Doos van pandora?
Ik heb een heel lieve, zorgzame man ! maar... hij heeft zich ooit moeten laten behandelen voor zijn alcohol verslaving, en ik heb in het verleden sms-jes ontdekt naar zijn collega met schatje, liefje, dikke kusjes,... volgens hem heel onschuldig...
Hij helpt heel goed in het huishouden, geeft zelden kritiek, draagt mij op z'n handen... we hebben kinderen en zijn al ruim 20 jaar een koppel
Hij heeft dus een echt goed karakter, maar soms vraag ik mij af of hij dingen doet uit schuldgevoel, heb ik een beetje schrik dat als ik de doos van Pandora open er meer negatieve dingen op tafel zouden kunnen komen
Misschien is dat stom van mij en geniet ik beter wat meer van hoe goed hij voor mij is...toch blijft er wat rommelen in m'n maag...
wat zouden jullie doen ?
Het ligt er een beetje aan. Wat voel jij voor hem zoals hij nu is? Kan je het hiermee doen, kan je zo van hem houden?
Ik herken wel een beetje iets van een ex van mij. Droeg mij ook op handen, had ook een verslaving (waarbij het 'droogstond' zeg maar). Het leek zo mooi maar altijd had ik het gevoel dat er een addertjes onder het gras school, dat hij op zijn tenen liep. En dan dacht ik weer `ah, nee zo is hij gewoon en hij wil ook zijn dieperliggende pijn die wellicht ten grondslag ligt aan zijn verslaving niet aangaan´. Maar ja, toen we een zware tijd doormaakten )niet relationeel maar gewoon ik werd ziek en we hadden net een kindje), hield hij dat op zijn tenen lopen niet vol en verbrak van het ene moment op het andere de relatie. Ten minste zo zie ik het nu. En ik verwijt mezelf dat ik toen zo twijfelde en maar niet zag hoe het zat.
mm, dit is niet veel hulp geloof ik, mss wat herkenning
MR
Steun
Ja, ik geef heel veel om hem, ik kan eigenlijk geen betere man vinden denk ik...toch is er dat wat onveilige gevoel
Ik weet ook zeker dat hij niet zonder mij kan, hij leunt heel erg op mij, hij is heel lief voor mij en ik weet dat ik zijn steunpilaar ben
Als ik zou doorbuigen, dan zou hij zeker terug raad zoeken in zijn alcoholfles, waar hij nu al een hele poos vanaf is, en wat zou echt vreselijk zijn, iets wat we beide niet willen
Balans?
Je noemt jezelf midlife. Dat is voor veel mensen de periode dat ze de balans opmaken en (soms ingrijpende) besluiten nemen over de rest van hun leven.
Je beschrijft je man in vrij functionele termen (drinkt niet meer, helpt in het huishouden etc.) en besluit dat je niks te klagen hebt, maar er toch een gevoel is dat het niet klopt.
In je tweede posting beschrijf je jezelf als steun voor hem. Is dat iets waar je ontevreden over bent en dat je wilt veranderen? Wil jezelf meer steun, of vind je dat hij meer op zijn eigen benen moet staan?
De periode dat de kinderen ouder worden en jij je midlife bereikt is het moment waarop je de balans op maakt en het lijkt of je dat aan het doen bent. Heb je dit weleens aan je man voorgelegd? Heeft hij het gevoel dat hij zichzelf kan zijn bij jou?
