De kring voor kaatje

Kaatje

Ik geef Petra- weer een hand, zoals vaker hier. We blijven er voor je staan.

ik pak de hand van Genista...

liefs,
Petr@

En ik

om toch even te laten weten dat ik aan je denk. Tsjor

En op een regenachtige dinsdag

ben ik er nog

Ik ga nergens heen

Ik ga nergens heen,
liefs,bastet

Ook ik

blijf staan! Door weer en wind!

Over leven en overleven

Pas zei iemand tegen me: 'van het begin, daar kon ik me een voorstelling van maken, maar van hoe het nu gaat eigenlijk helemaal niet, vertel eens'. En sindsdien probeer ik de woorden weer te vinden, om dat te kunnen uitleggen. Een kleine poging.
Er is een stroom ontstaan, een stroom waarop we verder gaan en verder willen. Die stroom bestaat zowel uit liefde als uit angst. Het is de angst voelen en toch verdergaan. Het is het verzet opgeven en je overgeven. De pijn aanvaarden en blijven ademhalen. Telkens opnieuw breekt het hart. En steeds opnieuw het gevoel laten stromen en dan ook weer openstaan voor verlichting van de pijn.
Tegelijkertijd de liefde van Bas ervaren als kracht en vertrouwen. Daardoor oude activiteiten weer zoetjesaan oppakken (voor mij oa het lesgeven) en ook nieuwe activiteiten ontplooien. Voor de meisjes betekent dat ze weer mee kunnen doen met het giechelen om niks, de concentratie voor school weer terug is, ze halen goede cijfers en kunnen allerlei hobby's ontplooien.
Maar tegelijkertijd kunnen ze stilstaan, samen met hun vrienden/vriendinnen die ook lotgenoot zijn. En op z'n pubers, zoeken ze steun bij songteksten en gedichten.
Zoon zoekt alle steun alleen bij mij, samen hebben we een paar rituelen. We lezen bijv. iedere avond samen in het boek 'Ik krijg tranen in mijn ogen als ik aan je denk'. Herkenning of juist niet, in elk geval steeds openingen om te praten en te huilen. Er is een prachtige pagina in het boek met allemaal getekende tranen. Bij iedere traan staat een betekenis, zoals: ,"loop-naar-de-maan-traan", "ik-mis-je-zo-traan", "ik-zie-het-niet-meer-zitten-traan". Heel helpend!
Met z'n viertjes hebben we het heel goed samen, heel gezellig ook (lachen gieren brullen met K2 zoekt K3!), en zoals ik al vaker heb gezegd: we zijn een echt goed team. Ik kan dat dus ook niet als zwaar omschrijven, alleenstaande moeder zijn ervaar ik nu echt niet als zwaar.
Maar het leven vind ik wel loodzwaar, niet te tillen haast. Het is het verdriet, de pijn, het gemis, het niet kunnen delen van je leven, het opnieuw ontdekken wie ik ben en het opgelopen trauma. En zo nog wel meer. Zoals de keiharde confrontaties:
Gisteren moest dochter bij de tandarts zijn. Tandarts is voor ons al heel beladen en ik heb altijd al een tandartsfobie gehad. Maar heel dapper gaan we dus toch. Naast haar een heel angstig klein meisje. Hard huilen en haar vader daar overheen troosten: "stil maar, papa is bij je, papa houdt je vast" en dat ging zo maar door op luide toon. Het ging ons door merg en been, misschien vooral ook omdat Bas áltijd met de kinderen naar de tandarts ging. Was dus echt heftig voor ons. En dan zit je in een situatie waarin je het eigenlijk niet kan uiten. Dat kost een enorme berg energie!
Of ik ben vrolijk en opgewekt en ga boodschappen doen. Zie ik een mevrouw fietsen met een hoofddoekje om (op?). Kijk ik weer, zie ik plots dat ze geen gewoon hoofd heeft, maar een doodskop. Echt, ik zie het echt. Pas bij een vierde of vijfde keer kijken heeft ze weer een gewoon hoofd. Maar weg is dan mijn opgewekte stemming...
Veel mensen hadden mij verteld dat het tweede jaar veel moeilijker zou zijn dan het eerste jaar. Ik weet nog steeds niet of dat voor mij ook zo geldt. Maar makkelijker is het ook niet.
Jezelf troosten en ook laten troosten, het is een vrij lastig spel. Maar dat lukt wel steeds beter. Een ultiem troostgebaar van mezelf: we hebben ieder onze eigen kleur handdoeken. Bas heeft rood, ik heb blauw. Nu gebruiken we allemaal de handdoeken van Bas als dat zo uitkomt. Als ik ze in de kast leg, leg ik een rode onderop, en een rode bovenop. Mijn blauwe er tussenin. Het is dan net alsof hij me knuffelt...

Kaatje.

Mag ik even met je meehuilen.........
Je verdriet is zo voelbaar, en als je omschrijft hoe je zijn knuffel via zijn handdoek voelt komen de tranen bij mij omhoog.
Een hele dikke knuffel.
Mieke.

Jemig kaatje

tranen hier, bij je handdoek. Ik weet niet hoe het is, maar het lijkt nu of ik het me zó goed kan voorstellen....het is zó invoelbaar, zó, ik weet niet. Ik moet ervan huilen.

Lieve kaatje

Ook hier wat verse tranen bij je verhaal. Het raakt me zo. Wat is zwaarder het 1e of 2e jaar, ach, dat is toch altijd voor iedereen anders, niemand kan daar iets algemeens over zeggen. Het lijkt me, ondanks je team, je kinderen, vrienden, familie, zo eenzaam. Omdat niemand precies hetzelfde mist. Je kinderen missen Bas ook, mar vanuit een andere relatie. Niemand die echt hetzelfde mist als jij. Dat lijkt me vreselijk zwaar.
Ik steek een kaarsje voor je aan. liefs x

Kaatje

Ach, die handdoeken. Wat een intens verdriet hoe je het beschrijft. Ik vind je een kei!
Ben je nog aan het schrijven trouwens, je was toch met wat bezig? Ik zie je vaker op Ouders Online dus vreesde dat dat wat was blijven liggen.

Kaatje...

Telkens als je iets over jou/julliezelf schrijft ben ik elke keer weer diep onder de indruk: van hoe je schrijft, wat je schrijft, wat je dúrft te schrijven, hoe je jezelf kent en beschrijft in wat je voelt en ervaart.
Ik vind het alleen zo vreselijk kl*te! dat ik dit alleen maar zo van je kan lezen en mee/invoelen omdat Bas moest sterven... Ik zou willen dat het niet zo was, maar ik weet, dat heeft geen zin, het is zo en jij zit er middenin, daar helpt geen lievemoedertje aan.
Ik weet ook -je hebt het al meerdere malen geschreven- dat tips/adviezen/losse opmerkingen vaak zo dwingend voelen, zo weinig ruimte laten, je soms het gevoel geven dat je opgejaagd wordt, of dat het anders zou moeten. En dat wil ik je juist helemaal niet bezorgen, zo'n rotgevoel...
Daarom observeer ik alleen maar: Kaatje, in je verdriet en kracht vind ik dat je prächtig schrijft, heel bijzondere en accepterende maar ook helende inzichten hebt en die ontzettend goed kan omschrijven en verwoorden. Ik kan alleen maar zeggen dat ik zelf erg veel aan jou stukjes -echte pareltjes vind ik- heb, en dat die mij erg veel inzicht bieden, soms in mijzelf, en soms in anderen die iets vreselijks is overkomen. Daarnaast geef je ons een prachtig mooi beeld van een prachtig mooi mens, een prachtig mooi gezin. Dank daarvoor, Kaatje.
Een dikke knuffel van mij die, en zo hoort het ook, in het niet valt bij die rode handdoekknuffel van Bas
Mirjam

Bedankt lieve mensen

Jullie woorden en tranen doen me goed, al waren al die tranen niet de bedoeling, sorry. Het is fijn dat er altijd lieve mensen om ons heen zullen zijn.

Ps vervolg

Dus moet dit de laatste kring op Ouders Online voor ons zijn. Het doet me goed, het heeft me goed gedaan. Maar nu is het voor hier, op deze plaats, genoeg geweest.
Er komt later een andere plaats op het i-net waar ik verder ga, voor kleinere kring.
voor nu, heel veel dank en veel liefs!

Kaatje

Je hoeft je toch niet te excuseren voor tranen meis!!
Liefs,Bastet

Laatste kring...

...maar we blijven.
Kus!

Laatste kring

maar we blijven staan, voor jullie, voor kracht en steun.

Dikke knuffel voor jullie!

Alle goeds!

we blijven aan jullie denken en wensen je alle goeds op de kleinere kring op i-net.

Nog een keer in deze laatste kring,

Tonny

Laatste kring

maar waar ook, we blijven, in gedachten bij jullie.

Ja ik kom er ook nog even bij

Ik denk veel aan jullie!

Laatste keer...

...hier in de kring, maar in gedachte als velen, blijf ook ik hier staan en wens jou en je gezin heel veel kracht en warmte, liefde met elkaar, steun en nog zoveel meer toe!

Liefs, Beertje(s)

Ook

voor het laatst in de kring, maar niet uit het hart!
Het ga jullie goed...

liefs,
Petr@

Laatste keer

in deze kring, niet de laatste keer in mijn gedachten.
Dag, tot elders!

Kaatje

Veel meegelezen en aan jullie gedacht. En ook straks als de kring er niet meer is. Dag. Liefs, Rieke.

Laatste knuffel

En weer een klein beetje afscheid, omdat je verder gaat. Er is nog zoveel te ontdekken.

Groetjes, Tsjor