Verliefd op exman
Mijn exman en ik zijn nu ruim 6 jaar uit elkaar. Destijds in goede harmonie gescheiden, maar toen we beiden een andere relatie kregen, stonden we op voet van oorlog. Langzamerhand werd dat weer hersteld.
Nu hebben we allebei geen relatie meer en heeft onze jongste dochter in het ziekenhuis gelegen. Hierdoor zijn wij dichter naar elkaar gegroeid. Ik merk nu dat ik verliefd aan het worden ben op mijn exman. Weet alleen niet hoe ik ermee om moet gaan. Af en toe merk ik aan hem, dat hij ook hetzelfde voelt. Maar zodra het te dichtbij komt, kapt hij het af.
Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik nu met deze gevoelens moet.
Heeft iemand hier ervaring mee/hetzelfde meegemaakt en hoe gaat het nu?
Bedankt!
Raar idee
Nee, ik heb er geen ervaring mee, maar het lijkt me erg verwarrend. Ik kan me goed voorstellen dat een ziek kind je dichter bij elkaar brengt - jullie dochter is het voornaamste wat jullie gemeen hebben, het belangrijkste wat jullie bindt.
Ik denk dat ik me zou afvragen waarom we uit elkaar zijn gegaan, destijds. En of die redenen toen genoeg waren, en nu nog even sterk gelden.
En vervolgens waar die verliefdheid vandaan komt. Het vertrouwde? Behoefte aan steun van iemand die hetzelfde heeft doorgemaakt (die ziekenhuisepisode) en voor wie dat ook evenveel betekenis heeft? Verlangen naar een minder gecompliceerd vroeger? Of gewoon omdat ex een erg leuke man is waar je best meer mee zou willen?
Het gebeurt volgens mij wel vaker, dat mensen elkaar toch weer vinden. Groter gegroeid, bijgeleerd, en tot de ontdekking gekomen dat je toch goed zat, die eerste keer. Het zou mooi zijn als jullie dat overkwam, toch?
Inderdaad
Ik zou even goed op een rijtje zetten waarom jullie ook al weer uit elkaar zijn gegaan. Als iemand heel erg gekwetst is geweest, dan is het lastig weer te lijmen. En als je denkt dat jij er wat mee kunt, dan zul je open kaart moeten spelen naar je ex, en eerst even polsen of hij er ook voor open staat.
Maar het lijkt me wel lastig hoor!
Heel
romantisch... en de droom van je dochter?
Pas goed op. Misschien kun je maar het beste gewoon eerlijk zijn tegen je ex en dit bespreken. Voor je dochter is het geweldiig, maar dubbel verdriet als het toch weer niet loopt. Dus... voorzichtig en rustig aan!
Herkenbaar
welliswaar destijds nog geen kinderen, maar manlief en ik zijn ook een tijd (3 jaar) uit elkaar geweest. Af en toe zagen we elkaar (wederzijdse vrienden) en hadden we beide een andere relatie. Toen die van beide kanten uitging en wij elkaar zagen flikkerde er ook weer wat op. We hebben hierover idd een "goed" gesprek gehad, we zijn tenslotte niet voor niets uit elkaar gegaan en hebben beide onze gevoelens ten opzichte van elkaar verteld maar ook de verwachtingen om waarom het destijds uit ging te voorkomen door hetzelfde "euvel".
Praat met elkaar, spreek je gevoellens en eventuele verwachtingen goed uit....
Bedankt!
Bedankt voor jullie reacties.
Ik ben er voor mezelf nog niet echt uit wat ik nu wil. Dat we door dochterlief dichter naar elkaar zijn gegroeid, is logisch klopt met mijn verstand. Ook weet ik dat we 6 jaar geleden niet voor niets uit elkaar zijn geweest.
Maar ja...dat hart he...Ben ook bang mijn gevoelens uit te spreken tegenover exman, bang om gekwetst te worden maar ook bang om de band die we nu hebben, weer stuk te maken met mijn bekentenis.
En op de één of andere manier weet ik het hem ook niet subtiel duidelijk te maken wat ik nu voor hem voel en om te kijken wat hij voor mij voelt....
Moeilijk hoor 
Ook meegemaakt!
Vriend en ik waren 10 jaar samen, toen zoon 2,5 was zijn we uit elkaar gegaan maar sinds deze zomer (na 4 jaar) weer een stel. Het is moelijk om je advies te geven, elke situatie is anders. Onze situatie was dat we die 4 jaar een goede relatie hadden. We hebben elkaar niet het vel over de oren gehaald bij de scheiding, respect voor elkaar en belang van zoon stond altijd voorop bij beiden. We zijn elkaar ontzettend gaan herwaarderen in die 4 jaar. Ik durfde de uiteindelijke toenadering niet te zoeken omdat ik degene was die destijds de definitieve punt heb gezet. Gelukkig nam vriend uiteindelijk het initiatief (nadat ik had uitgesproken dat ik achteraf twijfel of ik destijds wel alles heb gedaan om onze relatie te redden). We hebben veel gepraat. Waarom is het misgegaan en hoe zorgen we ervoor dat het deze keer wel goed gaat? Ook veel gepraat over de gevolgen van het mogelijke mislukken van een hereniging. Dat zou desastreus zijn voor zoon en onze goede band die we hadden misschien kapot maken. We zijn beiden gegroeid in de 4 jaar, kunnen met name veel beter met elkaar praten nu. Dus toch de stap gewaagd, al doen we het rustig aan. We blijven voorlopig apart wonen en zijn in de weekenden veel samen. Het gaat geweldig en zoon is helemaal blij.
Ik zou in jouw geval je gevoelens uitspreken. Wie weet voelt hij hetzelfde maar durft hij het niet aan?
Heel veel succes!
Roosje
hoe is het nu????
Koentje
Nou....niet zo best...
Heb op hyves gelezen dat hij een 'scharrel' had, andere 'vriendin' had hier weer op gereageerd...We lijken wel pubers en we zijn toch al dik in de 40 hoor 
Ik durf nog steeds niet mijn gevoelens voor hem uit te spreken, ben te bang dat hij niet hetzelfde voelt en dat onze band daardoor anders wordt.
Maar ondertussen blijf ik maar malen en weet me geen raad met mijn gevoelens...
