Verliefd
Ik ben al 16 jaar getrouwd en heb een prima relatie met mijn man. We zijn nooit verliefd geweest op elkaar maar we zijn elkaars beste vrienden en ik kan altijd op mijn man rekeken. 8 jaar geleden ben ik ondanks dat we een prima relatie hebben wel bezig geweest met 'wil ik dit nog wel' en heb ik het woord scheiding laten vallen.
In onze relatie mis ik een hoop, eigenlijk alles wat buiten een broer/zus relatie valt. Sex hebben we amper en dat is vooral mijn schuld want ik voel me niet aangetrokken tot mijn partner. Destijds is hij erg geschrokken van het woord scheiden. Het is iets wat hij helemaal niet zou willen. Omdat we samen 3 kinderen hebben en ik me niet voor kan stellen dat ik bij een andere man meer mezelf zou kunnen zijn heb ik destijds besloten niet bij hem weg te gaan.
Ik heb er redelijk goed mee kunnen leven al heb ik sinds een jaar of 3 wel eens moeite met het idee dat dit het echt is, mijn hele leven lang.
Maar nu komt dus het lastige onderdeel.
Ik ben verschrikkelijk verliefd geworden op een andere man.
Het speelt al een hele tijd en komt en gaat met vlagen.
De laatste maanden krijg ik hem niet meer uit mijn hoofd.
Ik doe er niets mee, ik heb geen idee of het wederzijds is en dat doet er ook niet toe want we zijn beiden getrouwd en hebben een gezin. Dat stuk maken voor wat gevoelens zal nooit aan de orde zijn.
Maar van binnen ga ik echt bijna stuk, ik loop er de hele dag mee rond, het doet me zeer van binnen en ik zou zo graag bij hem zijn.
Het hoeft niet meteen een liefdesaffaire te zijn, maar gewoon samen over het strand lopen en praten over het leven.
Wat moet ik nou met deze gevoelens en hoe kom ik er af?
Ik weet niet eens zeker of het wel verliefdheid is (ik ben nog nooit verliefd geweest) of dat het niet gewoon een midlife crisis is.
Maar ik slaap er s' nachts niet van, heb geen honger meer, heb gewoon echt buikpijn en de hele dag zenuwachtig als ik weet dat ik hem weer ga zien (2x in de week).
Heeft iemand hier ervaring mee?
Ik hoor graag verhalen en wie tips heeft... help!
Vrees het ergste...
dit heet inderdaad 'verliefd' in de gewone mensenwereld 
. En het klinkt niet als iets wat snel bij je over zal gaan, zeker als je dat nog nooit geweest bent... Verder kan ik me er weinig bij voorstellen, dat je een relatie begint met iemand waarop je niet verliefd bent. Maar daarover verschik ik wel vaker met mensen van mening. "Die verliefdheid gaat toch over, dus kun je die eerste paar maanden maar beter overslaan, toch?". Sorry, zo werkt het niet voor mij. Bij mij moet het eerst knallen, voor het kwartje kan vallen. Ofzoiets.
Erg veel sterkte ermee, bij mij zou de drang te groot worden, maar wil je niks aanpraten...
Groet,
Gijs
Gijs
Voor mij was de voornaamste reden mijn jeugd, had erg veel behoefte aan veiligheid en stabiliteit. En zoals je merkt niet zo snel 'van mijn stuk' gebracht door een man.
Ik was er al bang voor dat dit onder de noemer 'verliefd' valt.
Gelukkig heb ik geen idee of het wederzijds is dus sta ik niet aan verleidingen bloot. Als we samen zijn is dat altijd met de kinderen.
Alleen dat gevoel he...
dat maakt me nu gewoon stuk van binnen.
Daar moet ik nu mee leren omgaan. Maar hoe...
Het beste is
om even geen contact te hebben. Hoe moeilijk nu, verliefdheid gaat over. Je zinnen verzetten en gaan werken aan je relatie met je man. Misschien eens samen er tussenuit? Sterkte..
