien die, als die niet was ontdekt, kennelijk tot doden zou hebben geleid?

Groeten,

Temet

Herkenning

Temet: "en aan de andere kant mensen die opmerken dat de narigheid niet zozeer zit in het signaleren van problemen als wel in het bieden van werkelijke oplossingen van al bekende problemen". Amen.
Groetjes
Massi

Mijn onbescheiden mening

Toen ik een tijdje geleden een draadje begon over het melden van een kind waar een vermoeden van mishandeling bestond, dit was op mijn werk op de SEH, kwam de vraag over wel of niet melden ook al boven water, inclusief meldplicht. (Overigens heb ik veel aan dat draadje gehad, meeschrijvers nogmaals bedankt!)

In de meeste schrijnende gevallen in Engeland en Nederland was het kind wel bij AMK en Jeugdzorg bekend maar is het kind toch overleden door de mishandeling. Recentste casus was Baby P in Engeland, meerdere keren gemeld bij Jeugdzorg (overigens ook een keer over het hoofd gezien) dat het niet goed zat in dat gezin en kind ging toch weer mee naar huis. Resultaat was een dood kind met een lijst letsel waar je misselijk van wordt. Melden is dus niet altijd de manier om het op te lossen want Jeugdzorg heeft gewoon de capaciteit en soms het inzicht niet.

Toch denk ik niet dat we het allemaal maar op eigen houtje op moeten lossen. De kinderen die veiliger terechtkomen nadat Jeugdzorg actie onderneemt komen niet in de krant en daar denken we nooit aan. Soms kan Jeugdzorg wel degelijk iets betekenen. Een maand geleden heb ik (in Engeland) voor het zoveelste gezin melding gedaan van een vermoeden dat het thuis niet goed ging nadat ik een vrouw met blauwe plekken had behandeld. Het resultaat was uithuisplaatsing en hereniging met haar moeder van een kind dat thuis door haar vader zwaar mishandeld werd. Uithuisplaatsing is niet ideaal maar in dit geval werd het kind echt gered uit een benarde situatie.

Ik ben niet voor verplicht melden van standaard problemen (bijvoorbeeld drie keer een blauwe plek) zoals anders suggereert. Wel denk ik dat je als arts, leraar, verpleegster of gewoon als buurman je zorgen maakt dat er iets aan de hand kan zijn je gewoon melding moet maken. Ik vind leraren en artsen toch iets anders in het melden en onderzoeken van dit soort problemen. Als arts ben ik opgeleid om dit soort dingen op te sporen en te differentieren van gewone verwondingen. Een leraar is dat niet. Daarnaast heb ik een geheimhoudingsplicht. Een leraar heeft gewoon niet de opleiding om zich over blauwe plekken te kunnen buigen of om een ouder uit te horen. Het uitvragen over dit soort dingen wordt ook niet door alle artsen gedaan, meestal wordt dat overgelaten aan een ervaren kinderarts.

Ik denk dus dat als een leraar zich echt ergens zorgen over maakt (maar niet gewoon over elk kind met drie keer een blauwe plek) hij of zij gewoon het AMK moet bellen, zonder uitvragen van de ouder of kind. Een ouder die routinematig mishandelt draait iemand zonder training zo een rad voor de ogen. Het vertrouwen tussen leraar en ouder kan makkelijk gebroken worden als een leraar probeert door te vragen over mishandeling (ook trouwens bij een AMK melding maar dat risico is minder denk ik).

Om nog even terug te komen op het begin van het draadje zou ik gewoon de schouders op halen over de leraar die het vraagt en denken, lief dat ze zich zorgen maken, jammer dat ze het zo onhandig vragen.

Mariel

Nog even

Vic vraagt eigenlijk of dit soort dingen in een dossier terechtkomen. Ik denk dat dat erg van de school afhangt. In principe zo je inzicht moeten krijgen in alles wat de school schrijft over je kind maar er liep hier laatst een draadje waarin sommige mensen zeiden dat er scholen zijn met "ouderdossiers" en "schooldossiers". De "schooldossiers" zijn niet bekend bij de ouders en worden dus nooit door hun ingekeken. Ik vind dat zoiets niet in een dossier moet komen te staan, vanwege mijn eerdere argument, een leraar heeft hier geen expertise in.

Mariel

Misschien een beetje afdwalend:

Ik werk dan niet op school, maar wel in de kinderopvang. Daar werken wij met een mishandelingsprotocol en de daarbij behorende stappenplannen.
In dat protocol, wat overigens al slecht gevolgd wordt door instanties, staat dat als je mishandeling vermoedt je eerst contact moet leggen met de ouders of verzorgers van het kind. Ik vermoed dat dit ook in het mishandelingsprotocol van de school staat. Want ik neem aan dat ze die moeten hebben.

Argumentatie tegen zoals 'ik ben niet bevoegd genoeg om die inschatting te maken' of 'Ik wil niet dat het gezin zich uitschrijft en uit beeld verdwijnt' wordt door het AMK niet als reden geaccepteerd.

Met andere woorden, mensen die zegggen dat ze leraren het AMK maar moeten bellen want zij zijn leken, weet wel dat het AMK zelf zegt dat de leraren, pedagogisch medewerkers, gastouders ed eerst zelf het gesprek moeten beginnen.
Want zo staat het in het protocol

Interessant kiki

Je mag me bij naam noemen hoor

Interessant dat het AMK aangeeft dat leerkrachten etc eerst zelf het gesprek moeten aangaan. Ik neem aan dat er dan verder in het protocol uitgelegd wordt hoe dat dan het beste kan en zo. Het echt uitdiepen als leerkracht en "detetective werk" gaan doen lijkt mij namelijk nog steeds onwenselijk. Eerlijk gezegd weet ik alleen van de ziekenhuis praktijk kant iets over kindermishandeling. Ik weet erg weinig over de onderwijskant er van dus het is interessant om te lezen.

We dwalen wel af van Vic's oorspronkelijke topic. Doet de kinderopvang iets aan dossiervorming over dit soort dingen?

Mariel

Ik weet niet of alle kinderopvangcentra

met dossiervorming werken, maar dat is verplicht. Dus het zal voor scholen ook wel gelden.
Mijn bedrijf in ieder geval wel. Overigens kregen we laatst nog een leuke brief met info wat voor soort gezinnen in de risico-profielen vallen. Alleenstaande ouders, ouders met taalachterstanden, ouders met een fanatieke geloofsovertuiging, ouders met zorgenkinderen. Pfff, ik heb de brief geirriteerd weggegooid, maar Miriam Lavell zou haar lol opkunnen. Maar het was wel heel eng om te lezen en dan met vriendelijke groet van de wijze heren van het ministerie van kind en gezin.

Maar goed, ik zal hieronder de fases van ons protocol even neerzetten. Deze is van de GGD overigens en wat meer op mijn doelgroep gericht. Maar in grote lijnen zal hij zal niet afwijken van het gemiddelde protocol Ik ga er dus vanuit dat die van een school niet anders is.
Het is dus overigens de bedoeling dat tussen fase 1 en fase 7 niet meer dan 6 a 7 weken zit.

Fase 1: De gastouder heeft een vermoeden
De gastouder observeert het kind en de interactie tussen ouder en kind tijdens het halen en
brengen.
De gastouder legt de waarnemingen aan de vraagouder voor.
De gastouder neemt contact op met de bemiddelaar.

Verantwoordelijkheid bij de gastouder.
Fase 2: De bemiddelingsmedewerker bespreekt het vermoeden
De bemiddelingsmedewerker overlegt met een collega/leidinggevende. Direct na het aangeven van de gastouder

Fase 3: Het uitvoeren van een plan van aanpak
De bemiddelingsmedewerker wint advies in bij het AMK. De bemiddelingsmedewerker bespreekt met de vraagouder zijn zorgen, eventueel samen met de gastouder. Na advies AMK, moet er binnen twee weken een afspraak zijn gemaakt

Fase 4: De beslissing
De vermoedens zijn na overleg niet bevestigd. De vermoedens bestaan niet meer. Sluit de zaak af. Koppel dit terug aan de gastouder. Ga naar fase 6.
Na overleg blijft er ernstige twijfel bestaan. Ga naar fase 5.
Het vermoeden van kindermishandeling blijkt na overleg gegrond. Ga naar fase 5.

Fase 5: Handelen
De bemiddelingsmedewerker spreekt opnieuw met de vraagouders om de zorgen te bespreken. Nogmaals binnen twee weken
Wanneer de ouders de zorgen delen en bereid zijn tot hulpverlening, verwijst zij de ouders door.
Wanneer ouders de zorgen niet delen en/of geen hulpverlening willen aanvaarden neemt de
bemiddelingsmedewerker contact op met het AMK voor een eventuele melding. Koppel dit terug aan de gastouders.
Zorg ervoor dat het gastgezin de veilige plek kan blijven voor het kind.

Fase 6: Evaluatie
Evalueer het proces en de procedures.
Stel zonodig afspraken en procedures bij.
Registreer de genomen stappen.

Fase 7: Nazorg
Blijf alert op het welzijn van het kind/de kinderen.
Geef zonodig extra ondersteuning aan de betrokken gastouders.
Neem opnieuw contact op met het AMK als er nieuwe signalen zijn.

Bij alle stappen die genomen worden, dient de privacy van de betrokkenen zoveel mogelijk gewaarborgd te blijven.

Wat me dus irriteert aan deze fasering

is dat je dus eerst de verantwoording inderdaad bij de leken legt, die niet getraind zijn op het signaleren van kindermishandeling en arme ouders zoals Vic vervolgens de stuipen op het lijf jagen.

Zou je die stap overslaan en gelijk een melding doen, word je dus door het AMK zelf teruggefloten.

Wij zijn overigens verplicht deze fasering na ieder vermoeden en iedere melding te doen. Dus als ik dit soort verhalen lees, denk ik dan gelijk dat de leerkracht in het voorbeeld van Vic diezelfde fasering gebruikt.

En misschien heeft de school van vic

wel dezelfde brief gehad als ik met de profielen van risico-gezinnen beschreven.
Ik weet niet of zij toevallig in een van die profielen valt, dat zou ook ineens de plotselinge interesse verklaren.

Sorry Vic, dat ik zo afdwaal in jouw draadje

Kiki

Ik ben wel benieuwd welke soort gezinnen in die risicoprofielen passen. Kun je dat vertellen?

Grappig anders

Dat je mij en volgens mij Mariel ook al gebrek aan kennis verwijt, beetje baldinerend ook. Terwijl als ik jouw stukjes doorlees valt vooral het enorme gebrek aan inzicht en begrip door. Je bemoeit je met dingen waar je geen verstand van hebt en blaat als een mak schaap telegraafkoppen de wereld in. Of je kijkt op zoekmachines en kopieert hele teksten daarvan en doet alsof de inzichten van jezelf komen.

Vic, van wat ik van de brief onthouden heb

Je bent een risico-gezin als de ouders laagopgeleid zijn, een laag inkomen hebben of zelf een beroerde jeugd hebben gehad.
Je bent een risico-gezin als je een eenoudergezin bent.
Je bent een risico-gezin als de ouders problemen hebben met drank, depressies of met justitie of als je als ouders zelf een jeugd hebt gehad waarin deze factoren ruimschoots aanwezig waren.
Je bent een risico als je als gezin geïsoleerd staat en geen deel uitmaakt van de gemeenschap. Dus zorg voor goede contacten met je buren
Je bent een risico-gezin als de de gezondheid van je kind niet goed is. Bij een stoornis of een aandoening van het kind of de ouder.

Maar je bent opzekers een risico-gezin als je bijvoorbeeld een alleenstaande ouder met een zorgenkind bent. Want dan voldoe je aan twee punten en dan gaat er een lampje branden.

Vergeet ik nog de religie te noemen

als je te religieus bent, ben je ook gevaarlijk

en een ernstige tragedie in het leven van de ouders of het kind is ook een risico.

En laten we wel wezen dat ik ook wel weet dat die risico-profielen niet zeggen dat iedereen die in die profielen valt (volgens mij de helft van de bevolking) zijn/haar kind mishandeld. En er wordt wel ernstig naar gekeken. Bij de geboorte van mijn eerste kreeg ik een hele vragenlijst in mijn handen gedrukt met 40 vragen over hoe mijn jeugd was geweest, of mijn huwelijk gelukkig was, of ik seksueel misbruikt was vroeger, of ik mishandeld werd. Vul je wat vragen met 'Ja' in sta je bij het consultatiebureau al geregistreerd als risico. Gezien het feit dat ik de vragenlijst boos terug hebt gestuurd met het verzoek mij niet lastig te vallen met dit soort onzin en in alle cb-bezoekjes daarna geen info meer te geven, zal ik ook wel ergens geregistreerd staan als moeilijk mens

Plus, dit soort risico-profielen in de handen van leken vind ik gevaarlijk. Als je leken dit soort profielen geeft en zegt dat ze op moeten letten, krijg je dus situaties zoals van Vic.

W

Grijns

die profielen zijn er denk ik al heel lang Mijn moeder heeft zelf haar jeugd in een pleeggezin doorgebracht en ik was zo'n kind met altijd blauwe plekken (nog weet ik van de helft van de plekken zelf niet waar ik ze heb gekregen). Maar mijn moeder heeft wat gesprekken gevoerd met huisartsen en cb artsen. Ja het gaat thuis goed......

30 jaar later kan ze er wel om lachen

Mijk

Vic; andere optie

Beste Vic,

Heb je er weleens aan gedacht dat je er misschien een oorzaak is waarom je dochter een brokkenpiloot is?

Het kan zijn dat ze een brilletje nodig heeft, of moeite heeft met haar coordinatie. Dingen waar in eerste instantie vaak niet aan wordt gedacht.

Ik ken nl. een kind uit mijn omgeving die altijd op haar kop kreeg omdat ze niet luisterde of slecht luisterde. Enige tijd later kwam de aap uit de mouw: het kind is aan 1 kant doof.....

Geeft misschien even een andere kijk op de zaak?