Even checken.....

No name

Ik weet niet hoe jullie dat dan allemaal doen, laten jullie alles over je heen komen om de goede vrede te bewaren? Pikken jullie dan alles? Ook wanneer je gevoel zegt, ohhh dit is mijn lijn en daar ga jij dus niet willens en wetens overheen??

Nou, eerlijk gezegd doet mijn man dat wel. Zijn moeder krijgt altijd haar zin en kan blijkbaar ook alles zeggen. Soms valt mijn mond echt open "tot op mijn hielen" bij wijze van spreken over wat ze allemaal durft te zeggen over mensen en dan hoor je dus echt geen tegengeluid van wie dan ook. Ze bekt mijn schoonvader ook af op een manier die echt geen enkele man zou pikken die zelfs een greintje zelfrespect zou hebben (en dan echt waar wij bij zitten).

Ik ben ook degene geweest die tegen mijn man heeft gezegd dat ik dat niet meer pik en dat hij dat maar eens moest communiceren naar zijn moeder toe. Dat werd dus gegil en gekrijs en gedreig.

Tegen mijn ouders kan ik gewoon zeggen wat ik denk. Soms zijn ze het ermee eens en soms ook niet en dat moet kunnen toch? Je mag best van mening verschillen vind ik. Maar het lijkt erop dat mijn schoonouders en dan met name mijn schoonmoeder totaal geen tegengas gewend is en dat ook niet pikt; van niemand. Mijn schoonvader valt haar uiteraard bij en valt anderen dus aan; soms echt totaal onterecht.

Dus om even terug te komen op je vraag of ik alles maar pik, nou niet dus en dat geeft vaak erge botsingen die mijn man liever uit de weg gaat.

Noname en ilse

ik ben dan zo iemand die vanwege de lieve vrede niet meer op alles reageert. "Superrrrrr absorrrrrrberende sponssssss" denk ik dan bij mezelf en ik doe of ik het niet heb gehoord. Niet bij alles. Ik trek wel degelijk mijn grenzen en als ze daar overheen gaat met gedrag of doordat ze dingen uitlokken met hun foute opmerkingen, dan gebeurt mijn zin. Maar ik heb nu al een stel opmerking gelezen waar ik echt niets op zou antwoorden.
Van Ilse *Iedere keer wanneer ze langskomt, krijgen wij dat ook te horen in de trant van: "Ik heb mijn kleinkind al weer 4 weken niet gezien" en dan op zo'n heel irritant zeikerige manier gezegd.*
van Ilse *Ze heeft sindsdien niet meer gebeld en is ook niet gekomen. ja, en ik ga haar dus echt niet na bellen...* Nee maar je ergert je er wel weer aan. Waarom doe je dat nou, want je weet toch van tevoren dat het zo gaat?
van Ilse *Mijn schoonmoeder is ook absoluut niet gewend om tegengas te krijgen van wie dan ook, dus dit zal zeker wel bij haar blijven hangen.* => Ik denk het niet. Ik denk niet dat deze hele opmerking meer effect heeft dan dat het jou op dat moment heel eventjes heeft opgelucht. Op schoonmoeder zal het geen effect hebben durf ik je te voorspellen.
Van Tulp *Ilse, goed gedaan, ik wou dat ik mijn eigen moeder jaaaaaaaaaaren geleden al zo had begrensd. Dan had ik nu misschien nog een moeder gehad.* => Zo te lezen is jouw moeder niet echt vergelijkbaar met de schoonmoeder van Ilse. Die komt juist niet.
Van Beo *Ik vind dat je nog aardig bent geweest. Als zij echt heeft beloofd om op zijn school te komen kijken, dan zou ik haar dat nog even fijntjes onder de neus gewreven hebben!* => En wat zou dat uitgehaald hebben? Helemaal niks, noppes, nakkes, nada, rien du tout. Alleen maar een verziekte stemming.
van Ilse *Mijn schoonvader raakt helemaal door het dolle van haar en maakte laatst zelfs de opmerking dat hij ons niet meer hoeft te zien....(en het ging alleen maar over het feit dat als wij 'nee' zeggen tegen onze zoon dat zij dat niet een minuut later "ja" moeten zeggen....). Ze kunnen dat op de een of andere manier niet verwerken ofzo. Mijn schoonmoeder gaat in haar hoofd allerlei dingen zitten malen en vuurt dat weer af op mijn schoonvader die een woedeaanval krijgt* => Alweer een reden om een toch niet aankomende stekeligheid maar gewoon binnen te houden.
van Ilse *Nu, meer dan 10 weken na de belofte is ze nog niet komen kijken. Maar wel blijven zeuren dat ze hem vaker wil zien. Dat vind ik dan zo tegenstrijdig.* Dat gaat immers al zo zolang je zoon op deze aardbol is. Waarom heb je na vier jaar nog steeds de illusie dat je dat kunt veranderen? Het blijft zo.
van sus-anne *wat ik me afvraag is; waarom stop je niet om willens en wetens een goede band op te willen bouwen met je schoonmoeder?je weét dat dit nooit zal gaan lukken,maar je blijft je maar focussen op wat je schoonmoeder allemaal verkeerd doet,en hoe jij daar mee om moet gaan.* Hear! Hear!
No name schrijft dat iedereen die een rotopmerking maakt of een belofte vergeet, dit echt wel even te horen krijgt. Helpt het? Ik denk het niet, want de volgende alinea van No name beschrijft herhaling van het patroon.
*Als ze voor de 100ste keer mijn kinderen iets beloof dat ze niet na komt, en de voorgaande keren heb ik al vriendelijk er aan herinnerd. Vervolgens gezegd, als u iets beloof wil ik dat, dat dan ook gebeurt, kinderen kijken er namelijk wel elke keer naar uit. Vervolgens gevraagt of ze niets meer wilde beloven aangezien ze het vaak te druk heeft om belooftes na te komen.* Dus het helpt niet om het oma in te wrijven. Waarom zou je je dan nog vermoeien.
Van No name *Ja en als ze nu iets beloof en mijn kinderen staan al weer blij te knikken, dan zeg ik er pats boem over heen: lieverd je weet dat oma het toch niet doet he, dus verheug je er maar niet op.* Als je het iets vriendelijk zegt en als oma al weg is, dan doe je ongeveer wat ik ook doe...
tot slot van Ilse *Tegen mijn ouders kan ik gewoon zeggen wat ik denk. Soms zijn ze het ermee eens en soms ook niet en dat moet kunnen toch?* => Zeg je echt net zulke onaardige dingen tegen je ouders als tegen je schoonouders in dezelfde bewoordingen. Ik hoop niet dat mijn kinderen dat later normaal gaan vinden naar mij toe...

Waarom ?!

Wanneer je nu bedenkt dat je duidelijk moet zijn, omdat je schoonmoeder het anders niet begrijpt, omdat ze anders gaat 'zitten malen'. Waarom zeg je dan niet ; 'ja, je zei laatst ook al dat je wilde komen kijken naar zijn nieuwe school, wanneer kom je ? wanneer spreken wij af ? spreken we bij school af of zullen we samen naar school rijden ?'
Dan is er duidelijkheid !!!
Christientje

Ik begrijp het wel

mijn man en mijn schoonvader zijn ook al jaren doof voor de rare dingen die mijn schoonmoeder zegt. ik vind echter het geen reden om haar maar gewoon haar gang te laten gaan omdat het die drie personen blijkbaar niet stoort. anderen stoort het wel. en kom op zeg, mijn schoonmoeder is ook volwassen, die hoort zich te kunnen gedragen. dat ze er mee wegkomt wil niet zeggen dat ze niet anders kan. nadat mijn man er een keertje iets van gezegd had, heb ik namelijk geen rare opmerkingen meer gehad.

het interesseert me verder ook werkelijk helemaal niets als mijn schoonouders ruzie zouden krijgen als wij de opmerkingen van schoonmoeder zouden bekritiseren. dat is dan schoonvaders eigen schuld voor jarenlange nalatigheid en afzijdigheid.

net zoiets, mijn man heeft jarenlang dingen die ze meenam gewoon ergens in een kast gestopt zonder iets te zeggen, terwijl hij het niet kon gebruiken. daardoor ging ze dus maar door met kopen. nu heeft hij een gezin en kunnen we dat allemaal niet kwijt, dus ik zeg er dan wat van. ze was wel een keer beledigd, maar de stroom neemt wel langzaam af. dat wil zeggen, als ik handdoeken teruggeef, komen er nog wel onderbroeken, als ik die teruggeef, komen er nog wel kinderschoenen, als ik zeg dat dat niet hoeft, komen ze met fruit. het probleem is dat je ongelooflijk bot en duidelijk moet zijn, anders houden ze zich er niet aan. als ik zeg geen cadeaus, nou dan pakken ze iets ouds van zolder en pakken het gewoon niet in. ik kan dat van tevoren niet altijd voorspellen; ik blijf er versteld van staan en blijf dus achteraf corrigeren zeg maar.

maar iets zeggen werkt uiteindelijk wel. uiteindelijk.

Vergelijking gaat mank

Je kan er ook heel anders tegenaan kijken. Ik zal er een andere metafoor tegenaan gooien. Als je met elkaar (stijl)danst, zijn de passen die je beide zet op elkaar afstemt op elkaar afgestemd. Als een van beide partners zijn passen verandert, kan de ander niet meer exact hetzelfde doen.
In feite zou je kunnen zeggen dat je niet bezig bent per se die ander te veranderen alswel haar gedrag te sturen. Het hebben van kennis over een aandoening kan daarbij helpen. Zonder te verwachten dat iemand die in een rolstoel zit, gaat lopen, kun je misschien leren om diegene met stoel en al te duwen in de richting van waar je naartoe wil. Terwijl je daar eerst niet naartoe kon omdat je geen van beide die stoel kon hanteren. Het ligt aan het gewicht van die rolstoel en zijn wendbaarheid en je eigen kracht en flexibiliteit of het je lukt om het ding te krijgen waar je hem hebben wil.
Groet, Jo Hanna

Blijft de persoon nog steeds hetzelfde

Johanna, want degene in de rolstoel loopt namelijk nog steeds niet, de duwer heeft de situatie verandert.
Je hebt er een werkbare situatie omheen gecreert.

Het is eerder een aanvulling op mijn metafoor.

Ja maar...

...zelfs autisten hebben toch ooit iets geleerd, een school doorlopen, of wat dan ook, en hun gedrag in bepaalde mate daar aan aangepast? het wil er bij mij gewoon niet zo in dat je dan als normaal persoon maar alles moet vergoelijken omdat zij niks kunnen. dat in dit geval de juiste benadering nog niet helemaal is gevonden lijkt me duidelijk, maar er moet toch iets zijn. of kunnen we autisten maar beter helemaal afschrijven? nee toch? of lukt het op omaleeftijd niet meer? da's jammer. dan zit je er maar mee.

maar whatever de te ondernemen actie, ik begrijp de irritatie ten aanzien van de schoonmoeder verder wel, en die is ook niet zomaar weg als je niks aan haar gedrag kunt doen. misschien is irritatie wel leeftijdsgebonden. ik ben zelf te jong om mijn leven door mijn schoonmoeder te laten bepalen bijvoorbeeld. (ik wil het zelf doen.) als je al wat ouder bent en je hebt al wat gezinsjaren op je naam staan ben je daar misschien wat relaxter over en beschouw je haar als achtergrondruis.

Niet afschrijven aanpassen

iemand in een rolstoel schrijf je ook niet af, maar je past de omgeving aan, dat doe je ook in de omgeving van een persoon met een autisme gerelateerde beperking.

Dat gebeurt nu veel meer dan pak 'm beet 15 jaar geleden. Daarmee wordt het functioneren van iemand met een beperking in de maatschappij makkelijker maar nog steeds niet vloeiend.
Maar dan moet de persoon dat zelf wel weten en accepteren anders gaat het niet lukken.

Ik verwacht van mijn zus bv geen enkele reactie op mij. Ik val niet binnen haar bubble zo gezegd. Nu kan ik blijven proberen die bubbel lek te prikken maar dat levert bij haar zoveel prikkels op dat ze zich zelf gaat bijten tot bloedens toe. Moet ik dan blijven prikken omdat je een relatie met je zus moet hebben? Ik heb dus zelf geen direct contact met mijn zus, maar ben op de achtergrond wel aanwezig voor de financiele afhandeling en overleg met haar groepsleiding. Waarbij mijn zus stabiel en vrolijk is ipv instabiel en aggresief.

Moet je je schoonmoeder dus blijven frustreren en daarmee die frustratie laten afreageren op anderen?

Precies kerstkaartje

Een kernachtige samenvatting De enige die je kunt veranderen ben je zelf. En dát is al moeilijk.

Tirza