Je alleen voelen....
het is alweer een tijd terug dat ik hier heb geschreven. Nu een jaar geleden zijn mijn ex en ik definitief uit elkaar gegaan. Hij had er duidelijk genoeg van (vreemdgegaan, flirten etc) terwijl ik ondanks alles nog met hem verder had willen gaan. Dat gevoel ik nu over. We zien elkaar redelijk veel, maar behandelen elkaar met respect.
Mijn probleem is dat ik me zo alleen voel vaak. Ik woon in het buitenland, kan vanwege ons kind niet terug naar nederland. Zijn familie is in de 13 jaar dat we samen waren "mijn" familie geworden, en echt, ze zijn er nog steeds 100% voor me, maar ja...ik vind dat ik de feestdagen toch een stapje terug moet doen (bv met feestdagen, belangrijke gebeurtenissen...hij heeft nu tenslotte een nieuwe vriendin en ik wil niet dat mensen zich door mijn toedoen ongemakkelijk voelen).
Hij heeft al bijna sinds we uit elkaar gingen een ander....dik 10 jaar jonger, ook buitenlands (net als ik hier, het klinkt raar maar het is alsof de geschiedenis zich herhaald). Ik krijg continu verhalen van hem te horen dat hij niet weet met haar verder te willen, dat hij mij mist, dat hij ons leven mist, blablabla, maar ondertussen heeft hij wel gedaan wat hij gedaan heeft en is hij nu met haar.
Met onze zoon (6jr) regelen we alles naar zijn idee perfect....maar eigenlijk moet ik me continu aan hem aanpassen....nog hetzelfde als toen we in een relatie zaten. En ik ben vaak helemaal op, want ik heb hier tenslotte ook niet echt veel mensen om met mijn zoontje op terug te vallen voor oppas etc).
Een half jaartje geleden ben ook ik iemand tegen gekomen. Maar tot mijn spijt werkt dat ook niet...het is te vroeg denk ik. Ik heb heel veel aan hem, hij is een geweldige vriend, maar toch blijf ik me vaak "eenzaam" voelen. Het is me echt gelukt een redelijk sociaal leven op te bouwen, en deze vriend geeft daar ook nog eens een extra dimensie aan, maar toch blijft dat enzame gevoel. De enige die dat weg kan nemen is mijn zoontje....maar ja, ik kan toch moeilijk aan hem gaan hangen 
Volgende week gaan we een weekje naar mijn familie in Nederland...even er tussenuit....ik hoop dat het me goed zal doen...
Wilde gewoon even mijn verhaal kwijt...
Niemand
kan eenzaamheid opvullen en dat lijkt me ook niet goed.
Ik kan het me helemaal voorstellen gezien de situatie waarin je zit. Dat is ook niet makkelijk.
Maar weet je? ook ik voel me af en toe eenzaam. En ik heb vrienden om de hoek, een leuk gezin, lieve familie. Eenzaamheid zit in jezelf.
Ook je zoontje kan dat niet wegnemen (dat lijkt maar zo omdat je door je zoon druk bezig bent met hem dus wordt je afgeleid).
Ik heb geen oplossing maar het heeft alles te maken met houden van jezelf, zelf acceptatie, tevreden zijn, etc etc. En OOK eenzaam MOGEN zijn. Wat is er eigenlijk zo vreselijk aan? in de leegte kom je jezelf tegen en dat doet soms pijn. Daar willen we vaak van weglopen.
Misschien helpt het als het mag van jezelf.
Sterkte
Helemaal waar hoor
Je hebt helemaal gelijk hoor, en ik krijg juist vaak te horen dat ik het naar omstandigheden zo goed doe.....ik doe ook veel leuke dingen...maar ja....soms is er gewoon die eenzaamheid....meestal op de raarste momenten. Ben nu net terug van een weekendje london, ga volgende week naar nederland....zou dolblij moeten zijn, en net nu voel ik me eenzaam, terwijl ik andere momenten veel minder doe en kan genieten van een glaasje wijn alleen op de bank....
Nou ja....morgen zie ik alles vast veel rooskleuriger...
Niet met je eens hoor angel
Ja, als je "vrienden om de hoek, een leuk gezin, lieve familie" hebt en je voelt je dan eenzaam, dán zit het in je zelf. Maar ga maar eens in een vreemd land wonen, gescheiden, in een andere cultuur, ver van familie en vrienden, dan zit de eenzaamheid wel degelijk ook in je situatie.
Of dat oude buurvrouwtje dat niemand meer heeft, daar kan je toch ook niet tegen zeggen "ja, eenzaamheid zit in jezelf". Eenzaamheid is wel degelijk oók situationeel.
Postster van dit draadje zit in een moeilijke situatie. Ik ben wel met je eens dat gewoon maar voelen dat het zo is en dat dat mag, kan helpen.
MariaRosa
Stortregen
Gelijk gepost. Nou in ieder geval veel sterkte want je zal ook echt wel alleen en daardoor eenzaam zijn. Blijf maar lekker hier posten.
En wat ik ook nog dacht: is er dan echt geen mogelijkheid terug te komen?
MR
Nee
Nee, de mogelijkheid om terug te gaan naar nederland is er niet. We hebben samen een kind, en zonder zijn toestemming mag ik mijn zoon niet meenemen, of ik zou hem uit de ouderlijke macht moeten zetten. Zover wil ik het helemaal niet laten komen, dus zolang het lukt wil ik het hier proberen. Kan ik het niet meer aan, dan vind ik dat hij eindelijk maar eens begrip moet gaan tonen. Ook voor zoonlief is het nu beter hier te zijn...hij heeft hier zijn leventje, vriendjes, familie en vader...
En tja, de momenten van eenzaamheid overvallen me soms echt...net zoals momenten van enorme dankbaarheid voor de mensen die er voor me zijn. Heb net een uur met mijn ma aan de telefoon gezeten en voel me weer een stuk beter gelukkig, en ook heeft mijn vriend net een paar keer gebeld om me een hart onder de riem te steken (toch wel lief natuurlijk ). Reden dat het tussen hem en mij niet echt lukt ligt dan ook weer grotendeels aan mij...ik wil hem juist vanwege de twijfels niet teveel in het leven van mijn zoontje mengen (wel als vriend maar niet als meer...) en tja...mijn zoontje is nu eenmaal veel bij mij!!
Nou ja...ik ga in ieder geval me weer wat meer op het hier en nu focussen....al dat gemaal over de toekomst brengt alleen maar met zich mee dat ik mijn koppie laat hangen.
bedankt voor jullie steun....en het is fijn te horen dat mijn situatie echt niet makkelijk is en ik dus echt niet zomaar zeur ofzo...
Waar woon je?
ben wel nieuwsgierig in welk land je woont.
Ik woon in Frankrijk, ben gelukkig getrouwd, maar ik kan me af en toe enorm eenzaam voelen. Zeker als we ruzie hebben, of ik heel erg moe ben, en ik niet "even" langs familie kan. Dat is gewoon heel zwaar.
En nu zit je in een land zonder een gezin om je in thuis te voelen. Dat is inderdaad superzwaar. Sterkte!
Ik woon in Zuid-Spanje...dus gelukkig veel zonuren om mijn humeur mee op te peppen (maar ook slechte werkomstandigheden, lage lonen en veel mañana mañana gebeuren )
Stortregen
Nou ja, het is ook wel een rotte tijd, zo rond de Kerst. Het is een dijk van een cliché maar ik voel het toch altijd wel extra rond de kerst hoor, het alleen zijn.
MR
Sterkte!
Ik wens je veel nieuwe vrienden toe in je omgeving voor 2009!
