Eigenbelang, kinderbelang....

Duidelijkheid

waar kinderen naar mijn idee vooral behoefte aan hebben is duidelijkheid en regelmaat.

Hier is mijn dochter (toen 11 maanden) nooit mee geweest naar het tijdelijke adres waar haar vader was. (bij zijn broer) maar wel gelijk mee naar zijn nieuwe huis. Hij bleef dan niet een nacht in ons oude huis, maar kwam een middag langs.
Het is dan ook duidelijk dat hij niet terug komt wonen in het huis. Want dat is wat ze het liefst willen.

Ik vond het ook niet meer prettig dat hij in MIJN bed zou slapen ook al zou hij het bed meekrijgen na de verhuizing.

Zure appel

stopcontac":
"Nu heeft ex een kamer betrokken bij een vrouw die ook aan het scheiden is en twee kindjes heeft. Waarschijnlijk, hopelijk, kan hij daar blijven tot ik een huis heb gevonden en gaat hij dan weer hier wonen."
Verkassen moeten de kinderen dus toch, want jij gaat weg (tenzij hij alleenzorgende ouder wordt en jij een omgangsregeling krijgt). En alles is nog onzeker.
Dit is de afdeling 'zure appel'. Doo de scheiding gebeuren dit soort dingen, en nieuwe relaties horen daar onvermijdelijk bij. De vraga is vooral; is die nieuwe relatie wel een beetje serieus?

Tja

bedankt voor jullie reacties.
Het is wat mij betreft een overgangsregeling, ik wilde dat hij hier kwam voor ze totdat hij echt een vast huis heeft, een ander huis dan dit als hij hier niet meer wil wonen, of dit huis. ( hij denkt nu dat hij hier weer wil wonen als ik weg ben)
Er is trouwens ook erg weinig te lezen over deze manier van omgangsregeling. ( want dat is het, vader heeft omgangsregeling omdat hij voorheen ook heel weinig zorg op zich nam en het voor de hand lag dat meeste zorg bij mij ligt de komende jaren, wie weet wordt hij er beter in en krijgt hij er meer zin in)

Hij heeft voorzover ik weet geen liefdesrelatie met die vrouw, het is een oude bekende die nu ook in een scheiding zit, het geld goed kan gebruiken, en haar zolder aan hem verhuurt. Maar ik heb begrepen dat hij die zolder wel op gaat knappen, maar er geen keukentje etc in gaat maken, aangezien zij samen eten etc, want dat vinden ze gezellig...
Toen hij een dag op stap was met de kinderen ging hij samen met haar en haar kinderen op stap, op zich vind ik dat prima, het was ( volgens kinderen) gezellig en we hebben ze uitgelegd dat papa daar nu woont en dat die mevrouw een vriendin is.

Ik vind het niet helemaal ideaal( ook omdat het heel tijdelijk kan zijn: wat als het niet meer gezellig is?) maar ik heb er niks over te zeggen natuurlijk. Ik weet dat hij het heel moeilijk vindt om alleen te wonen, ik heb liever dat hij enigszins gelukkig is omdat ik denk dat hij dan een betere vader kan zijn.

Het liefste ga ik hier weg, betrek een kleiner huis, dichter bij school, en gaan de kindjes in het weekend of vaker naar dit, hun zo bekende, huis. Dan hebben ze hun vertrouwde moeder in een nieuw huis, hun wat afwezig geweeste vader in een bekend huis met hun vriendjes er omheen.

Maar dat nieuwe huis voor mij duurt nog wel een jaar, misschien twee. Tot die tijd wil ik ze zomin mogelijk belasten. Op zich gaat het nu best heel goed met ze, ze lijken gewend aan deze weekindeling: papa brengt oudste een vaste dag per week naar school, komt op een vaste dag eten en leest ze voor, komt op zaterdagavond eten en blijft dan een nacht en een dag. Het gaat nu een paar maanden zo en ze lijken er aan gewend en lekker in hun vel. Hoewel de oudste wat slechter sliep een tijdje en af en toe vroeg waarom hij niet meer hier mocht wonen.

Het is lastig! Ik zie bij andere mensen bij belangrijke beslissingen vaak dat ze bepaalde dingen niet zien, en ik ben bang dat ik dat ook heb. Ik wil voorzichtig en verstandig zijn.
groet, Stopcontact

2 opties

stopcontact:
'Hij heeft voorzover ik weet geen liefdesrelatie met die vrouw, het is een oude bekende die nu ook in een scheiding zit, het geld goed kan gebruiken, en haar zolder aan hem verhuurt. Maar ik heb begrepen dat hij die zolder wel op gaat knappen, maar er geen keukentje etc in gaat maken, aangezien zij samen eten etc, want dat vinden ze gezellig..."
Er zijn twee opties; de ene is dat ze allang een relatie hebben (en dat zelf mss maar half beseffen ), de andere is dat je ex niet meer in het huis wil zijn waar jij het grootste deel van de week bent, omdat het nadrukkelijk niet meer 'zijn territorium' is.

stopcontact:
"Maar dat nieuwe huis voor mij duurt nog wel een jaar, misschien twee. Tot die tijd wil ik ze zomin mogelijk belasten."
Dat kan niet, en ik geloof daar ook niet in. Niet-belasten in welk opzicht? Net doen alsof er niets verandert? Ik denk dat je ook het belang van 'het vertrouwde huis' overschat.

Tinus

en daar is het dan, waarmee ik mezelf voor de gek houd? Ik denk dat je gelijk hebt.
Waarschijnlijk is het om het schuldgevoel over de scheiding kleiner te maken, denkend dat ik het lijden van de kinderen verklein.

Inderdaad vindt ex het niet prettig in 'mijn' huis te zijn, en inderdaad denk ik dat ze een soort, al of niet platonische, relatie hebben en bij elkaar gekropen zijn in hun verdriet. Daar kan ik echter niks aan veranderen.

Bij niet belasten dacht ik: ze niet uit hun vertrouwde omgeving halen. ik dacht dat als hun vader hier niet meer woont, maar verder alles hetzelfde blijft ( dwz zelfde huis, buurkindjes, school) dat minder zwaar voor ze zou zijn.
Vind je dat echt verkeerd gedacht? Hechten kinderen zich volgens jou niet ook aan hun omgeving? Misschien hecht ik er te veel waarde aan, zoals ik al zei omdat ik me schuldig voel dat ik hun vader eruit heb gezet en dus probeer verder zoveel mogelijk vertrouwd te laten. Maar wellicht heb je gelijk. Ik wou dat ik het zeker wist.

Ik weet wel zeker dat ik hier dolgraag wegwil.

Enige zekerheid

in het leven is dat het op een gegeven moment ophoudt zei wijlen mijn oma altijd. En dat bleek dan weer een waarheid als een koe. Helaas leren onze kinderen dat wat sneller als we zouden willen.

Ik heb gemerkt aan dochterlief dat vooral de zekerheid dat papa en mama er altijd voor je zijn belangrijker is dan wáár dat dan is. Nu was dochterlief hier nogal jong toen we verhuisden (16mnd). Maar ook nu merk ik dat het voor haar belangrijk is te weten dat papa of mama het goed vind dat zij ergens is en dan accepteert ze de omgeving. Ze is nu 4 en het maakt haar niet uit waar ze slaapt bv. In de vakantie hebben we een rondreis gemaakt waar we steeds in andere hotelkamers sliepen en dat was prima.

Trauma's plannen

stopcontact:
"Waarschijnlijk is het om het schuldgevoel over de scheiding kleiner te maken, denkend dat ik het lijden van de kinderen verklein. (..) trouwens het idee erachter was dat 1 Grote Gebeurtenis per jaar meer dan genoeg was voor de kinderen:"
Precies, dus dan maak je van 1 gebeurtenis 2 gebeurtenissen, waardoor je kinderen 2 keer lijden ipv 1 keer.
Het heeft geen zin, om op deze manier trauma's te 'plannen'. Als je het zo doet, omdat het praktisch is (dus omdat je nog geen ander huis hebt), doe het dan zo, maar verwacht niet dat je het trauma ermee verkleint.

Ongeplande trauma's, tinus?

Tja.
Als je van je kinderen houd is het niet zo vreemd dat je manieren probeert te bedenken om hun leed te verzachten. Ik denk niet dat ik de enige ben die onder andere schuld voelt en bang is om haar kinderen meer leed aan te doen dan 'nodig'.

Over de practische kanten van een scheiding is best veel op te zoeken en te bespreken, en is het mogelijk enigszins objectief na te denken.

Ik vind nadenken een stuk moeilijker als het over mn kindjes gaat omdat er zoveel emoties meespelen en de gevolgen bij een verkeerde beslissing zo zwaar wegen, omdat zij hun levens aan het beginnen zijn en zo afhankelijk zijn van wat wij doen en laten.
Daarom vroeg ik hier om raad.
Ik heb probeer het, zover mogelijk, beste te doen voor mijn kinderen, maar trauma's plannen, nee, ik geloof niet dat ik dat heb geprobeerd! Eerder het tegeovergestelde. En is het echt zo zwart wit? Is verhuizen altijd een trauma? Hoe weet je dat?

Je zelf moeilijk maken

Ik heb het gevoel dat je het vooral jezelf moeilijk maakt. Je wilt het te goed doen. Dat gaat niet lukken en is het ook niet nodig.

Kinderen zijn flexibeler en steviger als je denkt. Ze kunnen heel wat aan als ze maar weten dat ze door papa en mama gesteunt worden. Dat moet de zekere factor in hun leven zijn. Je laat ze wel zwemmen maar niet verzuipen zogezegd. Laat ze het leven maar ondervinden. Ja, dat is hard, maar de een krijgt zijn portie eerder als de ander.
Leef zoals je zou willen dat je kinderen het leven te lijf gaan. Die van mij doet dat heel onbevangen en nieuwsgierig naar alles wat om de hoek ligt. Positief of negatief. Zonder schuldgevoel naar mij toe.

Je doet je best, en meer dan dat kan je niet doen vertelde mijn maatschappelijkwerker. Je neemt een beslissing met kennis die je op dat moment hebt, en niet achteraf nog eens. Want tijd kun je niet terug draaien, en moet je ook niet terug willen draaien.

Mooi en niet mooi en heel veel sterkte

Stopcontact, ik vind je reatie heel erg moi, omdat je blijkaar -en wellicht mee door dit draadje- even toegekomen bent aan het allerbelangrijkste, en dat is je eigen verdriet, moeheid en alle ellende die daarbij hoort. Goed, dat je dat niet mer wegdrukt of neerlegt op de schouders van je kinderen. Voel je niet schuldig als de kinderen straks meer vertellen en over hun verdriet tegen oma, of tegen de juf of tegen de buurvrouw. Het is goed als er meer volwassenen in de omgeving van de kinderen zijn die om hun geven en op belangrijke momenten er kunnen zijn.
Kijk wel uit voor hele domme mensen, die menen dat ze daardoor een unieke vertrouwensrelatie kunnen gaan opbouwen met de kinderen. Dat is niet zo en dat ego-tripje mag je ook niet laten gebeuren. Zij mogen jou en de kinderen nu steunen, maar dat is slechts tijdelijk. Straks dan ben jij er weer, en de vader van de kinderen is er weer, en iedereen pakt de draad weer op. In een ander leven, maar wel jouw leven, jullie leven, en dus ook het leven van je kinderen.

Heel veel sterkte in deze tijd.

Tsjor