Geheim bewaren
Gisteren heeft mijn vader me verteld dat mijn oom, die al een tijdje 'zoek' was, in de gevangenis zit in afwachting van een veroordeling wegens meerdere zedenmisdrijven. Mijn vader heeft me dit in vertrouwen verteld, ook om het zelf met iemand te kunnen delen. Buiten mijn vader weten alleen mijn grootouders het maar die blijven (begrijpelijk?) achter hun zoon staan. Mijn vader had al lange tijd geen contact meer met zijn broer, maar trekt het zich heel erg aan. Ik ben er zelf helemaal van ondersteboven. Vroeger als kleuter logeerde ik vaak bij mijn grootouders en 's ochtens kroop ik vaak in bed bij mijn oom die nog thuis woonde. Ik kan me herinneren dat ik heel jaloers was toen mijn oom de eerste keer trouwde. Hoewel ik nooit verkeerd door hem ben benaderd vind ik de hele gedachte aan die tijd nu zo verschrikkelijk.
En nu zit ik er zelf mee. Ik heb mijn vader beloofd dat ik het aan niemand vertel, en kan het dus ook niet aan mijn man kwijt. Mijn man zou waarschijnlijk toch het hele drama erin niet zien. Het is de verantwoordelijkheid van mijn oom en dat heeft totaal geen invloed op mij of mijn leven. Maarja, ik vind het niet echt voor me spreken dat ik zo'n misdadiger in mijn familie heb.
Wat
moeilijk dat je het met niemand kan delen. Ik zou het heel vervelend vinden om niks tegen mijn man te mogen zeggen, kan ik me eigenlijk niet eens indenken. Met wie zou je er dan wel over willen praten? Je schrijft nl.: "mijn man zou waarschijnlijk toch het hele drama erin niet zien"; dus je verwacht van je je man weinig begrip?
En kom: het zegt helemaal niks over jou!! Natuurlijk zit je er mee, je hebt het nog maar net gehoord. Praat met je vader en vraag je vader anders of je er toch met je man over mag praten als je daar behoefte aan hebt.
Sterkte!
Evenzo
Wat een vreselijk bericht heb je te horen gekregen! Ik kan me voorstellen dat je wereld op dit moment op zijn kop staat. Voor jou is het volgens mij heel belangrijk dat je iemand in je omgeving in vertrouwen kan nemen om dit te delen en een plek te geven. In je bericht lees ik dat je van alles aan elkaar koppelt. Jij stapte als klein kind bij je oom in bed, daar is in mijn ogen niets mis mee. Jij was het kleine kind en kleine kinderen doen dat (liefde, bescherming enzovoorts zoeken bij volwassenen). Je oom heeft jou nooit verkeerd benaderd, schrijf je. Andere kinderen zijn wel slachtoffer van hem geworden (helaas), jij bent slachtoffer van het feit dat hij een oom van je is.
Gaat het bij jou om beschaamd vertrouwen?
Mijn kinderen hebben les op de zwemschool van Benno Larue gehad en mijn oudste heeft nu juist moeite met het beschaamde vertrouwen. Benno heeft nooit iets gedaan bij mijn kinderen, maar nu worstelt de oudste met het gevoel: 'Ik vond hem aardig, maar dat was hij dus niet. Hoe zit dat nu met mijn intuïtie?'
Ook leg je de relatie tussen wat je oom gedaan heeft en jezelf. Jij bent niet verantwoordelijk voor de keuzes en de fouten die hij gemaakt heeft. Ik vraag me af hoe je nu bijvoorbeeld over mij denkt. Mijn vader heeft incest gepleegd. Als ik jouw koppeling tussen je oom en jezelf door trek, wat moet dat dan niet van mij maken? Nee, ik voel me niet aangevallen door je bericht hoor, ik heb het gevoel dat ik je juist heel goed begrijp. Met dezelfde gevoelens heb ik ook geworsteld.
En je grootouders? Tja, dat begrijp ik niet, maar ze doen hetzelfde als mijn grootouders (de ouders van mijn vader) hebben gedaan. Mijn grootouders hebben mij door hun keuze laten vallen. Ze verkozen hun zoon boven hun kleinkinderen (mijn vader heeft meer kinderen). Ik was destijds minderjarig, had geen keuze en geen mogelijkheden en bleef overgeleverd. Pas achteraf kwam ik erachter dat ze al jaren op de hoogte waren.
Maar, ook de keuze van je grootouders zegt niets over jou.
