'zware christenen'
Elders zag ik de term weer eens vallen.
Wanneer vallen mensen onder de noemen 'zware christenen' en wanneer niet? Aan welke kenmerken moeten zij voldoen?
Kaaskopje
Lady Grey schrijft toch niet dat ze homo's en homoseksualiteit niet accepteert? Ze schrijft alleen dat ze tegen het homo huwelijk is. Dat is waarschijnlijk omdat op Bijbelse gronden een huwelijk alleen is weggelegd voor man en vrouw. Het huwelijk is een door God ingesteld instituut voor man en vrouw en de mens heeft er dus niet aan te sleutelen om dit ook voor twee mannen of twee vrouwen toegankelijk te maken want als dat de bedoeling was dan stond het immers wel in de bijbel.
Zelf heb ik geen enkel probleem met het feit dat het burgerlijk huwelijk ook is opengesteld voor homoseksuelen maar niet elke tegenstander is gelijk een homo hater. Overigens ook iemand die tegen homoseksualiteit is haat niet gelijk homo's. Tolerant zijn is best maar dat werkt wel twee kanten op.
Ik zit ook bij een kerk die tegen het homohuwelijk is en ik ken dus ook genoeg mensen die er tegen zijn (en ook die wel voorstander zijn)
Maylise
Overigens
Wie de Bijbel letterlijk neemt kan bijna niet anders dan homoseksuele handelingen te zien als een zonde. In sommige passages is de veroordeling van homoseksueel gedrag meer de veroordeling van liederlijk gedrag maar de passage in Romeinen bijvoorbeeld lijkt duidelijk homoseksualiteit an sich bedoelt zijn. Uiteraard kan dat vast ook anders geïnterpreteerd worden.
Zelf neem ik de Bijbel zeker niet altijd letterlijk dus ik kijk er sowieso anders tegen aan dan iemand die dat wel doet.
Maylise
Aanvulling
Zoals Tonny het verwoord over de 'scheppingsorde' is precies wat ik bedoel. God heeft ons naar zijn beeld geschapen, staat er, man en vrouw schiep hij hen. Alles is gericht op het man en vrouw samen zijn. De teksten die Maylise noemt laat ik hierbij dus echt buiten beschouwing, de strekking van de bijbel is: daarom zal een MAN zijn vader en zijn moeder verlaten en zijn VROUW aanhangen ('oude' vertaling).
Zonder nu nog verdere discussie aan te gaan, er is volgens de bijbel ook nog zoiets als de verboden vrucht die Eva plukte en Adam ook accepteerde. God zag dat het goed was, de mens was geen robot maar een persoon met eigen wil, en die volgde een gevallen engel (ook de engelen zijn geen robots maar hebben keuzevrijheid zei een dominee bij ons laatst).
Daarmee kwam het verkeerde, de zonde, in de wereld. Ziekte, onkruid bij de oogst, pijn bij het baren (staat in genesis).
Maar goed, de teneur is tegenwoordig dat je voor het homohuwelijk moet zijn, dat je anders discrimineert of mensen afwijst. Dat is dus niet zo. Maar acceptatie moet van twee kanten komen, als een homo mij zou vragen hoe ik over het homohuwelijk denk, dan zal ik hem/haar gewoon mijn mening geven, zonder die persoon daarmee af te wijzen. Ik accepteer dat die persoon getrouwd is, maar hij of zij zal mijn mening daarover ook moeten respecteren. Duidelijk toch?
Lady grey
Ik wil voorkomen dat ik met opmerkingen kom om mijn gelijk te halen, terwijl jij ook vindt dat je gelijk hebt. Ik ga dus maar niet verder in discussie over wat zondig is of wat onze 'straf' is voor de verkeerde beslissing van Adam en Eva. Wat ik me alleen afvraag is hoe men weet dat er geen pijn bij het baren was in het Paradijs. De kinderen van Adam en Eva werden toch pas buiten het Paradijs geboren?
Wat ik me afvraag:
.....moet je als christen wel overal een mening, opinie over hebben? Mag je bepaalde issues ook gewoon bij God laten? Hoe ouder ik word, hoe meer me het gevoel bekruipt dat ik het gewoon niet weet. De bijbel is niet altijd eensluitend over bepaalde dingen.
Vroeger wist ik altijd zeker dat je als homo alleen moest blijven, dat een relatie er niet in zat. Ik trok altijd de vergelijking met sommigen die nooit een blijvende relatie kregen en daar de pijn van hadden.
Nu ik ouder ben, vind ik dat je die vergelijking niet moet trekken! Maar wat vind ik er dan wel van? Ik denk steeds vaker: ik laat het oordeel wel bij God liggen. Christenen die homosexueel geaard zijn en de keuze maken om wel een relatie aan te gaan: ik laat het bij hen liggen. Of is dat nou weer laf?
M@rgreet
Of het laf is weet ik niet, maar het is wel makkelijk om het oordeel bij God te leggen. Je hoeft dan zelf geen mening te vormen en verschuilt je achter God.
Daarbij denk ik dat je als christen, maar ook als niet-christen, niet overal een uitgesproken mening over hoeft te hebben. Met respect naar de levenswijze van andere kijken is dan voldoende. Zoiets als: leven en laten leven. Wat jij of ik ervan vinden doet er eigenlijk niet toe, net zoals ik vind dat de mening van God er niet toe doet. Respect is voor mij het meest belangrijke.
Schuilen ipv verschuilen
margreet, ik herken wat je zegt en ik ben het er dan ook helemaal mee eens. Ik vind steeds minder iets zo stellig. Ik laat het oordeel aan God. Daar ''schuil'' ik; Hij weet alles, Hij heeft de dingen/mensen gemaakt ; ik kan ook niet in de harten van mensen kijken. God wel.
Een vriendin verwoordde het mooi; als je vraagt om mijn persoonlijke mening heb ik geen moeite met homosexualiteit, maar ik kan/wil niet om de Bijbel heen en daar staat dat God het een gruwel vindt.
Ik kan nog proberen die teksten in een bepaalde context te willen lezen, maar ik kan er niet om heen.
Daarom heb ik gewoon geen mening (meer)over deze kwestie, ik weet het immers niet, ik weet het waarom niet,ik begrijp God in deze niet (hoeft ook niet)en ik weet niet wat er in de harten van de homosexuelen speelt, welke strijd ze ermee hebben...God weet dat wel,ik schuil dus bij God en laat het daar. Iedereen heeft zijn eigen verantwoording naar God toe en ik weet niet wat ik zelf zou (willen) doen als ik homosexueel zou zijn. Ik respecteer een ieder en iedereen is welkom. Iedereen moet het zelf beslissen hoe ze ermee omgaan.
Gruwel
Tsja, dan ben je christen en gelooft de Bijbel letterlijk en op een dag vertelt je kind je dat hij/zij homo is. Wat dan?
Marieke
Dan is dat ingewikkeld
ik ken iemand die in die situatie belandde; ik zie de persoon in kwestie (degene die uit de kast kwam dus) al een tijd niet meer (verhuisd) maar weet wel dat het voor zijn ouders eerst erg ingewikkeld was.
Maar het is allemaal goed gekomen 
Dat wel!!
Niet verschuilen
maar vaststellen dat je eigen wijsheid tekort schiet. En dat leidt tot bescheidenheid.
Ondertussen heb ik best wel eens heimwee naar de tijd waarin broeder voorganger preekte uit de bijbel die 'van kaft tot kaft Gods woord was'. Het is duidelijk, de toehoorder weet waar-ie aan toe is - op het eerste gezicht dan!!!
Kind homosexueel
marieke ik denk dat het daarom ook is wat ik schrijf: een ieder moet dat voor zich verantwoorden naar God, niet naar mij. En ik zal ook mijzelf moeten verantwoorden naar God, voor mijn keuzes. Mijn kind is net zo welkom als altijd, ik hou net zo van mijn kind als altijd en ik zal mijn kind steunen, net als altijd. Ik zal ook gewoon naar de bruiloft van mijn kind gaan, als die wil trouwen met iemand van hetzelfde geslacht...etc. Geen verschil dus.
M@rgreet
Ik begrijp dus dat je geen oordeel wilt hebben over een homohuwelijk. Als zij dat willen is dat aan hen en of dat goed of fout is is niet aan jou maar aan God. Dat vind ik positief gedacht. Ik stel me alleen zo voor dat het je toch niet helemaal lekker zit en dat het daarom best lastig voor je kan zijn om ongecompliceerd van zo'n bruiloft te genieten. Terwijl ik denk dat je dat wel makkelijk afgaat bij een heterohuwelijk. Omdat je ervan uitgaat dat God de geliefden heeft samengebracht en het dus goed is. Maar wie zegt dat God die twee wél heeft samengebracht en het homopaar niet?
Samengebracht
Hm, ik weet niet of ik bij elk huwelijk per definitie onderschrijf dat God de geliefden heeft samengebracht.
Ik zit als vijftiger met het besef van vele, vele gebroken huwelijken en teleurstellingen ook niet meer ongecompliceerd te genieten van een bruiloft. Helaas, dat is eraf.
Het feestje zelf kan erg leuk en sfeervol zijn, beslist, maar 'onbekommerd genieten'- dat heeft de rauwheid van het leven wel wat verminderd. Als de bruiloft 'de mooiste dag van het leven' is, vrees ik voor de rest! Vind het dan ook een erg rare term!
Of God geliefden samenbrengt...Het staat zo in een kerkelijk huwelijksformulier, dat weet ik wel. Maar of het echt zo is...Ik weet het niet...
Je kunt de ander als geschenk uit de hemel ervaren - dat wel!!
Meen je dat echt tonny? o.t.
Dus bij een bruiloft hou jij al rekening met de mogelijkheid dat het verkeerd kan gaan? Dat heb ik nou helemaal niet. Zo riep man bij het huwelijk van Rafaël en Silvie van der Vaart 'dat duurt nog geen jaar, wedden!' Ik vond die opmerking zó negatief. Ik ben dan ook blij dat zijn voorspelling onzin is gebleken. Er wordt onder mijn collega's momenteel nogal wat afgetrouwd. Ik blijf optimistisch en positief en ga graag mee in hun romantische gevoelens rond de bruiloft.
Bedenk wel dat de bruiloft 'de mooiste dag van hun leven' is tot dát moment. De geboorte van hun kind zal dat gevoel misschien overtreffen. Ik kan me niet zo heel veel mooiers bedenken, maar wie weet komt er later nog zo'n dag.
Onbekommerd
Hm, ja, ik ben niet meer zo onbekommerd dan 20 jaar geleden, niks aan te doen. Negatieve opmerkingen ga ik niet maken, maar het blijkt een hele kunst om een leven lang samen te blijven en het goed met elkaar te hebben. Ik gun de huwenden van harte hun mooie dag en hun feest, daar niet van, en ik zal naar wens plakken knippen liedjes zingen.
Tevens zou ik het prachtig vinden als degene die de trouwplechtigheid leidt na 1 - 3 - 7 jaar (ik noem maar wat) eens een evaluatiegesprek zou houden. Ter bezinning en ter bemoediging.
Onbekommerd genieten
Mijn eerste reactie op de vraag wat "zware " christenen zijn, was het gebrek (of zelf geheel ontbreken van) levensvreugde. Het zondebesef en het gevoel van altijd te falen tegenover God drukt op sommige christenen zo zwaar dat er nauwelijks meer vreugde in het leven lijkt te zijn.
En nu schrijft Tonny dat zij niet meer onbekommerd kan genieten van een bruiloft bij de realiteit van alle gebroken huwelijken. Voor mij is een bruiloft het vieren van de liefde (en het leven) op dit moment en de hoop op of intentie tot een lang en goed en liefdevol leven samen. Het feit dat het leven vaak anders loopt en minder romantisch is dan je in je jeugdig enthousiasme hoopt is niet iets dat het geluk van dat moment moet verstoren. Je kunt ook genieten van de liefde en overmoed van de jeugd, al heb jij met de jaren de schaduwkanten van het leven gezien, ooit was jij ook zo.
Enfin dit belerende verhaal bracht mij op de volgende vraag: Zijn zware christenen perfectionisten, die pas mogen genieten als alles perfect is (en daar dus niet aan toe komen)
Marieke
Perfectionisten
wie weet. Zou kunnen. Hangt van het 'soort zwaar' af denk ik.
Verder - k vind dat mijn gedachten over 'niet meer onbekommerd genieten' wat te zwaar overkomen hier, maar oke, da's dan maar zo.
'Je kunt ook genieten van de liefde en overmoed van de jeugd, al heb jij met de jaren de schaduwkanten van het leven gezien, ooit was jij ook zo.' Ja... juist dat stemt me weemoedig.
Overlevingsdrang, blijft o.t.
Ik denk eigenlijk dat een groot deel van de jeugd al weet dat er schaduwzijden zijn en dat diezelfde jeugd dan toch nog optimistisch het avontuur aangaat is denk ik ook onderdeel van overlevingsdrang. We kunnen ons niet blindstaren op voorgaande generaties. We moeten verder. Gelukkig maar.
Marieke
Klopt. Zo ben ik groot gebracht, altijd zoveel mogelijk je best doen om geen zonde te doen, in het besef dat je altijd zonde doet. Ik ben bijna sektarisch opgegroeid in een christelijk gezin. Altijd de angst aangejaagd, je kunt het niet goed doen voor God!!!! Afschuwelijk, meerdere keren geprobeerd het geloof over boord te gooien, maar gelukkig -dat zeg ik nu uiteindelijk- is het toch bij me gebleven in mijn leven.
Het erge is alleen dat ik er een dijk van een angststoornis aan over heb gehouden, vanaf dat ik op kamers ging heb ik altijd angsten gehad, altijd bezig om zo perfect mogelijk te leven. Nogmaals, afschuwelijk. Nu ben ik 39 en aan het dealen met al die angsten.
Er is 1 groot goed uit voortgekomen: ik leer eindelijk dat ik fouten mag maken voor God. Mijn wereld is open gegaan toen 1 van onze predikanten me dat zei. Maar tegelijkertijd voel ik me verraden door mijn ouders en de kerk uit die tijd. Zie je wel! ik hoefde helemaal niet perfect te wezen. En heel, heel diep van binnen begint er een soort woede en boosheid te komen, boosheid die ik nooit mocht hebben, want dat was immers niet christelijk!
Ik ben vorig jaar 8 weken in een christelijke instelling geweest toen ik finaal instortte, zoveel anderen die aan het vechten waren met hun geloof en zoveel problemen ernaast hadden. Schrijnend en diep pijnlijk vond ik het.