Werk en relatie...
Ik twijfel een beetje bij welke rubriek dit hoort, maar ik gok hier. Ik werk drie dagen, mijn man vier, onze dochter (4,5 jaar) gaat twee dagen naar de BSO. Mijn man maakt op dit moment wel negentig uur per week, is directeur, is overal verantwoordelijk voor, bladiebla. Ik heb een HBO-functie in de ICT in de zorg. Veel kantoorwerk, maar ook lesmateriaal ontwikkelen, lesgeven, komende tijd veel 'op locatie', wat dan meer dan drie kwartier reizen is, etc. Ik voel me altijd een beetje geremd omdat ik op m'n werk altijd als eerste weg moet, altijd op tijd weg moet, altijd kook door de week, altijd onze dochter ophaal, soms ook breng en dan dus laat aankom, etc. Als m'n dochter en ik 'sochtends beneden komen en we elkaar allemaal maar een half uurtje zien, zit m'n man met z'n rug naar ons toe te werken. Tijdens het avondeten valt hij al in slaap, slaapt of werkt de hele avond en staat 'sochtends om vijf uur op om verder te gaan. Ik doe 6 avonden per jaar een cursus voor mezelf (ja je leest het goed: 6 avonden per jaar) en nu daarvan eentje gesneuveld is door een werkafspraak van hem, ben ik me gaan beseffen dat ik me niet alleen altijd wegcijfer, maar ook eigenlijk al een hele poos geen man meer heb, om het even kort door de bocht te zeggen. Hij beweert dat we niet in dit huis kunnen blijven als hij een andere baan zou nemen, en ook geen pensioen meer op zou bouwen, etc. Ik geloof daar niks van, zo duur is dit huis helemaal niet, wat moeten andere gezinnen dan waarvan alleen de man werkt? Naar mijn berekeningen wil hij niet kijken en in gesprek met een onafhankelijk adviseur wil hij ook niet. Wie geeft me raad?
Redelijk gepraat
Gisteravond een best heel redelijk gesprek gehad. Omdat ik er al zoveel over nagedacht had dankzij jullie reacties, kon ik goed formuleren, bij de materie blijven, en dat werkte goed. We hebben eindelijk eens normaal gepraat over waarom hij deze baan persé wil houden, wat zijn bijdrage aan het gezinsleven is (die is er normaal eigenlijk best wel, maar was nu helemaal weg), etc. Ook heb ik de vraag wat betreft de financiën omgedraaid: als hij de hele tijd tegen mij zegt dat we dit huis niet kunnen betalen als hij ander werk zoekt, moet hij mij maar voorrekenen waarom dat niet kan. Dat vond hij goed. En verder hebben we lang gepraat over dat ik die vele uren niet kan accepteren. Als hij vindt dat hij dit moet blijven doen, dan heb ik het recht om te vinden dat het teveel is. Niet dat we daar iets mee opschoten, maar erkennen van elkaars situatie was al fijn. Ik voel me in elk geval een stuk lichter, en niet meer overal schuldig over. Ook let ik heel erg op me niet te bemoeien met dingen waar ik me niet mee moet bemoeien. Hij onze dochter wegbrengen? Dan niet aanbieden het toch te doen als hij ineens een telefoontje tussendoor krijgt. En ook niet bellen hoe het is gegaan. En zeggen dat hij haar sjaal moet omdoen. En haar tas niet moet vergeten.
Ik kwam er ook achter dat ik hier thuis op de vaste PC met één druk op de knop toegang heb tot zijn agenda. Voorlopig ga ik daar dan mijn afspraken in zetten, met de datum erbij wanneer ze erin gezet zijn.
Vlinder, bedankt voor je verhaal. Ik kan er stukjes uit gebruiken. Mijn man mag van mij niet mee naar schoolafspraken, die doe ik allemaal, dus dat scheelt. Hij zit zelf in het onderwijs, en kan zulke gesprekken niet aangaan als ouder, dat lukt hem niet. De vrije dagen van de school vallen allemaal op een vrije dag van één van ons (ja hij heeft wel een papa-dag. had ik nog niet verteld) dus dat is ook geen probleem. En hij gaat best regelmatig met onze dochter iets doen, op zaterdag ofzo. Kortom, we zijn er nog niet, en ik weet ook niet hoe het verder gaat verlopen, ik zie het wel...
Mooi resultaat
Goed dat jullie gepraat hebben en afspraken hebben gemaakt. Een mooi begin! Probeer vast te houden aan toonbare resultaten en probeer discussie die daarover gaan te laten gaan over wat je (niet) krijgt of wat er (niet) gebeurt en niet over wiens fout het is of wat had moeten doen.
Esc
Ik heb niet alle reacties gelezen...
Jij zegt: "Ik werk drie dagen, mijn man vier, onze dochter (4,5 jaar) gaat twee dagen naar de BSO. Mijn man maakt op dit moment wel negentig uur per week, is directeur, is overal verantwoordelijk voor, bladiebla."
Je man werkt 90 uur in 4 dagen? Dat vind ik heel erg knap.
Mijn man is ook algemeen directeur (bedrijf > 100 man) en zou rustig 90 uur kunnen werken. Maar een beetje directeur kan de boel delegeren zodat het behapbaar blijft.
Zijn werk is niet belangrijker dan het mijne (hij verdient alleen 'iets' meer). De enige momenten dat ik er alleen voor sta is als hij in het buitenland zit. Maar halen/brengen verdelen we op onze gezamenlijke werkdagen, we doen 's morgens samen de ochtendspits, hij is om zes uur thuis, we eten gezamenlijk en de laptop komt niet eerder op tafel dan op het moment dat de kinderen liggen te slapen en de eettafel en het aanrecht weer toonbaar zijn. Mobiele telefoon gaat tussen 6 en 8 uur 's avonds uit. En ik wordt knap chagerijnig als hij een paar avonden in de week met dat ding op schoot zit.
Ik heb twee vaste sportavonden, die houdt hij in principe vrij. Als daar door zijn werk iets tussenkomt zorgt hij voor een oplossing.
Privé-afspraken zijn ook belangrijke afspraken! Een zakelijke afspraak gaat dus niet voor een gesprek op school of een afspraak met/van mij.
