beetje lang, maar advies gevraagd
Ik wil even jullie raad. Ik ben een erg gevoelig mens. Of ik HSP ben weet ik niet, maar ik trek me alles aan en kan totaal niet tegen onrecht. Ik ben daarbij ook nog eens een perfectionist. Dit laatste heb ik als gevoel meegekregen van mijn ouders. Beide ouders sloegen me groot en met name mijn vader gebruikte zijn vuisten nogal eens. Ook sloeg hij mijn moeder en ging ik er als tiener regelmatig tussen staan. Ik had een beste vriendin die ik in alles vertrouwde. ZIj overleed van de een op de andere dag toen ik 21 was en zij 22. Met 17 was ik al het huis uit, omdat ik niet meer bij myn psychotische vader en mijn jaloerse moeder wilde wonen. Mijn zus is bijna 6 jaar jonger en de lieveling van mijn moeder. Ik trouwde toen ik 30 was kreeg een zoon toen ik 31 was en er volgde nog 2 kinderen. Mijn ex, die het allemaal niet zo nauw nam met verantwoordelijkheid, verbrak het huwelijk na 12 jaar en had binnen 2 weken en nieuwe vriendin. Hij keek niet meer naar de kinderen om en nog steeds niet, financieel en practisch sta ik er alleen voor. Dit even in een notendop. Ik vraag jullie om raad voor het volgende. Ik heb geen familie. Mijn zusje heeft mij meerdere keren gebruikt en tegen me gelogen. Ik heb het contact verbroken nadat ze mijn kinderen bij de jeugdbescherming wilde aanmelden omdat ze vond dat ik het als alleenstaande moeder slecht deed door ze savonds een uurtje alleen te laten (mijn oudste is 15). Ze had dat openlijk op haar facebook gezet. Mijn moeder belt me nooit, alleen als ze wat nodig heeft of zelf met iets zit. Kortom, nu komt het, ik ben zo moe, en boos op alles en iedereen. Ik trek me steeds meer terug van groepen mensen en vertrouw niemand meer. Ik ben bekaf. Ik heb al diverse keren therapie bij een Psycholoog gehad. Al dat gepraat heeft me helaas niet geholpen. Ook reiki al geprobeerd en magnetisering, maar ik heb vreselijke moeite met stilliggen. Inmiddels ben ik radeloos en loop met buikpijn. Ik hoop dat jullie nog ideeen hebben. Als ik er een paar heb, zal ik deze post weghalen want ik schaam me voor dit verhaal en om dat hier zo openlijk te plaatsen. Dus neem me niet kwalijk, maar ik zoek een oplossing, ik moet er nog even voor mijn kinderen zijn namelijk.
Andere psycholoog/psychiater
Wat vreselijk voor je en schaam je alsjeblieft niet. Hoeveel verschillende psychologen heb je gehad? Het is wel belangrijk dat er een klik is met een psycholoog.
In welke regio woon je? Misschien weet ik wel een goede psychiater. Je kunt dit niet alleen oplossen. Goed dat je inziet dat je er iets aan moet doen. Heb je nog vrienden/kennissen?
Ulla
dank je, maar ik vind t wel moeilijk hoor t zo opnlijk te typen hier. ik woon in de regio Haarlemmermeer. vrienden en kenissen heb ik niet veel. ik heb immers bijna nooit tijd en moe.
Andere regio
De psychiater die ik ken (familielid van mij) woont in een heel andere regio helaas. Misschien is er iemand anders hier die een tip heeft?
Ik snap wel dat je het moeilijk vindt om hier alles te 'vertellen', ik heb dat zelf ook een keer gedaan en vond dat ook lastig. Je wilt toch graag anoniem blijven waarschijnlijk. Ik heb toen wel goede tips en steun gekregen en dat heeft me goed gedaan.
Misschien zit er in je, ook al is het een beperkte, vriendenkring toch iemand waar je mee kunt praten? Soms sta je versteld (in positieve zin) van hoe mensen reageren en vaak is het al een hele opluchting om je verhaal kwijt te kunnen.
Ik heb zelf hele goede ervaringen met collega's van mij. Werk jij ook?
Sterkte en kop op, hè, er komen zeker weten betere tijden!
Het zou knap zijn als wij jou zomaar beter advies zouden kunnen geven dan de psychologen die je hebt geraadpleegd. Ik kan alleen maar een paar dingen opschrijven die me opvallen.
Op je 17e ben je uit huis gegaan, omdat je het kontakt met je vader, je moeder en je zus wilde verbreken. Nu ben je 45 jaar. Hoe kan het dan dat het gedrag van je moeder en je zus jou nog zo raken? Je hebt zelf indertijd een beslissing genomen en je leeft al veel langer zelfstandig, dan dat je ooit thuis gewoond hebt. Wat heb je gedaan met die 28 jaren zelfstandigheid en eigen leven? Waarom maak je je nu zelfs nog, als 45-jarige, zo afhankelijk van je moeder en je zus?
Wat de reden ook mogen zijn, als puber had je al besloten dat vader, moeder, zus en jij erbij geen goede combinatie was. Dat is het nu, bijna 30 jaar later , nog steeds niet blijkbaar. Daar kun je verdrietig om zijn en zeker in deze tijd weemoedig, maar je zou dat gevoel van 'jammer dat het zo is' toch een plekje hebben moeten geven naast 'maar gelukkig ben ik met mijn eigen leven.'.
Dan over je ex, je schrijft ' financieel en practisch sta ik er alleen voor'. Jullie waren getrouwd. Is er een scheiding uitgesproken? Is er toen iets afgesproken over partner/kinderalimentatie? Heb je dat op papier? Ben je daarmee naar de rechter gegaan? Of naar het LBIO? Zou je willen dat je ex zich meer met de kinderen bemoeide en zouden de kinderen dat willen? Ook hier kan het gevoel van 'in de steek gelaten zijn' een plaatsje krijgen naast 'maar gelukkig heb ik mezelf nog (en de kinderen)'.
Je bent nu heel moe, dat zijn we allemaal aan het einde van het jaar. Ik bagatelliseer het niet, maar het is allemaal ook niet zo verwonderlijk. Als je moe bent, dan heb je weinig zin in leuke dingen, sociale kontakten, gezellige dingen, dat gaat gewoon niet. Slaap je wel goed?
Je kunt niet goed stil liggen, sport je dan wel, of dans je (mag ook alleen in de kamer), ga je wel eens wandelen of lopen?
Kun je aan het einde van de week 's avonds voor het slapen één mooi moment uit de week voor ogen halen? Zo niet, zoek ze dan op, kleine momentjes, waarop het heel even rustig was, of juist druk, waarop er iets gebeurde dat je ontroerde of liet lachen, een klein bijzonder momentje. Koester dat, dan kun je er weer een week tegenaan. Een jaar is niets meer en niet minder dan een aaneenrijging van weken, waarin veel geploeterd wordt, maar ook elke keer een lichtstraaltje doorbreekt. Geniet ervan. En als je mensen ontmoet die onaardig doen tegen je (niet je familie), doe dan gewoon aardig terug. Waarschijnlijk zijn zij ook gewoon moe, overgevoelig, kunnen ze niet tegen onrecht en wie weet wat ze allemaal meegemaakt hebben in hun leven.
Tsjor
Speciaal
In de rubriek 'algemeen ouderschap' heb ik een draadje voor je gestart 'mooie momenten van de week'. Misschien kun je er soms iets schrijven (mag ook onder andere naam) en hopelijk veel gaan lezen.
Tsjor
Tsjor
Dank je wel voor je mooie en uitgebreide reactie. Het is altijd lastig om je hele verhaal hier te schrijven, dus tja er zitten wel wat meer details in, maar dat zal ik hier niet verder uitwijden. Nog even dit, na mijn scheiding is mijn ex 60 kilometer verderop gaan wonen in de buurt van zijn nieuwe vriendin. Dat is nu wel uit, maar hij heeft geen werk, doet er ook geen moeite voor en heeft dus geen geld. Hij speelt het slachtoffer van de maatschappij helaas. De kinderen hebben een aantal keer getracht erheen te gaan, maar moeten hun eigen hachje redden, zitten dan 2 dagen binnen en missen hun sociale leven in hun eigen woonplaats. Ze gaan dus nu niet meer. Maar goed, een lang verhaal kort. Ik zal kijken of ik je momenten van de dag/week ga aanpakken. Ik snap je goede bedoelingen hoor. Overigens fiets ik overal heen gedurende de week, dus mijn beweging zit wel goed. Het gaat er meer om dat ik een beetje liefde en aandacht mis en daar baal ik van. Ben ook echt jaloers op echtparen/stellen en mensen met grote families, vooral dat laatste, als je dat niet hebt, weet je pas hoe dat is, om dat niet te hebben. Nogmaals dank je wel. Ik ga wellicht nog wat regressietherapie volgen, was ik al van plan maar is misschien een goed voornemen voor 2015. Maar ja, 4 dagen werken, en alleen 3 kinderen opvoeden, het valt niet mee. Iedereen die hier in deze situatie zit, werk ik alle goeds en sterkte in 2015!
tijd van het jaar?
Zou dat niet ook meespelen? Veel mensen zijn juist in deze tijd van het jaar moe, somber enz. Alle kerstreclames, films enz. richten zich heel erg op het 'gezellig met een grote familie bij elkaar' wat natuurlijk het gemis daarvan als je die niet hebt alleen maar versterkt.
Het goede nieuws is dat over een paar weken dat allemaal weer voorbij is, er een fris nieuw jaar is en de dagen al weer langer worden. Dus hou vol!
En verder: het is zoals het is: je hebt geen contact met je familie, geen partner en weinig vrienden. Maar je hebt wel 3 kinderen waarmee je een gezin vormt. Koester vooral wat je wel hebt. Verzin wat leuke dingen om met je gezin te doen in de kerstvakantie en zorg voor je eigen rituelen en gewoonten. Blijf niet hangen in het idee dat er iets 'ontbreekt' aan je gezin, jullie zijn met z'n vieren een compleet gezin.
Als je echt te moe ben om vooruit te komen en/of veel fysieke klachten hebt (zoals die buikpijn) zou ik wel naar de huisarts gaan. Misschien is er een onderliggend medisch probleem (wat je maar beter uit kunt sluiten) en misschien is het beter om even wat rustiger aan te doen.
Sterkte in ieder geval!
plekje
Ik vrees dat je de liefde die je mist bij familie niet meer bij hen moet zoeken, ik denk dat je dit onbewust toch doet, maar je wordt elke keer weer gekwetst.
Je moet die zoeken bij je eigen familie (kinderen) en vrienden en andere mensen. Dus misschien kan je wat doen aan je netwerk?
Het is echt niet iedereen gegeven, een grote, warme familie. Naar anderen kijken helpt je niet, ik zou meer rust voor jezelf in gaan bouwen om je fijner te gaan voelen. Dat kan ook met een uurtje 's avonds.
Kan jij een plekje creeeren in je huis, helemaal voor jou, waar je niet gestoord wordt? Waar je even lekker rustig kunt lezen, muziek kunt luisteren of in een dagboek schrijven.
Is het mogelijk iets vaker oppas te regelen zodat je even rust hebt?
Tsjor
Wat schrijf je het allemaal weer prachtig op. Je bent zo'n wijze vrouw de altijd rake analyses en adviezen geeft, ik vind het altijd fijn om te lezen.
Die Libelle-gezinnen
De kop heb ik gejat uit een ander draadje, maar goed. In mijn beleving is overal wel wat loos, als je goed gaat kijken. Een gezellig gezin met een leuke, grote familie, waarvan opeens de vader overleed. Kinderen met handicaps. Ruzies en spanningen. Financiële problemen. Jeugdzorg-bemoeienissen. En niet alles ligt op straat, het meeste weet je niet. En ik ken ook mensen die helemaal alleen staan, dus geen man, geen ouders meer, geen kinderen, geen broers en zussen, niks.
Nou helpt het niet om te zeggen "het kan nog veel erger". Maar dat beeld van al die gezellige families klopt volgens mij gewoon niet. Elk huisje heeft zijn kruisje.
Begin
Es, gelukkig snap je mijn goede bedoelingen. En Iselo, bedankt voor je woorden. Ik moet erbij glimlachen, want vlak voor mijn 18e verjaardag schreef een Francaise die bij mij in een kamp van de Emmausbeweging in Frankrijk zet op: 'le sage Hollandaise'. Ik weet nog steeds niet wat wijsheid is. Ik lees en reageer.
Es, wat wil je met die regressietherpie? is dat die therapie, waarbij ze je complexen kunnen aanpraten vanuit de tijd dat je nog in de baarmoeder zat en dus geen enkele herinnering daaraan hebt en dus alles maar moet geloven wat er gezegd wordt? Kijk je een beetje uit?
Ik heb nog wel een tip voor je Es. Je schrijft: 'Het gaat er meer om dat ik een beetje liefde en aandacht mis en daar baal ik van.' Draai het eens om: begin eens met liefde geven, eerst aan jezelf. Een kwartiertje aandacht per dag. En dan maar hopen dat je jezelf dankbaar bent.
De volgende stap kan zijn dat je om je heen kijkt en iets vindt waardoor jij je verbonden voelt met anderen, waar jij jezelf met liefde aan wil geven. Misschien is nu niet de beste tijd, je bent nog druk met drie kinderen en 4 dagen werken. Ik merk zelf dat ik wat meer tijd krijg voor de dingen ik zelf wil, maar dan is de jongste ook al 17. Dus het kan zijn dat je even door de barre tijden heen moet en dat het later allemaal wel wat meer kan hebben. Liefde geven, zonder er iets voor terug te verwachten, is ook een goede invulling van de zin van je leven.
En de laatste stap kan zijn, dat je ondertussen wie weet hoeveel blijken van liefde of aandacht hebt gemist. Bijvoorbeeld omdat ze van een andere kant komen dan je verwacht of wil. Of te klein zijn om op te merken. Wie weet hoeveel mensen eenvoudigweg blij zijn met je aanwezigheid waar dan ook, zonder dat het zo bijzonder is dat mensen het uitspreken.
Ik wens je in elk geval heel mooie kerstdagen toe met je kinderen. Er komt een dag dat ook zij wegvliegen, dus geniet er even heel erg van.
Tsjor
Cognitieve gedragstherapie
Kan het zijn dat je therapie nooit heeft gewerkt omdat je geen goede therapie kreeg? Cognitieve gedragstherapie is de enige vorm van psychotherapie die aantoonbaar werkt. Daarbij wordt gekeken naar je gedragingen en je gedachten, en waar nodig worden die bijgestuurd. Meestal is de therapie relatief kort (5-8 sessies) en heel effectief. Ik kan het je van harte aanraden.
Als je een anoniem e-mailadres aanmaakt, kan ik contact met je opnemen om je een kerstverrassing te sturen.
Veel sterkte!
