Ik ga scheiden...

Vandaag heb ik mijn man vertelt dat ik wil scheiden...
Ik trek het niet meer, de koek is op.

Jarenlang hoefde ik geen hulp te verwachten in huis, hoe moe ik ook was of hoeveel pijn (ben ziek) ik ook had.
Regelmatig heb ik dat aangegeven, een paar weken terug is er zelfs al over scheiden gesproken.
en nog hoefde ik geen hulp te verwachten...
En uiteraard draait het niet alleen maar om hulp in huis, maar voor mij geeft dat wel aan dat hij niet (genoeg) om ons geeft.
Als hij pijn heeft dan doe (deed) ik alles om het voor hem zo makkelijk mogelijk te maken, zodat hij zo min mogelijk pijn hoeft te lijden.
maar ik hoefde datzelfde niet te verwachten.

Vorige week is de bom gebarsten, mijn grens was bereikt.
Ik kan prima met hem door 1 deur, maar het voelt als vriendschap en niet meer als een huwelijk.

Mijn liefde voor hem is langzaamaan verdwenen, waar ik uiteraard net zoveel schuld aan heb als hij.

Hij is nu een paar nachten van huis, even rust voor ons beiden.
Zoals ik al verwacht had, is er niets veranderd in huis.
Ik merk eigenlijk amper dat hij er niet is (behalve dan dat er niemand is om tegen te kletsen).

Mijn liefde is echt weg merk ik nu duidelijk...
Jarenlang heb ik al mijn energie in onze relatie gestoken en kreeg altijd te horen dat hij nu écht meer betrokken ging zijn bij ons gezin.
Maar helaas was dat altijd van hele korte duur.
En nu kan ik niet meer, ik vind het verschrikkelijk, maar het is voor mij écht genoeg geweest.

Ik ga zonder hem gelukkiger zijn.

Hij heeft er veel moeite mee,wil me niet kwijt.
Dat maakt het moeilijk om bij mijn beslissing te blijven, hoewel ik zeker weet dat het de juiste beslissing is.

Straks komt hij thuis om te praten.
Weet niet hoe dat gaat verlopen.
weet wel dat hij erg boos is nu (wat ik ook wel begrijp).

Hoop dat we alles netjes af kunnen sluiten, zeker voor onze dochter!!

Moest het even kwijt....