Scheiden!
Beste online ouders,
Het hart kan zich door pogen lang verstoppen
Maar eens wil het bevrijd zijn van het juk
Ik weet dat ik het niet meer kan verkroppen
En geef toe aan mijn diepste ongeluk
(geparafraseerd op Zijlstra)
Stap na stap besef ik hoe slecht deze relatie voor me geweest is, hoe ongelukkig ik er in was.
Maar nu, maar nu, nog een paar dagen buffelen en ik kan verhuizen! Een eigen plekje, veel te klein voor 4, maar wel m'n eigen plekje.
We blijven altijd aan elkaar vastzitten door de kinderen: geld en zorg ongeveer 50-50
geld is nog niet geregeld, dat zal nog wel knokken worden - het zij zo.
Hoe dom was ik om me aan zo iemand te binden, te denken dat we er wel uit zouden komen.
Nu moet ik op de blaren zitten.
Maar ik ben opgelucht, bevrijd, en ik hoop dat ik m'n rancune op termijn weer los kan laten, en kan accepteren dat ze als partner een debiele botte bitch was. En ik hoop dat ik haar als moeder toch kan hoogachten, dat voel ik als vaderplicht.
Zo veel verdragen, nou nee: half verdragen, half geknokt. Maar wel heel veel. De meesten zouden al veel eerder adieu gezegd hebben. Ik doe het nu. Mijn domheid wordt wel gecompenseerd door de wil om voor de kinderen het uiterste geprobeerd te hebben.
Dit wil ik graag delen in de anonimiteit van cyberspace.
Gefeliciteerd
Het gaat wel goedkomen met die rancune, je constateert nu al dat je zelf zo stom bent geweest om tegen beter weten in te blijven hopen dus je beseft in ieder geval je eigen aandeel in plaats van haar alle schuld in de schoenen te schuiven. Mijn intuïtie zegt dat je te veel over je heen hebt laten lopen. Leer ervan voor een eventuele volgende relatie. Als je ziet dat je kinderen opgroeien tot leuke mensen en beseft dat dit voor de helft háár verdienste is dan zal het ook wel lukken om je ex op den duur positiever te bekijken. Maar zo ver is het allemaal nog lang niet, je moet nu eerst door een rijstebrijberg van emoties. Ik herken het helaas maar al te goed, ook ik ben een paar keer veel te lang blijven hangen in ten dode opgeschreven relaties.
Opgelucht
Je klinkt erg opgelucht, in dat geval; gefeliciteerd. Een nieuwe start, respectvol proberen af te ronden en samen mooie kinderen blijven grootbrengen!
Geen idee of we je al vaker op het forum hebben mogen 'lezen', maar wees/blijf welkom.
Jons
Herkenning
Ik herken een deel van je verhaal wel, heb ook de grote opluchting gevoeld, maar nu slaat toch ook de pijn kneiterhard toe
Muizemeis
Dat komt wel
Mijn ervaring is dat het jaren kan duren voordat je je eigen aandeel in de slechte relatie ziet/kunt zien. In mijn geval zo'n 3 jaar, maar ik ken voorbeelden waar het besef nog veel later mondjesmaat naar boven komt.
Vic
Dan ben ik blijkbaar erg snel 
want ik zie het nu toch al heel veel van mijn eigen fouten in het mislopen. Het is de vraag of ex dat ook ziet, maar goed dat is izjn stukje
Muizemeis
Klopt, vic
Ai, ik herken het maar al te goed. Aangezien de mannen objectief gezien de boosdoeners waren (bijv. eentje was een pathologisch leugenaar) was het maar al te verleidelijk om in de slachtofferrol te blijven hangen. Pas later zag ik in dat ik ook fout zat door me te passief op te stellen, de dialoog niet durven aangaan, mijn grenzen niet te bewaken of tegen beter weten in te blijven doorsukkelen in een doodzieke relatie.
