Eerste communie?
Geen standaard onderwerp voor mij maar graag had ik een aantal meningen gehoord over hoe andere mensen omgaan met het sacrament ‘eerste communie’. Sorry als mijn uiteenzetting wat warrig is... .
Mijn zoon zit in groep 4, en vanuit school (katholiek) wordt dit jaar de eerste communie gedaan en gevierd. Dat wil zeggen dat in de klas alles hiertoe zal voorbereid worden (wat is het / liedjes leren / oefenen in de kapel...). Deze voorbereidingen komen dan tot een hoogtepunt in de plaatselijke kerk waar de (hele) klas de communie zal doen.
Maar ik sta dus voor een dilemma: alhoewel wij onze kinderen opvoeden (althans proberen) met christelijke waarden (goed zijn voor anderen ed.) zijn we niet echt gelovig. Willen we onze zoon zijn communie wel laten doen? Hij zegt van wel, alhoewel hij nog niet echt weet wat het inhoudt (“waarom zou hij van ons geen kindje van Jezus mogen worden?”). Volgens mij is 7 jaar gewoon te jong om te weten waar je voor kiest. Ik kan hem de communie laten doen om niet uit de boot te vallen: een half jaar alles meeoefenen, voor niks, waarschijnlijk als enige van de klas; vind ik eerlijk gezegd toch wat zielig. Te weten dat mijn zoon al wat anders is dan de meeste kinderen, zal hij zich hierdoor nog meer alleen en anders voelen. Maar zijn dit wel de goede redenen om de eerste communie te doen?
Vanuit school een brief: “kopie doopsel” en “kopie huwelijksakte” meegeven. Nou, wij zijn noch getrouwd, noch zijn mijn kinderen gedoopt. Om alsnog gedoopt te worden zullen we naar de pastoor moeten (online gesprek aanvragen) en dan ter plaatse onze beweegredenen uiteenzetten. Pff, moet ik zeggen “ik vind het eigenlijk veeleer onzin maar loop nu uit gemak toch maar mee met de meute?” Ik vind dit erg moeilijk. Gezien de massale leegheid van de kerken, kan ik er ook moeilijk inkomen dat iedereen “actief” gelovig is, en met volle overtuiging deelneemt aan het kerkelijke leven. Of hebben die anderen mensen geen probleem met ‘we doen het maar gewoon’?. De communie laten doen “uit gemak” voelt zo verkeerd. Maar, moet ik daarom mijn kind aandoen dat hij een half jaar een ‘einzelgängertje” moet zijn? En dan nog een reden verzinnen waarom hij geen kindje van Jezus mag zijn?
Wat is de visie van andere ouders hierop?
P.S: oorspronkelijk zaten mijn kinderen in een school waar dit niet gevierd werd – dat sloot aan bij onze manier van opvoeden. Maar doordat mijn zoon structuur nodig had, zijn wij naar een gestructureerde school moet switchen, en dat is hier nu eenmaal een katholieke school.
*schaam*
Maylisse, ik neem de inhoud van mijn vorige berichtje helemaal terug. Je hebt volkomen gelijk!! Nooit geweten dat de eerste communie geen sacrament was.
Voortaan zal ik eerst wat research doen voor ik reageer...
n@nny
Lange weg
Als ouder(s) maak je (on)bewust een keuze. Onze keuze voor een RK huwelijk heeft er tevens voor gezorgd dat we met de vraag werden geconfronteerd onze kinderen een christelijke opvoeding te geven. Rondom ons zien we ook de leegloop van de kerken en het afhaken van de gelovigen. En eigenlijk lieten we ons gewoon op die stroom meedrijven. Tot we op een dag zomaar aangesproken werden vanuit de parochie. Het voelde meteen goed en het heeft ons echt vooruit geholpen. In plaats van moedeloos de andere kant uit te kijken, hebben we leren opstaan en naar de zondagsdienst te gaan. Niet voor een mooi rapport maar om daadwerkelijk te doen wat we zeggen en te zeggen wat we doen. Waar we eerst naar de zondagsdienst gingen voor onszelf gaan we nu evenzeer voor de mensen die we er ontmoeten. Sindsdien proberen we ons leven hier naar in te richten en met ons gezin die weg te gaan samen met onze drie 3 kinderen (10, 14, 16). Onze kinderen confronteren ons regelmatig met de realiteit of het alom afhaken bij hun vrienden.
Het al dan niet laten doorgaan van hun 1° communie was voor ons geen vraag maar een vanzelfsprekendheid. Je kind is op die leeftijd verre van in staat te vatten waar het om gaat en het is tevens een feest voor je kind. De weerstand komt pas later als ze opgroeien en zich zelf een mening gaan vormen en dan nog. In onze parochie hebben we het geluk dat de mensen zich kritisch kunnen en durven opstellen en niet zomaar 'braafjes' in de rij lopen. Vanuit de parochie is er geopteerd om plechtige communie (12jaar) en het vormsel uit elkaar te halen. Jongeren wordt de kans te geven om na hun plechtige communie bewust te kiezen voor een christelijk geïnspireerd leven met een vormsel op 17jaar. Het is niet verplichtend maar het schept meteen duidelijkheid. De jongeren staan vrij om tijdens hun traject van 5 jaar catechesesamenkomsten, te kiezen of zij het Vormsel afleggen of niet. Dit catechesetraject draagt de toepasselijke naam 'Lange Weg'. Het is één van de beste beslissingen die onze gemeenschap heeft genomen. De jongeren die deze weg gaan 'schamen' zich niet éénmaal het hun keuze is. Daarom proberen we als ouder de daad bij het woord te voegen en voorbeeld te zijn voor hen door ons te engageren naar elkaar en binnen diverse initiatieven. Bij hun vormsel spreken de jongeren een vrijwilligersengagement uit en je kan hen daarna terugvinden als leider in jeugdbewegingen, ziekenbegeleider, milieuactivist, enz...Alles wat bijdraagt tot een betere wereld.
Zijn er dan geen twijfels of moeilijke momenten? Natuurlijk wel; tijdens die vijf jaren kan het heus stormen. Uitzonderlijk haken er onderweg af. Maar die storm samen beleven (jongere en volwassene) en kunnen bespreken, is een ontzettend krachtige en inspirerende bron. Misschien vind je 'geloven' net daar waar ruimte is om je twijfels uit te spreken (om dan weer verder te gaan).
Welke raad ik je kan meegeven? Herinner je je keuze die je met je partner hebt gemaakt. Wentel je beslissing niet af naar je kind onder het mom van. Wees consequent en geef je kind later de ruimte te kiezen.
