En nu? [contact hervatten met (schoon)ouders, of niet?]
Ik loop al dagen te denken maar kom er niet uit. Het volgende is het geval.
5 jaar geleden heb ik na lang wikken en wegen besloten om zelf geen contact meer te zoeken met mijn schoonouders. Dit na allerlei beschuldigingen, fysiek en verbale bedreigingen van mijn schoonvader. Mijn man heeft daar altijd achter gestaan maar hield zelf nog wel contact met zijn ouders met name voor zijn moeder.
2 jaar gelden was ook voor mijn man de maat vol en heeft ook hij het contact verbroken. Problemen uitpraten of bespreekbaar maken is met mijn schoonouders nooit gelukt. Eigenlijk ben ik het brein van alle kwaad in hun ogen en dat is ook zo tegen mij gezegd.
De kinderen zagen mijn schoonouders in het begin wel bij hun tante die bij ons in de buurt woont maar ook dat verwaterde en eigenlijk hebben zij hun opa en oma 1,5 jaar al niet gesproken.
Afgelopen weken zag ik mijn schoonmoeder regelmatig bij ons in de straat rond lopen en afgelopen maandag is zij bij ons thuis geweest om bij mijn man aan te geven dat zij graag weer op een normale manier contact wil.
Ik vind dat heel dapper van haar dat zij de eerste stap zet maar heb er ook moeite mee en ik weet ook niet of ik het kan. Het is ook niet duidelijk of het om contact alleen met mijn man en kinderen gaat of dat ik daar ook bijhoor. Mijn man heeft aan gegeven er eerst over na te willen denken. Bij mij vertelde hij dat hij misschien binnenkort samen met de kinderen koffie wil gaan drinken maar ik vind dat niet zo'n goed idee. Vanuit mijn kant zal er eerst gepraat moeten worden maar dat willen zij niet. Zand er over is het moto.
Ik gun hem van harte het contact met zijn ouders en mijn schoonouders het contact met hun klein kinderen. De oudste (16 jaar)daarvan weet ik dat hij geen contact met zijn opa en oma wil. Hij heeft te veel en te bewust mee gemaakt hoe opa kan reageren. De middelste (13)heeft nooit goed contact gehad met opa en oma. Alleen de jongste vraagt wel eens naar zijn opa en oma.
Ik weet niet goed hier mee om te gaan en blijf maar in een kringetje denken. Hou ik voet bij stuk en is er zonder gesprek geen contact of laat ik dat wat al jaren gebeurt weer gebeuren nergens over praten en gewoon weer verder gaan.
Het is een lang en misschien warrig verhaal geworden maar
wie wil mij helpen om uit mijn vicieuze cirkel van denken te komen zodat ik een wel overwogen beslissing kan nemen.
Tja
Ik zou me er buiten houden, en mijn man het zelf laten uitzoeken. Je kinderen zijn niet zo jong meer dat ze niet uit een situatie weg kunnen lopen.
Verder heeft in mijn ervaring praten over dingen van vroeger echt geen zin, behalve om weer een heleboel ruzie te krijgen. De twee kanten van het verhaal worden er met de jaren echt niet milder om, en het is dus DE manier om te zorgen dat de situatie gelijk weer escaleert. Ik zou juist heel oppervlakkig beginnen. Gewoon af en toe een bakje koffie met koetjes en kalfjes. En dan zie je wel hoe het gaat.
Zonnig,
Nergens over praten en zand erover dat kan niet, daar is teveel voor gebeurd (beschuldigd worden, laat staan verbaal en fysiek bedreigd worden zijn geen dingen waar zomaar overheen gestapt kan gaan worden).
Mijn idee: inderdaad eerst goed praten met elkaar voordat enig contact weer mogelijk is. Als jouw man wel wil gaan dan is dat zijn keus. Alle kinderen gaan sowieso niet mee lijkt me, de oudste wil niet en de middelste heeft nooit een goed contact gehad met opa en oma.
"...afgelopen maandag is zij bij ons thuis geweest om bij mijn man aan te geven dat zij graag weer op een normale manier contact wil."
Alleen bij jouw man?? Was jij er niet dan?? Of vat ik het te letterlijk op dat zij alleen jouw man heeft gevraagd en jouw heeft overgeslagen??
Wel mooi dat ze de eerste stap heeft gezet. Contact kan altijd weer komen, maar niet onder het motto ´zand erover, er is niks gebeurd´.
Jade
Ik was inderdaad niet thuis toen mijn schoon moeder kwam.
en mijn eerste lelijke gedachte was dat ze dit bewust heeft gedaan maar dacht direct daarna ze heeft wel de eerste stap gezet.
Ik zal de laatste zijn die mijn man zal tegen houden om contact op te nemen met zijn ouders maar waar ik moeite mee heb is: 1 het niet uit willen praten van problemen en 2 de kinderen.
Mijn schoonvader kan om niets volledig uit zijn slof schieten ongeacht wie daar bij is en ik wil niet meer dat de kinderen daarvan getuigen zijn.
Ik vind het dan ook prima als mijn man koffie gaat drinken en over koetjes en kalfjes babbelt maar in eerste instantie zonder kinderen. Hij wil graag de kinderen die willen, mee nemen om het ijs te breken en het wat luchtig te houden en dat snap ik ook wel weer maar vind het geen prettig idee.
Ik heb voor mij zelf al besloten dat ik geen contact meer wil. Ik heb altijd op mijn tenen gelopen als mijn schoonouders in de buurt waren en dat leverde veel stress op. Ik sliep 2 dagen van te voren al slecht als ik wist dat zij kwamen of wij daar naar toe zouden gaan en dat wil ik niet meer.
Oude koeien
laten waar ze zijn, en het contact vanuit je man laten gaan. Koetjes en kalfjes: jonkies dus 
Dat 'uitpraten van vroeger' en dan verder lijkt een nobele gedachte, maar ik ben met dc eens dat zoiets meestal uitdraait op veel gedoe - tenzij je er een mediator bij betrekt die een en ander goed regisseert. Dat zou een optie kunnen zijn.
Niet uitpraten
Ik heb mijn ouders ooit het voorstel gedaan om weer gewoon contact te hebben, maar het verleden te laten rusten. Als we het verleden namelijk niet lieten rusten zou het echt nooit meer goed komen, wist ik. Mijn ouders gingen daar niet mee akkoord. Het oude zeer moest en zou eerst besproken worden. Dat heb ik gedaan. Ik ben daarbij te eerlijk geweest, eindelijk gezegd wat me allemaal dwars heeft gezeten, en dat werd niet bepaald gewaardeerd. We hebben sinds een aantal jaren helemaal geen contact meer.
Mijn advies is daarom om op het aanbod van je schoonmoeder in te gaan en het contact luchtig/oppervlakkig te houden. Of dat nou alleen contact met je man betekent of met jullie beiden. Ook naar je kinderen toe is dat een kans om te laten zien dat ze het goed meent. Mijn kinderen hadden hun opa en oma best nog willen zien, tot het moment dat mijn aanbod om een streep te zetten niet aangenomen werd. Mijn oudste dochter was toen oud genoeg om onderscheid te maken en vond ook dat opa en oma het te gortig gemaakt hadden.
Afspreken op neutraal terrein?
Is het nodig dat man naar zijn ouders huis toegaat met de kinderen.
Misschien kan er een afspraak komen op een neutrale plek, of bij een familid waar beide kanten mee omgaan.
En moet Opa er ook gelijk bij zijn. Misschien is alleen Oma voor de eerste afspraak een beter idee. Zij heeft tenslotte de stap gezet en lijkt niet HET probleem te zijn.
Bedankt voor jullie reacties
Al lezend en verder pratend vraag ik mezelf ook af wat ik met een gesprek wil. Oude koeien uit de sloot halen heeft geen zin. Maar als je diep in mijn hart kijk zou ik eigenlijk willen zeggen wat een *** ik hem vind en hem vertellen wat voor pijn hij ons gedaan heeft. Dat dat niet de weg is weet ik ook.
Wel willen wij laten weten dat er voor ons grenzen aan zijn gedrag zitten. Zeker in het bijzijn van de kinderen.
Komende week zal mijn man een keer bij zijn ouders op de koffie gaan om te praten over koetjes en kalfjes en te vragen wat zij willen en hoe zij de toekomst zien. Ik ga niet mee want ik werk zo'n beetje als een rode lap op een stier om naar in koeien termen te blijven. Hij doet dit ook alleen vanwege zijn moeder.
Daarna zien we wel verder. Ik weet dat ik er bepaalde gedachten bij heb die ik invul vanuit mijn ervaringen in het verleden maar wie weet zijn ze wat verandert.
Zonnig,
het praten hoeft niet altijd oude koeien uit de sloot halen (is niet altijd goed), maar wel je grenzen stellen. Het af laten doen met `zand erover´ werkt niet altijd.
Misschien zijn ze inderdaad veranderd, dat moet de toekomst uitwijzen.
