Relatie beeindigen?
Ik zit op het moment in een moeilijke situatie, waar ik me geen raad mee weet. Ik ben een gescheiden moeder van 2 kinderen en heb sinds 5,5 jaar een relatie met een Turkse man. In de afgelopen jaren ben ik meerdere keren naar hem toe geweest. Al mijn spaargeld en vrije dagen heb ik in deze vakanties en telefoonrekeningen gestopt. Begrijp me goed: hiervan heb ik geen seconde spijt gehad, want ik was blind van verliefdheid en wilde niets liever dan bij hem zijn.
Inmiddels wonen wij ruim een jaar samen en heeft hij een verblijfsvergunning voor 5 jaar ontvangen. Hij spreekt inmiddels vloeiend nederlands, heeft zijn inburgeringsexamen gedaan, heeft een vast contract en volgt vanuit zijn werkgever een opleiding die 2 jaar duurt. Met de kinderen kan hij prima opschieten.
Dus waar gaat het over? Nou.....ik denk dat de koek voor mij op is...En juist dat durf ik hem niet te vertellen. Niet na alles wat hij heeft gedaan om hier te komen. Hij heeft Nederlands geleerd, zijn familie en vrienden achtergelaten. Als ik hem vraag waar hij liever is, dan krijg ik het antwoord: liever in TR, maar daar ben jij niet, dus dan in NL.
Ik merk dat ik weinig meer van hem kan hebben, hij dus ook niet meer van mij. De irritaties en ruzies stapelen zich op.
Meerdere malen heb ik aangegeven dat ik zo niet verder kan, niet verder wil. En steeds laat ik me weer overhalen om verder te gaan.
Uit schuldgevoel durf ik niet deze relatie te beeindigen. Maar ik kan niet zo meer verder....
Iemand raad?
De koek op?
Het zal wel aan mij liggen hoor, maar hoe kan je nou zeggen dat "de koek op" is, na slechts één jaar samenwonen. Als iemand zegt dat de koek op is, denk ik daarbij aan een relatie van vele jaren waarbij je samen door veel verschillende etappes bent gevaren en waarbij het uiteindelijk niet meer mogelijk is om er nog iets uit te halen. Maar de koek op na één jaar? En zo snel al irritaties en niets meer kunnen velen? Ik denk gewoon dat je inderdaad blind verliefd bent geweest en daardoor niet helemaal verstandige beslissingen heb genomen. Ik vind het dan ook werkelijk triest voor deze man dat hij huis en haard verlaten heeft om voor jou te gaan.
Inderdaad, blijf niet uit medelijden met hem, daar heeft hij niks aan, maar de omstandigheid dat hij uit zijn land is gekomen om bij jou te zijn, is wel iets waar je wel degelijk rekening mee moet houden voordat je stappen gaat ondernemen.
Maria
Bedankt!
Allereerst excuses dat ik nu pas kan reageren; heb op het moment geen internet thuis, dus kan alleen op mijn werk internetten.
Bedankt voor jullie reacties. Als ik ze teruglees, ben ik het eigenlijk wel met iedere post eens.
Vooral Magnolia die schrijft:
Je schrijft dat jullie een relatie van 5,5 jaar hebben. Het is maar de vraag of dat echt een relatie was. De afstand was groot en jullie zagen elkaar alleen in optimale omstandigheden. Thuis had jij tot een jaar geleden nog steeds alle touwtjes in handen. Daarna volgde een jaar waar alles gericht was op zijn migratie en integratie, in Nederland en in jouw gezin.
Feitelijk begint de relatie pas nu! Vraag jezelf bijvoorbeeld eens af in hoeverre jij echt ruimte hebt kunnen maken voor hem in je leven, in je gezin, in je huis, in je ouderschap.
En ik denk dat dit zoooo waar is. Tijdens de afgelopen jaren heb ik hem natuurlijk alleen maar leren kennen tijdens vakanties, in zijn eigen omgeving, in zijn eigen cultuur.
Geen problemen met de dagelijkse dingetjes die je in iedere relatie wel hebt. En dat de koek op is...waarschijnlijk is die er niet eens geweest.
Maar het besef dat het nu pas begonnen is, en dat ik waarschijnlijk toch wel een verkeerde beslissing heb genomen voor de emigratie van mijn vriend, en dus daarom ook het inmense schuldgevoel, maakt het er allemaal niet makkelijker op.
Het feit dat ik hem ongelukkig maak met mijn beslissing om te stoppen en de daaruit voortvloeiende consequenties (oa terug naar Turkije), houdt de relatie in stand. Maar zoals sommige al aangaven, dat is geen basis voor een relatie.
Ik heb gisteren op papier gezet wat mijn gevoelens zijn, maar dat maakte waarschijnlijk niet veel indruk op hem. En dat versterkt dan weer mijn gevoel dat we helemaal niet bij elkaar passen als hij mijn gevoelens niet eens wil of kan begrijpen...
Het is weer een warrig verhaal geworden, maar mijn hoofd bonkt uit elkaar en weet op het moment echt niet waar ik goed aan doe...
Magnolia
Wederom heb je gelijk Magnolia.
Ik ben zo ontzettend moe, moe van alles dat ik nu geen beslissing kan of wil maken. Had ergens op het forum gelezen dat geen keuze maken ook een keuze is. Op dit moment doe ik dat. Ik probeer het thuis zo leuk mogelijk te maken, maar dat kost bergen energie.
Hopelijk na alle drukte van kerst is mijn hoofd een beetje leger en kan ik weer even nadenken!
Magnolia
Dank je wel voor je woorden.
Ik wens jou ook fijne feestdagen!
