Eenzaam
Pfff... ik voel me even heel erg alleen en eenzaam en zielig...
1,5 jaar geleden gescheiden, daarna een paar korte "affaires" gehad, 2x flink verliefd geweest en 2x helaas niks geworden.
En nu weet ik het even niet meer.
Tuurlijk, verstandelijk weet ik het best. Gewoon zorgen dat ik het zelf fijn heb, goed voor mezelf zorgen etc. En dat lukt ook allemaal wel.
Maar ik vind het zo leuk en lekker om verliefd te zijn. om lekker te lachen en te vrijen, samen te eten etc. Maar ik weet niet hoe dat vorm te geven. Ik heb steeds het gevoel dat ik te snel wil, dat ik -terwijl ik echt mn best doen om cool & collected te zijn- me verlies als ik iemand leuk vind. Te snel wil, te recht voor zijn raap ben...
Hoe doen mensen dat toch, een relatie opbouwen na een scheiding. Na flinke bedrogen (en daardoor misschien een tikje achterdochtig) te zijn.
Vandaag voel ik me gewoon even de allerzieligste, meest eenzame en verwaarloosde vrouw ter wereld. En ik heb zin om even lekker te huilen en te pruilen. Bij deze!
Schouder...
voor jou om even heel zielig tegen aan te hangen...
het kan, het mag,..dus doe het maar gewoon, en misschien dat je daarmee uiteindelijk toch de rust kan vinden om rustig verliefd te worden, ipv per direct verliefd te zijn!
Didi
ik had hetzelfde, na 4 jaar blijft het steken op 1 rebound afaire en nu dan iets wat wel basis lijkt te hebben.
heelergzielig: misschien wil je gewoon te snel te veel. Ik heb destijds de maatschappelijkwerkster voor gek verklaard die zei dat een nieuwe relatie er pas na een jaar of 2 3 weer in zou zitten. Tot die tijd ben je nog bezig je leven op te bouwen. En nu 4 jaar verder, moet ik haar nog gelijk geven ook. Die verliefdheid is leuk, maar is het niet een invulling van iets anders? Heb je al tijd genomen om je oude relatie echt af te sluiten?
Heelergzielig
Het is voor mij lang geleden dat ik alleen was, maar ik herinner me nog wel dat het ook erg eenzaam kan voelen als je alleen maar gezelschap zoekt om niet alleen te hoeven zijn. Je moet wel erg stevig in je schoenen staan om een affaire zuiver verstandelijk te benaderen. Ik heb zin in gezelschap of seks, daarom ga ik met X om. Als jij niet zo denkt maar de man in kwestie wel ben jij de partij die er last van ondervindt en met een eenzaam gevoel achterblijft. Tegen verliefdheid doe je niks. Ik was vroeger ook makkelijk verliefd en leefde daardoor van bergen naar dalen en omgekeerd. Iemand zei toen tegen mij dat dat eigenlijk mooi was omdat ik die emoties toeliet en écht leefde. Tja, mooi gezegd... Sterkte ermee.
Vermoeden
Je bent bedrogen. Kan het niet zijn dat je dat gevoel van wederzijdse verliefdheid ook of misschien zelfs vooral zoekt om je eigen zelfvertrouwen weer een boost te geven?
Dan is het des te teleurstellender als het niets wordt.
Een nieuwe relatie opbouwen na een scheiding vraagt tijd. Misschien heb je er wel meer aan om een therapeut te zoeken. Een nieuwe relatie is dan symptoombestrijding, terwijl je eigenlijk eerst in jezelf moet puinruimen.
Veel sterkte
Tihama
Gelijk
Jullie hebben natuurlijk allemaal het grootste gelijk van de wereld. Het kost gewoon allemaal tijd.
Maar soms heb ik daar geen zin in, wil ik weer gewoon leuk hebben samen met iemand.
En dat je in zo'n korte tijd een paar affaires gehad kan hebben had ik 2 jaar geleden ook niet voor mogelijk gehouden hoor... (in reactie op Didi).
Vandaag zie ik het in ieder geval weer een stuk zonniger dan gisteren. Bedankt voor jullie reacties, dat doet goed!
Kaaskopje
Jouw reactie is de spijker op de kop.
Ik heb inderdaad met een heel leuke meneer geprobeerd een "relatievorm" te hebben van lang-leve-de-lol. Aan al te veel relationeel gedoe (als in op visite bij schoonouders en samenwonen) heb ik nog helemaal geen behoefte namelijk...
Dus een afspraak over samen leuke dingen doen (film, uit eten, vrijen, ed) leek behoorlijk ideaal. Maar wat hij idd prima vond, werd voor mij al snel te oppervlakkig en ik kreeg daar last van.
Dinsdag heb ik dus besloten daar een punt achter te zetten. Wat een beetje tegenviel was dat hij ook daar heel luchtig over was ("o, jammer zeg"). Iets meer "verdriet" (desnoods krokodillentranen) had van mij wel gemogen... 
Mar vandaar dus dat het gisteren wat zwaar was allemaal.
Was ik maar iets minder snel verliefd. Iets minder emoties toelaten (in een iets minder vroeg stadium) zou best prettig zijn, wat jouw kennis daar ook over beweert!
Je hebt in ieder geval
een goed gevoel voor humor. Komt vast wel goed.
Heelergzielig
Als je het ooit nog eens uit moet maken en de man reageert te laconiek moet je heel gemeen en heel hard zijn velletje omdraaien. Resultaat: echte tranen en nog dagenlang napijn. Wat nou krokodillentranen
)
Weet het ook niet
Ik herken het wel hoor. Ga me ook afvragen hoe het komt, na driekwart jaar op het vrijerspad, ik nog geen vastigheid heb. En dat terwijl mijn lastige ADHD-hooggevoelige-burnout-echt niet knappe ex al bijna twee jaar een hele leuke vriendin heeft. En er op mij alleen maar getrouwde mannen vallen.
Ik wil te graag geloof ik.
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Lynna
Ik heb makkelijk praten zo vanaf de zijlijn, maar driekwart jaar is toch nog niet om van te wanhopen? Ik heb trouwens 2 zussen waarvan er 1 getrouwd is en de ander samenwoont met iemand die ze via een datingsite hebben leren kennen. Een collega van me had haar gegevens op zo'n site gezet op hetzelfde moment als een man dat heeft gedaan. Dezelfde dag nog hebben ze elkaars verhaal gelezen en zijn nu erg gelukkig met elkaar.
Ruil de mannen in
Ook ik was ooit heelergzielig. Heb na mijn scheiding allerlei rare tiepjes aangetrokken, zoals stalkers, werd verliefd op mannen, die niet weten wat ze willen, of dingen wilden die ik uiteindelijk niet wilde, en ben wezen stappen met een man die na die avond zelfs over trouwen begon. Ik was helemaal niet aan een nieuwe relatie toe en aan het einde van het liedje werd het of te heftig voor mij, of ik was verdrietig om de manier waarop ik was behandeld. Dus ik besloot de mannen in te ruilen voor een "tarzan" en dat ik eerst maar eens gelukkig ging worden met wat ik had, namelijk mijn kinderen, mezelf, een eigen stekkie, eigen spulletjes en heel fijn werk. Ik ontdekte toen pas mijn vrijheid en deed vooral veel leuke dingen zoals spontane uitstapjes samen met de kinderen naar het strand, het bos, de bios of naar het winkelcentrum en heb een abonnement genomen op de dierentuin, zodat we altijd iets hadden om naartoe te gaan als we ons verveelden.
Op een gegeven moment dacht ik: "goh mijn leven is eigenlijk hartstikke leuk" en ik wist eindelijk wat "gelukkig zijn" inhoud. Niet lang na dat moment liep mijn huidige man tegen mij aan (letterlijk). Toen waren de rollen omgedraaid: hij was razend verliefd en voor mij hoefde het niet zonodig, want mijn leven was tenslotte erg leuk en ik had geen zin in heftig gedoe of verdriet. Ik heb hem heel lang "afgehouden", maar hij gaf niet op. Mijn vriendin vond dat ik hem een kans moest geven, uiteindelijk heb ik dat gedaan en nu zijn we al heel wat jaartjes samen erg gelukkig.
