Depressief
Sinds een paar maanden zie ik mijn lieve partner afglijden naar een depressie. (de problemen die spelen daar weet ik van af) Van een zelfverzekerde vrouw met beide benen op de grond naar een vrouw die onzeker is, vaak geïrriteerd kan zijn (soms om helemaal niks), teruggetrokken en zo kan ik nog meer punten opnoemen. Als ze een 'goede' dag heeft is ze lief, begripvol, humoristisch en attent. Helaas komen deze dagen steeds minder voor en begin ik mij steeds meer zorgen om haar te maken.
Ik probeer haar aan alle kanten te steunen en haar het gevoel te geven dat ik er voor haar wil zijn. Zij ziet dit niet en geeft vooral aan dat ik haar toch niet begrijp. Ze wordt steeds stiller en ik mis haar enorm!
Sinds een maand of 3 loopt ze bij een maatschappelijk werker, maar ik zie totaal geen verbetering en ik heb aan haar gevraagd of ze niet aan de anti-depressivia kan en hulp kan zoeken bij een psycholoog of psychiater. Dit ziet ze niet zitten en schuift alle suggesties van tafel.
Ik heb geduld, ik mag niks van haar verlangen in dit stadium, maar wat kan ik in dit stadium dan WEL doen, of mag ik wel dingen van haar verlangen?
Ziekte
Depressie is volksziekte nr. 1. Volgens mij het beste te behandelen met therapie (soms in combinatie met) medicijnen. Probeer haar toch te motiveren naar de huisarts te gaan. Blijkbaar gaat het niet over door niets te doen.
Ik heb een vriendin die depressief is en gelukkig wel hulp wil, maar voor de partner is het vreselijk moeilijk. Zie het als een ziekte, je kan idd nu niet veel van haar verlangen op dit moment.
heel veel sterkte, hopelijk meer reacties van ervaringsdeskundigen.
Praten én pillen
Ik zou haar toch zover proberen te krijgen dat ze gaat praten in combinatie met pillen. Therapie kan heel goed helpen, maar a. daar moet je voor open staan en b. misschien is het gewoon echt nodig om een pilletje te slikken omdat de betreffende stoffen te laag aanwezig zijn in haar hersenen.
Voor een partner van een persoon met depressieve gevoelens is het niet makkelijk. Als je zelf nog nooit depressief bent geweest is het ook moeilijk te bevatten wat depressief zijn is. Daardoor kun je je machteloos voelen en misschien ook wel eens boos, omdat er ongemerkt toch ook wel eens frustratie boven komt. ´In plaats van op de bank te hangen kun je ook de afwas wel even doen´. En juist dat ´even de afwas doen´ schijnt op zo´n moment juist heel moeilijk te zijn. Heel lastig. Wat je zou kunnen proberen is om opdrachten te geven. Dus letterlijk te zeggen dat je graag wilt dat ze tijdens de dag de kamer moet zuigen. Of een envelop naar de brievenbus moet brengen. Geen algemene opdrachten met teveel informatie dus, maar echt 1 taak. Dat is te overzien, hoe vermoeiend het ook is.
Sterkte ermee en praat zelf ook met anderen over jouw eigen gevoelens. Mensen mogen best weten dat het voor jou niet makkelijk is.
Wel eisen stellen
Ik denk dat je wel van je partner kunt "eisen" dat zij verantwoordelijkheid neemt voor haar eigen welbevinden en gezondheid. Zij kan zich niet zo laten afglijden en moet actie ondernemen om te zorgen dat het beter met haar gaat.
Nu snap ik ook dat die passiviteit voortkomt uit die depressie, maar ik denk dat je deze cirkel uit alle macht moet proberen te doorbreken. Begrip en aandacht zal haar goed doen, maar zorg dat je haar stimuleert naar actie en verantwoordelijkheid, in plaats van haar liefdevol in de watten te leggen en de passiviteit te versterken of faciliteren.
Misschien kun je haar motiveren tot het gebruik van Sint Janskruid, geen chemisch medicijn, maar wel goede resultaten bij een milde depressie. Een maatschappelijk werkster kan helpen bij praktische problemen, maar als je vrouw echt een depressie heeft zal ze medische hulp nodig hebben. Probeer haar die richting in te krijgen.
