Waarom verlangen mensen terug naar relaties van vroeger?

Selectief geheugen

Ik denk dat ze een selectief, positief geheugen heeft. Dus alleen nog de leuke dingen van de vorige relaties herinnerd.

Vroeger, toen je jong was...

dat gaan veel mensen idealiseren als ze oud zijn geworden. Jong betekent volop mogelijkheden, een toekomst voor je, kansen, uitdagingen...

En inderdaad, het geheugen is zeer selectief. Praat maar eens met een jeugdvriend over school, geheid dat hij/zij dingen vertelt die je je zelf totaal niet of heel anders herinnert.

Mwah

Blanco:"En je eerste grote liefde vergeet je gewoon echt nooit meer. Ik ben ook blij dat hij mijn eerste grote liefde was, nu nog altijd is hij heel belangrijk voor me, en ik ook voor hem. En dat koester ik."
Mwah, ik heb grote liefdes gekend, ben hoteldebotel verliefd geweest en zelfs geëmigreerd voor een jeugdliefde, maar ik ben toch een hoop van die relatie vergeten en koester ook niks. Niks te jong, gewoon de verkeerde persoon voor me. Zijn belangrijkheid bestaat voornamelijk uit de lering aan wat voor een soort mannen ik me niet moest binden en dat ik dankzij hem in een land terecht ben gekomen waar ik verder prima op mijn plek ben.
Ik heb altijd het idee gehad dat die 'grote eerste onvergetelijke liefde' zo geworden is door retrospectieve projectie en de selectieve herinneringen die je ervan kweekt en niet omdat het werkelijk zo groots was.
Groeten Primavera

Ik mis niet de relatie met ex, maar...

...wel sommige mensen die ik door hem ontmoet heb. En ik ben echt blij, dat ik nu mensen terug zie, die ik al 10 jaar niet meer gezien heb omdat ex en ik nu eindelijk een vriendschappelijke verhouding opgebouwt hebben.

Aanstaand weekeind komt ie met zijn broer en diens vrouw, waarschijnlijk ook hun tiener-kinderen. Ik was altijd vrij close met hun back in the days, vooral met de vrouw en kinderen, toen ik ze voor het laatst gezien heb, waren ze 8 en 9 en dochter nog een baby.

Ik ben sowieso al blij voor dochter, dat ze hun kan ontmoeten, toch nog contact kan hebben met haar biologische neef en nicht, lijkt mij erg belangrijk voor haar.

Maar ik verheug me zelfst ook op hun, omdat het een beetje ook voelt als mijn roots. Ze kennen me al heeeeeeeel lang, door dochter zal ik ze ook altijd als familieleden blijven zien.

Nou, ik denk omdat...

Ik herken dat en ik weet dat het volstrekt irrationeel is. Ook al ben ik gelukkig getrouwd, toch blijf ik een beetje dromen over mijn eerste liefde. Gelukkig woont hij heel ver weg zodat er geen sprake is van een werkelijke bedreiging, maar ik kan hem niet vergeten en blijf diep in mijn hart toch wat gevoelens hebben.

Terwijl het gekke is: ik vind hem niet eens bijzonder knap of geweldig. Ik herinner me naast de leuke dingen ook de irritante en onaardige trekjes die hij had. En aangezien hij flink blowde in die tijd weet ik vrij zeker dat hij behoorlijk veel vergeten is van toen.

De enige verklaring die ik voor mezelf kan verzinnen is dat het de eerste keer was dat ik zó ongelooflijk heftige gevoelens had. Elk detail heeft een diepe indruk op me gemaakt, van elke zoen was ik totaal en dagenlang ondersteboven. Mijn puberteit is om verschillende redenen nog wat heftiger verlopen dan een 'gewone' puberteit die van zichzelf al heftig genoeg is. Er is veel mis gegaan in die tijd. En ik denk dat die eerste liefde een soort emotionele inprenting teweeg heeft gebracht die zich later nooit meer op die manier herhaald heeft.

Ik kom niet veel verder

dan 'hoe zou het met Wilco, Ali, John, Carmelo gaan?' En bij zulk gemijmer kan het zomaar zijn dat ik glimlach en warm wordt bij sommige herinneringen, maar geen haar op mijn hoofd die terugverlangt naar een herhaling van zetten.
Ik geloof dat ik niemand ben vergeten, dus of het nu de eerste was of niet, ik vond ze niet voor niets leuk en ik vond ze ook niet voor niets niet leuk genoeg meer, maar ik heb nog wel een gezonde nieuwsgierigheid naar wat er van ze geworden is. Afgezien van dat ik een man heb waar ik gelukkig mee ben, lijkt het mij niet handig om terug te willen gaan naar iemand waar je ooit van ontdekt hebt dat dat niet de ideale persoon voor je was. Mensen die dat wel doen vallen denk ik voor een ex uit 'gemakzucht'. Je weet waar je aan begint, hebt dat ook geïdealiseerd en hoeft niet het hele wiel overnieuw uit te vinden met een nieuwe verovering. En je wilt hem misschien ook héél graag geloven als hij zegt dat hij echt écht veranderd is.

Eens!

Helemaal mee eens, theelepeltje. Mijn nieuwe liefde zat ooit een paar klassen boven mij op de lagere school, dus hij was me nooit echt 'opgevallen' want: járen ouder (twee, om precies te zijn ) Sinds een half jaar is het helemaal aan tussen ons en het is zó leuk om een heleboel dingen niet eens uit te hoeven leggen en zoveel mensen en dingen allebei te kennen. Genieten!

Gianna

Ja, maar dat is iets anders. Jij hebt nu een relatie met iemand die je 'toevallig' van vroeger kent. Dat zal beslist leuk zijn door jullie gezamenlijke herinneringen. Fauz bedoelt dat je na een verbroken relatie met Jan verder bent gegaan, een nieuwe relatie met Kees bent begonnen, die gaat helaas ook weer uit en dan denk je opeens 'hoe zou het met Jan gaan, zou hij nog vrij zijn?'.
Het kan best eng, ingewikkeld enz. zijn om weer te moeten daten voor een nieuwe relatie. Moet je weer overwinnen dat je voor het eerst uit de kleren moet, moet je weer door die fase heen waarin je elkaar alles moet vragen over het verleden, de interesses e.d.. Dan kan het aantrekkelijk worden om terug te vallen op iemand waarbij je dat allemaal al gehad hebt. Persoonlijk betwijfel ik of ik dat echt zou willen. Ik ga liever verder in plaats van terug. Er kunnen situaties zijn waarin het denk ik alleen maar mooi is als het toch wat wordt met iemand van vroeger. Stel dat de timing vroeger gewoon verkeerd was en je komt elkaar 10 jaar later weer tegen op een moment dat de timing wel goed is..., dan ben je mal als je die kans niet grijpt. Jij bent daar een voorbeeld van