Gescheiden wonen, tips en ervaringen?

Lara 10 en zonnetje

Allebei bedankt voor jullie reaktie. De punten die Zonnetje noemt zal ik vanavond in het gesprek met hem zeker meenemen.
De kinderen zijn hier al gewend dat zowel papa als mama een paar dagen per week van huis zijn voor werk en daarbij ook meerdere nachten achtereen weg zijn. De ene keer runt papa het huishouden, de andere keer mama. Dat zal dus niet vreemd voor ze zijn.
Er is ook aan beide kanten ook geen ander in het spel. Mijn idee is om voorlopig de middagen als de kinderen uit school komen en ik niet hoef te werken hier in huis te zijn en mee te draaien met het gezin, maar in de avond wel naar mijn eigen plek te gaan bijv.
Mijn man is net 6 weken intensief behandeld in een kliniek voor o.a. een jarenlange zware depressie. Ik heb het idee dat iedereen zichzelf eerst weer even moet terug zien te vinden. En dit met minst mogelijke onrust en spanning voor de kinderen. Al jullie inbreng is nog steeds zeer welkom en ook de andere draadjes in deze rubriek zijn heel leerzaam.

Groeten,
Marije

Nog even

Er is overigens ruimte genoeg voor de kinderen in het huis dat eventueel beschikbaar is voor mij en zowel ik als mijn man zou het geen probleem vinden als ze daar mee naar toe willen. Ook daar zijn ze welkom en nog steeds in hun vertrouwde omgeving waar het buiten spelen en vriendjes betreft. Dus ik vraag me af welke uitwerking dit op de kinderen heeft voor zover het 'kwalijk nemen van het vertrekken". Ik wil de kinderen alleen niet dwingen met mij mee te gaan als ze liever in hun vertrouwde huis blijven.

Marije

Kwalijk nemen

Het zijn inderdaad allemaal dingen om goed te overwegen die jullie noemen.
Voor wat betreft het kwalijk nemen: weegt hetzelfde argument niet net zo zwaar als papa een tijdje weg gaat. Nemen ze hem dat dan niet kwalijk?
Volgens mij is er in deze situatie geen "schuldige" aan te wijzen, waardoor de een moreel gezien een grotere verplichting zou hebben om tijdelijk te verkassen dan de ander. Het beste lijkt mij inderdaad beurtelings in de andere woning te zijn.
Mijn man heeft aangegeven best akkoord te willen gaan met tijdelijk gescheiden wonen, op voorwaarde dat hij in ons huis van nu, kan komen en gaan wanneer hij wil. En dat benauwd mij. Ik wil zodra er toch weer te veel spanning ontstaat hem niet hoeven te vragen te vertrekken naar het andere huis, maar zelf die beslissing kunnen nemen.
Hij heeft heel hard aan zichzelf gewerkt de afgelopen weken, en ik ook. Ben daarom ook bang dat ik alles wat hij doet onder een loep leg en dat is ook geen eerlijke kans voor de relatie.
Waarschijnlijk is het het verstandigste om het huurcontract in ieder geval op beider naam te stellen. Hij kan ons koophuis wel alleen betalen, ik niet en de huurwoning evt wel.
En op de vraag of hij altijd goed voor mij zorgt: Hij is altijd zeer welwillend naar mij en de kinderen toe, zeker financieel. Het emotioneel en sociaal etc voor mij zorgen
is ook geen onwil, maar wel een pijnpunt

groeten, Marije

Tinus

Ja, vergelijkbare klachten had ik inderdaad begin dit jaar,
waardoor duidelijk werd dat er echt iets aan de situatie moest gebeuren en voor mijn man ook duidelijk werd dat er professionele hulp nodig was. Voor mijzelf heb ik die toen ook gevraagd en gekregen. Daardoor werd ook duidelijk hoe moe ik eigenlijk van alles was en hoe ik beter mijn grenzen kan aangeven en stellen. Waarom vraag je dit?

Groeten,
Marije

Aanvulling

Het zou trouwens ook zo maar kunnen zijn dat blijkt dat mijn man de relatie uiteindelijk niet meer ziet zitten omdat hij ook andere inzichten heeft gekregen. En misschien valt mij dat dan wel reuze tegen, maar ook dat kan ik me indenken. We zijn er volgens mij echt allebei nog niet uit wat er gaat gebeuren. Eerlijkheidshalve moet ik wel toegeven dat ik degene ben met het minste vertrouwen er in en misschien is dat wat je tussen de regels door leest.

Marije

Mijn ervaring tot nu toe

Ha Marije,

Dit draadje staat vol met reacties die ik ook gekregen heb. Mijn indruk is dat dergelijke reacties vaak ingegeven worden door angst, of door een (in ons geval vaak onjuiste) vooronderstelling over de verstandhouding tussen beide partners. Als je man en jij samen deze keuze maken, zou ik niet te bang zijn voor de mogelijke negatieve gevolgen.

Mijn man is een half jaar geleden deels het huis uit gegaan. Het initiatief daartoe is in stappen genomen; dan hij een stukje, dan ik een stukje. Uiteindelijk heb ik aangegeven dat ik meer afstand wilde om hem en mezelf beter te kunnen zien. Hij was - en is - het daar roerend mee eens.
Nu is hij een avond in de week en in het weekend bij mij en de kinderen. Dan ben ik regelmatig weg, maar we zijn ook veel samen bij de kinderen. Op een termijn van een paar maanden hopen we dat hij een eigen huis hier in de buurt vindt, waarin ik dan ook een kamer inricht. We willen dan om beurten bij de kinderen zijn, en degene die niet bij de kinderen is woont op dat moment in het andere huis. Dus een vorm van co-ouderschap waarbij niet de kinderen maar de ouders van huis wisselen.

Doordat het een beslissing is waar we beiden achter staan en doordat we in relatietherapie al veel verwerkt hebben, zijn de scherpe randjes er voor de kinderen af. Hun leven gaat gewoon door. Soms is papa thuis, meestal mama, net zoals voorheen. Samen gebeurt wat minder, maar als we samen thuis zijn is het veel ontspannener dan voorheen.

De kinderen hebben beslist niet de indruk dat papa hen verlaten heeft. Daarin kun je als partner bij de kinderen een grote rol spelen, denk ik. Ík vind niet dat hij ons/hen in de steek laat, dus breng ik dat ook niet op hen over. Wel hebben ze behoefte aan duidelijkheid: wanneer is hij er wel, wanneer niet? Als hij daar dan eens van afwijkt, zijn ze teleurgesteld. Dat is ook niets nieuws, maar wel iets wat nu sterker speelt dan voorheen.

Ik zou je (en je man) wel aanraden om duidelijke afspraken te maken over wie wanneer in welk huis is. En het lijkt me verstandig om de tijd bij de kinderen zo gelijk mogelijk te verdelen, in hun belang (contact met beide ouders optimaal houden) en in dat van jullie zelf.

Polo

Dit ziet er inderdaad uit als de ideale oplossing voor de kinderen,fijn als je dat onderling zo kan regelen.
maar wat ik me wel af vraag,wat als er een nieuwe partner in het spel komt bij een van beide ouders,en er zijn samenwoonplannen?hoe ga je dat dan regelen?

Beetje kort door de bocht

Die reacties dat kinderen het de vertrekkende partner altijd verwijten dat hij/zij vertrokken is. Dat was bij ons niet zo hoor, mijn ex was degene die vreemd ging en die het huis uit is gegaan. Vervolgens moesten kinderen en ik ook verhuizen omdat ik het huis niet alleen kon betalen. Wie denk je dat de verwijten kreeg? Ik, dat ik pappa had weggestuurd, dat ik een ander huis had gezocht, dat ik zoveel moet werken etc
Ja, nu kan ik ermee lachen maar toen niet hoor, toen vond ik het vooral net zo oneerlijk als de kinderen.
Groet Terpi

Samenvatting tot nu toe

Wanneer ik bovenstaande berichten lees, haal ik daar denk ik een aardig overzicht uit over waar we rekening mee moet houden.
Allereerst is dat aan de kinderen duidelijk maken wie, wanneer, waar voor hen zorgt waar het de praktische dingen betreft.
Daar waar het emoties, aandacht e.d. van en voor de kinderen betreft, moeten we proberen het zo duidelijk mogelijk voor de kinderen te maken, dat we er beide voor ze zijn. We zullen er dan ook over moeten praten hoe we daar invulling aan gaan geven. Kunnen we naar pappa of mamma toe, bellen we etc etc.
Duidelijk onderling tussen man en mij uitspreken of in deze periode sex met anderen wel of niet is toegestaan is ook een punt (wat mij betreft niet, maar een duidelijke afspraak kan nooit kwaad ).
De financieen moeten ook duidelijk geregeld zijn. Kosten van de huurwoning en het runnen van het eenpersoonshuishouden. Hoe regelen we dat?
Afspraken maken over relatietherapie en waar we dan naar toe werken.
Een idee misschien om e.e.a ook
op papier te zetten zodat er geen misverstanden ontstaan over wat er wel of niet is afgesproken?
Een periode afspreken wanneer we de gemaakte afspraken evt kunnen herzien.
Zowel minder goede ervaringen als de voorbeelden waarin het wel goed uitpakt lees ik nog steeds graag. Ben nog wel benieuwd naar het antwoord van Tinus op mijn vraag
Tot zo ver heel erg hartelijk bedankt voor jullie reakties.
Groeten, Marije

Polo

polo:
"We denken nu allebei dat er veel tijd overheen zou gaan voordat we weer met iemand zouden willen samenwonen."
Dat zegt iedereen, en in de praktijk blijkt het vaak heel anders te gaan.

Tinus

Ik schreef: "We denken nu allebei dat er veel tijd overheen zou gaan voordat we weer met iemand zouden willen samenwonen."

Waarop Tinus: "Dat zegt iedereen, en in de praktijk blijkt het vaak heel anders te gaan."

Ik hoop het! Want dat zou betekenen dat er nieuwe liefdes in onze levens opduiken, en zoals gezegd: die zijn welkom.
En dan zien we wel weer. Ik maak de rationele keuze om nu en in de toekomst de belangen van mijn kinderen in deze zwaar te laten wegen, en ik maak de vooral emotioneel gefundeerde keuze om nu te beginnen aan deze constructie. Omdat het nú goed is, voor ons allemaal. Met ruimte om mee te bewegen met wat de toekomst brengt.

Belastingen

Marije:
Ik heb begrepen dat wanneer we een huis in de vrije sector huren in de gemeente, dat een van ons waarschijnlijk daar dan ook bij de gemeente ingeschreven moet staan."
Je woont dan niet meer officieel samen. Dat heeft vooral grote gevolgen voor de belastingen.
Verder is je man nu officieel verzorgende ouder; bij een 'echte' scheiding maakt hij dus grote kans om (als hij dat mocht willen) ook aangewezen te worden als verzorgende ouder en krijg jij een omgangsregeling.

Einde relatie

Over jullie kan ik niet oordelen of voorspellen, maar in mijn omgeving is apart gaan wonen vrijwel altijd ook het einde van de relatie gebleken.
De intentie is: therapie, kijken of er nog wat van te maken valt, etc. De praktijk is: opluchting nou de druk ervan af is, en dat vertaalt zich in een definitieve breuk en op termijn een nieuwe partner.