Zoon (14) laat school versloffen, hoe bepaal ik mijn houding?

Moeilijk he

Hey Francis, je verhaal is zoooo herkenbaar.
Mijn zoon is nu 13 en zit in de brugklas. In de lagere school haalde hij schitterende cijfers, zonder enige moeite. Het eerste rapport in de middelbare school was ook nog prima (8 gemiddeld), maar dan ging het steil bergaf. En dat was inderdaad een gebrek aan motivatie, maar ook (en het heeft even geduurd voor ik dat door had) omdat hij niet echt in staat bleek om zelf te studeren en te plannen. Alles liep door elkaar, hij werkte aan twee taken tegelijk, hij studeerde zonder echt te beseffen wat hij leerde (uit het hoofd leren zonder te begrijpen - zonder samenhang).

Dus wat hebben we hier gedaan:
- mama heeft ingegrepen: de slaapkamer is grondig opgeruimd, alle mappen in orde gemaakt, en een paar regels vastgelegd (bvb geen gsm tijdens het studeren, elke dag minstens een uur studeren).

- voor bepaalde vakken ga ik ook controleren of hij echt goed gestudeerd heeft (voor hem zijn bvb wiskunde en frans niet echt een probleem, maar de echte studeervakken zoals geschiedenis wel, dus die worden 'opgevraagd').

- en verder hebben we een aantal overtuigende argumenten: onvoldoende betekent gsm afgeven (is een ramp voor hem!), en minder dan 6 betekent dat hij bepaalde computerspellen niet meer mag spelen (zoals GTA).

- en uiteraard superenthousiast zijn als ze dan wél met goeie resultaten naar huis komen maar dat doe je waarschijnlijk al

En voorlopig schijnt dit te werken. Het is geen wondermiddel, en de resultaten zijn niet ineens fantastisch, maar we hebben toch al enkele weken geen onvoldoendes meer gezien, en ik denk dat hij gemiddeld tussen de 6 en 7 staat voor de meeste vakken.

onderscheid maken

Heel lastig, dit. Ik herken het niet echt. Mijn zoon (14) heeft altijd hard moeten werken om vooruit te komen en dat is uiteindelijk echt zijn geluk op de HAVO. Hij weet gewoon dat al hij te weinig doet, dat hij daar last van krijgt. Maar ja... ook hij is een puber en geef toe... huiswerk maken ís ook niet leuk.

Als je jezelf er toch wel weer uit redt, hoe moet je jezelf dan motiveren?
Daar komt bij jouw zoon bij dat je in 2 VWO ook nog eens een vrachtlading vakken hebt.

Mijn zoon heeft een eigen tactiek. Hij heeft zijn vakkenpakket alvast gekozen. Hij zet zich vooral in voor de kernvakken. Voor de vakken die hij wil laten vallen (frans en science) probeert hij met minimale inzet op de 6 uit te komen (hij staat nu voor beiden een 5,4). De vakken die hij leuk en belangrijk vindt (muziek, duits, aardrijkskunde en geschiedenis) kosten hem niet al teveel moeite, maar als hij daarvoor (door verkeerde planning, of zelfoverschatting) een onvoldoende haalt, dan zet hij zich meteen in om deze weer weg te werken.
Hij heeft straks een lijst met zessen, een enkele vijf en een paar zevens.

Over de vakken die hij laat vallen, maak ik mij niet druk en zeg ik hooguit: kijk uit dat het geen vier wordt. Ik probeer ook met hem mee te denken en te zoeken naar "laaghangend fruit", in plaats van hem proberen te motiveren heel erg zijn best te doen voor "de top". Maar voor de kernvakken en muziek (hij is erg muzikaal) verwacht ik dat hij zijn best doet en het beste uit zichzelf haalt. Als hij daarmee gaat lopen rommelen, dan wordt het opeens wat minder gemoedelijk hier in huis.

Misschien is het voor jou en je zoon ook een idee om in elk geval de kernvakken eruit te lichten en van hem te eisen dat hij daar zijn energie in gaat steken. Niet alleen voor de hoge cijfers, maar ook omdat hij die lesstof gewoon nodig heeft. Leg hem gewoon uit dat jij jezelf nog medeverantwoordelijk voelt voor zijn ontwikkeling en dat je het belangrijk vindt dat hij zich deze stof goed eigen maakt, ook al boeit het hem (uiteraard!) niks.
Voor de rest spreek je af dat jij je er niet mee bemoeit, maar dat hij altijd hulp mag vragen (maar wel tijdig) en dat je verwacht dat hij het jaar gaat halen.

Hiermee geef je ruimte, maar houd je ook zicht op wat er gebeurt. En (niet onbelangrijk) je laat je zoon ook merken dat je hem belangrijk vindt en niet alleen oog hebt voor zijn resultaten, maar ook voor de weg die hij moet gaan.

wat ik deed

Wat ik merkte aan mijn kinderen is, dat sociale media, smartphone gebruik en films kijken zoveel tijd opslokt en ze telkens zo uit hun concentratie haalt, dat er al snel gekozen wordt voor 'hoe kom ik er zsm vanaf'. En dan bedoel ik het huiswerk en het leerwerk. Wat ik gedaan heb is zeker een hele middag per week samen huiswerk maken. Erbij zitten met je eigen werk (ik maak dan quilts) en vragen stellen als ' wat ben je aan t doen' en ' hoe ga je t aanpakken' ' wat vind je hier moeilijk aan'. En dan ook helpen met tips hoe ze t wel aan moeten pakken. Snappen ze iets niet? Dan samen in t boek zoeken naar de oplossing. Dat levert soms hele discusssies op van ' mahaaaam, dat staat niet in t boek, echt niet' en dan blijkt het er dus wel in te staan. Daarna samen de vragen afmaken. Ook het leren kun je samen doen en tijdens het eten vragen stellen en over t onderwerp praten. Dit bij mijn jongste die 14 is....de bovenbouwstof zou ik me ook wat meer in moeten verdiepen. Ik herken nog heel veel van wat ik vroeger moest leren. En het werpt z'n vruchten af; dikke voldoendes EN quality time met je kind. Dat zien ze nu niet zo, maar inmiddels vraagt de jongste erom. We combineren t ook vaak met iets leuks zoals huiswerk maken in de tuin van een leuk grand cafe. Mag ze een lekker glas weetikveelwat bestellen. Zij gelukkig, ik gelukkig.

idd, huiswerkbegeleiding

Dat heeft hier echt het verschil gemaakt. Vooral omdat ze niet mama zijn, dus pikt het kind meer van ze.

herkenning

Hier helpt het om top down te benaderen waarom iets nuttig (en dat hoeft niet hetzelfde als leuk of interessant te zijn) is. Het zorgt voor meer motivatie. Welke vaardigheden je ermee op doet, welke plaats het in het geheel der dingen heeft, wat je er later (als je zo bejaard als je ouders bent) nog mee doet of tijdens je studie, dat eea als een boemerang terugkomt in de volgende klas (als onderdeel van een groter geheel) als de teller weer op nul staat, dat hoe ouder je wordt je verantwoordelijkheden toenemen en dat niet leuke dingen daar ook altijd bij horen, etc.

En soms ook: als jij van het weekend naar die activiteit wilt en je wilt daar genoeg tijd voor hebben / volop van kunnen genieten / je vrienden niet alleen wilt laten gaan / etc, is het verstandig daar nu al wat voor te doen.

Ook hier worden prioriteiten gesteld: wiskunde per onderdeel begrijpen is belangrijk (vanwege die boemerang), je zult het tot en met het einde moeten volhouden namelijk. Een onvoldoende op frans is minder erg.

Overigens, heel erg herkenning uit mijn eigen jeugd. Ik vond laatst mijn eigen rapporten weer en ik schrok nog net op tijd wakker. Mijn 9-ens die langzaam zakten tot 5-en maar op het eindexamen weer 7-ens werden. Ik vind dat nu heel zonde, vertel ook aan mijn kinderen hoeveel stress ik daarvan had en spijt, omdat de cijfers niet weerspiegelden wat ik werkelijk kon.

Paard en water

Als je kind ondanks een chronische aandoening, volle dagen en nevenactiviteiten dik op overgaan staat heb je vooralsnog eigenlijk weinig reden tot grote zorgen.

Misschien kun je je iets minder laten leiden door je wrevel van hardwerkende ouder en proberen je nog meer in te leven in een naar een autonomie strevende puber. Jij maakt je druk dat je kind de vier afgelopen dagen niets aan school heeft gedaan maar een lang hemelvaartsweekend is voor een puber vakantie, zeker als de mussen dood van het dak vallen.

Je schrijft dat je dit "goed wil doen". Dat wekt de indruk dat voor je gevoel jouw succes als moeder afhangt van zijn schoolresultaten. Jij kan het wel goed willen doen, maar uiteindelijk bepaalt niet jouw inzet aan het eind van de rit welk diploma er bemachtigd wordt: you can lead a horse to the water, you can't make him drink.

Als magister niet leidend is, begin je ook niet veel bij een koppige chaoot. Op school van jongste is magister leidend, een pw dat daar niet staat is niet opgegeven. Mijn ervaring is dat dat echt verschil maakt. Het is misschien zinniger daar energie in te steken, en school achter de vodden te zitten dan nu bijna aan het einde van het schooljaar proberen je zoon op een ander spoor te zetten. Dan kunnen jullie in de vakantie, als er minder druk op staat in overleg koers bepalen en uitgerust met frisse moed in september aan de slag gaan

Met mijn jongste zoon ga ik om donderdagmiddag aan tafel zitten om te kijken wat er de week daarop op het programma staat. Dan probeer ik hem zo te motiveren dat hij vrijdag na school, als hij nog in de werkmodus staat, direct aan de slag kan zodat hij het weekend echt vrij is. Nu is hij een volgzaam type, met mijn andere zoon was het vechten tegen de bierkaai. Die werd alleen maar opstandiger van opgedrongen begeleiding. Die benutte zijn intelligentie en creativiteit vooral in het omzeilen van onze beperkende maatregelen. En inderdaad is hij een niveau lager uitgestroomd dan zijn citoscore aangaf. Maar de wereld is niet vergaan, en hij is prima op zijn plek op het HBO.

Chronische aandoening en ouderbetrokkenheid

Francis, ik begrijp dat één van de dingen die misschien speelt de chronische aandoening van je zoon is. Ik weet niet of je op dit spoor wil gaan zitten (er spelen natuurlijk ook nog andere dingen zo begrijp ik), maar als het goed is kan school een speciale begeleider inschakelen (voor cluster 3 leerlingen) die met je zoon meekijkt naar ondersteuning op dit vlak.

Verder nog over die ouderbetrokkenheid. Ik weet natuurlijk niet waar je het hebt gelezen en geloof meteen dat ouderbetrokkenheid van enorm belang is voor het welslagen op school. Anderzijds proef ik ook een soort "verantwoordelijkheid" bij jou. Jij moet het als ouder goed doen, anders stroomt hij af. En dat werkt volgens mij zo niet. Hoe meer verantwoordelijkheid jij overneemt, hoe meer hij denk ik achterover zal leunen. Pas op dat je niet in deze valkuil stapt! Betrokkenheid is niet hetzelfde als verantwoordelijkheid; hij zal echt zelf moeten inzien dat hij (anders) moet gaan werken.

Succes, ik weet uit ervaring hoe lastig het is!

Kort door de bocht

Het is een complexe situatie en mijn 'doe lekker huiswerkbegeleiding' was nogal kort door de bocht.
Ik proef een groot verantwoordelijkheidsgevoel bij jou en dat begrijp en herken ik heel goed. Alleen gaat het niet werken bij een puber op weg naar autonomie. Eerder tegenwerken: grote kans dat hoe meer jij er bovenop zit, hoe meer hij gaat tegenstribbelen.
Misschien kun je het er tijdens een neutraal of gezellig moment eens met hem over hebben: ik wil je graag helpen maar jij doet het liever alleen. Hoe zie je dat, hoe houden we het gezellig, wat zijn jouw ideeën over plannen en organiseren enz. Misschien heeft hij best een plan, of weet hij waar hij hulp bij nodig heeft.

En blijles is niet iets waar je een heel jaar aan vast zit. Misschien is investeren in een paar weken leren studeren voldoende om hem op het goede spoor te helpen. Sommige scholen werken ook met maatjes, misschien kan een een bovenbouwer hem tips geven?

Jij kunt dit niet goed doen.

Mijn zoon lijkt op die van Kenfan (Ik citeer"Die werd alleen maar opstandiger van opgedrongen begeleiding. Die benutte zijn intelligentie en creativiteit vooral in het omzeilen van onze beperkende maatregelen. En inderdaad is hij een niveau lager uitgestroomd dan zijn citoscore aangaf. Maar de wereld is niet vergaan, en hij is prima op zijn plek op het HBO").
Dus, toen hij in de derde merkte dat het niet meer ging door een beetje op te letten, viel er geen enkel kwartje. En ook het beseffen van zijn beperkingen (het bleek een ADD-er, die eerst een stevige depressie door moest voor hij daar mee om kon gaan) hielp hem niet.

En wij ook niet. Ik heb op mijn kop gestaan, ik kon de chalala dansen of hem de wereld beloven - als hij niet wilde, gebeurde het niet. Sterker nog, ik vroeg hem net of als ik wat anders had kunnen doen in de middelbare school jaren, hij wel VWO had gehaald. Zijn uitgebreide antwoord: het enige wat je als ouders bereikt is wrevel, gedoe en ellende.
(en ter geruststelling: Na dit antwoord mocht ik hem ineens helpen om een mail naar een mogelijk stageadres te maken. Want blijkbaar is dat aanbieden van hulp toch wel blijven hangen

Vandaar ook mijn tekst: jij kunt dit niet goed doen. Natuurlijk roept de school ouderparticipatie, maar dat is wat anders dan dat je alles voor hem uitzoekt en uitkauwt. Ik denk tegenwoordig maar dat ze bedoelen dat de ouders interesse moeten hebben.

Wat je wel kunt doen:
* hij heeft de lead. Wil hij VWO blijven doen, dan zal hij het moeten doen. Hulp nodig? Hij kan er om vragen. Ik maakte ooit ongevraagd de prachtigste planningen - ik heb laatst ontdekt dat die vooral werden gebruikt als tekenpapier. Zonde van mijn tijd en moeite. Toen ik het losliet, bleek hij het ineens zelf te gaan doen. Of niet. En dan kwam hij er op het laatst achter dat hij alsnog een presentatie in elkaar moest draaien of zijn woordjes moest leren. Dat ging soms goed, en soms ook niet.
* Huiswerkbegeleiding te duur? Bij de school van mijn pubers hebben ze speciale potjes en afspraken, waardoor lage inkomens heel weinig hoefden te betalen, en de gemeente heeft de stichting Leergeld. Misschien is er bij jullie ook zoiets? Wel onder voorwaarde dat de zoon het zelf wil, anders is het erg zonde van ieders tijd en geld.
* Magister. Dat is wel wezenlijk dat dat klopt, en om daar druk op te zetten bij de mentor kun je als ouder echt iets betekenen.
* Hoe flauw ook: Nee, het is niet iets wat jij goed moet doen. Er is nog geen enkel diploma uitgereikt waarop staat "dankzij mama". Je bent misschien wel verantwoordelijk voor hem, maar kunt niet alles voor hem doen of bedenken.
* wat wil je echt. VWO, chronische gezondheidsproblemen, sporten: hij klinkt behoorlijk actief - alleen niet met zijn huiswerk. Maak je keuze wat je echt belangrijk vindt. Is dat echt het VWO halen in een keer? Bij ons gaf het lucht toen we besloten dat het belangrijkste was dat hij weer lekker in zijn vel kwam. Want met die basisgedachte waren we in staat om veel meer los te laten.
* Wel lees ik dat je bang bent voor ruzies thuis als hij afstroomt. Ruzie met wie? Lees ik hier dat jij heel boos wordt als hij afstroomt, of je partner? En is dat erg of nodig? Andersom denkend: nu heb je elke dag ruzie, zorg en wrevel of hij wel iets doet voor school. Daarmee loop je al op die wel of niet ruzie vooruit. Je kunt ook zeggen: ik laat het gaan, help je als je erom vraagt en als het niet lukt: Tsja, dan zijn de consequenties voor jou. Maar weet je - die gevolgen los je ook wel weer op. Want het klinkt als een slimme vent, en die redden zich meestal wel weer.

Dus nee, van mij geen uitgebreid afsprakenschema waar je puberzoon zich aan te houden heeft. Maar een "sterkte, het is pittig", en het advies om meer los te laten. Hoe lastig, moeilijk en vervelend ook, hij moet het doen. En je wil/kunt hem van harte helpen - maar alleen als hij daarvoor open staat.

herkenning

Mijn oudste zoon heeft het tot klas 5 gym gered met weinig tot niets doen en ging toen echt onderuit. Na periode 1 stond hij 7 tekorten. Omdat hij zelf perse over wil en niet wil afstromen (en zelfs zijn extra vakken niet wil laten schieten) hebben we hem toen toch maar op studiebegeleiding gedaan.
Wat men daar zei was: het onderwijs is niet gericht op heel slimme kinderen (ook een gymnasium niet) en is dus ook weinig motiverend voor ze. Tel daarbij op dat deze kinderen vaak geen enkele studievaardigheid hebben aangeleerd omdat ze dit gewoonweg nooit nodig hebben gehad en voila...Ergens gaat het dan mis.

Nu leert onze zoon op het instituut wel wat van die handige vaardigheden. En omdat hij daar toch zit, gaat hij dan maar huiswerk maken (dat helpt natuurlijk ook wel, er bleken vakken te zijn waar hij tot dan toe NOG NOOIT iets voor gedaan had buiten dat wat ze in de les deden)

Inmiddels staat zoon weer ruim op overgaan en weet hij ook wat hij na het VO wil gaan doen. Dat helpt ook goed! (motivatie).

Wat jouw kind betreft denk ik dat eerlijk gezegd hij eerst nog wat dieper moet zakken voor hij open gaat staan voor hulp. Want waarom zou hij hulp nodig hebben als hij toch over gaat? Leg hem dat maar eens uit

school belangrijk vinden

ik vind het ook belangrijk om telkens weer na te denken waarom ik school belangrijk vind maar vooral: hoe kan ik mijn kinderen helpen om het 'belangrijk genoeg' te vinden?
In een van de postings hierboven staan zoiets als: hoe kun je je kind helpen om de dingen die makkelijk gaan/waar je mee door wilt met plezier en goed resultaat te doen en voor welke vakken kun je helpen door begrip te kweken en het wat minder 'groot' te maken. Wat is het belang van school voor het kind in kwestie.

Als je die vertaalslag regelmatig kunt maken dan kun je je opvoeding op dit vlak en je overtuiging omzetten in iets waar het kind zelf mee verder kan. Ik vertel ook regelmatig hoe ik zelf dingen wel of niet deed, vriendlief heeft een wat bijzondere schoolcarriere doorlopen en dat helpt ook wel om dingen concreet te maken en te vertalen. Dus als je eenmaal een soort basis hebt , dat je kind jouw overtuiging begrijpt en min of meer 'respecteert' dan kun je daarna samen verder om voor hem een route te vinden en voldoende motivatie om door te gaan.

gr Angela

Lees je eigen reactie eens goed door

Je spreekt over een drukbezet leven plus een (gelukkig niet levensbedreigende) ziekte, en in dezelfde alinea over "de halve dag uit zijn neus eten". Dat zijn twee volkomen tegengestelde dingen, vind je niet?

(maar ik begrijp je frustratie wel)

Hier

Mijn zoon werkt hard op school en haalt altijd goede cijfers. Mijn dochter is helaas liever lui dan moe maar ze is wel heel slim. Mijn pleegzoon interesseert zich weinig voor school en hij moet hard werken omdat hij echt wel moeite heeft met de stof.
Drie verschillende kinderen dus en ook een verschillende aanpak. Mijn zoon regelt het zelf. Mijn dochter en pleegzoon moeten hun huiswerk door ons laten controleren. Huiswerk niet gemaakt = die avond geen leuke activiteiten totdat het af is.
Onze kinderen maken tegenwoordig samen (en samen met hun neef en nicht die hier vlak in de buurt wonen) huiswerk. Dat stimuleert echt heel goed. Ze zitten samen aan tafel en er is ook een ouder in de buurt. Ze helpen ook elkaar
Als ze niet op het vaste tijdstip huiswerk willen maken omdat ze iets anders willen doen die dag vinden we dat goed maar dan moeten ze dus wel's avonds nog hun huiswerk maken. Als ze dat dan niet goed doen moeten ze de rest van de week om 17:00 thuis zijn (want ze beginnen tussen 17:00 en 17:30 met hun huiswerk)
Als ze in het weekend vooruit willen werken hoeven ze doordeweeks minder te doen en kunnen ze dus ook een avondje vrij nemen.
Bij huiswerk niet opschrijven en anderszins zich niet aan de afspraak houden krijgen ze wel straf.

Wel zijn we heel duidelijk in dat we school belangrijk vinden en dat ze dus goed hun best moeten doen.
Ik ga elke dag naar mijn werk en geef een groot deel van mijn inkomen uit aan de kinderen. Dat vind ik niet vervelend om te doen maar ik verwacht ook dat ze respect hebben voor mijn harde werken en dat ze dus ook hun deel doen door hun best te doen op school.

We hebben vaak gesprekken over dat je moet woekeren met je talenten en dat je verplicht bent aan jezelf en aan wat je in het leven hebt gekregen om je best te doen. We praten vaak over waarom school belangrijk is en waarom school ook weer niet belangrijk is. Dat je ook buiten school dingen kan leren maar dat we nu eenmaal in een maatschappij leven waarin diploma's heel belangrijk zijn.Dus dat als we streng zijn hierover we dat hierom zijn en niet omdat we hun dwars willen zitten.

Zelf doen

Ja, hij moet het zelf doen.
Sommigen van jullie haalden aan dat ik me zo verantwoordelijk voelde. Dat klopt, ik voel de verantwoordelijkheid heel zwaar. Niet altijd, niet doorlopend, maar wel wanneer er iets speelt, zoals nu, en ik niet goed weet hoe te handelen.
Ik moet ook steeds weer denken aan zijn geboorte. Vlak erna waren we hem bijna kwijt. Artsen hebben toen iets over het hoofd gezien, wat ik toen wel ontdekte. Dat heeft hem gered. Los van dat dat natuurlijk een groot geluk was, gaf me dat ook een heel onveilig gevoel. Er hoeft maar dít te gebeuren, en het gaat mis. En ook: ik moet enorm opletten. Altijd waakzaam zijn. Het moederschap voelde direct ook loodzwaar. Ach, ik weet niet of het wat zegt. Maar ik moet er altijd aan terug denken wanneer ik iets lastigs bij de hand heb met hem. Van alles wat je in het ouder-zijn leert, is loslaten toch wel het moeilijkste. Ik ga maar weer eens oefenen
Dank allen, ik waardeer jullie reacties enorm.

Psychologie van de kouwe grond

Dat denk ik wel dat het wat zegt.

Wat mij opviel in je verhaal is dat de druk die je op jezelf legt (ik MOET mijn zoon goed begeleiden) groter is dan dan de druk die je op je kind legt om het hoogste diploma te halen. Want van wie MOET dat? En MOET jij dat doen, of heeft zijn vader daar ook een rol in?

Wat ik jammer vind is dat je doortastende levensreddende optreden rond zijn geboorte tot onzekerheid heeft geleid in plaats dat het je basisvertrouwen in jezelf als moeder heeft gesterkt. Blijkbaar heb je de intuïtie en de daadkracht als het er echt op aankomt.

Elk kind vraagt een eigen benadering. Een kind bij wie het selluf doen hoog in het vaandel staat vraagt dat je het vertrouwen geeft dat hij het wel redt of in staat is weer op te krabbelen. En dan kun je niet veel meer doen dan op de achtergrond de vinger aan de pols (lang leve magister!)houden en hem op te vangen als hij daar zelf om vraagt.

Dit gezegd hebbende, werd ik er zelf ook gillend gek van de jaren dat ik er nog middenin zat. Zeker als ik de verhalen hier las van forummers die het allemaal wel lukte hun kind rond de keukentafel te krijgen om excelsheetjes met roosters door te werken.

Wat Biebelyip schreef:
"Sterker nog, ik vroeg hem net of als ik wat anders had kunnen doen in de middelbare school jaren, hij wel VWO had gehaald. Zijn uitgebreide antwoord: het enige wat je als ouders bereikt is wrevel, gedoe en ellende." is een feest van herkenning. Ik heb exact hetzelfde gesprek met mijn zoon gevoerd."

Bij mij kwam een kentering toen ik zoon door omstandigheden een keer langdurig keihard zag werken in zijn bijbaantje. Toen vertrouwde ik er op dat het linksom of rechtsom wel goed zou komen.

Onveiligheid

Francis, wat jij zegt over die onveiligheid herken ik zeer. Als je kind ernstig ziek is of is geweest komt dat vertrouwen ook nooit meer helemaal terug denk ik.

Maar weet je, bij mij heeft het juist al die schoolzaken doen relativeren. Er zijn immers belangrijkere dingen in het leven dan het hoogst haalbare diploma. Natuurlijk is het jammer als er (cognitief) niet uitkomt wat erin zit. Maar het afgezaagde maar daarom toch niet minder krachtige gezegde luidt "ouders met een gezond kind hebben vele wensen, ouders met een ziek kind maar één". Tel je zegeningen... als dat lukt

wel aanpakken

Ik pak mijn kind wel aan. Maar laat haar het eerst zelf uitzoeken als ze mijn hulp niet wil. Als ze maar boven de streep blijft. Als ze niks doet en onvoldoendes haalt moet ze doen wat ik zeg. Doen wat ik zeg = elke dag een uur huiswerk maken- ik zit er dan ook bij te werken en werken we samen. Ik ben ook meteen bij de hand om te helpen.
Dus ze kan kiezen: zelf doen op haar eigen manier en voldoendes halen. Of niks doen en als de grens bereikt is moet ze doen wat ik zeg.

De opmerking 'er is geen huiswerk' ken ik. Ook al staat er niks in het magister: je weet dat er van alle talen toetsen komen. Dus zonder te weten wat er in magister staat moet ze dan woorden en grammatica gaan leren waar ze op dat moment zijn. Net als met de andere vakken- je weet waar ze zijn en dat er altijd wel wat te doen is. Een uur per dag er aan werken. Eigenlijk niet zo veel.

Verder denk ik dat de tweede en de derde klas de moeilijkste jaren zijn en dat kinderen naarmate ze ouder worden zich steeds meer verantwoordelijk gaan voelen voor hun onderwijs. Over het algemeen..

aanvulling

Een uur per dag- ik bedoel een uur per dag aan het huiswerk werken hè.. het totaal.. van alle vakken een beetje, wisselend per dag.

Jaloers

Dat je soms baalt dat hij met zijn talenten niets doet - in elk geval niet iets waar je nu of op de lange termijn wat aan lijkt te hebben - dat herken ik zeker. Hoe raar ook: als ik dan een reportage zag uit een ontwikkelingsland, waarin kinderen keihard werkten om vooruit te komen en waar school een privilege was, en ik keek eens naar links en zag een nukkige puber voor wie school een moetje was, waar je met zo weinig mogelijk inspanning zoveel mogelijk moet doen... ik vond het erg lastig.

En ook dat je je overal verantwoordelijk voor voelt, dat is zo herkenbaar! Maar weet je: over 4 jaar is hij volwassen. Dan mag hij het helemaal zelf doen. Jij kunt hem nu, samen met de rest van de wereld, een zo goed mogelijke start en basis meegeven. En daar hoort, zoals ik het lees, hem het vooral zelf laten doen bij. selluf doen, waarbij jij soms in bewondering naar hem kijkt om te zien dat hij het kan en soms je hoofd schudt en hem ziet vallen. En zichzelf weer ziet oprapen. Of je hem een handje helpt met het oprapen, hem afborstelt en hem weer laat gaan.

Uiteindelijk wist ik het voor mezelf te benoemen als dat ik jaloers was. Op zijn uiterlijke flegmatiek (het maakt mij niet uit, ik maak me niet druk) ten opzichte van mijn drukmakerij en me overal verantwoordelijk voor voelen. Op zijn vitaliteit (avonden tot laat gamen en lang slapen in plaats van zijn fysieke conditie te gebruiken) ten opzichte van mijn beperkingen. Maar die jaloezie, dat was mijn ding. Ik mocht (mag nog steeds best leren om meer relaxed in het leven te staan, en me niet overal druk om te maken. En om niet al te hard te balen van dat ik fysiek niet meer tot alles in staat ben, omdat niet alles altijd moet.
Misschien helpt zo'n blik jou ook?

(en ja, ook ik was jaloers op die met zijn allen aan de keukentafel verplicht huiswerkmaak gezinnen die hun excel gebruiken waar hij voor bedoeld is. De keren dat ik het probeerde was het vooral gezeik, gedoe, en leverde het heel veel creativiteit op. Die creativiteit werd gebruikt in werkomzeilend gedrag. )

Overigens kwam de geruststelling dat het niet alleen maar aan onze opvoeding lag, bij ons tweede kind. Dochterlief zit in 3 VWo, plant zelf haar werk, heeft nog geen enkele opmerking over boek vergeten/ te laat op school oid, vraagt hulp als het moet en doet aan social media als het kan, haalt haar planningen en vindt ook nog tijd voor een bijbaantje. Geloof me - ik heb staan juichen toen zij haar eerste onvoldoende haalde omdat ik vond dat ze wel heel erg hard aan het werken was

Reactie niet verstuurd

Ik ben hier even niet actief geweest, maar had wel al een halve reactie geschreven. Ik plaats m toch maar, misschien zegt het je iets.

Wat sport is voor jouw zoon is voor mijn zoon muziek. Ik denk dat ik het meeste bij hem gewonnen heb door geen twijfel te laten bestaan: muziek is het belangrijkste voor hem. Hierover ga ik nooit met hem in discussie. Echt nooit. Verder laat ik hem veel hardop dromen over wat hij later met de muziek zou kunnen doen. Van rockster tot meer realistische plannen. Het behalen van een diploma is in al deze scenario's van belang. Dat vindt hij zelf ook. Ik ga ook nooit in discussie over hoe zinvol / leuk school is. Ik snap dat hij vindt van niet. Door zijn belangen en wensen voorop te zetten in het gesprek, kan ik makkelijker met hem in gesprek over het belang van plannen en op tijd hulp inschakelen.
Met mijn jongste wordt dat misschien lastiger, denk ik. Die doet alles nu nog heel gedreven op wilskracht, maar heeft geen grote / duidelijke liefde of drijfveer. Hij is meer een alleseter. En niet alles kan op nummer 1 staan.

Update

Hier ben ik weer even, wilde graag iets laten horen nadat jullie allemaal zo steunend hebben meegedacht.
Ik heb de laatste twee maanden erg mijn best gedaan om het wat meer los te laten. Eerlijk: ik vond het moeilijk en het is me echt niet altijd gelukt. Maar dat hoeft ook niet, ik deed in elk geval mijn best en meer verlang ik van mijn zoon ook niet Ik heb het ook met hem besproken, dat ik me iets meer terugtrek maar altijd beschikbaar blijf wanneer hij me ergens bij nodig heeft. Toch ontglipt me nog wel eens een opmerking wanneer hij niks uit lijkt te voeren en ik zie de toetsweek naderen. Wat me tegenviel: voor één vak stond hij er niet zo goed voor en dat was beslist omdat hij de stof niet goed begreep. Als hij me had toegestaan het hem ff uit te leggen, had hij het makkelijk op kunnen halen. Vond ik super frustrerend maar ik heb er niet over doorgezeurd. Wat me 100% meeviel: hij schreef zich uit eigen beweging in voor een herkansing terwijl hij dat voor de overgang niet nodig had. Dat vond ik echt super.
Enfin, hij is over met één vijf, verder zessen en zevens en voor alle creatieve/sportieve vakken een 8 of 9 Dat heeft hij dus mooi geflikt, met een derde trimester weinig uitvoeren. Zijn mentor was uitgesproken positief over hem, zozeer zelfs dat ik wat beschaamd terugdacht aan dit draadje. (Maar hij heeft écht weinig uitgevoerd hoor, zijn eerste twee rapporten hebben hem gered).
Ach, het is een ontzettend goed en lief joch, we gaan een heerlijke vakantie hebben en volgend jaar zien we wel weer!