Uit elkaar, maar nog wel in een huis
Een paar maanden geleden heeft mijn partner onze relatie verbroken omdat hij niet meer van me houdt. We waren van plan ons huis te verkopen maar het lijkt erop of de kredietcrisis roet in het eten gooit. Nu stelde mijn partner voor om het huis uit de verkoop te halen en hier nog een paar (2 a 3) jaar te blijven wonen. Dan is óf de crisis voorbij of hij is in de gelegenheid mij uit te kopen. Aangezien we het huis nog niet zo lang hebben, en we er bij verkoop flink wat bij inschieten, is niet verkopen financieel gezien de beste optie.
De keus is aan mij. Ik houd nog wel van hem en wil hem helemaal niet kwijt. We kunnen nog prima door een deur en hij gedraagt zich als een 'goede echtgenoot', qua huishoudelijke zaken en afspraken nakomen. We delen ook nog de slaapkamer. Feit blijft dat het wat hem betreft einde verhaal is op het moment dat er genoeg geld is om mij uit te kopen.
Ik kom er niet uit, zelfs niet na heel veel nadenken. Hebben jullie nog verrassende inzichten?
Kun je er mee leven?
Als jij er mee kunt leven, is het waard om in overweging te nemen.
Misschien dat het stiekem zelfs een verkapt terugkrabbelen van je man is, maar dat zal hij niet zo snel zeggen.
Een scheiding haalt heel veel overhoop, vlak de praktische gevolgen niet uit. Qua geld, wonen, regeldingen, de kinderen etc. Dus er valt wat voor te zeggen om een tijdje zo te blijven wonen. Wat er over een paar jaar gebeurt zie je dan wel weer. In het ergste geval gaat hij inderdaad weg. Dan ben je niet slechter af dan wanneer hij nu meteen gaat.
Grootste probleem: als er andere relaties komen. Dat lijkt me niet te doen zolang je samenwoont. Hoe kijkt hij daartegen aan?
Afspraken en verwachtingen
Moeilijke afweging lijkt me! Mijn partner en ik hebben ervoor gekozen ons huwelijk te beeindigen maar de kinderen in het gezamenlijk huis te laten. Vooralsnog woon ik bij hen en komt hij een avond in de week en het hele weekend ook hier.
Het gáát, maar het is ook zwaar. Wij hebben samen besloten dat ons huwelijk niet meer levensvatbaar is en staan ook allebei achter die beslissing. We hebben relatietherapie gehad en daarin al veel verwerkt. Maar toch zijn er nog veel emoties.
Het voordeel daarvan is dat we samen naar een nieuwe vorm kunnen zoeken en elkaar erin kunnen steunen. Dat zou in jullie geval ook kunnen gelden. De grote valkuil lijkt me echter dat jij niet achter de scheiding staat. Kun je nog een paar jaar samenwonen en toch accepteren dat jullie geen liefdesrelatie meer hebben? Kun je jezelf behoeden voor elke keer weer hoop krijgen als hij toch lief tegen je is (wat hij zal zijn natuurlijk, jullie hebben geen hekel aan elkaar kennelijk en je hebt samen ook van alles wat wél goed is, waarschijnlijk)?
Mijn advies zou zijn: wel doen, maar tegelijkertijd relatietherapie volgen. Niet om weer samen te komen (als hij dat niet wil), maar om goed uit elkaar te gaan en jullie beiden met de verwerking te helpen. En heel goed afspraken maken. Over praktische dingen zoals wie wanneer verantwoordelijk is voor kinderen en huishouden, maar ook over emotionele verwachtingen en claims. Zorg dat elke emotie ruimte krijgt en er mag zijn, maar maak elkaar ook heel duidelijk waar elk van jullie staat.
Als jullie dat kunnen, kan dit volgens mij een mooie manier zijn om een positieve overgang te maken naar een nieuwe situatie.
Sterkte met je afwegingen!
Makkelijker
Wij hebben geen gezamenlijke kinderen dus dat maakt t.z.t. de scheiding makkelijker. Aan de andere kant speelt het nu wellicht een rol bij de beslissing. Dat is het enige waar we het uitvoerig over gehad hebben, en wat nu ook redelijk loopt. Ik denk dat het voor de kinderen harmonieuzer kan, maar opnieuw een verhuizing en wellicht financiële problemen is ook een rotsituatie. Ik wil het nog wel met hem hebben over nieuwe relaties. Voor mijzelf is dat absoluut niet aan de orde en ik wil ook niet dat hij daaraan begint zolang we nog onder een dak wonen. Daar moeten we dan wel duidelijke afspraken over maken.
Dus..
Jullie gaan dan beide twee of drie jaar lang niet aan een nieuwe relatie beginnen? En one-night-stands ook niet, of wel? Het lijkt mij niet haalbaar en onrealistisch. En komen er echt financiële problemen als je nu apart gaat wonen? Wat als de huizenprijzen nog meer dalen en de crisis langer duurt, blijven jullie dan nog langer samen wonen? Sterkte met je beslissing, groetjes, Yvon.
Eens met yvon
En als aanvulling op Yvon.
Twijfelaar schreef:
"We kunnen nog prima door een deur en hij gedraagt zich als een 'goede echtgenoot', qua huishoudelijke zaken en afspraken nakomen."
Er komt waarschijnlijk een moment, dat of jij, of hij, ermee ophouden, een goede echtgenoot te zijn. Meestal inderdaad, zodra een van jullie een nieuwe relatie begint. Nu leef je in een soort illusie, namelijk dat je gescheiden bent, maar je nog gedraagt alsof je getrouwd bent (Twijfelaar schrijft ook: "Ik houd nog wel van hem en wil hem helemaal niet kwijt.") . Die illusie eindigt zodra er een ander in beeld komt -of de situatie wordt dan echt absurd, wat dacht je van polyamorie cq menage-a-trois, meestal een tussenstadium voor een echte breuk.
Verhuren?
is dat nog iets ?
Of elk een andere verdieping, als hij op zolder ofzo gaat wonen/slapen met zijn eigen woonkamer en de keuken het enige gezamenlijke gedeelte is dan is het misschien goed vol te houden zonder nog verder gekwetst te worden.
Ik wens je een flink winnend lot in de staatsloterij en de man van je leven toe.
Wat dingen
Sinilind:
"Kijk, geldzorgen vind ik makkelijker te overzien dan een gebroken hart, en dit 2 jaar lang."
Nou, dat vind ik nogal kort door de bocht. Zo leuk is de WSNP bv ook weer niet.
Manda:
"Verhuren?"
Vinden hypotheekbanken vaak geen goed idee.
Wat je iig moet zien te voorkomen
is dat je ingeruild wordt voor een ander exemplaar en alsnog met spoed dat huis uit moet.
Doorsudderen
Ik ben momenteel ziek (griep) en kan nu echt geen beslissingen nemen. Het voordeel van de huidige situatie, we hebben al een maand niets van de makelaar gehoord, is dat de situatie rustig voortsuddert. De reacties uit mijn omgeving zijn verschillend, maar (notabene) mijn beste vrienden zijn redelijk negatief en zeggen dat ik ervoor moet waken om er niet slechts te zijn voor het koken van eten en wassen van sokken. Ik denk dat de praktische voordelen naar twee kanten werken. We hebben allebei ook een tijd alleen gewoond en dat vond ik best zwaar (en hij vooral erg rustig), qua huishouden en zorg voor kinderen. Nu kan ik in ieder geval het huishouden delen.
Mijn grens ligt, zoals ik er nu naar kijk, bij het aangaan van een nieuwe relatie. Ik hoop zo dat dat niet gaat gebeuren en ik denk ook niet dat mijn partner actief op zoek gaat. Mocht hij er tegenaan lopen, dan hebben we een probleem. En dat lossen we dan wel weer op. Gelukkig heeft hij al veel aanbiedingen voor logeeradresjes (haha).
