Even niet zo goed...
Even onder een andere naam i.v.m. herkenbaarheid. Het gaat op dit moment even niet zo goed met mij. Ik ben emotioneel gezien echt een wrak. Waar ik voorheen bijna nooit huilde, gebeurt dat nu bijna dagelijks en soms weet ik zelf ook niet waar het vandaan komt. Ik slaap enorm slecht, waardoor ik vermoeider ben, minder geconcentreerd, kort lontje. Ik heb sinds jaren weer last van paniekaanvallen en afgelopen sinds afgelopen vrijdag ook nog een conflict op mijn werk omdat ik een collega in zijn gezicht gemept heb na een opmerking tegen een andere collega over mijn kind.
Mijn man vangt heel veel op, heeft bijna eindeloos geduld, maar soms weet hij het ook even niet meer. Ik moet hier zelf doorheen en mijn weg in vinden, dat weet ik. Maar ik merk dat mijn gemoedstoestand zijn weerslag heeft op mijn gezin. Juist in een periode dat mijn kind en mijn man me hard nodig hebben.
In mijn hoofd loopt op dit moment alles door elkaar, waardoor overzicht en het scheiden van zaken niet altijd lukt. Soms ook wel en dan kan ik best helder denken en alles relativeren en in perspectief zetten, maar soms lukt dat helemaal niet, waardoor ik overzicht en controle verlies en de minst leuke versie van mezelf wordt, eentje die mijn man en kind niet verdienen.
Het heeft alles te maken met onzekerheid en schuldgevoel.
Nox schreef op 20-10-2022 om 10:56:
Ik stop mijn dochter voor mijn gevoel niet 'in een hokje'. Zij ervaart bepaalde situaties soms zelf als 'anders zijn' en dat vindt ze soms even lastig. En dat mag, want dat is het af en toe ook gewoon. En natuurlijk is ze uniek en mooi en lief, maar dat staat daar los van. Het is haar gevoel en ze zal daar op een of andere manier mee om moeten leren gaan.
Die angst om iets in haar stuk te maken is gebaseerd op mijn eigen ervaringen inderdaad. Er is één heel duidelijk moment aan te wijzen dat ik gestopt ben met verwachtingen hebben van mijn ouders, los van de basisbehoeften als onderdak, eten, kleding etc. En dat wil ik niet voor haar, zeker omdat ze nog veel jonger is dan ik toen was (15).
Ze reageert nu nog meestal heel lief als ik verdrietig ben. Ook als ik dat voor mijn gevoel niet verdien. En ze komt meestal uit zichzelf al terug op een onredelijke bui. Zoals gisteren, dat ze zelf ook zei dat ze soms moeilijk doet over niks omdat ze even boos is op de situatie en dan ruzie met zichzelf gaat maken in haar hoofd.
Ik ben bang dat ze ooit op een punt komt dat ze denkt 'je hebt nu al zo vaak op deze manier gereageerd, blijkbaar meen je het wel'.
Ik denk dat wanneer de basis goed is en een kind voelt dat het gewenst is, de kans zeer klein is dat er iets stuk gaat vanbinnen. Elke ouder zegt wel eens iets wat beter niet gezegd kon worden of in elk geval aardiger geformuleerd.
"Ze reageert nu nog meestal heel lief als ik verdrietig ben. Ook als ik dat voor mijn gevoel niet verdien."
Ik denk dat hier iets zit waar je iets mee kunt. Het is haar taak niet om lief te zijn als jij verdrietig bent. En het is ook haar taak niet je te troosten of te steunen.
Het lijkt of je, als je je emoties niet onder controle hebt ( dat heeft niemand altijd) steun en troost zoekt bij haar of dat zij denkt dat ze die moet geven. Daarbij stel jij je dan "lager" op in het ervaren dat je dat niet verdient.
Zo krijgt ze als 7- jarige een te grote rol toebedeeld.
Dat wil niet zeggen dat ze niet mag zien dat ouders niet perfect zijn, dat mag zeker wel. Maar soms ( en misschien is dat slechts woordgebruik, dat weet ik niet en ik bedoel dat niet vervelend) heb ik het gevoel dat ze emotioneel te zwaar wordt belast met jouw zaken.
Ik denk ook, dat gezien je struggles, je ouders de zorg uit liefde hebben geuit. Jij ervaart dat alsof je het niet goed kunt doen, maar de strijd die je doormaakt geeft mijns inziens ook aan dat hun zorg een logisch oudergevoel is, evenals jouw angst je eigen kind stuk te maken. Daarmee is dat ergens gelijk aan de zorg van je ouders, maar als jij hen als negatief ervaart, kun je je dan hen én je dochter ook voorstellen?
Wat jij beschrijft Max, dat is precies mijn worsteling. Ik weet het, ik zie het en toch blijft het af en toe fout gaan. Ik wil haar niet te zwaar belasten, ik wil niet dat ze zich verantwoordelijk voelt voor mijn welzijn, ik wil dat ze gewoon kind kan zijn met alles wat daarbij hoort. En onbedoeld gebeurt het soms toch.
De basis in mijn gezin vroeger was echt wel goed en ik was absoluut gewenst. Er zijn een paar incidenten geweest (los van de reeks gedragingen die geïnterpreteerd konden worden als moties van wantrouwen in mijn eigen kunnen) die voor mij voldoende waren om me zo ongezien, ongehoord en onbegrepen te voelen dat ik niet meer het gevoel had bij mijn ouders terecht te kunnen voor emotionele steun. Ik ben toen gestopt met dat te verwachten en er iets in mij op slot gegaan. Als dat bij mijn dochter zou gebeuren, zou ik dat begrijpen, maar ik zou het mezelf nooit vergeven.
Nox schreef op 20-10-2022 om 11:43:
Wat jij beschrijft Max, dat is precies mijn worsteling. Ik weet het, ik zie het en toch blijft het af en toe fout gaan. Ik wil haar niet te zwaar belasten, ik wil niet dat ze zich verantwoordelijk voelt voor mijn welzijn, ik wil dat ze gewoon kind kan zijn met alles wat daarbij hoort. En onbedoeld gebeurt het soms toch.
De basis in mijn gezin vroeger was echt wel goed en ik was absoluut gewenst. Er zijn een paar incidenten geweest (los van de reeks gedragingen die geïnterpreteerd konden worden als moties van wantrouwen in mijn eigen kunnen) die voor mij voldoende waren om me zo ongezien, ongehoord en onbegrepen te voelen dat ik niet meer het gevoel had bij mijn ouders terecht te kunnen voor emotionele steun. Ik ben toen gestopt met dat te verwachten en er iets in mij op slot gegaan. Als dat bij mijn dochter zou gebeuren, zou ik dat begrijpen, maar ik zou het mezelf nooit vergeven.
Hier gaat iets mis in jouw gedachtegang Nox. Wat ik nu ga zeggen, bedoel ik niet verwijtend maar analytisch.
Je schrijft: de basis in mijn ouderlijk gezin was goed en ik was gewenst. Toch ben ik op slot gegaan, door incidenten. Ik maak daaruit op dat het niet puur het tekortschieten van je ouders was wat maakte dat je uitcheckte maar jouw eigen onvermogen om met ambiguïteit om te gaan. Mensen zijn feilbare, klunzige wezens en ze maken fouten. soms hele stomme en lelijke fouten. De basis was goed en je wist dat je gewenst was én ze maakten fouten. Zij konden hun ouderschap niet goed hanteren. En jij hebt hun falen niet kunnen hanteren. Nogmaals, geen verwijt. Ik herken het zelf ook in de relatie met mijn ouders. Op bepaalde dingen is veel nadruk komen te liggen. Pijnlijk voor alle partijen. En ik herken het ook in de relatie met mijn kinderen: het heel graag veel beter willen doen en daar toch vaak in falen.
Jij koppelt aan je eigen pijn, op slot te zijn gegaan naar je ouders omdat je niet kon hanteren je afgewezen te voelen, de verantwoordelijkheid om dat bij je eigen dochter niet te veroorzaken. Op zichzelf is dat een loffelijk streven. Natuurlijk! Maar wat als jij dat niet onder controle hebt? Het vervelende is: iedere ouder maakt fouten, ook soms ernstige fouten. En als je zelf een gecompliceerd mens bent, en een gecompliceerd kind hebt, dan wordt het nog moeilijker om de boel recht te houden. Slecht omgaan met een situatie is nog geen afwijzing van een persoon. Het is onmacht. Hoe krampachtiger je probeert om geen fouten te maken, hoe moeilijker het wordt en hoe meer je eruit zult knallen als je het niet meer volhoudt. Je ouders hebben fouten gemaakt, omdat ze zelf hun beperkingen hadden, omdat ze de complicaties van hun kind niet altijd goed doorzagen en/of die niet konden hanteren, niet omdat ze hun kind wilden afwijzen.
Dat jij nu eindigt met: ik zou het mezelf nooit kunnen vergeven als mijn dochter zou stoppen emotionele steun van mij te verwachten, laadt echt een veel te zware last op jouw schouders. Jouw dochter zou zomaar kunnen stoppen met emotionele steun van jou te verwachten! Omdat je niet aan haar verwachtingen kunt voldoen. Dat is dan heel pijnlijk. Maar het is niet vanzelfsprekend dat je voldoet aan de verwachtingen van andere mensen, ook die van je kinderen niet.
Natuurlijk zijn er ouders die hun kinderen verwaarlozen. Maar jij en ik zijn dat niet. Wij zijn zelf gecompliceerde mensen met gecompliceerde kinderen die er soms niet goed uitkomen. Er zit niks anders op dan zo goed mogelijk ons best te doen en te hopen dat dat genoeg is. Het zou jou kunnen helpen om, bijvoorbeeld in therapie, meer begrip te krijgen voor de worsteling van jouw ouders in hun ouderschap, omdat dat jou meer ruimte en mildheid zou geven in de opvoeding van je eigen kind. Ik bedoel dan beslist niet dat je zou moeten denken: 'Zij deden niks verkeerds. Het was mijn eigen schuld. Ik was gewoon een te moeilijk kind.' Asjeblieft zeg! Dat zou heel raar zijn! Maar wel bijvoorbeeld: 'Ze hielden van mij. Als ze hadden geweten hóe, hadden ze het heus wel anders gedaan.' Je bent zo streng voor jezelf dat het niet meer gezond is en dat het volgens mij ook niet tot iets goeds kan leiden. Je voert de druk zo hoog op dat er niet aan te voldoen is en dat je er haast wel onder moet bezwijken. Er bestaan immers geen gemiddelde, ideale ouders. Je hebt het met jezelf te doen, met alles erop en eraan. Dat is mens-zijn.
Wow, Mija. Dankjewel.
Het effect van derden.
Zelf weet ik allang dat mijn ouders betere andere keuzes in hun opvoeding van hun kinderen hadden kunnen / moeten maken. Maar dat heb ik geaccepteerd omdat ik weet dat ze het deden uit hun bezorgdheid, en niets anders.
Toch raakte het mij als derden (on)gevraagd een ongezouten mening geven. Dan was er ook twijfel of ik alles wel goed gezien had, of ik geen oogkleppen op had. Derden die zelf ook oogkleppen op hebben als het hun eigen ouders betreffen. Dat maakte mij wel boos. Nog steeds eigenlijk.
Ik kan die negatieve uitingen heel gemakkelijk doortrekken naar de wijze waarop ik mijn kinderen heb opgevoed. Ook daar zullen buitenstaanders heel gemakkelijk kritiek op uiten, sneller kritiek dan een compliment. Maar zo zit de mens nu eenmaal in elkaar.
Ik word er wel eens moe van; wonen jouw kinderen nog thuis? Joh, gaan ze nog mee met vakantie? Etc etc. Ik vraag mij dan wel af of mensen niet willen zien wat voor lieve en sociale kinderen wij op de wereld gezet hebben. Door omstandigheden ben ik meer bewust geworden van de warmhartige momenten; ik sluit mij meer af voor giftige sneren. Ik weet dat ik als moeder mijn kinderen die steun, liefde en kennis heb meegegeven waarmee ze hun eigen leven vorm kunnen geven. Wat een ander er ook van denkt.
Ontzettend bedankt voor jouw mooie en waardevolle bericht Mija. Het heeft me echt geraakt en geeft veel inzicht. Dankjewel daarvoor!
Natuurlijk maak ik fouten als mens, als echtgenote en als moeder. Niemand is onfeilbaar en zonder fouten, dat weet ik ook wel.
Het inzicht dat niet goed omgaan met een situatie niet betekent dat je de betrokkene als persoon afwijst, dat had ik nog niet zo helder. Mijn dochter heeft dat met momenten wel zo ervaren en me dat in boze buien ook wel verweten. Ook voor haar is dat onderscheid nog lastig, niet zo gek gezien haar leeftijd, maar het heeft wel al vaker gezorgd dat we elkaar pijn deden, verdrietig maakten en elkaar niet begrepen. Ik hoop dat dit inzicht voor mij de verbinding kan vormen naar haar toe als het in de toekomst ooit nog gebeurt.
Ik heb mezelf nooit gezien als een gecompliceerd persoon, laat staan mijn kind. Maar misschien ligt daar ook nog een stuk zelfacceptatie dat ik nog niet aan heb durven gaan. Mijn overtuigingen over hoe ik zou moeten zijn, wat ik zou moeten kunnen zitten best diep. De balans tussen acceptatie en excuus is in mijn hoofd nog een flinterdun lijntje.
Mijn kind zou ik niet omschrijven als gecompliceerd, eerder haar levenspad, de dingen die haar zijn overkomen. Dat zit niet in haarzelf of in haar persoonlijkheid, maar meer in externe factoren en ik denk ook niet dat het gek is dat ze op haar leeftijd er nog niet altijd even goed mee om kan gaan. Soms lukt dat verrassend goed, soms helemaal niet.
Over verwachtingen gesproken; nee, je kunt nooit aan ieders verwachtingen voldoen en ook niet iedereen aan die van jou. Het zou natuurlijk, ondanks al mijn inspanningen, toch kunnen gebeuren dat mijn dochter meer van mij verwacht dan ik te bieden heb. Daar zou ik oprecht veel verdriet van hebben. Vooral als ik weet dat ik dingen anders had kunnen en ook moeten doen.
Dat stukje mildheid en mededogen naar mezelf en naar anderen, daar is nog wel werk aan de winkel. Ik heb daarin wel al stappen gezet, maar ik ben er nog niet.
Ik zie in dat proces ook wel overeenkomsten tussen mij en mijn familie.
Ik word ook wel onzeker van ongevraagd commentaar over hoe wij de opvoeding aanpakken. Mensen delen inderdaad sneller een sneer uit dan een compliment.
Hoewel we ook regelmatig complimenten krijgen over ons kind hoor. Maar ja, ook geregeld commentaar.
Nogmaals dank voor je mooie inzichten. Ik zal ze zeker meenemen en nog een aantal keer overdenken.
