Depressieve partner?

hallo allemaal, 

Mijn man en ik hebben een dochtertje van 13 maanden. Het gaat hartstikke goed met haar gelukkig. Sinds mei dit jaar gaat het echt niet goed met mijn man. Hij heeft in mei cocaine gebruikt omdat hij de stress en  slechte gedachtes niet meer trok. Toen Ik thuis kwam barste hij compleet in tranen uit en vertelde het me eerlijk. Een echte binnenvetter dus daarvoor heb ik niet gemerkt dat hij zo ontzettend met dingen zat. We hebben nu 3,5 jaar een relatie. 

Daarna is de situatie langzaam steeds slechter geworden. Het is erg moeilijk voor hem denk ik om duidelijk aan mij uit te leggen wat hij precies voelt. De gesprekken die erover gaan zijn heel emotioneel en soms komt hij niet eens meer uit zijn woorden of krijg ik een minuut later pas antwoord terwijl hij verslagen op de bank ligt. Ik heb dat dus maar opgeven. Wat hij nu inmiddels steeds aangeeft is dat hij alleen wil zijn. Dat onze relatie niet meer voelt zoals het was , dat hij heel gevoelig is en dat er bepaalde dingen hem doen herinneren aan trauma’s uit het verleden.  Hij zegt dat hij nog wel van me houdt en hij wil nog in hetzelfde bed slapen. Zijn vorige relatie is uit gegaan na 3 jaar trouwens. 

Hij is opzoek naar andere woonruimte maar het lijkt onmogelijk om iets te vinden alleen zonder huisgenoten ( om onze dochter daar ook te kunnen laten zijn). Als ik vraag moet het met onze relatie verder moet weet hij het niet. Plan is nu dat hij gaat kijken of hij alleen wel gelukkig gaat zijn. 

Inniddels is er zoveel afstand ontstaan tussen ons. Ik heb het gevoel dat hij een kasteel gebouwd heeft waarin hij zichzelf verstopt en weg rent voor zijn gevoel/ geen verantwoordelijkheid neemt. Hij communiceert totaal niet meer. Krijg alleen ja, nee en oké als antwoorden als ik iets vraag ( ook gewoon koetjes en kalfjes dingen, praktische dingen) en zegt zelf niks meer. Als ik vraag of hij mee gaat iets doen (wandelen, ijsje halen , etc) wil hij dit allemaal niet. Hij ontloopt me. Gaat in bed liggen al heel vroeg of gaat buiten wandelen of iets dergelijks. Ook met onze dochter is hij minder enthousiast. Komt er niet meer voor uit bed, ligt veel met zijn telefoon op de bank, als ik er ben moet ik alles doen etc. 
Hij heeft familie in het buitenland, maar daarmee wil hij absoluut niet praten en ook niet met collega’s. Hij heeft verder weinig vrienden hier en alleen werk en sportschool waar hij komt . Hij komt uit het buitenland oorspronkelijk. Hij zit dus helemaal alleen in zijn kasteel.

Zijn moeder is bipolair. Ik vraag me heel erg af of hij niet depressief is. Dokter, psycholoog, relatietherapeut allemaal al voorgesteld. Hij wil niks! Hij is bang zegt hij ook zelf omdat erin duiken heel pijnlijk en emotioneel is. Hij wil alleen zijn.
Ik probeer langzaam maar zeker wat aan de situatie te wennen maar heb het erg moeilijk. Ik ben me continue aan het aanpassen en probeer iedere dag er maar weer het beste van te maken. Hoe gaan we dit volhouden met zijn alle in 1 huis voor nu?  Iemand tips? Ik ben eigenlijk veel te lief denk ik. Maar in mijn achterhoofd zit heel erg dat er toch mogelijk mentale problemen spelen. Ook ben ik gewoon bang dat het uiteindelijk echt einde gezin betekent. 
Is er iemand die deze situatie herkent en hoe is dit afgelopen?  iemand tips? 
Is dit normaal gedrag voor iemand die twijfelt over de relatie? Of het niet meer ziet zitten in de relatie? Ik heb geen idee waar ik nu precies tegen aan zit te kijken.