Partner wil geen seks tijdens zwangerschap en praat niet erover
Hallo allemaal,
Omdat ik niet goed weet hoe ik dit met anderen mensen kan bespreken en het mij toch erg bezighoudt wil ik graag mijn verhaal delen en jullie ongezouten mening horen 
.
Mijn vriend en ik kennen elkaar al van de middelbare school, hij was erg verliefd, ik niet op hem. 15 jaar later zijn we elkaar weer tegen het lijf gelopen. Smoorverliefd was hij. Hij wilde trouwen, zijn hele leven met mij delen, dag en nacht bij mij zijn. Noem maar op. Uiteindelijk ben ik ook voor hem gevallen. Hij bleek onvruchtbaar te zijn uit een test die hij ooit gedaan had bij zichzelf als arts. Een thuistest waar ik bij was bevestigde dit verhaal. Zodoende geen anti-conceptie gebruikt. Tien maanden later bleek ik onverwachtst zwanger te zijn.
Hij was helemaal euforisch. Maar na 3 maanden raakte hij mij met geen vinger meer aan. Een slap kusje kon er nog net af. Ik voelde mij zo verdrietig en alleen en onaantrekkelijk die maanden terwijl ik echt niet bijzonder dik ben geworden of lelijk. Ik verzorgde me beter dan ooit, lette heel erg op mijn gewicht, allemaal omdat ik mij onzeker voelde.
Ik had niet het idee dat hij vreemdging alhoewel die gedachte ook door je hoofd heen spookt als iemand van een goed libido in een keer libidoloos lijkt. Na de bevalling heeft het zeker nog 6 maanden geduurd voor dat we weer seks hadden. Op vakantie eindelijk een paar keer voorzichtig seks gehad. Het voelde heel raar en onnatuurlijk voor mij. Geforceerd of geen idee. In ieder geval paar keer seks gehad en ja hoor. Weer zwanger geraakt. Nu hetzelfde verhaal alleen alnl vanaf de dag dat hij het wist geen seks meer gehad. Tja 1 of 3 keer in het begin maar nu al zeker half jaar niks meer. Ik moet nu bijna bevallen.
Als ik er over wil praten krijg ik gewoon geen antwoord. Hii praat nergens over. Ik weet gewoon echt niet wat ik met onze situatie aan moet maar ik merk dat ik het begin te accepteren en een plek te geven en ik ben bang dat ik straks alleenstaande moeder word. Voor mij maakt het niets uit. Maar voor die kinderen. Hij is gek op kind.
Radeloos en eenzaam.
niet accepteren
Wat een rotsituatie! En wat vreselijk dat hij niet met jou wil praten. Hij is gek op kind, maar niet op moeder met kind in haar buik lijkt het. Blijf zelf wel praten, dat moet je echt doen hoor. Als je niet met hem kunt praten ga je zelf naar iemand om mee te praten. misschien wel te beginnen bij je huisarts. Je moet dit echt niet laten voortduren, het is niet normaal. Je vraagt om een ongezouten mening: accepteer het niet. Je bent op je mooist als je zwanger bent. Ik heb de beste seks van mijn leven gehad tijdens de zwangerschap. Het is fijn om ervan te genieten. Denk aan jezelf, je bent niet alleen een moeder maar zeker ook een vrouw en een geliefde.
Ik praat al met iemand
Ja, ik ben een keer, tijdens een consult mer de gynaecoloog, in huilen uitgebarsten toen hij mij vroeg of alles goed ging. Ik zei dat het helemaal niet goed ging. Dat ik niet blij was met mijn zwangerschap en mijn vriend alleen maar werkt (hij heeft een eigen bedrijf en werkt zeer lange dagen). Dat ik soms bang ben dat ik depressief word. Toen ben ik doorgestuurd naar een psycholoog in het ziekenhuis, maar zij vond dat er niks met mij aan de hand was, dat mijn reacties volledig gezond zijn en hij beter naar een psycholoog kan gaan. Dus na 4 gesprekken ben ik ‘gezond’ verklaard. Conclusie, ik zit in een heel moeilijk pakket. Ik geniet van de liefde die hij voor onze dochter voelt, dat is het enige dat ons lijmt.
@moeder
Bedankt voor je medeleven en begrip.
psycholoog
Nee, de psycholoog zegt wat wij allemaal denken: hij heeft hulp nodig. Maar hij staat niet open voor hulp, en in die situatie zal jij toch iets moeten. Zolang jij bang bent om te "eindigen" als alleenstaande moeder hou je dit zelf ook in stand. En daar heb jij wel degelijk hulp bij nodig.
Zie ook het draadje: geen seks en te weinig seks in huwelijk met baby (of zoiets).
Trouwens: een zelftest, thuis, afgenomen door je man, een arts, die zegt onvruchtbaar te zijn en vervolgens twee zwangerschappen? Ik snap dat niet helemaal.
Hij was euforisch
Je vriend is zo blij papa te worden dan hij m.i. wilt voorkomen dat het fout gaat. Hij lijkt mij bang jullie kind te verliezen. Een ander kan dan wel zeggen dat dat onzin is, maar als het tussen de oren zit blijft het daar.
Toegeven dat je bang bent, is niet erg 'dapper'. Mogelijk dat hij daarom niet praat.
Je kan hem uitleggen dat je aandacht wilt maar dat je vriend niet in de vagina hoeft te gaan, als hij dat niet prettig vindt.
En na de bevalling, kiezen voor een anticonceptie zodat je niet weer meteen zwanger raakt en zonder wederzijdse vrees kan genieten van vrijen.
Je weet nu dat je vriend een gebruiksaanwijzing heeft. Eentje waar prima mee om te gaan is, als je die vrees voor het verliezen van een kind weet weg te halen. Eerst deze zwangerschap maar uitzitten.
Als je meer begrip hebt voor zijn vrees, kan je gemakkelijker omgaan met het gebrek aan sex of het een andere draai geven zodat jij toch kan genieten van elkaar.
Eerlijk gezegd vond ik het ook niet altijd ontspannend, wat bang dat er toch iets zou gebeuren. Pas toen ik voorbij de uitgerekende datum was en er helemaal klaar mee was, gingen we in op een tip van een vriend:; sex rond de uitgerekende datum kan een bevalling opstarten.
Je weet niet welke waarschuwingen je vriend van anderen vernomen heeft. Mogelijk dat hij denkt dat jij niet open staat voor zijn bezorgdheid.
Psycholoog
Welke man gaat nu naar een psycholoog om te praten over een vrees voor bv miskraam, als een baby een aantal maanden later reeds geboren is. Dergelijke medische kwesties herstellen zich vanzelf..Even geduld hebben, is wat een aanstaande vader eerder zal denken, dan tijd maken voor gewroet in je emoties door een deskundige.
Ik kan natuurlijk niet in het algemeen spreken, maar mannen stappen minder snel naar een psycholoog dan een vrouw.
Iemand op een vriendelijke maar best dwingende manier naar een psycholoog sturen, kan leiden tot een twijfel aan vertrouwen in elkaar.
Groepsdieren
"Hij was helemaal euforisch. Maar na 3 maanden raakte hij mij met geen vinger meer aan. Een slap kusje kon er nog net af. Ik voelde mij zo verdrietig en alleen en onaantrekkelijk die maanden terwijl ik echt niet bijzonder dik ben geworden of lelijk."
Ik snap nog wel dat we groepsdieren zijn en ons echt wel afvragen wat anderen van ons vinden en dat dit belangrijk kan zijn.
Wat ik niet begrijp is dat je zelf al analyseert dat je partner ergens een struikelblok heeft en dan ga jij twijfelen aan jezelf? Je constateert dat je niet onaantrekkelijk bent en toch leg je de verantwoordelijkheid voor gebrek aan aandacht bij jezelf?
Dat soort dingen kan ik dan toch niet goed begrijpen.
Natuurlijk, je mist de vanzelfsprekende aanraking, de zorgeloze aandacht. Maar je kunt je blik ook met compassie op de ander richten. Is er wat? En wat dan? En zelf blijven waarderen dat je ouders wordt en er niet direct een dreigende scheiding van maken. Waarom?
wat rot
voor je... en dan bedoel ik met name dat hij er niet over wil praten. Dat moet erg eenzaam voelen. Misschien kun je het draadje 'saaie seks en weinig seks in huwelijk met kind' eens lezen. Hoewel die situatie natuurlijk helemaal anders is, lijkt er een zaak wel op jouw situatie: de man wil niet praten maar ook geen of weinig seks. Op de een of andere manier zou ik wel duidelijk maken dat niet praten geen optie is in een huwelijk. Natuurlijk kan hij zijn weerstanden hebben en ook zijn angsten. maak duidelijk dat je hem daar juist in wil zien. Maar dat er daarvoor wel gepraat moet worden.
Opmerkelijk ook dat juist een arts, die dus op de hoogte zou moeten zijn van de (afwezigheid van) anatomische risico's deze angst/ afkeer heeft.
Flanagan offtopic
" Ik kan natuurlijk niet in het algemeen spreken, maar mannen stappen minder snel naar een psycholoog dan een vrouw.
Iemand op een vriendelijke maar best dwingende manier naar een psycholoog sturen, kan leiden tot een twijfel aan vertrouwen in elkaar. "
Dat anderen zich is toch op z'n n minst bijzonder te noemen. Het lijkt wel een achtergebleven soort af en toe.
Daarbij vind ik overigens best dat je met uitleg dringend doch vriendelijk mag vragen om een gesprek bij een deskundige. Want het niet praten is zoals gewoonlijk weer het probleem waardoor de misverstanden en verwijdering tot stand komen.
Treurig toch?
Moet praten
De insteek 'moet praten' lijkt me eerlijk gezegd een recept voor verdere verwijdering. Handiger lijkt me eerst dat je constateert dat je man jou niet benadert voor sex. Heeft hij zelf enig idee hoe dat komt? Grote kans dat hij er geen tekst bij heeft en dan 'moeten praten'. Misschien kan hij de kans krijgen om het eerst eens voor zichzelf uit te vogelen.
Geef aan dat je hem mist daarin maar dat je respecteert dat het hem op dit moment niet lukt om jou daarin tegemoet te komen. Het is eerst en vooral zijn probleem. Tenminste, is het voor hem wel een probleem?
Je zou zelf eens voorzichtig en respectvol het gesprek kunnen aangaan. Meer als steun en geïnteresseerde dan als belanghebbende.
Couvade
https://www.24baby.nl/zwanger/zwangerschapspraat/couvade-syndroom/
https://www.ncbi.nlm.nih.gov/pmc/articles/PMC3628883/
Couvade, beschreven in antropologische studies komt ook voor bij westerse mannen. Met name vanwege de toename van betrokkenheid van vaders bij de zwangerschap van hun partner. En juist bij vaders die een grote betrokkenheid ervaren bij hun partner. Stressgevoeligheid of juist een groot empatisch vermogen kunnen daaraan bijdragen.
Daar kan ook sexuele terugtrekking bij horen. Het is een overgangssituatie naar het vaderschap die ook gepaard gaat met onzekerheden over de eigen rol en verantwoordelijkheden.
Flanagan heeft daar ook voor een deel gelijk in. Die overgansperiode gaat voorbij, het is een fase. Mensen groeien in hun verantwoordelijkheid en vinden nieuwe manieren om met hun veranderde situatie om te gaan.
Alleen in ernstige situaties is medische of psychologische hulp vereist.
jeetje
Huh? Antropologische onderzoeken om afhoudend gedrag te verklaren en voorbarige conclusies "alleen in ernstige situaties is medische of psychologische hulp vereist" om elke poging tot gesprek vanuit een vrouw die gewoonweg intiem met haar man wil zijn te smoren?
Moet er op zachtjes en op kousenvoeten rond manlief heen gelopen worden? Wachten tot het vanzelf over gaat...? Maar niet praten want dat schrikt nog meer af...? (Lees alsjeblieft het andere draadje: soms is niet willen praten een teken van vooruitschuiven van problemen.) Want hij zal wel bang en bezorgd zijn dus haal de fluwelen handschoentjes maar uit de kast?
We hebben het hier toch over een volwassen man in een volwassen relatie? Een man die zelf nota bene arts is... wat gaat hij zeggen als een man of vrouw met dit zelfde dilemma bij hem op consult komt?
Natuurlijk hoef je niet op hoge poten een gesprek te eisen... je hebt als partners geen recht op elkaar. Natuurlijk moet je de ander willen zien in zijn twijfel, angst of onberedeneerde afkeer. Je hoeft iemand niet onder grote druk te zetten maar lijdzaam moet afwachten tot 'het wel over gaat' (zie het andere draadje elders in deze rubriek) is toch niet meer van deze tijd? Wat voor huwelijk heb je als over zoiets cruciaals niet verbindend gecommuniceerd kan worden? En ik vind het ook zo'n raar vrouwbeeld neerzetten: wacht lijdzaam in stilte af want het mannelijk ego in deze is zo fragiel dat er geen syllabe over gesproken mag worden.
Idd Lara
Denken jullie echt dat mannen randdebielen zijn?
Ik krijg een steeds vreemder wereldbeeld hier af en toe van hoe je je als vrouw in alle richtingen moet buigen om het manlief maar niet lastig te maken. Hij zal zich gepusht voelen...tja het zal. En dan? Nou en?
Het is een aparte
Tsja, ik weet het ook allemaal niet.ik heb hem vanochtend gezegd dat het zo niet langer kan. Dat we echt met elkaar moeten praten. Dat we van elkaar aan het verveeemden zijn. Dat het niet kan dat we nergens over kunnen praten. Ik weet dat hij veel aan zijn hoofd heeft, veel werkt en veel verantwoordelijkheden met zich meetorst maar zijn gezin en onze relatie daaar beknibbelt hij non-stop op. Ik doe alles alleen in het huishouden, op sociaal vlak, qua verzorging van onze dochter, ik ben de enige die haar naar het kinderdagverblijf brengt als we moeren werken en die haar weer ophaalt. Hij heeft haar op 1 jaar tijd geen een keer opgehaald of gebracht.
Alles draait om de zaak, om materieel, om meer bakstenen hebben, hoger aanzien, dure trainingen volgen. Grote risico’s nemen en investeringen doen zonder overleg met mij, maar ik kan wel de boontjes doppen als er stukken aangeleverd opgesteld moeten worden. Ik merk dat ik hem gewoon echt beu word. Inmiddels woon ik ook bog 5 maanden met mijn schoonfamilie samen omdat hij overal bouwprojecten is begonnen en ons huis een ruïne is.
Ik relativeer, ik besef dat ik in vergelijking met heel veel andere mensen totaal geen recht heb om te klagen. Toch voelt het ongezond, hij gaat als een wervelstorm door het leven en zuigt iedereen mee zonder ooit iets van waardering terug te geven. Niet op sociaal, emotioneel, passioneel of intellectueel vlak.
Morgen zou hij met mij gaan praten. Ik ben benieuwd.
Toelichting
Verder heeft het niets te maken met dat hij bang is dat het de baby pijn doet of wat dan ook... even terugkomend op een aantal reacties hierboven. Hij heeft wel eens gezegd dag hij het gewoon een smerig idee vindt dat zijn dochter in mij zit, maar waarom dan niet meer zoenen? Waarom geen echte knuffels meer? Aanrakeninfen? Hij kijkt nooit naar mij met verlangen. Het valt mij trouwens wel op dat hij dat ook nooit naar andere vrouwen doet. Als staat er een echte beauty voor zijn neus hij kijkt er totaal niet naar.
Tsja
Je krijgt ook wel een beetje waar je om gevraagd hebt, sorry...
Als ik je verhaal lees dan past alles perfect in elkaar.
Ik lees weinig over liefde, delen, wat dan ook.
Ik lees over een man met sterke veroveringsstift, en jij was daarin één van zijn veroveringen.
Hij heeft flink werk van je gemaakt en jij bent gezwicht.
Dat dat een wankele basis is om samen gelukkig te worden hoeft niemand je te vertellen denk ik.
Ik denk dat je niet moet gaan trekken (praten) of wat dan ook.
Kansloos. Dat voorspelt alleen maar jarenlange ellende.
De sleutel ligt bij jou. Jij moet een keuze maken.
Wil je voor 'echte liefde' gaan of blijf je bij hem.
Bij hem blijven betekent grotendeels je eigen leven leiden.
Wie weet komen jullie elkaar af en toe tegen en kan het heel gezellig zijn.
zowee Annie
Wat kan jij veel lezen in die paar woorden die Lotje geschreven heeft... Hup pats hele relatie afgeserveerd omdat ts niet meteen liefdevol zou klinken. Kweenie hoor, vind het wat kort door de bocht
Annie
Ha Annie,
Goede analyse.Vaak krijg je wat jezelf vraagt, ook al kan dat onbewust misschien nadelig zijn
Mijn ex was bijvoorbeeld exact het tegenovergestelde van deze man op heel veel vlakken. Ik vond hem op het laatst enorm irritant omdat hij echt een luiaard was. Niet vooruit te branden en het werd steeds erger. etc, etc. Lang verhaal kort. Mijn huidige partner is dus compleet het tegenovergestelde.
Het is inderdaad een man met sterke veroveringsdrift. Ook heel scherp gezien. Het valt mij ook erg op dat trekken heel averechts werkt. De enige optie lijkt inderdaad wat jij suggereert alhoewel dat best een trieste conclusie is. Ik had gehoopt op nog andere opties of ideeën.... Misschien dat mijn emotie mijn creativiteit blokkeert en ik oplossingen over het hoofd zie..
Wat is precies volgens jou een wankele basis om gelukkig te zijn? Een man met een sterke veroveringsdrift? Ik vind die conclusie, tot nu toe, kort door de bocht..
Er moet toch een ander scenario zijn...
Kort door de bocht
Ook dit is uiteraard kort door de bocht, ik ken jullie immers niet
Maar uit jouw verhaal klinkt duidelijk een man die uit is op veroveringen (droomvrouw, kind, huis, baan etc) en na verovering interesse totaal verliest....helaas.
Maar de wankele basis waar ik het over had slaat meer op hetgeen jullie samen hebben. Het klinkt alsof er ook nooit meer geweest is dan dát; hij heeft je veroverd en jij hebt je laten veroveren.
Dat blijkt eerlijk gezegd ook wel uit het vervolg, zijn minieme betrokkenheid bij je.
Het geeft weinig te maken met sex, hij geeft op geen enkel front thuis.
Maar goed, dat wil niet zeggen dat jullie niet toch een fijne relatie zouden kunnen opbouwen. Maar mi alleen als je verwachtingen flink tempert.
Geen titel
Als hij denkt onvruchtbaar te zijn, speelt dan mee dat het kind van een ander kan zijn? Misschien had hij zich er ook op ingesteld geen kinderen te krijgen.
Vind het zelf overigens nooit zo werken, dat je een relatie krijgt met iemand die je al jarenlang op een andere manier kent. Uiteindelijk overstag gaan werkt volgens mij ook niet. Er kan wel een relatie uit voortkomen, misschien dat het soms werkt maar je verhaal klinkt niet bepaald positief. En mannen veranderen ook niet, tenzij ze zelf willen.