Relaties Relaties

Relaties

Dochter

Dochter

22-08-2012 om 14:59

Slechte band met ouders en schoonouders

Tja de titel zegt het al. De band met mijn ouders, en helaas met mijn schoonouders is niet fijn.
Ik was vroeger thuis al een beetje het rare buitenbeentje, zat altijd op mijn kamer. Ook werd ik op school erg gepest en werd dat door mijn ouders gebagatelliseerd. Ik voelde me erg in de steek gelaten. Mijn zus daar klikte het wel goed mee, dus stond ik er in het gezin alleen voor. Het was zelfs zo erg dat ik regelmatig niet mee mocht met gezinsuitjes. Zat ik alleen thuis terwijl mijn ouders en mijn zus op stap gingen (ik verpestte toch altijd alles). Tja ik was ook niet erg makkelijk als kind en puber.
Nu merk ik dat nog in de vorm dat kennissen van mijn ouders niet eens weten dat ze twee kinderen hebben. Als ik er bij ben dan zijn ze soms echt verbaasd: "hee heb je nog een dochter!" Ze zijn ook altijd trots op mijn zus, en naar mijn werk wordt nooit gevraagd.
Ook mijn man heeft niet echt leuke ouders. Vroeger was er altijd veel ruzie. Zijn vader is echt een moeilijke man, die niet tegen herrie, rommel en "alles wat niet hoort" kan. Mijn schoonmoeder zit de hele tijd alles te sussen, en praat veel maar luistert nooit.
Toen we elkaar leerden kennen (23 jaar geleden) was er veel onderlinge herkenning. Dat was (en is) wel fijn.
Maar inmiddels hebben we 2 prachtige kleindochters en beide grootouder-stellen willen daarvan genieten. Heb ik begrip voor, en we gaan ook regelmatig langs en ik vind het ook fijn dat mijn kinderen 2 oma's en 2 opa's hebben.
Maar ik begin steeds meer moeite ermee te krijgen.
Mijn dochter heeft wat problemen op school met pesten en de juf. Ik zit daar bovenop op school. Ik merk nu dat mijn moeder zich zit te verdedigen over haar laksheid vroeger; ze beseft blijkbaar heel goed dat ik erg gepest werd en dat ze meer had moeten doen. Erover praten heeft al tot grote ruzie geleid; dat durf ik niet meer.
En ik zie hierdoor ook ieder jaar erg op tegen dingen als verjaardagen (ik en mijn man vieren het zelf niet meer maar wel voor mijn kinderen). Toch staan ze altijd op onze verjaardagen (van mijn man en mij) op de stoep, zelfs als we aangeven dat liever niet te willen. (Hoezo je bent toch jarig!)
Kerst is nooit gezellig. Bij mijn ouders is het ieder jaar ruzie, waarschijnlijk omdat iedereen het spannend vindt. En mijn moeder wil het perse bij haar thuis, en dat is erg krap.
Bij mijn schoonouders is het zo nodig nog erger, in de 23 jaar dat ik er kerst heb gevierd is dat nog niet zonder ruzie gegaan. Pfff. En dan nog dat ieder trouwjaar met een weekendje weg gevierd moet worden...
Dus afgelopen jaar waren we "gevlucht" en een week op vakantie. Maar nu werden we dus nu al gevraagd door mijn schoonouders (om te voorkomen dat we weer weg gaan... dat zei ze!).
AAArgh Ik probeer echt geen hekel aan die mensen te hebben maar, zeker sinds we kinderen hebben worden we zo geclaimd. Mijn man vindt dit ook lastig, want zoals hij zelf zegt; hij heeft niks met ze.
Hoe moet ik hiermee om leren gaan? Ik heb binnenkort een behandeling bij de psycholoog, mede hierover. Alleen zijn de wachtlijsten nogal lang. Maar door de "kerst-vraag" knapte er even iets bij me. Ik ben zo boos geworden (toen we weer thuis waren). We hebben nog niks toegezegd trouwens...

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
K. Dootje

K. Dootje

22-08-2012 om 15:48

Errug moeilijk

Hallo dochter

Persoonlijk advies is moeilijk te geven, ik hoop dat de hulpverlener je handvatten kan geven om ermee om te gaan.

Je schrijft dat je geen ruzie meer wil maar ik denk dat je zo stilaan het moment hebt bereikt van erop of eronder. Net omdat je het er zo moeilijk mee hebt, je kan het niet blijven naar de achtergrond schuiven.

Hoe ging het tijdens en na die ruzie? Heeft het een beetje de lucht geklaard? Kon je zeggen hoe je je voelt? Of is alles onder tafel geveegd en sta je nog even ver?

Zijn ze vatbaar denk je als je alles heel rustig op papier zet en daarna persoonlijk verder praat?

Zelf ben ik momenteel zo ver dat ik -tijdelijk- het contact tot een minimum beperk. Vooral omdat moeder er niet voor mij was en ik tegelijk bij elk gesprek moet horen hoe goed ze het doet. Ik kan het niet meer aan en vlucht dus ook weg, ben zogezegd aan het werk, op reis, druk druk sorry. Ze voelt nattigheid en verweert zich met 'ik deed het niet opzettelijk.' Tja.

Het is moeilijk, mensen worden niet graag op hun fouten gewezen en gaan algauw in de verdediging. Assertief zijn en praten vanuit IK in plaats van te verwijten vanuit JIJ kan helpen.

Veel succes.

soortgelijk

soortgelijk

22-08-2012 om 16:08

Lastig

Ik herken dingen - ik heb geen band met mijn ouders (vader trouwens al bijna 20 jaar niet gezien) of schoonouders. Ik ben ook wel eens mensen tegengekomen die nooit iets over mij gehoord hadden. Wel apart. Of ze bekijken je met zo'n vreemde blik dat je je afvraagt wat er over je verteld is. (Mijn moeder was overigens niet te beroerd om me gewoon in te wrijven wat voor onware dingen ze over me rondvertelde, dus ik kan me er wel een voorstelling van maken.) Mijn man heeft ook geen leuke ouders en heeft ook niks met ze.
Maar wij hebben eigenlijk wel vaak nee gezegd tegen zijn ouders en die vragen/komen daardoor minder vaak. Natuurlijk komen ze nog wel eens met een voorstel, zoals dat we naar hun vakantieadres moesten vliegen om de verjaardag van schoonmoeder te vieren die we al voor vertrek hadden gevierd, maar dat soort dingen doen we gewoon niet. We zijn geen marionetten. Ik denk wel dat als we steeds maar ja zouden zeggen, ze ook veel meer zouden claimen. Maar nu werkt het niet zo goed. Ik zou het dus ook nooit zover laten komen dat ik al 23 jaar op rij ruzie moest meemaken tijdens kerst. Na 1 keer zou ik met tegenzin gaan en na een tweede keer zou ik het gewoon niet meer doen. Hoe je dat na 23 jaar nog moet oplossen, geen idee. Gewoon zeggen dat je het absoluut niet gezellig vindt? Hoe langer het geduurd heeft hoe meer problemen het geeft als je het ineens niet meer wil, denk ik. Maar je moet niks, en zeker geen energie laten opzuigen door mensen alleen maar omdat het toevallig familie is. In zo'n geval vraag ik me af waarom ze zo graag willen dat ik er ben als ze zich niet eens kunnen gedragen.
Als het je goed bevallen is vorig jaar, zo'n rustige kerst, dan doe je dat gewoon weer. Naar familie met kerst is geen verplichting hoor. Mijn kant van de familie is helemaal niet bijelkaar gekomen vorige kerst. Er was denk ik iemand op vakantie.

Eugenie

Eugenie

22-08-2012 om 18:27

Lijkt mijn familie wel

Mijn oplossingen zijn op dit moment:
- niet praten over dingen die je na aan het hart liggen (zoals bij jou het pesten van je dochter; bij ons de puber-perikelen met onze kids; gaat ze moer aan)
- met kerst kunnen alle ouders hier komen eten inclusief onze broers en zussen; iedereen neemt wat te eten mee (behalve mijn ouders). Veel verschillende mensen en dus geen ruzie en andere kerstdag vrij. Was eerst 2 jaar morren (van de ouders; niet van de broers en zussen), maar inmiddels heeft iedereen zich geschikt in de situatie. Enige nadeel is dat alleen ons huis groot genoeg is voor het hele gezelschap en het voor ons hard werken is.
- wees laconiek. Zoals mijn man zegt "je familie die is gek" verwacht niks, dan is alles meegenomen en vooral vergeet de familie-idylle uit de "bladen"; die bestaat niet, streef er ook niet naar.
- bij een verjaardag krijgen ze een borrel en een niet te ingewikkelde maaltijd met koffie toe en dan tot ziens tot de volgende keer.
- tussendoor bezoekjes zorg ik dat we samen wat te doen hebben (afleiding) en niet alleen maar gaan zitten praten.

Sinds wij zelf de regie nemen is het een stuk beter uit te houden met elkaar. Wij hebben geen slechte band, eerder nauwelijks een band. Maar het leven is te kort om je tijd te verdoen met mokken over je ouders.

soortgelijk

soortgelijk

23-08-2012 om 16:27

Nou

" Zit ik weer op mijn verjaardag met ze opgescheept, terwijl ik lekker zou gaan sporten . Hoe doe ik dat toch! "

Je doet de deur open
Nou weet ik niet of ze eerst bellen en je dan zegt dat het kan. Maar dan zou ik in de dagen voor mijn verjaardag de telefoon niet opnemen als ik het moeilijk vond om nee te zeggen. En anders 'nee ik ben sporten/weg' en dan ga je ook.
Als ze onverwacht komen, doe je net of je niet thuis bent. Ik ben er nu eigenlijk best goed in om weg te zijn, boven te zijn, te zeggen dat ik er dan niet ben, of de telefoon niet op te nemen, zeker als het waarschijnlijk is dat ze gaan bellen/komen. Omdat ik heel vaak toevallig of opzettelijk weg was, heb ik het idee dat ze nu niet meer zo snel drie kwartier gaan rijden om te kijken of we toevallig thuis zijn.
Mocht ik voor mijn verjaardag hebben gezegd dat ik er niet zal zijn en ze zeggen toch te komen, dan vinden ze gewoon niemand thuis.

" Mijn man vindt dat ook moeilijk. Over kerst zegt hij zelf: "We kunnen ze toch niet altijd dat plezier onthouden?" "

Maar iemand maakt daar steeds ruzie. Wie zijn dat dan, en wat voor plezier wordt er dan aan beleefd?
Mijn ouders maakten vroeger altijd ruzie; ik ga écht niet bij ruziënde mensen zitten omdat die misschien eventjes plezier beleven aan mijn kinderen. Iets werkt er blijkbaar niet aan de kerstconstructie; waarom dan in stand houden? Plezier kan niet beleefd worden op een ander moment?

Eugenie

Eugenie

23-08-2012 om 22:39

Ach meid

je komt er wel. Je hebt een wijs besluit genomen door met een onafhankelijke derde (de psycholoog) te gaan praten. Zij gaat je (als het goed is) het juiste duwtje in de rug geven dat je mist. Het is niet heel ingewikkeld en je bent er bijna
(even een tegen-geluid op "errug moeilijk")

tantan

tantan

23-08-2012 om 23:14

Grenzen stellen

Ik heb de andere reacties niet gelezen, maar ik kan je uit ervaring zeggen dat hier maar een ding aan te doen is, grenzen stellen. En worden die grenzen niet gerespecteerd, dan sta je op en ga je weg of -als ze bij jou zijn- wijs je ze de deur.

Ik kom uit een situatie waarin ouders mij als persoon niet accepteerden, denk dat ik een jongetje had moeten zijn. Veertig jaar later wordt mij nog kwalijk genomen dat ik geen piemetje heb. Mijn leven lang is mij het leven zuur gemaakt door mijn ouders, mijn broer werd vereerd. Toen ik kinderen kreeg, claimden ze mijn kinderen, met een grote bocht om mij heen. Ze lapten mijn regels aan hun laars. Er werd mijn kinderen zelfs verteld dat ze neit naar mij hoefden te luisteren. Ik werd meer dan ooit belachelijk gemaakt, ook naar mijn eigen man, schoonouders, buren, vrienden en kennissen. En lelijk tegen mij doen, niet normaal. Toch hield ik van mijn ouders. Ik wilde geen ruzie. En dus, als ik een grote bek kreeg als ik ergens iets van zei, dan hield ik mijn mond. Maar het gedrag werd erger en erger. Ik werd als deurmat behandeld omdat ik ging liggen, zeg maar. Op een gegeven moment was de maat gewoon vol en heb ik een grens gesteld, gewoon gezegd dat ik iets niet wilde, dat het mijn leven, mijn huis en mijn kinderen waren. Geloof het of niet: deze uitspraak leidde tot geweld. En daarna een periode van dreinen, jammeren hoeveel verdriet ik mijn ouders deed en altijd al gedaan had, dit alles liep uiteindelijk op tot een ziekelijk stalken.

Ik heb op dit alles steeds gereageerd door kalm mijn grens aan te geven. Als je komt voor de gezelligheid is het goed, als je komt voor iets anders mag je wegblijven. Dit werd mij kwalijk genomen, hoe ik durfde. Of ik dacht dat ik kon bepalen hoe ze met hun kind (ik) en hun kleinkinderen omgingen. Er was niet mee te praten. Zij waren baas geloof ik dat ze dachten. Er volgden allerlei treiteracties.

Ze hebben zelfs een rechtszaak gestart omdat ik nooit voor mijn kinderen gezorgd zou hebben, zij zouden de drijvende kracht achter mijn gezin zijn en de kinderen zouden hen toebehoren. Hier hadden ze lang mee gedreigd. Ik heb gezegd dat als ze dat ooit zouden doen, het verhaal hoe dan ook klaar was voor mij. Ook als ze zouden verliezen, ook als ze spijt zouden krijgen. De zitting was een circus rondom de grootheidswaan van mijn moeder. Kinderbescherming erbij. Want het waren nogal beschuldigingen die ze geuit hebben. Ze wisten allerlei mensen die wij niet eens kenden te bewegen tot het doen van verklaringen, vermoedelijk door hun zielige verhalen. Godzijdank verloren ze de zaak, we bleven met een enorme kostenpost zitten. Ook zijn we enorm beschadigd geraakt. We raakten vrienden kwijt, die ook geintimideerd werden. Tot slot worden we door veel mensen met de nek aangekeken om wat we mijn ouders aandeden. Maar we hebben onze kinderen nog. Zij werden ook lastig gevallen, we hebben hen geleerd te negeren. Dit doen we zelf ook. Ze hebben nog geprobeerd om in onze omgeving te infiltreren om zo contact met onze kinderen te krijgen, sommigen zijn hierin meegegaan, maar wij hebben elk contact wat meegaat in hun verhaal afgesneden. Langzaam aan keert de rust weder. Mijn kinderen zullen opgroeien zonder grootouders mijnerzijds.

Ik denk niet dat het bij jou zo erg is als bij mij, al herken ik wel dingen. Doe alsjeblieft wat ik zoveel eerder had moeten doen: grenzen stellen. En blijf erbij. Ook als dit betekent: geen contact. Dan maar (even) niet.

soortgelijk

soortgelijk

24-08-2012 om 11:39

Dochter

Bah, wat vervelend! Ik voel met je mee hoor. Maar ik zou dan toch echt liever ondankbaar genoemd worden - je weet zelf wel dat je dat dan niet bent. Ik denk dat ze er een soort genoegen in scheppen om jou thuis te laten blijven op de tijd die _zij_ bepalen. Macht dus. Als jij je onttrekt aan die macht, gaan ze je van vanalles beschuldigen; wie weet trap je erin en doe je de volgende keer weer wat zij zeggen. Maar als jij je ongevoelig toont voor hun macht of hun beschuldigingen, kunnen ze niks meer. Dan heb je kans dat ze je een beetje gaan respecteren.

Jammer van je man, maar hij heeft toch ook niks met die ouders? Ik herken het wel een beetje. Mijn zussen hebben ook wel eens tegen mij gezegd dat ik niet vaak genoeg blablabla. Maar dit komt dan vanuit mijn moeder; die stookt ze op. Als de ouders van je man een probleem hebben moeten ze dat ook rechtstreeks melden.

kersenboom

kersenboom

24-08-2012 om 16:56

Grenzen aangeven

jeetje wat een jeugd heb jij gehad zeg! Wat jammer dat er nu nog over je heen gelopen wordt.

Het enige wat ik je kan adviseren is om inderdaad naar die psycholoog te gaan en te leren om assertief te zijn en om duidelijk je grenzen aan te geven. Moeilijk als je als kind al nooit gerespecteerd bent en er nooit rekening is gehouden met jouw wensen. Ik kan hier echt zo boos om worden. Hoe halen ze het in hun hoofd! Wie zij zij (je schoonouders incluis) om te bepalen dat jij je verjaardag viert. Wie zijn zij om even te bepalen dat je weer met de kerst vol ruzie komt.
JIJ en je man komen nu op de eerste plaats! Jij en je man bepalen wat jullie willen. Respecteren ze dat niet, gaan ze gillen en moeilijk doen? Jammer dan! Geloof me, ze proberen het keer op keer, maar houd voet bij stuk! Je doet alleen dingen wanneer JIJ het wilt!

Assertief zijn dus en leren om heel duidelijk je grenzen aan te geven.
Dat zielige, jammerende en manipulerende gedrag ken ik ook. Toch voet bij stuk houden. Op een gegeven moment valt het kwartje.

Merel

Merel

25-08-2012 om 00:21

De regie

Misschien helpt het in ieder geval als je zelf de regie in handen houdt? Even instekend op het feit dat ze gewoon op je verjaardag komen terwijl je dat niet wilt. Misschien kan je iets zeggen in de trant van. Op mijn verjaardag zelf ben ik er niet, maar ik zou het graag met jullie willen vieren a.s. zaterdag, komen jullie om 11.00 op de koffie? Zou zoiets lukken, of wil je dat zelf niet, of trappen ze daar niet in? Dan gaat het in ieder geval op jouw manier en kunnen ze toch even naar de verjaardag. Zo doet een vriendin van mij dat, zij wil haar ouders niet meer samen met de andere visite ontvangen (loopt helemaal niet lekker) dus ze krijgen een 'speciale' eigen ochtend

tantan

tantan

27-08-2012 om 10:49

Je laat het zelf toe hoor

Dochter,

Ik lees je bericht en denk meteen: je laat het ook toe.
Het is heel simpel: zolang jij over je laat lopen zal erover je gelopen worden. En ja, grenzen aangeven is moeilijk, maar je zult het moeten doen wil je de situatie veranderen. Je bent veel te bang van je ouders, maar je bent zelf ook groot nu. Ik herken mijzelf in jou, vooral het idee dat ze zo goed voor je waren, jij dankbaar moet zijn en (in mijn geval in ieder geval) dit moet terug betalen door nu over je te laten lopen. Je bent ze immers veel verschuldigd.....

Zolang jij heir niets aan verandert, gaat er ook niets veranderen. Volgende keer op de echte verjaardagen gewoon niet thuis zijn, als ze van tevoren bellen zeggen dat je niet thuis bent, komen ze toch: dichte deur of je zegt dat je weg gaat, ze dit wisten,dus doei. Zolang je nl toch thuis bent en ze ontvangt, dan laat je zien dat het goed is dat ze toch komen. En ja, dit gaat reactie geven, want ze zijn jaren verwend met een Dochter die het allemaal accepteerde. Een Dochter die voor zichzelf opkomt zal even slikken zijn. Maar je hebt geen keus als je iets veranderd wil zien. En als ze geen rijk sociaal leven hebben en zich zo aan je ophangen, willen ze jou vast niet kwijt.

soortgelijk

soortgelijk

27-08-2012 om 12:11

Niet zielig vinden

" Nu moet ik wel zeggen dat zowel mijn ouders als mijn schoonouders een niet erg rijk sociaal leven hebben. Het is echt een uitje voor ze. En als het niet "mag" vinden ze zichzelf erg zielig. "

Vind jij ze dan ook zielig? Ze zijn verantwoordelijk voor hun eigen sociale leven. Ook boven de 60 kun je nog ergens op een bankje gaan zitten. Hier in de buurt zat eerst één man op een bankje, nu zitten er iedere avond wel 5 of 6 ouderen (m/v). Om maar even wat gratis sociaal contact te noemen

Wat vinden je kinderen ervan als ze twee keer komen? Ik kan me voorstellen dat die doordeweek huiswerk of activiteiten hebben.

" Zij vinden (of vooral mijn moeder eigenlijk) dat ze me een fantastisch jeugd hebben bezorgd, en dat moet ik steeds bevestigen. Als er ook maar iets van twijfel aan mijn kant wordt opgemerkt dan is het gewoon meteen ruzie. In de trant van "wij doen het ook nooit goed", "weet je niet hoe moeilijk het vroeger was?" (wat precies weten ze nooit te zeggen) en "Je was ook niet de makkelijkste hoor!". "

Ja, dat ken ik. Mijn moeder had het ook Zeer Moeilijk en desondanks heeft ze het toch maar mooi Goed Gedaan met ons, jammer dat ik zo'n Hardvochtig Kreng ben dat haar daar niet om waardeert. Zij heeft haar geheugen herschreven en als ik me dus iets herinner dat haar niet uitkomt dan ben ik gek. Zo heeft ze me wel een aantal jaren eronder gehouden ja, want het is een langzaam proces tot je er echt klaar mee bent. Zo heeft ze bijvoorbeeld een paar keer het contact verbroken toen ik niet gedwee opgaf. Maar ze kan dit nooit volhouden. Vroeg of laat meldt ze zich weer alsof er niets gebeurd is. Prima als ze zich gedraagt, maar ze begeeft zich nog steeds op het randje door allerlei dingen te gaan zoeken die ik fout doe of zal gaan doen. Zo merkte ze laatst op dat mijn tweede een atletisch figuurtje had máár dat ik er dan wel iets mee moest doen. Echt zo ergerlijk. Het kind is namelijk pas twee; een beetje vroeg om nu al voor een olympisch voortraject aan te melden. Ze kan zich gewoon niet tot een positieve opmerking beperken. Het was op zich niet erg genoeg om hard tegenin te gaan (haar op haar gebrek aan vertrouwen te wijzen bijvoorbeeld), maar het komt wel in de emmer die overloopt bij een ergerlijkere opmerking natuurlijk.

soortgelijk

soortgelijk

27-08-2012 om 16:37

Ik denk

" Daarmee meteen laten doorschemeren dat ik met mijn baan en de opvang het helemaal fout doe. "

Ik denk dat het niet uitmaakt eigenlijk wat je doet. Als ze in hun hoofd een bepaalde houding ten opzichte van jou hebben, dan blijven ze daar aan vasthouden. Je hoeft je dus niet in allerlei bochten te wringen om het ze naar de zin te maken, want dat gaat toch niet lukken.

Ik kan bijvoorbeeld hetzelfde doen als mijn zus, maar dan krijg ik de kritiek en zij de bewondering. Want zij is dan flink en ik ben dan gek. Een tijdlang heb ik geprobeerd om bij mijn moeder inzicht af te dwingen, want uiteraard beweert ze dat ze ons allemaal gelijk behandelt, maar het dringt niet door. Ze ontkent, draait en beschuldigt dan. Ik hoop dat ik nu zo ver ben dat ik haar waardering niet meer hoef. Ik kan in ieder geval zonder haar; nu nog werken aan niet meer geïrriteerd raken als ze weer eens bezig is.

Tantan

Tantan

27-08-2012 om 21:06

Al met al......

.....is het onbeschrijfelijk wat een rust het verbreken van de band mij heeft gegeven. Ik word niet meer voor schut gezet, geschoffeerd of uitgemaakt en vooral, ik hoef ze niet meer blij te maken.

Ik mis een moeder, maar niet mijn moeder.

Bonna

Bonna

29-08-2012 om 09:46

Stop met zoeken naar erkenning.

Ik denk dat je als eerste moet stoppen met iets verwachten van je ouders. Je wilt nog steeds graag dat ze je erkennen, zien en van je houden. Stop daarmee. Ga van jezelf houden. Ga zelf houden van het kleine meisje in je dat hunkert naar erkenning. Als je dat kunt, ben je vrij van je ouders. Dan kun je veel losser met ze omgaan. En sterker in je schoenen staan. Been there, done that. Het was een bevrijding.

'Ik mis een moeder, maar niet mijn moeder'. Wees je eigen moeder.

Inek

Inek

29-08-2012 om 10:56

Bonna

Dat klinkt heel goed wat je daar zegt. Hoe doe je dat? Heb je daar handvatten voor? Of een ( boeken) tip?

Bonna

Bonna

29-08-2012 om 11:45

Vaag

Nu komen we in het zweverige/vage circuit. Tijdens een behandeling bij een haptotherapeute 'zag' ik ineens een heel verdrietig klein meisje in mijn buik. Ik kreeg toen het inzicht dat ik een volwassene was, en dat ik in staat was voor mezelf te zorgen. Een tijd lang heb ik toen heel bewust het kind gekoesterd, en met haar gepraat. Tot het kind steeds meer opging in mezelf. Wat overblijft is dat ik blijmoedig het manipuleren en jammeren van mijn moeder aanschouw. En vrolijk mijn eigen weg ga.

amk

amk

29-08-2012 om 11:54

Inek

ik heb dat proces ook moeten doorlopen bij mij was het mijn counceler die het keer op keer herhaald heeft. Maar mij ook steeds vooraf de situatie liet evalueren: je gaat deze interactie aan met je ouders (bv op bezoek) wat verwacht je van ze (dat ze naar mijn werk vragen), gaan ze dat doen? (waarschijnlijk niet), reken er dan ook niet op.
En dat dan iedere keer maar weer. In het begin val je zeker terug want soms doen ze dan iets wat je niet verwacht en dan denk je dat ze veranderd zijn, dat zijn ze niet, en dan begin je weer van voor af aan.

Expectation management.

Inek

Inek

29-08-2012 om 13:58

Mooi

Wat een mooie ervaring Bonna. Ik denk dat je daar heel erg veel aan hebt. Zover wil ik ook ooit nog eens komen. Ik worstel er nog mee, en met meer dingen in het leven zoals je in een draadje van mij van een paar dagen geleden kunt lezen. Ik dat dat het allemaal met elkaar te maken heeft.

Bonna

Bonna

30-08-2012 om 08:56

Gewoon doen

Niet wachten tot het moment daar is, of je dat een of andere psychedelische ervaring krijgt. Gewoon vanaf nu voor jezelf zorgen. Vraag regelmatig aan jezelf (aan je buik) wat je nodig hebt. Leg regelmatig heel bewust een hand op je buik.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.