Bang voor geluk
Ik mag wel stellen dat ik niet veel geluk heb gehad in mijn leven. Een moeilijke jeugd, scheiding van ouders, overlijden van veel familieleden. Ook toen ik mijn huidige man leerde kennen leek het ongeluk ons te achtervolgen. Samen maakte we al heel wat mee. Het dieptepunt was het overlijden van mijn vader, door een klap van mijn man. We zijn nu twee jaar verder en het gaat wonderbaarlijk goed met ons. Soms lijken we wel op een "gewoon" gezin. En dat maakt ons allebei ontzettend bang. Alsof het ons niet gegund wordt. Alsof er elk moment weer iets kan gebeuren. Ik kan daardoor maar moelijk genieten van alle mooie dingen,
Dropke
Dropke
Wat fijn om te lezen dat het geluk jullie weer een beetje toelacht. En wat herkenbaar, het gevoel dat het té goed gaat, dat het niet... Maar het kan, jullie zijn het voorbeeld!
Geniet en ik hoop met heel mijn hart dat jullie geluk nog héél lang mag duren!
Ik hoop dat het rustig blijft, dropke
En dat jullie heerlijk kunnen genieten van het 'gewoon' gezin zijn. Ik denk vaker aan je (en jullie) dan ik hier laat weten. Knuffel en geniet van elkaar en alle kleine dingen!!
liefs Knevel
Net als knevel
.....denk ik zo vaak aan je! Veel vaker dan ik laat merken. Ik snap dat je bang bent, het lijkt misschien raar dat je je gelukkig voelt. Ik herken dat, op de vraag of ik me gelukkig voel zeg ik direct ja. Ondanks dat ik mijn kleine mannetje zo vreselijk mis. Toch ben ik gelukkig.
Ik verbaas me elke dag weer dat dat schijnbaar naast elkaar kan bestaan.
En weer donkere wolken
Blijkbaar wordt het ons dus echt niet gegund.
Mijn man heeft in een hoger beroepzaak eerder een taakstraf opgelegd gekregen. In eerste instantie was hij vrijgesproken. Door gezondheidsredenen werd het onmogelijk deze uit te voeren. De reclassering besloot het terug te sturen naar de rechtbank, zodat een rechter de zaak kon bekijken. Vandaag kregen we een brief dat zijn taakstraf zonder pardon is omgezet in gevangenisstraf. Ik loop de hele dag al met gierende zenuwen door mijn lijf.
Dropke
Dat wist je toch?
Als een taakstraf om wat voor redenen dan ook niet kan plaatsvinden (dus mislukt) weet je toch dat deze wordt omgezet in een detentie ?
Omdat je man niet gezond genoeg is om een taakstraf uit te voeren betekent dat niet dat hij helemaal geen straf behoeft.
Jakiro
Levenskunst
En weer donkere wolken, het klinkt zo alsof je het slachtoffer bent, misschien voelt het ook wel zo en dan hou je het gevoel als een losgeslagen stukje wrakhout in de branding te zijn, willoos en zonder eigen sturing.
Ik geloof dat het niet zo hoeft te zijn, ik geloof zelfs dat je, als je probeert anders tegen dingen aan te kijken, dat je daarmee meer levensgeluk voelt.
Natuurlijk is het leven geen aaneenschakeling van opperste gelukzaligheden, maar ik ontdek wel dat een fijn leven grotendeels ook van jezelf afhangt.
Dit bericht was natuurlijk iets wat jullie konden verwachten, ook al valt het toch nog rauw op je dak.
Ik denk dat ik het zou zien als afsluiting van een nare tijd, alsof je man ook echt iets moet doen voor zijn/jullie gevoel van schuld.
Kop ervoor en gewoon uitzitten ´die straf´, want dat schuldgevoel op zich is/was vast een veel ergere straf. Dit daadwerkelijke zitten is iets wat nog moet en dan is de lei weer schoon.
Zie het niet als tegenslag, dan is het ook minder (of geen) tegenslag.
Dan blijft er veel meer tijd (en energie!) over om te blijven genieten van wat er nog wel is.
Sterkte, ik ontken niet dat het moeilijk zal zijn, maar het is wel iets wat afzienbaar is en een logisch iets ter vervanging van de taakstraf (die hij anders toch ook had moeten doen)
Ik denk
dat jullie niet helemaal begrijpen hoe het gegaan is. Er is door de reclassering gevraagd om uitstel.
"Ik denk dat ik het zou zien als afsluiting van een nare tijd, alsof je man ook echt iets moet doen voor zijn/jullie gevoel van schuld."
Het gaat verdorie om mijn vader. Hoe bedoel je "mijn gevoel van schuld."
Gewoon uitzitten...tja, hoe denk je dat dat voor de kinderen zal zijn. Ik denk dat het nu wel eens genoeg mag zijn.
"Dan blijft er veel meer tijd (en energie!) over om te blijven genieten van wat er nog wel is."
Het enige wat we nog hebben is elkaar en de kinderen. Door dit is het risico heel groot dat ik het zo ook niet meer trek.
Dropke
Dropke
Wat ik nu zeg valt misschien wel verkeerd bij je,maar jullie hébben elkaar tenminste nog!Ik heb net meegewerkt aan het maken van troostkussen voor een zwaar zieke man,die nog maar kort te leven heeft.Dus sorry,maar het moet me toch even van het hart.
Sterkte de komende tijd,je redt het wel,echt!
liefs,Bastet
Dropke
Ik weet niet of jij je ook schuldig voelt, ik noem het als mogelijkheid omdat ik weet hoe onlogisch een mens zich soms kan voelen, ook al treft jezelf geen blaam.
En ja, gewoon uitzitten en dan weer doorgaan. Hoe het voor de kinderen zal zijn, weet ik niet, wat ik wel weet is dat je het groter kunt maken dan het is.
Of taakstraf of dit, maakt het in wezen IETS uit? Denk je niet dat na die straf een hoofdstuk wordt afgesloten??
Ik denk te merken dat je boos bent en daarom niet goed snapt wat ik bedoel.
En ja, je hebt je man en kinderen nog, wat een rijkdom!
(zie posting Bastet)
Dropke
Hij komt terug, je man, hij komt gewoon terug...en natuurlijk red je dat, dat ben je verplicht aan je kinderen. Hij komt terug, wat een geluk heb jij!
Ps dropke
Natuurlijk zitten jullie wel in een afschuwelijke situatie, die jullie heel veel pijn zal doen. Maar zoek zélf de zonnige zijde op, iemand anders (het leven) zal het niet voor je doen.
Sorry hoor,
maar ik vind jullie erg kort door de bocht reageren. Mijn man leeft nog, dus moet ik er niet zo zwaar aan tillen ?!! Ik moet de zonnige kant er van kunnen zien? Mijn man zit al vanaf november zwaar depressief thuis. Vanaf dat moment draait het gezin op mij. Omdat het tussen ons wel heel goed ging, hou je het vol (en zie je hoe waardevol die liefde is)Toen het gebeurde heeft hij 6 dagen in voorarrest gezeten en daar ging hij al helemaal aan kapot. Mijn kinderen stonden gillend in mijn armen toen ik ze vertelde dat hun vader in de gevangenis zat. Moet ik ze nu gaan vertellen dat we die nachtmerrie nog een keer over moeten doen, maar dan nog iets langer ? Nee, ik zie hier geen zonnige kant van. Twee van de drie kinderen hebben van die periode een enorm lange nasleep gehad. Dus ja, het maakt zeker verschil of het een taakstraf is, of een celstraf. Wat zou het moeten afsluiten ? In sommige ogen is hij nooit schuldig geweest, in andere ogen blijft hij dat altijd. Deze situatie valt gewoon niet af te sluiten.Ik heb weer hetzelfde paniekgevoel als toen mijn vader net was overleden. Ik ga mijn gevoel verder ook niet verdedigen.
Dropke
Groots
Jouw paniek is de paniek van je kinderen. Er zit echt maar een ding op: hou je bij de realiteit die nu voor jullie gezin geldt. Handel daarnaar. Zoek hulp, voor jezelf een psych, en zoek iemand die je kinderen af en toe op iets leuks kan trakteren (speeltuin, kinderboerderij, etc.). Zorg ervoor dat je er niet alleen voor staat.
Geen enkel ander leed kan en zal je eigen leed verzachten. Maar weet dat je het kan, omdat je een vrouw bent, en vrouwen over de hele wereld heel moeilijke situaties aankunnen. Voel je verwant aan en gesterkt door moedige vrouwen. Straal dat uit, sta met twee benen op de grond, en jij zal je gezin door deze moeilijke fase van jullie leven leiden. Maar doe het niet alleen! En, echt, schrijf van iedere dag op wat er te genieten viel, al is het nog zo klein, zo zoek je zelf de zonnige zijde op. Dat kan namelijk wel.
Maar natuurlijk kun je ook ten gronde gaan. De vraag is alleen of je dat echt wilt. Voor je kinderen. Voor je man. Wat wil je echt, wat wens je? Waar is je trots?
Kort door de bocht
Nee,niet kort door de bocht,maar ook het betrekkelijke en tijdelijke zien.En zoek hulp,nu al,voor je kinderen,misschien voor jezelf ook.En toch,geloof het of niet,je kunt zelf de zonnige dingen zien.Ik snap best dat je het nu niet ziet,je bent boos,verdrietig en in paniek.
Maar je kinderen weten nu dat papa terugkomt,en jij ook.
je kunt dit,maar je weet het zelf nog niet.
Liefs,Bastet
Niet verstandig
Ik denk dat het nu erg verstandig is als ik niet schrijf wat ik denk.
Ik snap dat je opziet tegen de tijd die komen gaat en wens je veel sterkte en wijsheid daarbij.
Jakiro
Sterkte dropke
Kan me voorstellen dat dit je enorm raakt en de zenuwen door je lijf gieren. Gevoelsmatig is een taakstraf voor mij anders dan een gevangenisstraf (al blijft de 'daad' ongewijzigd). Ik kan me dus voorstellen dat jij dat zo voelt. Ik hoop dat het nog anders gaat aflopen.
Sterkte en hou je taai.
liefs Knevel
Heel veel sterkte
Och Dropke, ik kan me je verdriet en angst helemaal voorstellen. En als de kinderen het er zo zwaar mee hebben is het nog zwaarder. Ik wil je heel veel sterkte toewensen.
Lieve dropke
Ik wens jullie alleen maar héél veel liefde en kracht om ook deze tijd door te komen!
Het kost me
heel veel moeite om hier nog op te reageren. We hadden maar moeten weten dat als de reclassering aangeeft dat ze uitstel gaan aanvragen, een rechter het zomaar kan omzetten in gevangenisstraf. Nee sorry, hebben daar niet zoveel ervaring mee. De reclassering vond het overigens ook erg vreemd, als ook de advocaat.
Dan wordt er gezegd, jullie hebben tenminste elkaar nog. Ja idd, dat is de reden dat we het nog konden redden. De situatie die gaat ontstaan als mijn man achter de tralies verdwijnt is geen prettig vooruitzicht. Maar hij komt terug ! En hoe moeten we dan de brokstukken opruimen ? Het voelt alsof ik er weer midden in het drama van twee jaar geleden sta. Mijn lichaam reageerd zo. Dat is geen keuze. Alsof ik mag kiezen of ik instort of niet.
Ik vind sommige reacties echt heel vreemd. Misschien zijn ze goed bedoeld, maar zo komen ze bij mij zeker niet over.
Dropke
Dropke
Heel veel sterkte met deze nieuwe situatie. Ik hoop dat je lieve mensen om je heen hebt om jullie te steunen en om mee te praten.
Kijk, natuurlijk kan het altijd erger, dames. Dropke's man gaat niet voorgoed weg, kinderen leven nog, ik ben het eigenlijk wel eens met wat gezegd is: dit is een groot verdriet en iets verschrikkelijks moeilijks om mee om te gaan (weinig hier met ervaring met zo'n situatie, ik ook niet). Je verdriet mag er zijn, Dropke. Maar zoek hulp (van vrienden of professionele), doe het niet alleen!
Veel
reacties zijn denk ik toch goed bedoeld, Dropke. Komt ook omdat je behalve verdriet ook boos bent, denk ik. Jullie voelen het allemaal als een groot onrecht. En het maakt het allemaal extra moeilijk omdat het je vader betreft. Vreselijk! Ja je mag ook boos zijn. Alleen is dat niet zo constructief. Ik denk dat dat het is dat mensen hier bedoelen? Ik weet ook niet hoe je hier mee om moet gaan. Ik hoop wel dat je niet schroomt om hulp te zoeken.
Dropke,
De nachtmerrie van twee jaar geleden heb je overleefd. Je begon zelfs al weer voorzichtig aan geluk te denken. Je hebt het overleefd samen met je gezin. Deze dreigende wolk overleef je ook. Samen met je gezin. Er zijn momenten geweest dat je niet zeker was van je man, of je verder kon gaan met hem. Nu praat je over de kracht van de liefde. Je bent straks niet zonder jouw man, hij is er nog. Want de liefde voor elkaar is er. Ondanks de afstand.
Met bovenstaande wil ik niet jouw gevoel, jouw paniek onder schoffelen. Want die is er. En heel begrijpelijk. Wie zou niet in paniek zijn als je zo'n bericht krijgt? Zelf denk ik dat bepaalde reacties in dit draadje niet bedoeld zijn als arm om je schouder, maar als appèl op jouw kracht. Die je eventjes niet voelt, maar wèl hebt. Anders had je niet gered de afgelopen twee jaar. Zelf denk ik dat je sterker bent dan je je realiseert.
Knuffel, Bellefleur
Mien*
Natuurlijk is het goed bedoeld maar soms hoef je goed bedoelde woorden niet op te schrijven toch?
Moet je altijd maar een waarde oordeel hangen aan verdriet van een ander?
Dropkje was in paniek, heeft de gevangenisstraf van haar man die gerelateerd is aan de dood van haar vader als zwaard van Damocles boen het hoofd hangen en jij relativeerd. Je maakt de vergelijking met iemand die moet dealen waarvan de man is overleden.
Dat is appels met peren vergelijken.
Hoe goed je het ook bedoeld.
Genoeg zo!
Lieve Dropke,
Jouw verdriet is jouw verdriet. Jouw angst is jouw angst. Daar doet niemand iets aan af. Sommige mensen maken misschien veel ergere dingen mee, maar daar gaat het hier niet om. Ik kan me goed voorstellen dat je de donkere wolken ziet komen.... Hoe lang gaat de straf duren?
Ik wens je heel veel sterkte en ik denk aan je!!
Schrik
Ik schrik van de reacties. Een van de mooie dingen van deze rubriek was altijd dat vaak troostende woorden werden gegeven als "verdriet kun je niet vergelijken" en "ook jij hebt recht op verdriet". Zelfs als iemands hond of kat was overleden mocht diegene dat melden en kreeg nog lieve woordjes. Wordt het nu een nieuwe tendens om als iemand verdrietig is nog ergere dingen te gaan melden die kunnen gebeuren? Bij wie moet Dropke anders terecht met haar verdriet? Bij haar eigen familie hoeft ze daar niet mee aan te komen. Als haar man gevangen zit staat ze wel helemaal alleen op de wereld voor even. Ik kan me voorstellen dat buren en vage bekenden ook nog steeds met een scheef oogje kijken en dat ze misschien vrienden verloren zijn. Dat gebeurt normaal al vaak in een rouwproces, maar in deze bijzondere situatie misschien nog wel meer.
Dropke ik wens je oneindig veel sterkte, ik weet nog dat je op een gegeven moment meldde dat het niet meer ging tussen jou en je man. Ik heb je toen geprobeerd over te halen geen overhaaste beslissingen te nemen. Ik ben echt blij dat het tussen jullie goed is gekomen. Ook hier komen jullie echt wel doorheen. Ik hoop echt dat je hier een luisterend oor kunt blijven vinden om je door deze periode heen te slepen.
Hillary
Je slaat de spijker op zijn kop. Ik ben het roerend met je eens.
Maar haar vader niet
Ja haar man is er gewoon weer ja, maar haar vader niet. En zoals velen hier ook weten is het gemis en verdriet om een overledene niet met een jaartje over. Juist op momenten dat je het moeilijk hebt in je leven komt het gemis weer zo hard aan, dan ben je opeens zo eenzaam. Ik denk dat als haar man had moeten zitten voor een verkeersovertreding of desnoods voor dronken achter het stuur dat dat een stuk makkelijker voor haar was geweest. Dan had ze ook gewoon bij haar vader waar ze zo'n goede band mee had kunnen gaan uithuilen. Dan waren alle bovenstaande reacties van toepassing geweest. Ik denk dat Dropke nu gewoon weer heel even flink terug geworpen is in haar rouwproces. En zoals velen hier ook weten is dat als je midden in een rouwproces zit dat je dan niet vrolijker wordt van goedbedoelde reacties in de trant van: ach bij de familie X is wat veel ergers gebeurd en die zijn er ook overheen gekomen. Je wilt gewoon even aandacht en erkenning voor jouw verdriet.
Maandag zat ik op de eindmusical van mijn neefje, waar zijn vader had moeten zitten. Morgen een begrafenis van een jonge vader, verteerd door kanker. Mijn vaders beste vriend ligt op dit moment dood te gaan, terwijl zijn vrouw maandag voor haar 5e chemo moet. Mijn oma van bijna 90 die bijna dood gaat van verdriet omdat mijn opa 2 jaar geleden is overleden. Je denkt toch niet dat ik aan mijn oma ga zeggen: ach die andere 3 dingen zijn veel erger, jullie zijn tenminste nog 63 jaar getrouwd geweest en hebben kinderen, kleinkinderen en achterkleinkinderen. Dit zegt ze zelf regelmatig hoor, maar ja ze blijft toch verdrietig. Dat mag toch wel?
Dropke
Sterkte meid, het valt niet mee om dit zwaard van damocles boven je hoofd te moeten voelen.
Gelukkig heb ik geen idee hoe het is als je man de gevangenis in moet. Wat een rijkdom voor mij.
Ik denk aan je en wens je heel veel sterkte en goeds toe.
Sorry dat ik je draadhje vervuilde maar ik was te verbijsterd om het voorbij te laten gaan.
Dropke
Sterkte meis,ik heb nooit gezegd dat het makkelijk is of niks voorstelt.Ik hoop dat het jullie goed gaat.
Bastet
Lieve dropke
Breek alleen even in om je een dikke knuffel te geven en sterkte te wensen....
liefs,
Petr@
