Gemis van mijn moeder.

Dit is een tekst die ik heb geschreven waar mijn hart in zit. Ik ben benieuwd wat jullie er van vinden. Het is lastig om geen ouders meer te hebben, omdat je natuurlijk de ouderlijke liefde mist. Deze teksten die ik schrijf geeft verlichting. Helen en mezelf terug vinden elke dag weer een stukje dichtbij. Ik deel dit, omdat ik weet dat ik zeker niet de enige ben en zo kunnen we samen helen. 

Ik heb geen gedag kunnen zeggen.
Ik heb niet kunnen zeggen hoeveel ik van je hield.
Ik heb niet kunnen zeggen hoe trots ik op je was.
Ik heb niet kunnen zeggen dat alles oké was.

Je ogen, op mij gericht vol onbegrip en angst.
Je handen en benen die alle kanten opgingen, omdat je wilde opstaan en zeggen:
“Het is goed, lieverd.”
Maar ik kon je niet aankijken.
Het deed me te veel pijn om je zo te zien machteloos, angstig, en ik kon niets voor je doen.

De piepjes van de machines, de verpleegkundigen die rondliepen en hun best deden om je de zorg te geven die je nodig had en die je verdiende.
Ik huilde om jou.
Ik huilde om mij.

Jij, de persoon die mij heeft grootgebracht. Mijn eerste liefde.
Langzaam zag ik je verdwijnen, zonder uitleg, zonder grip op wat er gebeurde.
Er was niets meer te doen dan je hand vasthouden en bij je zijn.

De dokter zei dat je het niet ging redden.
Dat het beter was om je te laten gaan.
En vreemd genoeg… voelde dat als een opluchting.
Dat je eindelijk mocht stoppen met vechten.
Dat je nu eindelijk de rust zou krijgen waar je je hele leven al naar zocht.

We waren het er allemaal over eens: het was beter om je los te laten.

Sven liep naar je toe, met tranen die zijn hele lichaam leken te breken.
En in mijn hoofd speelde het laatste moment dat we elkaar zagen:
"Ik ga zo wel naar huis, mama, ik moet nog even boodschappen doen."
Een dikke knuffel, en bij de deur nog:
"Doei lieverd."
Ik liep weg, niet wetend dat dat ons laatste moment zou zijn.

Had ik je maar steviger geknuffeld.
Was ik maar langer gebleven.

Spijt en verdriet overspoelden me.
Maar ik liet het snel van me afglijden.
Ik trok mijn muur op, omdat ik anders niet kon overleven.

We kregen allemaal de kans om afscheid te nemen.
Maar hoe neem je afscheid van je moeder?
Van je beste vriendin?
Ik liep naar je toe, keek je nog één keer goed aan, raakte je aan en zei:
"Ik hou van je. Het is oké."
En toen ben ik weggegaan.
Ik besloot niet bij je te zijn als je je laatste adem uitblies.

Mijn lieve mama.
Je hele leven heb je moeten vechten tegen je verleden, tegen de demonen in je hoofd 
terwijl je ons ook nog moest opvoeden.
Zoveel strijd.
Zonder écht te kunnen genieten.

En dat vind ik zo moeilijk.
Zo pijnlijk.
Dat jij nooit de kans hebt gekregen om echt te leven.
Om je dromen na te jagen.
Dat is je ontnomen.
En dat blijft oneerlijk.

Hoe snel je wereld kapot kan gaan,
wanneer je je persoon kwijtraakt.
Een stukje van je ziel sterft,
omdat jíj weg bent.

Elke dag hoop ik dat je weer voor me staat.
Dat je mijn hand vastpakt.
Dat je me aankijkt met je mooie ogen en zegt:
"Lieverd, ik ben er weer. Ik ben bij je."

Maar het is een droom die nooit uitkomt.
Een fantasie die niet bestaat.
En de pijn zit diep,
omdat jij mijn wederhelft was.
Mijn persoon.
Mijn soulmate.

Wat moet ik zonder jou?
En dat is de vraag die ik elke dag opnieuw stel.

Wat.
Moet.
Ik.
Zonder.
Jou?