Denk eens even mee alsjeblieft?
Situatie gisteravond: man vraagt of we een rondje zullen wandelen. Lijkt me gezellig dus ik trek m'n jas aan en we lopen de deur uit. We trekken de deur achter ons dicht, lopen een paar stappen en man haalt z'n telefoon uit z'n zak. Ik zeg: "Hee, je gaat toch niet bellen nu?", waarop man niet reageert en een collega begint te bellen over een computerprobleem. Ik loop vervolgens weer terug en ga weer op de bank zitten lezen.
Hier hebben we dus een verschil van mening. Hij vindt mij overdreven, ik vind hem ongemanierd en heb geen zin in wandelen met een bellende man. Wat denken jullie? Mensen die het met man eens zijn ook gráág reageren, misschien kunnen jullie het beter uitleggen dan hij?
Nou
Ik had denk ik wel exact het zelfde gereageerd hoor. Als hij gebeld zou worden, ok, dan zou het iets anders zijn. Maar zelf bellen terwijl je een stukje wil gaan wandelen. Nee, bij mij ook niet doen!!
Jessica
Ik wil wel een tegenreactie geven
Maar ik kan het niet, ik zou het namelijk ook niet willen hebben en zou inderdaad, koppig als ik ben, gerust ook terug naar huis lopen! Het zou voor mij anders zijn als hij aankondigde dat hij nog even 1 kort telefoontje moet plegen om even iets af te ronden ofzo. Het verbaast me nog eens meer omdat nou juist *hij* vroeg om met je te gaan wandelen, vreemd!
Verwachting
Vanuit hem: Hij bedenkt dat hij wel even lekker wil wandelen. Je mag mee, als je wil, dus hij zegt dat hij even lekker gaat wandelen en dat je mee mag, als je wil. Op het moment dat hij de deur uitloopt, bedenkt hij dat hij nog even moet bellen. Dus dat doet hij. Iesse siempel.
Vanuit jou: Goed idee! "We" gaan wandelen. Even bijpraten, misschien. Even samen. Wát?! Hij pakt zijn telefoon?! Zo zijn we niet getrouwd. Iesse siempel.
Ik zou er ook niet blij van worden, maar hij is zich vast echt van geen kwaad bewust.
Uitleg?
"misschien kunnen jullie het beter uitleggen dan hij? "
Hoe was dan zijn uitleg? Misschien dat we er iets uit kunnen destilleren wat het goed kan praten maar anders...nee niet erg charmant.
Oh nee,
ik zie dit vaakl gebeuren met m oeders die met kinderen buiten zijn om te spelen of wandelen. Kinderen die dan moeders aandacht proberen te trekken en moeders die geirriteerd lopen te mopperen'zie je niet dat ik even moet bellen?"
Stomme telefoontjes. Hadden nooit uitgevonden moeten worden.
groot gelijk dat je naar huis loopt!
Zijn uitleg
Wat hem betreft is er niks uit te leggen. Hij vindt dat het volstrekt normaal is om te gaan bellen als je samen gaat wandelen. Volgens hem is dat ook wel een soort meerderheidsstandpunt en ben ik de uitzondering omdat ik vind dat het onbeleefd is. Het was geen urgent telefoontje dat op geen enkel ander moment gepleegd had kunnen worden. Het vervelende is dat ik er dus pas echt sacherijnig over werd toen hij het de normaalste zaak van de wereld bleek te vinden...heb ik weer, mijn man is een hork...
Hork? vinnik ook
Sowieso, waarom moet je op het moment dat je buiten bent gaan bellen? Kan dat niet thuis? Moet je daarvoor persee in beweging zijn.
Kun je ook rondjes rond de salontafel gaan lopen.
Achterlijke mobieltjes.
Als hij nou gebeld wérd...
(wat ik eerst begreep uit je verhaal), tja, dan ligt het anders. Maar je gaat niet bewust iemand anders bellen als je met z'n tweeën aan het wandelen bent. Tenzij je allebei vindt dat het nu direct dringend is.
Het kan
best zijn dat hem opeens iets te binnen schiet, wat erg belangrijk voor hem is. Maar dan had hij dat wel even kunnen zeggen. Dan geeft het niet en zouden jullie wat later gaan wandelen. Zo is het wel gek.
Misschien voortaan afspreken: mobieltjes uit als jullie samen even gaan wandelen. Snapt hij niet dat het niet leuk is met hem te wandelen als hij aan het bellen is?
Als hij heel hardnekkig is, moet je voortaan ook je eigen mobieltje meenemen, en als hij weer gaat bellen een kletsvriendin gaan bellen (en dan heel hard praten en lachen). Lijkt me een heel gek gezicht, een bellend stel. Moeten jullie wel gearmd gaan lopen 
Hm..verder wel ok?
Wat dacht hij, ik loop hier nu toch vrij nutteloos en doelloos, ik kan net zo goed even dat telefoontje afhandelen?
Tja, niet echt fijngevoelig van hem. Joh, trek het je niet aan. Ken jij mannen die niet af en toe horkgedrag vertonen dan? Richting hun eigen vrouw dan wel te verstaan he. Want bij een vreemde vrouw zou die dat nooit doen natuurlijk. Is ie verder wel oke? Als hij voornamelijk horkt, dan moet je je maar eens achter de oren gaan krabben. Maar een enkele misser moeten we hem maar vergeven.
Logisch toch?
Mars en Venus. Meer uitleg is niet nodig.
Carmen.
Hmm...
Heb 'm zojuist op dit draadje gewezen maar na drie reacties haakte hij af want 'dit is typisch huisvrouwengeneuzel, vraag een man eens om z'n mening...'
Verder issie lief en mag 'ie blijven hoor
Mijn man zei:
"Beetje apart, als je iemand uitnodigt om te gaan wandelen, en vervolgens gaat bellen, vind ik het niet raar dat zijn vrouw terug naar huis gaat. En ik vind de reactie van die man apart, wat had hij dan verwacht wat zijn vrouw ervan vond...?"
Dit was een letterlijke citaat, zonder dreigen
Man hier
'Wel een beetje vreemd om te gaan bellen dan. Maar ook een overdreven reactie om weer terug naar huis te gaan.'
Welles nietes
Tja, los van het feit of het normaal is of niet, of dat het beleefd is of niet:
Wat is het doel van deze draad? En het laten lezen van de antwoorden? Zie je wel dat ik gelijk heb want x personen zeggen al hetzelfde als ik? Dat schiet niet op. En als gevolg daarvan is je man gepikeerd en wil de verdere draad niet lezen, zich nog steviger in zijn schoenen voelen staan, want als het om welles/nietes gaat, dan gaat hij alleen maar harder nietes roepen als jij welles zegt.
Benader het eens anders. Wat vond je er zo erg aan dat hij ging bellen? Voelde je je teleurgesteld? Gepasseerd? Afgewezen? Niet gewaardeerd en gerespecteerd? Kortom: vertel hem eens rustig wat je voelde (anders dan dat je kwaad werd). Hij zal dat niet zo zien en ervaren, maar dat maakt niet uit. Het gaat erom dat hij nu wel ziet dat jij je daardoor gekrenkt voelt.
Angie
Mijn man
verzuchtte nav een incident op zijn werk eens dat vrouwen dingen vaak snel te persoonlijk opvatten. Zoals je zult begrijpen, vatte ik dat erg persoonlijk op. Toch zit er wel iets in, in aansluiting op Angie: dat jij je in je verwachtingen teleurgesteld voelde, betekent niet dat je man een opzettelijke hork is. Jij vond het jammer, trok daar je conclusies uit en liep terug naar huis. Moet hij dan nu zijn excuses aanbieden en zijn ongelijk toegeven? Of moet jij je afvragen waarom je je zo snel miskend voelt?
Gelijk
Als er iemand gelijk heeft is het Angie Eerlijk gezegd was ik niet heel boos toen ik terug liep, ik had gewoon echt geen zin in wandelen met een (luid) telefoongesprek aan mijn zijde. Ik werd pas boos toen man mij vertelde dat ik overdreven reageerde en dat het volstrekt normaal is om wandelend met je vrouw te gaan bellen. Wat me dan denk ik vooral zo stoorde is het idee dat hij dit zomaar weer zou gaan doen. Daar kan ik nu alvast sacherijnig van worden, wat erg kinderachtig is natuurlijk.
Excuses aanbieden en mijn man, dat zit er beslist niet in. Dat zou wel leuk zijn ( "Schat, wat onnadenkend van me, nu je het zegt, dat kwam erg lomp over. Ik garandeer je dat het niet meer zal gebeuren. Wat goed dat je me de ogen hebt geopend, ik vind het fijn dat ik nu snap wat je bedoelt.")(Jaja, ik weet het, overdrijven is ook een vak 
), maar ik zal de persoonlijke modus weer uitzetten en een grote meid zijn...
Dank jullie wel voor het meedenken! Stiekem lekker dat iedereen me een beetje snapt, maar ik zal proberen er niet triomfantelijk over te doen richting man...
Mijn man
mijn man zei meteen 'je kan toch ook een andere keer bellen?' hij vind het ook raar dat je vraagt om te gaan wandelen en dan meteen de telefoon pakt om te gaan bellen.
en ikzelf vind het ook raar, en zou ook boos teruglopen als mijn man niet reageert op je vraag ' je gaat toch niet bellen nu?' daaag, ga dan maar lekker zelf lopen en bellen in je uppie, daar ga ik niet de hele tijd naast lopen.
maxime
Terpilief zegt:
De man had het anders aan moeten pakken. Ofwel niet bellen (want door te vragen of zij mee gaat wandelen impliceert hij dat hij tijd wil doorbrengen met haar), ofwel vantevoren zeggen 'ik ga wandelen en meteen wat telefoontjes plegen, heb je zin om mee te wandelen?'
Verder zegt hij ook nog dat hij zijn excuses aan zou bieden maar goed, hij zegt erbij dat het ook komt omdat hij engels is en dat engelsen over het algemeen toch al uberbeleefd zijn 
Mijn man vindt het ook wel lomp
Maar om er nou gelijk zo'n issue van te maken, vindt hij lichtelijk overdreven.
Overigens heb ik ook wel eens zoiets gedaan hoor. Ik was met manlief heerlijk aan de wandel en toen kreeg ik te horen dat ik in de krant stond. Toen heb ik gelijk mensen opgebeld, 'ik sta in de krant, wow' Terwijl we aan de wandel waren.
Mijn man is ook niet boos naar huis gelopen.
Meerderheidsstrandpunt?
Dat maakt geen flaus aus!
Wat kan het hem of jou schelen hoe de rest van de wereld erover denkt? Hij is met jou getrouwd en jullie moeten er samen mee door!
Hahahahah
die is leuke: een strandpunt!
Moest zijn een standpunt
maar ja een standpunt kan dus een strandpunt worden als je niet uitkijkt,,,,,,,
*hahahaha*
ja sorry hoor, maar ik moet hier wel heel erg om lachen: "Hij vindt dat het volstrekt normaal is om te gaan bellen als je samen gaat wandelen."
Ja daaag, da´s lekker zeg.......je gaat wandelen met z´n 2-en, lekker erop uit en dan gaat ie lopen bellen.......hoezo normaal......
Ga eens bellen als je met hem in gesprek bent, kijken of hij dat ook normaal vindt
Maar voor de rest is ie toch geen hork neem ik aan?
Ik zal mijn man....
...eens vragen wat hij er van vindt
Hier ook gevraagd
maar dan andersom: stelde mijn man de vraag hoe hij het zou vinden als ik hem vroeg te gaan wandelen en dan zou bellen. Zijn antwoord: ik zou meteen naar huis gaan, dan kon jij lekker je telefoontjes afhandelen. Maar dan wel zonder mij!
